#RIP Chester - Wspomnienia fanów

#RIPCHESTER
CHESTER BENNINGTON
20.03.1976 - 20.07.2017
WSPOMNIENIA FANÓW
Fani i ekipa Linkin Park Poland dla Chestera

Oliwia Sarniak
Łzy same napływają do oczu... Mam
dopiero 16 lat, moja przygoda z Linkin
Park zaczęła się po zobaczeniu plakatów
zapowiadających koncert w Rybniku.
Słuchając po raz pierwszy ich piosenek,
wiedziałam, że to jest muzyka,
która jest moją muzyką. Moim marzeniem
było znaleźć się na ich koncercie...
Ze względu na swój wiek nie mogłam
pojechać na koncert w Krakowie. Był
płacz i smutek. Mama powiedziała, że
pojadę na koncert po skończeniu 18
lat. Pomyślałam: „hmm... no okej, to tylko
dwa lata do spełnienia mojego marzenia”.
Dziś moje marzenie przestało
być realne, spóźniłam się. Nigdy już nie
usłyszę i nie zobaczę na żywo Chestera...
On i jego muzyka zawsze będzie mi
bliska. Teraz została po nim mi tylko ona
i niespełnione marzenie.
Żaklina Biernat
Ciężko jest mi się pozbierać
Kawałki mnie samej leżą dookoła
Nie potrafię wybierać...
Wciąż płaczę. Mam doła.
Zgasła najjaśniejsza z gwiazd,
Czas przestał biec dalej.
Czemu powiedział pass.
Nie dał kolejnej szansy, choć małej.
W pewnej chwili zamknął oczy.
Ostatni oddech uleciał w górę.
Swoją walkę już stoczył.
Przeszedł ostatnią turę.
Głos wciąż brzmi w uszach
Tekst na ustach zostaje.
Strzał. Użyta kusza...
Serce przebite. Ja się poddaję.
Nie mam siły by mówić,
Łzy płyną nieuniknione.
Tych emocji nie da się ostudzić.
Marzenia, plany zostały spalone...
Życie jest bitwą, walką o jutro,
Ciągłym trzymaniem się na baczności.
Wiadomo jest trudno,
Ale czasem idzie się ku wolności...
Weronika Artkop
Linkinów słucham odkąd skończyłam 5 lat, nieprzerwanie aż
dotąd mając 16. Zawsze byli moim zespołem numer jeden,
a ich muzyka towarzyszyła mi na każdym kroku. Miałam jechać
na koncert w Krakowie i dosłownie w ostatniej chwili
rodzice zmienili decyzję, mówiąc: „będzie jeszcze wiele
okazji, jak będziesz starsza, to pojedziesz”. Niestety to była
ostatnia okazja...
Dawid Piksa
Zaczęło się to gdy miałem 13 lat. Zmagałem się wtedy z wieloma problemami
dojrzewania i często nie mogłem sobie z nimi poradzić. I w pewnym momencie
na mojej drodze pojawił się LP. Wtedy cały mój dotychczasowy gust muzyczny
zmienił się: z lekkiego popu czy rapu na mocne granie, jakie robił Linkin
Park. Codziennie zaraz po przyjściu ze szkoły rozsiadałem się przy komputerze,
zakładałem słuchawki, odpalałem ulubioną grę i całkowicie zapomniałem
o realnym świecie. I tę samą czynność powtarzałem codziennie. Pamiętam, że
była to zima, więc mogłem tak grać i słuchać do woli. Śmieszne jest to, że żeby
znaleźć ich cały album, wpisywałem w You Tube „Linkin Park best albums”, bo
byłem jeszcze młody i nie wiedziałem „jak to jest z tymi albumami”. Z tego, co
pamiętam to, najczęściej słuchałem Soldiera lub Hybrydy. LP zawdzięczam
bardzo wiele. To oni wypracowali mój gust muzyczny, to dzięki nim poznałem
muzykę elektroniczną, rap i metal. Wcześniej nie wiedziałem, że te gatunki
mogą mi się spodobać. Łączę się w bólu z wszystkimi fanami LP. Jest to wielka
strata dla nas wszystkich. Straciliśmy wielkiego artystę, ojca i przyjaciela.
Niech Bóg ma go w swej opiece. Ja mogę na ten moment powiedzieć jedną
rzecz... Dziękuję Ci Chester za wszystko, co mi dałeś.
2

Nika Jankowska
Czasami krzyczysz tak głośno,
ale nikt tego nie słyszy
Czasami wydaje się że tak nie wiele brakuje...
Dlaczego to jednak zbyt wiele...?
Ostatnia decyzja, ostatnie spojrzenie
ostatni fałszywy uśmiech, ostatnie kłamstwo...
Czy może być aż tak źle?
Wszystko wydaje się teraz takie jasne...
Mówią „Nie budź demonów gdy śpią”
One przychodzą w samotności
Siedza głeboko ukryte w twojej głowie
zepchnięte na skraj świadomości.
Były dowody, ale mówiłeś „to nic nie znaczy”
a uśmiech łagodził podejrzenia
Bezsenne noce z tym dławiącym uczuciem.
Smutek skrywany za ciemnymi okularami
Coraz więcej kolorowych pigułek na wszystko
Mówisz że nie potrzebujesz pomocy
To jest łatwiejsze gdy myślisz że nikomu nie zależy
Przecież masz wszystko czego zapragniesz...
Czy będzie dobrze gdy stanę się robotem?
a w środku będziesz jakby wydrążony
Gdybyś płakał wzięłabym na siebie część twojego bólu
ale to koniec nie da się przewinąć taśmy...
Ręcznie malowana koszulka
Linkin Park poznałam dokładnie 10 lat temu, miałam wtedy 14 lat, pierwszą ich płytę z nagraniami 19
piosenkami dała mi siostra cioteczna, która powiedziała, że teraz wreszcie poznam co to znaczy dobra
muzyka. Byłam bardzo zaciekawiona, jednak piosenki mi się nie spodobały może oprócz dwóch, uważałam,
że piosenki są zbyt agresywne i zbyt wiele w nich krzyku. Mijał czas, a ta płyta nie dawała mi spokoju.
W końcu polubiłam ten zespół do tego stopnia, że nie mogłam wytrzymać dnia bez muzyki Linkin
Park, bez głosu Chestera. Ich muzyka bardzo mi pomogła radzić sobie z samą sobą, sprawiła, że znowu
zaczęłam marzyć. Podziwiałam Chestera za to kim jest, za to, że walczył ze swoimi demonami dla siebie
i dla dzieci. Dlatego było to dla mnie takie ważne, bo 10 lat temu umarł mój ojciec i on nigdy nie zaczął
naprawdę walczyć ze swoim nałogiem. Przy piosence The Messenger płakałam wiele razy właśnie dlatego,
że Chester napisał ja z myślą o swoich dzieciach... Jednak te demony, które miał w sobie, okazały
się silniejsze. Dziękuję za jego głos, za ostatni najpiękniejszy koncert w Krakowie, za to, że mogłam go
oglądać na wyciągnięcie ręki, mimo że nie udało mi się poznać go osobiście, był i pozostanie dla mnie
kimś bardzo ważnym na zawsze. Chaz, oby tam, gdzie teraz jesteś, życzę ci, żebyś zaznał spokoju.
3

4
rysowała: Joanna Kwol

Szymon Gamrat
Cześć. Też chciałem podzielić się swoją reakcją na
to, co się stało... Sam ostatnio przeżyłem tragedię,
ponieważ umarł mi brat w wieku 24 lat. Może to
zabrzmieć jak wyssane z palca, ale słuchając Linkinów
w tym okresie, powoli zbierałem się do kupy
i dużo mi to pomogło. Wychowałem się na tych
piosenkach. Jedna z piosenek, która dawała mi
energię, by nie poddawać się to „Faint”. Zacząłem
rozumieć przekaz piosenki „Heavy”, która nie była
za bardzo lubiana przez fanów. Wczorajsza wiadomość
o Chesterze była straszna dla nas wszystkich.
Kochaliśmy jego głos, to, co robił na koncertach i ile
serca w to wkładał. Mam nadzieję, że nie zapomnimy
tego, ile dla nas, ludzi, którzy wychowali się na
jego muzyce, zrobił.
Justyna Sobczak
Chester zmienił moje życie. Linkin Park zmienili
moje życie. Pamiętam, kiedy znajomy ze szkoły,
pożyczył mi kasetę (wtedy jeszcze były nagrania
na kasetach) Hybrid Theory. Nie przypuszczałam,
że zmieni to moje życie, moje spojrzenie nie
świat. A teraz? Nie mogę uwierzyć, że człowiek,
który poprzez swoją muzykę dodawał mi sił, aby
iść przez życie z uśmiechem i radością nie żyje.
Same łzy mi się cisną i lecą po policzkach. Nigdy
nie przeżyłam tak śmierci muzyka, jak Chestera.
Dorota Cichowicz
Wraz ze śmiercią Chestera, odeszła część mnie. Linkin Park zaczęłam słuchać siedemnaście lat temu,
byłam dzieciakiem w trudnym wieku, a ich muzyka, mimo że nie do końca rozumiałam jej przekaz, trafiała
prosto do mojego serca. Gdy dorastałam, ich teksty nabierały dla mnie coraz większego sensu,
gdy słuchałam „Numb”, czułam, że ta piosenka jest właśnie o mnie, gdy byłam w trudnym dla siebie
okresie życia, słuchałam „Iridescent”, którego refren stał się moim mottem, mając dwadzieścia osiem
lat, wytatuowałam sobie tytuł tej piosenki na ręku, miałam zamiar zrobić kolejne dwa tatuaże odwołujące
się do tego pierwszego, miał powstać tryptyk, powstanie, ale jego koncepcja ulegnie zmianie.
Gdy odeszła bardzo bliska mi osoba, słuchałam „Lost in the echo”. Gdy było mi źle, słuchałam „Primo”.
Gdy wyszedł nowy album, mimo iż nie był dla mnie wyjątkowy, to zakochałam się w „One more light”,
przy której płakałam jak dziecko. Teraz też płaczę jak dziecko, chociaż mam trzydzieści lat. Płaczę, bo
wiem, że walka z demonami bywa bardzo trudna i nie wszyscy z tej walki wychodzą zwycięsko, Chester
tę walkę przegrał, chociaż jednocześnie wygrał spokój, którego tak bardzo mu brakowało. Płaczę, bo
w moim życiu nastała wielka pustka po tej tragicznej wiadomości. Płaczę, bo świat muzyki stracił kogoś
wyjątkowego. Płaczę, bo Chester był w moim życiu każdego dnia przez siedemnaście p*eprzonych
lat. Jego śmierć wywołała we mnie skrajne emocje, płakałam, byłam wściekła, czułam się zagubiona.
Marzyłam, żeby uścisnąć dłoń Chestera i pozostałych chłopaków z zespołu, nie będzie mi to już dane.
Marzyłam, by zobaczyć ich na żywo, to marzenie spełniło się, gdy grali we Wrocławiu, później w Rybniku.
Na koncert do Krakowa nie pojechałam, czego będę żałowała do końca życia. Linkin Park dawał mi
siłę. Chester był moim idolem. Świat muzyki skończył się wraz z odejściem tego fantastycznego głosu.
Żegnaj idolu.
5

Ola Krawczuk
Kilka lat temu na wycieczce szkolnej koleżanka
włączyła utwór Linkin Park. Zakochałam
się od pierwszych kilku sekund. Później sama
zaczęłam słuchać ich piosenek. Czułam, że w
końcu znalazłam zespół, którego twórczość
odpowiadała mi jak żadna inna dotąd. Miałam
wrażenie, że rozumieją mnie i to, co czuję. Nie
zliczę nocy, podczas których łzy ocierała mi ich
muzyka. Historia Chestera, to, że nigdy się nie
poddawał, dała mi nadzieję, by też walczyć o
swoje szczęście. 15 czerwca był moim najlepszym
dniem w życiu, pierwszy koncert takiego
kalibru i to w dodatku Linkin Park. Stałam przy
bramkach. Bardzo dobrze pamiętam moment,
w którym podczas ‚Good Goodbye’ Chester
spojrzał na mnie, a ja pokazałam mu serce złożone
z palców, tak po prostu. Nie spodziewałam
się, że to zauważy, ale jednak. Pokazał na
mnie palcem, potem jeszcze chwilkę patrzył
się w moim kierunku i poszedł dalej. W życiu
bym nie pomyślała, że to ostatni raz, gdy go
zobaczymy. Ten zespół dał mi wiele szczęścia,
dał mi nadzieję, sprawił, że znalazłam swoje
pasje. Teraz czuję, jakby odebrano mi dużą
część mnie. Chyba każdy fan się tak czuje.
Łukasz Lewaniak
Moja przygoda z muzyką nie zaczęła się od LP, ale gdy
po raz pierwszy usłyszałem „From the inside” - spodobało
mi się. Dalej było tylko lepiej, odkryłem „hybrydę”,
a potem leciałem już tylko dalej i dalej. Na każdą płytę
czekałem ze zniecierpliwieniem, ale i z pytaniem, co
będzie teraz. Każdy krążek, mimo że późniejsze nie
były bardzo ostre, były świetne. Koncert w Warszawie
i we Wrocławiu - bajka. Linkin Park to dla mnie najlepszy
zespół a wieść o śmierci Chestera bardzo mnie
zabolała. Coś się skończyło i już nie będzie tak samo.
Monika Sz
Dorastałam z Linkin Park, wraz z rozwojem muzyki i
tekstów rozwijała się moja dusza, zmieniało się moje
życie... Gdy urodziłam syna, słuchałam „Leave Out
All The Rest”, to była także pierwsza kołysanka, którą
śpiewałam małemu... Bardzo chciałam być na koncercie
w tym roku, ale niestety życie na to mi nie pozwoliło.
Teraz już nie będę miała takiej możliwości. Wraz ze
śmiercią Chestera umarła cześć mojej duszy... Mojego
świata, w którym zawsze czułam się dobrze, czułam
się rozumiana. Chester zostawił po sobie legendę cudownego
człowieka i muzyka, którego nikt nie zastąpi.
Chester, dziękuję za wszystkie lata pięknej muzyki, że
mogłam dorastać z Twoją muzyką i że mogłam być częścią
Twojej rodziny fanów. Kocham Was, Linkin Park!
6

Kacper Goleń
Dziś przeżyłem załamanie, bo odeszła moja dziewczyna, która była dla mnie całym światem, wiązałem
z Nią wielkie plany, strasznie rozpaczałem, stwierdziłem, że to najgorszy dzień w życiu, ale później
okazało się, że może być jeszcze gorzej, najgorzej jak się tylko da... Dowiedziałem się o śmierci Chaza,
mojego idola, mojego autorytetu. Był ze mną przez te 13 lat, odkąd go pierwszy raz usłyszałem. słuchałem,
od zawsze ze względu na tekst i sposób w jaki spiewal, z czasem coraz bardziej rozumiałem
teksty... Teraz mogę spokojnie stwierdzić, że gorszego dnia niż ten nigdy nie będzie, po prostu, odszedł
ktoś najbliższy memu sercu i nie mówię tu o mojej drugiej połówce, którą okropnie mocno kochałem
i dalej kocham. Mówię o Chesterze, człowieku, który wyciągnął mnie 2 razy z prób, jakiej podjął się
On sam, zawdzięczam Mu życie... Chaz, byłeś niesamowity, byłeś jedyny, byłeś najlepszy na świecie,
żyje dzięki Tobie i chłopakom z LP, ale głównie dzięki Twojemu głosowi... Umarła cząstka mnie wraz
z Tobą. Dotąd płacze jak nigdy, nigdy nie wylałem tylu łez. Płakałem za drugą połówką, która była dla
mnie najważniejsza, była moim ideałem, moją najukochańszą gwiazdką, ale przy tym, że odszedłeś Ty,
to w sumie błahostka. Można powiedzieć, że zawsze mogłeś mnie wysłuchać, gdzieś tam na spacerze,
gdy leciały utwory LP, prowadziłem wewnętrzną rozmowę z Tobą. Byłeś mi najbliższą osobą. Rodzina
nawet nie była mi tak bliska, nie potrafili mnie zrozumieć nigdy, uciekałem do „Ciebie”, by Cię słuchać
i „rozmawiać” z Tobą. Moja rodzina uważała, że jesteś dla mnie po prostu ulubionym wokalistą, ale Ty
byłeś kimś więcej... Byłeś moim wybawicielem, moim autorytetem, chciałem i chcę być taki jak Ty... Dziś,
rodzina okazała mi wsparcie, przytulali i chyba trochę zrozumieli, że byłeś dla mnie kimś strasznie ważnym...
Zauważyli to, że cholernie cierpię, że Cię nie ma, byli przy mnie... Zawsze wierzyłem, że dzięki
Tobie, dzięki Twojemu głosowi, muzyce, zbliżysz moją rodzinę do siebie z powrotem, do normalności,
ale nie że w taki sposób... Udało się nawet, chociażby na chwilę... To cholernie przykre, że dopiero przez
taką sytuację... Dziękuję mojemu bratu, że mogłem pojechać na ten koncert, był to pierwszy rząd, przy
barierkach... Chaz, nie wiesz, ale patrzyłeś na mnie, przyszedłeś do fanów, zbijałeś piątki, uśmiechałeś
się do fanów, wśród nich byłem ja... Na koncert chciałem pojechać, odkąd Cię pierwszy raz usłyszałem...
Udało się, nigdy nie zapomnę tamtych najpiękniejszych chwil mojego życia, spełnienia marzenia dzieciństwa
i teraźniejszości... Nie mogę i się nie pozbieram po Twojej utracie... Straciłem miłość mojego
życia i straciłem też Ciebie, to wszystko w jeden cholerny dzień... Jej odejście przybiło mnie do ziemi i
wiedziałem, że raczej się nie pozbieram, ale teraz wiem, że nie pozbieram się już w ogóle, nigdy... Straciłem
dwie najważniejsze dla mnie osoby... Osoby, które już nigdy nie wrócą... Dziękuje Ci za moje życie,
za to, że mnie ocaliłeś. Będziesz na zawsze w moim sercu... Żegnaj Chester, byłeś mi bliższy niż brat.
Na pewno znalazł się w niebie, jest aniołem wśród wszystkich aniołów... Wie o moim przywiązaniu do
Niego, jest w naszych sercach i nigdy nie pozwolimy, by ogień pałającej do Niego miłości zgasł. Jako
Soldiers musimy mu oddać hołd, trzymać się razem, być dla siebie, bo jesteśmy rodziną. Może to
śmieszne, ale naprawdę jesteśmy rodziną. Jesteście mi braćmi i siostrami, musimy się wspierać w tych
trudnych chwilach i być dla siebie obecni. Dziękuje wam, że jesteście.
7

Mateusz Krupa
Mam 19 lat, jestem w głównej mierze fanem rapu, ale Linkin Park pojawił się w moim życiu w tym samym
czasie i zawsze uważałem ten zespół za najlepszy na świecie. Jest to to, co mnie kreci - rapcore,
którego LP są ikoną. Wokal Chestera był cholernie uniwersalny, do ostrego screamu i do łagodnej
muzyki. Człowiek poezja. Niewielu potrafiło śpiewać tak jak on. Kolaboracja z Jay-Z była miodem dla
moich uszu, ten zespół miał to, czego nikt inny nie posiada. Wczoraj siedziałem i płakałem z powodu
marzenia o koncercie, które umarło razem z naszym ulubionym wokalistą. Chester, człowiek, którego
muzyka mnie kształtowała i była ze mną w ciężkich chwilach, dołącza do grona wybitnych muzyków
zmarłych w tym roku. Mam tylko nadzieję, że teraz jest mu już lepiej.
Deliena Bylińska
Linkin Park ma dla mnie szczególne znaczenie. Nie będzie
nadużyciem, jeżeli powiem, że uratowali moje życie. Kiedy byłam
nastolatką, zmagałam się z depresją, nie miałam zbyt wiele
wsparcia ze strony środowiska, dorośli zazwyczaj bagatelizowali
problem. Miałam momenty, kiedy planowałam odejść,
kiedy chciałam skończyć z tym wszystkim. Wiele zespołów
tworzyło depresyjną muzykę, ale nie LP. Ich teksty dawały
nadzieję, pomagały mi radzić sobie z gniewem, smutkiem i
samotnością. Były dla mnie informacją, żeby walczyć o samą
siebie. I walczyłam. Chester mimo odległości był mi bardziej
bliski niż rodzina. Mimo tego, że nigdy z nim nie rozmawiałam,
miałam poczucie, że rozumie mnie bardziej niż ludzie, których
spotykam każdego dnia. Kiedy ich pierwszy raz usłyszałam,
miałam 7 lat, rzuciłam wszystko i pokochałam. Czułam,
jakby ktoś śpiewał bezpośrednio do mnie. Koncert na OWF
to było jakieś przeżycie z kosmosu, pamiętam moje myśli „o
Boże! Oni żyją, istnieją, są tutaj”... Rozumiem Jego rozpacz,
jeżeli borykał się z tą okrutną chorobą, rozumiem zmęczenie i
momenty, kiedy ta opcja wydaje Ci się jedyną, jaką masz. Chester,
przepraszam, że nie mogłam być i uratować Cię tak jak Ty
ratowałeś mnie. Śpij spokojnie, kiedyś wszyscy się spotkamy.
Już tęsknię.
Dawid Zaroda
Nie mogę uwierzyć w to, co się stało.
Jestem dorosłym facetem, a właśnie
leżę w łóżku, słucham LP i płaczę.
Dopiero teraz tak naprawdę dociera
do mnie, co się stało, gdyż musiałem
się jakoś trzymać na nocnej zmianie.
Linkin Park to zespół, którego muzyka
towarzyszy mi od gimnazjum. Inne
zespoły pojawiały się i przemijały, a
do muzyki LP i głosu Chestera zawsze
wracałem. Ich muzyka towarzyszyła
mi w najlepszych i najgorszych
momentach życia. Udało mi się być
na koncercie i było to magiczne przeżycie.
Głos Chestera usłyszałem w
zasadzie dopiero na nagraniach koncertu,
gdyż cała płyta śpiewała razem
z nim. Było to cudowne przeżycie i
nie zapomnę go do końca życia. Wychowałem
się na tej muzyce i czuję,
jakbym stracił kogoś z bliskiej rodziny.
Chester na zawsze pozostanie w
moim sercu. Rest in Peace.
8

Katarzyna Matejko
Wielcy artyści nigdy nie umierają.
Chester będzie dla mnie wiecznie
żywy, zawsze będzie w moim sercu.
Nigdy go nie zapomnę. Tracimy najbardziej
wartościowych ludzi. Ciężko
będzie mi się z tym pogodzić tak jak
większości fanom...
Dominika Bochenek
Wczoraj byłam przekonana, że to
tylko ponury żart. Nie dochodziło do
mnie, że to może być prawda. Nie taki
człowiek, nie taki artysta. To na pewno
nie on. Ktoś się pomylił. Poszłam
spać pewna, że dzisiaj to wszystko
okaże się farsą. Jednak gdy rano
obudziło mnie „Final Masquerade”,
dotarło do mnie, że to koniec. Zapomniałam,
że mam ten utwór ustawiony
jako budzik i gdy tylko usłyszałam
słowa „And suddenly tomorrow’s a
moment washed away...” nie mogłam
wytrzymać, od razu go wyłączyłam.
Nie byłam w stanie tego słuchać. Nawet
nie potrafiłam wstać z łóżka. Po
prostu mnie to przygniotło. Kolejna
cząstka tego świata odeszła na zawsze...
Człowiek wielki, utalentowany,
kochany i szanowany przez wielu,
który może i miał problemy, większe
niż mogło nam się wydawać, ale na
pewno nie powinien odchodzić w taki
sposób. Żegnaj...
Natalia Polerowicz
Linkin Park było ze mną od 12 roku życia... Nigdy nie zapomnę
wrażenia, jakie wywarł na mnie utwór „In The End” w 2001 r.,
gdy po raz pierwszy go usłyszałam. Wtedy dotarło do mnie,
że to, co puszczają mi rodzice, czy koleżanki z klasy, nigdy do
końca mi się nie podobało. Od tej pory odnalazłam siebie mimo
tego, że w tamtym czasie niewiele rozumiałam. Dorastałam
z nimi, odkrywałam ich na nowo razem z nauką angielskiego.
Trafiła do mnie nie tylko ich muzyka, ale i teksty wspaniałych
piosenek, które stworzyli. Przez ostatnie 16 lat byli ze mną w
trudnych i dobrych momentach życia. Wszystkie koncerty, w
których uczestniczyłam, na zawsze pozostaną w mym sercu.
Podobnie jak twórczość Chestera, która jest wieczna, mimo że
Linkin Park bez niego nigdy nie będzie takie samo.
Wiktoria Krukowska
Wciąż nie umiem uwierzyć w to, co się stało. Boli i to mocno. Jakaś
część mojego życia została odłamana. Linkinów poznałam,
jak było to hitem i wszędzie w radiu puszczali. Miałam wtedy
7 lat, Kilka lat później szukałam tej piosenki, aż ją znalazłam.
Zakochałam się po uszy w Linkin Park. Dniami i nocami słuchałam
na przemiennie ich dopiero wydanych trzech albumów i
wychodził czwarty. Do dziś pamiętam, jaka byłam „podjarana”
tym, że będzie kolejny album. Dzięki nim również odkryłam
wiele innych wspaniałych zespołów, które pomogły mi przetrwać
bunt i napady depresji. Dzięki nim znalazłam wspólny język
z chłopakiem, z którym dziś jestem, a różnimy się jak dzień
i noc. Linkini na zawsze pozostaną w moim sercu. Żegnaj Chester,
będę tęsknić za Twoim wspaniałym głosem.
9

Sandra Rzeźnicka
Linkin Park to zespół mojego życia, towarzyszył mi od dzieciństwa. W pewnym momencie moje życie
bardzo się pokomplikowało, nikt nie rozumiał, jak poważna jest moja sytuacja, jak bardzo nie dawałam
sobie rady. Z czystym sercem mogę powiedzieć, że muzyka Linkin Park uratowała mi życie. W każdej
piosence znajdowałam cząstkę siebie, dzięki czemu nigdy nie czułam się zupełnie samotna. Chester
Bennington był i zawsze będzie moim autorytetem. Od zawsze pokazywał, że trzeba walczyć, a jego
uczucia wpisane w teksty piosenek nieraz poruszają moje serce. Chciałabym naprawdę podziękować
nie tylko Chesterowi, ale i całemu Linkin Park za ich twórczość, bo dzięki niej jeszcze żyje.
Oliwia Gosek
Jakieś 6 lat temu usłyszałam gdzieś „Numb” i zakochałam się w tej piosence. Koniecznie musiałam dowiedzieć
się, jaki ma tytuł. W końcu mi się udało. Przesłuchałam też inne piosenki i od tego czasu w
moim domu ciągle słychać było Linkin Park. Ich piosenki mają w sobie coś takiego, że choćbym słuchała
je milion razy, nigdy mi się nie znudzą. W sumie chyba przesłuchałam je milion razy, bo znam tekst każdej
ich piosenki. Dzięki LP zainteresowałam się mocnymi brzmieniami i postanowiłam niedawno kontynuować
grę na pianinie, żeby grać ich piosenki. Pamiętam, jak dowiedziałam się o koncercie Linkin
Park w Rybniku. To jakieś pół godziny drogi od mojej miejscowości. Uznałam, że muszę jechać i koniec
kropka. Zaczęłam oszczędzać każdy grosz, żeby tylko spełnić marzenie. Udało mi się. Kupiłam bilet na
Golden Circle, stałyśmy z siostrą i koleżanką jakieś 5 metrów od sceny. To był najlepszy dzień w moim
życiu. Jedno marzenie spełniłam, ale tego największego już nie dam rady. Tak bardzo chciałam spotkać
Chaza. Nikt mi teraz nie powie, że wszystko jest możliwe. W tym roku nie mogłam być na koncercie,
bo dzień przed koncertem w Polsce pojechałam za granicę. Było mi smutno z tego powodu. Pocieszała
mnie myśl, że jeszcze wrócą do Polski. Nie wrócą.
Linkin Park zawsze będzie moim ulubionym zespołem, do którego mam ogromny sentyment. Może się
to wydawać trochę dziwne, ale ten zespół miał na mnie bardzo duży wpływ. Dzięki niemu jestem taka,
jaka jestem. Dziękuję, Linkin Park. Dziękuję, Chaz.
10

Mariusz Podgórski
Wczoraj świat muzyki stracił kolejną wielką gwiazdę, wielkiego artystę, jakim był Chester - świetny
wokal i ogromny talent. Szkoda, że tak kończy wiele gwiazd - alkohol, narkotyki i problemy psychiczne,
które w rezultacie sieją takie spustoszenie, iż wielu nie potrafi udźwignąć ciężaru swojego życia i rozwiązania
szuka w popełnieniu samobójstwa. Jak widać miliony na koncie, sława i wiele innych aspektów,
o których zwykły człowiek marzy to nie wszystko. Mimo tej tragedii cieszę się, że miałem okazję
być kilka lat temu na koncercie Linkin Park we Wrocławiu. Wierzyłem i liczyłem na to, że jeszcze się
spotkamy w Polsce... niestety już tak nie będzie. A nawet jeśli, to Linkin Park bez Chestera to tak samo,
jak „Transporter” bez Jasona Stathama.
Wiktoria Kosut
Gdy byłam mała i miałam około 6 lat, usłyszałam pierwszą piosenkę Linkin Park - puścił mi ją mój tata,
za co bardzo mu dziękuje. Wtedy wiadomo, byłam dzieckiem, więc co mogłam wiedzieć o przekazach
piosenek, ale głos i muzyka od razu mnie urzekły. Z czasem, gdy dorastałam, rozumiałam coraz więcej,
a dziś, gdy mam 15 lat i dalej słucham Linkin Park, uważam, że każda piosenka niesie osobne przesłanie.
Teraz pewnie powiecie „O piętnastolatka, co ona się zna, to dopiero dziecko”. Ale uwierzcie, że muzyka
Linkin Park zmieniła moje życie i pokazała mi, jak wybrać dobry kierunek.
Karolina Solska
Słucham Linkin Park od niecałych 2 lat. Jest to krótki czas, jednak był to pierwszy zespół i wykonawca,
który stał się moim ulubionym. Długo szukałam swojego „gustu muzycznego”, ale dzięki nim go
odnalazłam. Marzyłam, żeby pojechać na ich koncert. Gdy natrafiła się okazja w Krakowie, okazało
się, że było już za późno, by mi się to udało. I chociaż inni pocieszali mnie, że będę miała jeszcze
szansę, ja czułam, że to może być ostatni koncert w Polsce i taki w którym mogłam uczestniczyć ...
Niestety te przeczucia się spełniły. Wczoraj, gdy dowiedziałam się o tej tragedii, miałam nawet na
sobie koszulkę ze znakiem zespołu. Moje serce pękło, a z oczu popłynął potok łez... Chester zawsze
pozostanie w moim sercu tak jak zapewne w sercach wielu z nas [*] Serdecznie współczuję bliskim
Chestera i wszystkim jego fanom. Musimy trzymać się razem!
11

Anna Turkowyd
To mój nieco ponad 3-letni syn, który
katował ich piosenki razem ze mną i mężem.
Tak bardzo prosił o koszulkę, że w
końcu ją dostał. Obiecałam mu, że jak będzie
starszy, to zabierzemy go na koncert
LP. Teraz ma 6 lat i dalej chce jechać. Nie
wiem jak mu wytłumaczyć, że Linkin Park
już nigdy nie będzie takie samo.
Kamil Chuchro
Piosenek LP zacząłem słuchać mniej
więcej w 2005 roku, kiedy brat puszczał
„Meteorę”. Na tyle mi to się spodobało, że
zarzynałem „Breaking the Habit”, Numb i
Faint do porzygu. Później na jakiś czas mi
przeszło, „zespół jak zespół”, aż kumple
nie puścili mi całego albumu „Minutes to
Midnight”, opowiadając przy okazji całą
ich dotychczasową karierę. Wtedy mnie
wzięło na poważnie. Cokolwiek by o nich
nie było napisane, cokolwiek by nie mieli
w planach - wiedziałem wszystko. Nawet,
to kiedy kto się urodził. Czekałem na następne
płyty - „A Thousand Suns” przyjąłem
ze sporą rezerwą, ale jak już się wsłuchałem,
to mi się spodobało. To samo z
„Living Things”. A potem to, o czym tak
marzyłem - Warszawa i OWF, jeszcze
przy samych barierkach. Nigdy czegoś
takiego nie przeżyłem! Następnie „The
Huntung Party”, po którym skakałem z
radości, jeśli chodzi o brzmienie, Wrocław,
Rybnik, One More Light i ostatni
koncert na mojej ziemi - w Krakowie.
Niby nie słuchałem już ich tak często, jak
kiedyś, ale sama wiadomość: „Linkin Park
w Polsce!” powodowała, że nie myślałem
zdroworozsądkowo i zaraz jak tylko bilety
były w sprzedaży, to po prostu kupowałem.
To z nimi właśnie, z przekazem
Chestera w głosie, dorastałem. To z nimi
z każdym rokiem rozumiałem coraz więcej,
to z nimi moja znajomość angielskiego
stawała się coraz lepsza. To właśnie
dzięki Chesterowi przetrwałem burzliwe
chwile w swoim życiu, bo wydawało mi
się, że właśnie te piosenki są pisane jakby
specjalnie dla mnie. Nawet jak już wyszło
One More Light, to wrzucając „Sharp
Edges” na tablicę, napisałem, że nie tego
oczekiwałem, ale tekstami wciąż mnie
kupują. I kupili już na wieczność, kupił
mnie Chester.
Aleksandra Musiał
Chciałam tu tylko zostawić to zdjęcie. W sumie nie wiem co
mam napisać. Był osobą, która wyciągnęła mnie z depresji i
nauczyła żyć i walczyć ze swoimi demonami. Dlatego też zdecydowałam
się wytatuować sobie tekst z piosenki the Messenger,
ponieważ w każdej chwili zwątpienia przypomina mi o
tym, żeby walczyć i się nie poddawać. Co za ironia.
12

Hubert Jasiński
„In The End”... To pierwszy tytuł, który sprawił, że zakochałem się w sile Linkin Park w wieku około
15 lat. Dziś mam 25 lat i nadal będę słuchał tej piosenki, jak gdybym słyszał ją pierwszy raz. Piosenki
LP miały i nadal będą miały wielki wpływ na moje życie, a szczególnie Chester, dzięki niemu posiadłem
nowy styl bycia, styl ubierania i w ogóle... Gdy po raz pierwszy 05.06.2014 roku we Wrocławiu
ujrzałem chłopaków na scenie, popłakałem się, ponieważ spełniłem swoje największe marzenie. Nie
mogłem uwierzyć, że tam jestem i to, co wyniosłem z koncertu, zatrzymam do końca życia. Dziś mam
dość dziwny dzień, ciągle myślę o tym, co się stało. Mam plakat koncertu, który odbył się w Rybniku
więc żeby oddać hołd zespołowi, oprawie i powieszę sobie go na ścianie. Jestem tak bardzo przywiązany
do zespołu, że postanowiłem sobie wydrukować Chestera na przedramieniu, oraz logo LP z datą
Wrocławskiego koncertu na drugim przedramieniu. To nie będą jedyne tatuaże, które sobie zrobię w
tematyce LP. Nie wybaczę mojemu największemu urokowi tego, co zrobił. Lecz zawsze będę nosił go
w swoim sercu... Dziękuję i żegnaj Chester, niech opuści Cię ten cały ból, który nosiłeś do tej pory w
swoim sercu...
Teraz czas na dodanie daty do tatuażu...
13
Marta Kapuścik
Moja przygoda z Linkin Park zaczęła się około 4-5 lat temu,
gdy pierwszy raz natrafiłam na „Breaking the Habit”. To było
dla mnie coś zupełnie innego, nowego, dlatego zaczęłam zagłębiać
się w ich twórczość. W mojej rodzinie tata słuchał
Linkinów od dawna, dlatego popierał moją miłość do nich i
pokazywał mi utwory, których jeszcze nie znałam. Pamiętam
szczęście, które towarzyszyło mi, gdy dostałam ich albumy,
czyli moje pierwsze płyty do kolekcji wraz z koszulką, która
zresztą mam do teraz. Od tamtego czasu ich muzyka była ze
mną cały czas, dorastałam wraz z nimi, moje wzloty i upadki
przeżywałam, słuchając utworów takich jak „Points of Authority”
czy chociażby „No More Sorrow”. Gdy przeczytałam
informacje o koncercie w Krakowie, nie musiałam długo
prosić rodziców o zgodę. Byłam wniebowzięta, ponieważ na
poprzedni występ w Rybniku niestety nie mogłam jechać.
Podczas koncertu dosłownie nie mogłam powstrzymać łez.
Mimo iż nie byłam na płycie, tylko na trybunach bawiłam się
świetnie i dumnie mogę stwierdzić, iż był to jeden z najpiękniejszych
wieczorów mojego życia. Chester był i zawsze będzie
moim idolem, autorytetem i osobą, która była mi po prostu
bliska na swój sposób. Dlatego, jeśli mogłabym mu jeszcze
coś powiedzieć, na pewno byłoby to symboliczne „dziękuję”.

Joanna Borkowska
Proszę, powiedzcie, że to tylko zły sen, z którego wszyscy za chwile się obudzimy, albo ponury żart… Proszę, powiedzcie, że
Chester żyje i za chwilę wrzuci filmik ze swoim żartobliwym „whatsss up”... Łzy same płyną, gdy to piszę, bo wiem, że bezpowrotnie
cos się skończyło… że cudowny i utalentowany człowiek odszedł od nas tak nagle, zostawiając za sobą niewyobrażalną
pustkę, żal i rozpacz… Łzy nadal płyną, bo wiem, że słyszałam Go na żywo po raz ostatni 15 czerwca w Krakowie… Bo wiem,
że już nigdy nie usłyszę tego anielskiego głosu i zwierzęcego krzyku… Że już nigdy nie zobaczę Go biegającego i skaczącego
na scenie ze swoim cudownym, zawadiackim uśmiechem, promieniującego energią pozyskaną od publiki i pomnożoną razy
100… Że już nigdy ten szalony Człowiek nie złamie sobie nogi w trakcie występu ani nie wejdzie w tłum swoich fanów i nie
zaśpiewa z nimi... Nie przytuli ich… Nie przybije piątki i nie podziękuje za lojalność wobec zespołu… Nie puści całusa na koniec
koncertu… Nie pokaże też hejterom gdzie ich miejsce… Drogi Przyjacielu, odchodząc tak nagle, zabrałeś nam nie tylko siebie,
ale tez cząstkę każdego z nas - swoich fanów, którzy pokochali Twój głos, Twoją osobowość, Twoje wady i zalety, Twój niewyparzony
język, który zawsze mówił, co myśli. Zabrałeś nam możliwość podziękowania za wszystko, co swoim talentem dla nas
uczyniłeś… Pomogłeś wielu fanom, a teraz mam wrażenie, że my nie pomogliśmy Tobie… Czuję żal, złość, ale przede wszystkim
niewyobrażalny smutek i rozpacz. Jestem też zła na Ciebie! TAK, JESTEM CHOLERNIE ZŁA! Bo tak po prostu spakowałeś
manatki i odszedłeś… Bez pożegnania, a może jednak? Powiedz prawdę, czy żegnałeś się z nami wtedy w Krakowie, gdy tak
wspaniale śpiewałeś „One More Light”? Ten zły i mroczny świat stał się teraz jeszcze gorszy i mroczniejszy… Przemysł muzyczny
stracił ikonę. Pewnie oburzyłbyś się na to stwierdzenie, ale byłeś, jesteś i będziesz ikoną naszego pokolenia. Ze swoim
nieprzeciętnym talentem wokalnym i ciężką pracą nad sobą i swoimi problemami wspiąłeś się na wyżyny, gdzie nie ma miejsca
dla przeciętniaków, bo Ty przeciętniakiem nie byłeś… Byłeś jak huragan, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Gdy wchodziłeś
na scenę - wszystko złe, co kiełkowało w moich myślach (kompleksy, brak wiary w siebie) odchodziło tak po prostu, a to uczucie
w serduchu, na dźwięk pierwszych taktów muzyki? Nie do opisania... Te 2 godziny spędzone z Tobą i resztą chłopaków, stawały
się najpiękniejszymi 7200 sekundami życia. Swoim głosem dawałeś nam możliwość emocjonalnego oczyszczenia, czego doświadczyłam
w trakcie „Crawling” w Krakowie. Wtedy doprowadziłeś mnie do łez i doprowadzasz mnie teraz po raz drugi…
Byłeś jak dobry ojciec - przyjaciel, którego nigdy nie miałam. To w Twoim głosie i Waszych mądrych tekstach uzyskałam pocieszenie
i ukojenie w trudnym okresie gimnazjum wiele lat temu, gdy wszechobecny fałsz, hipokryzja i agresja obrażały moją
wrażliwość. Czytałam te wszystkie wywiady z Tobą i resztą chłopaków i utwierdzałam się w przekonaniu, że czynię dobrze, gdy
odważnie wyrażam swoje zdanie i nie pędzę za tłumem, choć przez to narażam się na wykluczenie… To dzięki Tobie powiedziałam
sobie, że zawsze muszę słuchać swojej intuicji i swojego serca, bo nie warto dostosowywać się do przeciętności… Zasadą
tą kieruję się do dzisiaj. Uwielbiałam Twoją rozbrajającą szczerość, gdy potrafiłeś powiedzieć „Ya whatever… Fuck off!” i gdy
dalej robiłeś swoje z jeszcze większym zaangażowaniem, tak jakbyś chciał udowodnić, że krytyka bardziej cię motywowała,
choć zdaję sobie sprawę, że te wszystkie ostre słowa, które padły sprawiały Ci mimo wszystko ból… A pamiętasz koncert w
Warszawie w 2012 r.? Tyle lat czekaliśmy na Was... Wtedy też byłam zła i czułam ogromny żal, gdy po koncercie w Chorzowie
notorycznie pomijaliście Polskę podczas tras koncertowych. Nie mogłam tam być, ale na szczęście 2012 rok był przełomem w
naszych relacjach… Daliście nam kolejną szansę, a mnie pomogliście spełnić marzenie, by usłyszeć Was na żywo. Pokochaliście
wówczas swoja polską rodzinę całym sercem, a my odwdzięczyliśmy się Wam tysiącem zdartych gardeł. Powiedziałeś wtedy
po koncercie, że to było jak spełnienie wszystkich snów i marzeń muzyka. Dziękuję za te słowa i za dotrzymanie obietnicy, że
będziecie wpadać do nas częściej… Daliście mi na 4 koncertach około 28800 sekund czystej, dziecięcej radości, gdy skakałam
z innymi pod sceną i zdzierałam gardło… Dziękuję z całego serca za każdą z tych sekund… Wiem, że 15 czerwca 2017 roku
dałeś z siebie 1000%, oddałeś nam całego siebie, a my tam pod sceną i na trybunach wspólnymi siłami uczyniliśmy ten koncert
wyjątkowym. Zastanawiałam się wtedy, jakie miasto odwiedzicie następnym razem… Ale następnego razu już nie będzie… Nie
wierzę, że po Krakowie już nic nie będzie… Nie wierzę, że to były nasze ostatnie, wspólnie spędzone sekundy. Nie wierzę, że
nie ma Cię już wśród nas… Nie wierzę, że nasza wspólna podróż dobiegła końca, że postanowiłeś wysiąść kilka przystanków
dalej… Mam nadzieję, że odnalazłeś teraz spokój ducha i jesteś w bezpiecznym miejscu… Nie szalejcie tam za mocno z Chrisem,
Kurtem i innymi… Kocham Cię Przyjacielu, Honorowy Członku naszej wielkiej, wspaniałej Rodziny… Pozostaniesz na zawsze w
mojej pamięci i sercu… Przesyłam najszczersze wyrazy współczucia Rodzinie i Przyjaciołom Chestera, Zespołowi, Wszystkim
osobom z zaplecza technicznego Zespołu i Wszystkim Fanom na całym świecie… Tego bólu nic nie ukoi… Rana z czasem się
zabliźni, ale pustka pozostanie… Żegnaj Legendo, spoczywaj w pokoju…
14

Magdalena Paluszkiewicz
Byłam związana z LP od 16 lat - począwszy od utworu „In The End” - który na starym magnetofonie nagrywałam
jako nastolatka na kasety. LP było esencją mojego nastoletniego życia - to na moich oczach
rósł w siłę zespół, który później miał odnosić światowe sukcesy i już na zawsze wryć się w moją historię.
Byłam tylko na jednym koncercie LP (bilety wygrałam w regionalnych mediach). Co przeżyłam to moje.
To nie miało się tak skończyć... Kondolencje dla LP i wszystkich fanów.
Edyta Konowrocka
Byłam na 3 koncertach, ale ten w Krakowie podobał
mi się najbardziej, choć podróż z Warszawy
nie obyła się bez przeszkód. Spotkała za to moją
córkę wspaniała nagroda.
Agnieszka Szawuła
Takiego go zapamiętam, uśmiechniętego,
gdy zszedł do nas pod scenę miesiąc temu :(
15

Marcin Kawka
Linkinów zacząłem słuchać w gimnazjum. Był to pierwszy zespół, którego słuchałem „na serio”, gdzie wczytywałem
się w teksty, uczyłem się ich na pamięć i śledziłem kolejne doniesienia prasowe. Czasy gimnazjum były dla mnie ciężkie.
Często spotykałem się z upokorzeniami, poniżeniem, samotnością i niezrozumieniem. Nie raz czułem się sam.
Dziś jako dorosły człowiek myślę, że był to bardzo mroczny czas w moim życiu. Nie pamiętam już, kiedy po raz pierwszy
usłyszałem piosenkę Linkinów, ale bardzo szybko okazało się, że są mi bliscy. Śpiewali o tym, co mnie boli, wykrzykiwali
moją złość i dawali ukojenie w trudnych chwilach. Gdy poznałem historię dzieciństwa Chestera i to, z jakimi
demonami sam się mierzył, a jednocześnie jak daleko zaszedł, czułem wielkie pokłady motywacji i chęci do walki,
przedzierania się przez każdy dzień. W utworach odnajdywałem siebie, a w mocnym wokalu Chestera znajdowałem
siłę i myślę, że mają duży wkład w to, jak potoczyło się dalej moje życie. Kolejne albumy zdaniem „specjalistów” traciły
na sile, były mniej hard, a coraz bardziej pop. Ale dla mnie tak właśnie układało się życie. Od krzyku złości przez ukojenie,
jakie znajdowałem na kolejnych płytach, pierwsze miłości, problemy dorosłości. Dziś czuję, że twórczość LP to
niejako soundtrack mojego życia. Kiedy wczoraj przeczytałem, że Chester odszedł, to coś we mnie pękło. Nie chodzi
mi tutaj o smutek po śmierci ulubionego artysty, myślę, że to coś więcej. Odszedł ktoś, kto był ze mną przez wiele
lat, choć sam o tym nie wiedział. Ktoś, kto był mi bliski, choć nigdy się nie spotkaliśmy. Byłem na każdym koncercie w
Polsce, choć w moim rodzinnym Chorzowie stałem tylko za płotem, to i tak bawiłem się świetnie. Później Warszawa,
Rybnik, Kraków, na ostatni już prawie miałem nie jechać. Dziś chyba bym sobie tego nie wybaczył. To był piękny koncert
i z dzisiejszej perspektywy również piękne pożegnanie. Ciężko mi z myślą, że odszedłeś, być może w poczuciu
samotności, a przecież to Ty w swojej muzyce dawałeś siłę nam wszystkim. Jak to możliwe, że tej siły zabrakło Tobie?
Gdy to piszę, czuję smutek, ale też złość. Chcę Cię zrozumieć. Będę się za Ciebie modlił, bo teraz tylko tyle mogę już
dla Ciebie zrobić. Dziękuję!
Błażej Damski
Może ktoś w to uwierzy. Może nie. Jednak ja wiem, że to, co piszę, jest prawdą. Od 9 lat LP był ze mną wszędzie
tam, gdzie działo się coś ważnego w moim życiu. Dzięki nim stałem się wolny duchowo i umysłowo. Dzięki zespołowi
podejmowałem najważniejsze kroki w moim życiu. Dzięki ich muzyce i przekazom bylem w stanie podnieść się po
każdym otrzymanym ciosie. Zawsze mi towarzyszyli w długich podróżach do pracy, gdy zaczynałem swoją karierę w
wolontariacie. Gdyby nie „No More Sorrow” to dziś nie miałbym własnej rodziny. Kiedy spotkałem pewną dziewczynę,
to właśnie ten utwór zburzył miedzy nam pierwsze mury. Dwa miesiące później rozklekotanym Punto gnaliśmy
ze Śląska na OWF w 2012. Później Wrocław i Rybnik. Teraz mam wspaniałego syna i cudowną narzeczoną. Gdyby
nie dzieło „Powerless” to dziś nie miałbym wydanej własnej książki. Choć są dla mnie zupełnie obcy. To właśnie ich
twórczości zawdzięczam to, jak potoczyło się moje życie, w którym od tamtej chwili zacząłem wiedzieć, czego pragnę i
do tego dążyć. Gdyby nie oni dziś nie osiągnąłbym nic, nie miałbym ani rodziny, ani pracy, ani domu, ani książki. Zawsze
miałem nadzieje, że mój syn doczeka takich czasów, gdzie doczekamy się ich wieloletniej chwały i dorosłemu synowi
powiem, że oto są legendy, którzy równie legendarnie zejdą ze sceny. Jednak wierzę, że w tym tragicznym dla nas
czasie gdzieś tam w górze na nas patrzy i próbuje nam powiedzieć, byśmy nie mieli więcej smutków, bo uwolnił się od
swych „czarnych ptaków przeszłości”.
16

Monika Zawadzka
Otóż zaczęło się od podsłuchiwania radia i stacji 100% LP. Miałam gdzieś 15-16 lat, wprawdzie późno, ale lepiej późno
niż wcale. W miarę upływu czasu „fanizm” Linkin Park przybierał na sile - słuchanie ich non stop i wychwalanie
zespołu. Jednak to dzięki ich muzyce stałam się pewniejsza siebie, silniejsza psychicznie, a każdy dzień stawał się
piękny, gdy tylko rozbrzmiewały takty piosenek. Aż do 20 VII br. Miałam wrażenie, że pewną część życia ktoś wymazał,
bowiem bez Linkin Park i Chestera nic nie będzie takie samo. Ale jedno jest pewne - to był najlepszy zespół na
świecie, a Chester miał najgenialniejszy głos, jaki kiedykolwiek słyszałam. Dziękuję Ci i zespołowi za „Hybrid Theory”,
„Meteorę” i pozostałe płyty i utwory. Na zawsze pozostaniesz w mojej duszy i pamięci! Spoczywaj w pokoju Chester...
Mateusz Mroziński
Mam 20 lat. Kiedy byłem małym, około 6-letnim kurduplem, mój starszy o 8 lat brat zaczął puszczać mi u siebie w
pokoju dyskografię dwóch zespołów - System Of A Down i Linkin Park. Wpajał mi do głowy utwory z Hybrid Theory i
Meteory, bo tylko te dwie płyty (oprócz Reanimation oczywiście) były wtedy wydane. Zapamiętałem z nich niewiele,
ale do dziś kojarzę, że bardzo mi się to podobało.
Później, gdy byłem już nieco starszym, 11-letnim chłopcem z mp3 i słuchawkami, sam zacząłem słuchać muzyki i
wyszukiwać utworów. Znalazłem najpierw What I’ve Done, po czym odkryłem, że „hej, to przecież ten sam zespół,
który słyszałem jako mały, 6-letni chłopiec!”. No i tak to się rozkręciło na dobre. Najpierw padło na Meteorę. W szczególności
upodobałem sobie Numb. Następnie doszło kilka kolejnych utworów z dwóch pierwszych płyt. Tego samego
roku zakupiłem swój pierwszy merch, a mianowicie koszulkę Linkin Park, która jest na mnie dobra dopiero jakoś od
2 lat i trzyma się nadzwyczaj dobrze. I tak później samo jakoś poszło. Słuchałem starych płyt, ale darzyłem sympatią
każdą nową twórczość Linkin Park. Oni dla mnie nigdy się nie „skończyli”. Do albumu One More Light początkowo
podszedłem z lekkim dystansem, ale po kilku przesłuchaniach i koncercie w Krakowie uznałem, że jest ona świetną
płytą, która nie odstępuje na krok wszystkim poprzednim. Na swoim koncie mam wszystkie (dostępne w Polsce) płyty
Linkin Park (włącznie z Recharged, Live In Texas itd.), 3 koncerty: we Wrocławiu, w Rybniku i ostatni w Krakowie, na
którym udało nam się z bratem zdobyć ręcznik Chestera. Koncert Linkin Park oznaczał dla nas miejsca przy barierkach
pod samą sceną. Każdy ich kolejny występ był lepszy od poprzedniego. Nie mogliśmy wyjść z podziwu, jakim
cudem panowie wciąż stają się tylko lepsi i lepsi. Linkin Park to dla mnie coś więcej niż zespół. To dla mnie całe życie.
To osoby, które ukształtowały mój gust muzyczny i wskazały mi właściwą drogę. Chester Bennigton na zawsze będzie
dla mnie nie tylko mistrzem, ale głównie przyjacielem, z którym niestety nigdy dłużej nie porozmawiałem. 20 lipca
2017 roku poczułem się tak, jakbym stracił naprawdę bliskiego członka rodziny. Nie mogę tego pojąć, wciąż w pełni
to do mnie nie dociera. Modlę się, aby mimo jednej złej decyzji w życiu mógł zaznać spokoju i odpoczynku po śmierci.
Należy mu się za walkę oraz za to, ile dobrego zrobił dla wszystkich ludzi na Ziemii. Kochałem, kocham i do końca będę
kochać go jako wspaniałego człowieka, którym był w 100%. Historię Linkin Park będę opowiadać swoim dzieciom i
wnukom, ponieważ ich twórczość nigdy nie zniknie z mojego serca. Dla mnie zarówno Chester, jak i cały zespół Linkin
Park będą trwać wiecznie. Dziś pozostało mi tylko wyć jak małe dziecko w złapany w Krakowie ręcznik... Trzymajmy
się razem, wszyscy. Życzę nam powodzenia w tych trudnych momentach.
17

Weronika Dudka
Miłość do Linkin Park nadeszła wtedy, gdy miałam 12 lat... młodo, prawda? Wtedy przez przypadek usłyszałam utwór
„What I’ve Done” Tak mi się spodobała, że słuchałam ją w kółko. Odważyłam się wysłuchać innych piosenek, te były
jeszcze piękniejsze. Co z tego, że 3 lata minęło... jak dla mnie to były dobre czasy. Choć nie byłam na ich koncertach,
byłam dumna, że ich słucham, bo... to było piękne. Tekst, wokal Chestera i Mike, muzyka. Co z tego, że jedynym posiadanym
albumem u mnie jest „Living Things”, gdy wszystkie ich piosenki były piękne. Przez ten czas miałam 5 snów z
nimi. Były zabawne. Jednak w dzień, w którym nadeszła chwila słabości Chestera, miałam sen, w który chłopcy mnie
przytulili... w ten właśnie dzień. Przez cały ten dzień chodziłam jak na szpilkach (serio), bo przeczuwałam, że coś się
dzisiaj stanie... ale nie wiedziałam, że to będzie to. Moje marzenie prysło niczym bańka, bo chciałam pojechać na ich
koncert. Gdy się o tym dowiedziałam, rozryczałam się jak bachor i poczułam pustkę... właśnie odeszła cząstka mnie.
Nie wiem, czy gdy usłyszę głos Chestera, to się nie rozpłaczę. To dzięki Linkin Park zrozumiałam kilka rzeczy. Chester
to legenda, nigdy o nim nie zapomnę.
Paulina Łukaszewicz
Moja przygoda z Linkin Park zaczęła się,
gdy miałam 12 lat. Trafiłam do szpitala i
tam na świetlicowym telewizorze zobaczyłam
„Somewhere I Belong”. Mój świat uległ
kompletnej zmianie, cały dzień siedziałam
w świetlicy, rozdając dzieciom cukierki od
babci, żeby tylko pozwoliły oglądać Vive i
czekać na Linkin Park. Chester był moim
Bogiem, uwielbiałam go... Gdy zobaczyłam
informację o pierwszym koncercie, o 8 rano
pisałam do całej rodziny, że jadę. Nie miałam
18 lat, więc nie obyło się bez problemów,
ale byłam na wszystkich koncertach
w Polsce. Bardzo chciałam jechać na zagraniczny
koncert, niestety... Dla mnie koncert
w Krakowie był magiczny, dawno nie widziałam
Chestera w tak dobrej formie... No
i prezent, który dostałam - pocałunek gdy
do nas zszedł, to coś, co będę pamiętać całe
życie... A teraz jeszcze długo będę płakać.
Mateusz Klimaszewski
To głupie, ale można poczuć w
sercu ten ścisk. Piąta lub czwarta
klasa w podstawówce i słyszę
u kolegi In The End. Ile osób
zawdzięcza sobie wiele temu
kawałkowi. Zawsze gdzieś tam
obok mnie był Linkin Park. Wtedy
w Warszawie to był mój pierwszy
ogromny koncert, który doskonale
pamiętam do teraz. Współczuję
rodzinie i przyjaciołom, bo
to oni mają najwięcej wspomnień
związanych z Chesterem. Strasznie
współczuję wszystkim fanom,
bo tworzyliśmy najlepsze koncerty.
Pamięć pozostanie, a w sercu
dalej będzie czuć drżenie od tego
głosu. Tylko aby minął szybko ten
ścisk. Słońce wstaje już jakoś inaczej
niż zawsze.
Natalia Wasiczko
To wszystko jest takie niesprawiedliwe...
I tak przerażająco
boli. Miałam z 7 lat, jak pierwszy
raz mój starszy brat puścił mi ich
utwór... Tak każdego dnia razem
słuchaliśmy ich muzyki... Aż przerodziło
się w to wielką miłość...
Tak wielką, że świadomość, że
Chestera już nie ma, nie daje mi
spokoju... Nie mogłam zasnąć... A
gdy rano wstałam, pierwsze co
poleciały łzy... Teraz to już nic nie
ma sensu... To właśnie z Chesterem
i całym LP wkraczałam w taki
gust muzyki... I tak już zostało...
Moja przygoda z nimi trwała 10
lat... Kawał najcudowniejszego
czasu... Na zawsze zostanie w
mojej głowie i na zawsze w sercu...
Tak bardzo boli... Kochamy
Cię Chester! Spoczywaj w spokoju
[*] „Depression doesn’t care
about age, race, gender or status.
It doesn’t discriminate. Let those
you care for know that you’re
there for them.”
Justyna Żurek
Moja przygoda zaczęła się, jak miałam 8 lat i to wtedy usłyszałam „Numb”. Bardzo mi się spodobała i zaczęłam słuchać
innych piosenek, ale jakoś później mi to umknęło i powróciła z powrotem do nich w 2012 roku. Od tamtego czasu słucham
ich cały czas. Bardzo mi pomogły ich piosenki w ciężkich dla mnie chwilach, tym bardziej że kilka miesięcy temu
straciłam moją kochaną babcię i się wtedy załamałam. Chciałam zrezygnować z czerwcowego koncertu, ale postanowiłam,
że wtedy oddam chociaż częściowo jej hołd i zrobiłam to podczas „One More Light”. To był magiczny, pierwszy i
najlepszy koncert w moim życiu. W końcu po tylu latach mogłam zobaczyć LP i spełnić swoje marzenie. Nigdy nie zapomnę
tego, jak Chester podszedł do mnie i sam od siebie uścisnął moja dłoń z uśmiechem na twarzy. Ten uśmiech to
najpiękniejszy lek. Nie zapomnę go do końca życia... A teraz pozostał ból, smutek, rozpacz, pustka, serce rozbite na tysiąc
małych kawałeczków. Właśnie w tym momencie OSTATNIE ŚWIATŁO ZGASŁO. Dziękuje za wszystko Mistrzu!
18

Kamil Indyka
Żegnaj przyjacielu... Byłeś ze mną przez większość
mojego życia, a przynajmniej od czasów, które pamiętam.
Twoja muzyka towarzyszyła mi praktycznie
każdego dnia, twoje słowa bardzo pomagały mi we
wszystkich trudnych chwilach mojego życia. Twój
głos, donośny i zadziorny dodawał mi sił, kiedy myślałem,
że już wszystkie straciłem. Przy twojej piosence
tańczyłem pierwszy taniec ze swoją żoną na
swoim weselu. Kiedy spotkaliśmy się ostatnio 15
czerwca w Krakowie, pomimo że widziałem cię po
raz 4 w życiu czułem, że coś jest nie tak, że jesteś
jakiś inny pomimo wiecznie przyklejonego uśmiechu
smutny... Jakbyś przyjechał się pożegnać, ale
nie chciałeś tego powiedzieć wprost, żeby nikogo
nie martwić... po koncercie wspomniałem o tym
żonie, ale ona nic nie zauważyła... jakiekolwiek były
powody twojej decyzji nie byłem przygotowany na
pustkę, jaka pozostanie w moim życiu po tobie. Kiedy
krytykowali ostatnią płytę, ja zastanawiałem się nad
powodem, dla którego zrobiliście to w taki sposób...
Byłeś wielkim artystą i teraz już nic nie będzie takie
jak dawniej, ale zawsze zostaniesz w sercach i w pamięci.
Zaszczytem dla mnie było być twoim fanem.
Pytasz: „Who cares if one more light goes out ? In the
sky of the milion stars...” Odpowiem twoimi słowami:
„Well I do”. Spoczywaj w spokoju... Do zobaczenia po
drugiej stronie...
Ania Magda
W sumie to głupie. Nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy tak
przeżywali śmierć jakiegoś aktora. Wczoraj ich zrozumiałam.
Od wczoraj przechodzę załamanie, nie wiem co się dzieje i ze
mną i z moim chłopakiem. Ten zespół był i jest dla mnie bardzo
ważny. Od niego zaczęłam swoją historię z rockiem... Poznałam
wielu wspaniałych ludzi. Ich muzyka łączy. Poznałam swojego
przyjaciela dzięki temu, że podszedł, bo zauważył ich logo na
moim bucie. Razem z Chesterem odeszła część mnie.
Andreev Kacper
Pierwszy raz usłyszałem Chestera w Numb/Encore ... Pamiętam, jaki to był wielki hit i wszyscy moi przyjaciele jarali
się Jay’em oraz dobrym bitem, a ja zawsze czekałem na zwrotkę i refren Numb. Potem zacząłem słuchać Linkin Park z
przyjacielem, którego straciłem jak wielu innych jego następców, jednak LP pozostało mi do teraz (już prawie 10 lat).
Był okres, kiedy znałem na pamięć setlisty z każdego touru LP, uwielbiałem też oglądać nagrania ze starych koncertów
z okresu 2000 - 2006, zanim pojawiły się dobrej jakości video na yt. Zawsze czekałem na ulubione piosenki oraz
momenty w tych piosenkach... wszystko przez niesamowity głos Chestera. Kiedy zapoznałem się z jego życiorysem
sprzed LP, byłem w szoku, że udało mu się dojść tak wysoko. To dzięki niemu zacząłem wgl myśleć o śpiewaniu. Gdyby
nie Chester Bennington nie byłbym tym, kim jestem teraz. Nie tylko nakierował mnie zawodowo, pokazał też wartości,
o które zacząłem walczyć. Wczoraj, kiedy napisała do mnie połowa moich znajomych i każdy pytał się, czy to
prawda, że Chester nie żyje, odpowiadałem, że to fejk, bo byłem pewien, że tak jest. Wciąż do mnie to nie dociera...
nie mogę się z tym pogodzić i liczę na to, że to jest tylko głupi żart. Chester jest jednym z największych wokalistów
wszech czasów, jego śmierć jest potężnym ciosem nie tylko dla jego rodziny, przyjaciół czy fanów LP, nie tylko dla
mnie, ale dla całego świata. Ten człowiek poza ogromnym talentem miał również ogromne serce... naprawiał świat
nie tylko wyciągając ludzi za pomocą swoich piosenek, działał również charytatywnie, pomagał odbudować miejsca
zniszczone przez huragany. Powinniśmy brać przykład z Chestera, naprawiając świat tak jak on, będziemy czcić jego
pamięć! Mimo że nikt i nic go nie zastąpi, zawsze można spróbować pomóc dokończyć jego dzieło... teraz reszta została
już tylko na naszych barkach!
19

Amelia Anna Piniewska
Może i nie słucham LP tak długo, jak inni, ale kiedy dowiedziałam się
o śmierci Chestera, serce mi stanęło. Mam prawie skończone 15 lat
i Linkinów słucham od około czterech. W tak krótkim czasie zespół
zdobył moje serce, ich piosenki podnosiły mnie na duchu. Mogę powiedzieć,
że ta grupa uratowała mi życie. Niestety nigdy nie miałam
szansy zobaczyć chłopaków na żywo, głównie przez brak środków
finansowych. Teraz bardzo tego żałuję. Życie ze świadomością, że nigdy
nie usłyszę już na koncercie śpiewu Chestera (nawet, jeśli zespół
znajdzie nowego wokalistę, to już nie będzie to samo), jest okropna.
Mam nadzieję, że chłopaki i rodzina Chestera się tam jakoś trzymają.
Spoczywaj w spokoju, bracie.
Anna Grzyb
Od urodzenia słucham Linkin
Park. Gdy byłam mała, mama
puszczała mi ich piosenki,
abym zasnęła. Teraz mam 17
lat. Moim prezentem na 18.
urodziny miał być ich koncert
oraz koncert 30 Seconds To
Mars. Wczoraj wieczorem
dowiedziałam się o śmierci
Chestera. Mega mnie to poruszyło.
To pierwsza osoba,
po której śmierci płaczę. Od
7 lat mam całe drzwi obklejone
plakatami Linkin Park.
Czuję się strasznie, patrząc
na zmarłego uwiecznionego
na zdjęciach. W moim pokoju
czuć czyjąś obecność i wzrok...
Michalina Mańkowska
Cześć. Mam prawie 21 lat więc jestem w tym samym wieku co zespół. Słucham ich, odkąd pamiętam,
bo słuchał ich mój brat. I to od niego pierwszego dowiedziałam się o tym, co się stało. W jeden chwili
mój świat runął. Muzyka LP była ze mną w tych lepszych i gorszych chwilach mojego życia i zawsze
dawała mi wsparcie. Miałam ogromne szczęście być na jednym z ich koncertów, który odbywał się we
Wrocławiu. Był to najlepszy dzień mojego życia, zobaczyć swoich idoli na żywo i bawić się z kilkoma
tysiącami ludzi, których nie znam, ale, którzy czują to samo co ja. Ta wspaniała i niezapomniana magia
podczas koncertu, kiedy czujesz się jednością nie tylko z publicznością, ale i z zespołem. Miałam jechać
również w tym roku, ale wypadł mi inny koncert, stwierdziłam, że jeszcze żądze ich ponownie zobaczyć.
Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się wydarzyło, mój największy idol, osoba, która ukształtowała
mój gust muzyczny tak nagle odeszła z tego świata. Mam wrażenie, że odszedł ktoś z moich bliskich i
jest mi tak bardzo ciężko, że nie jestem w stanie napisać nic bardziej sensownego w tym momencie.
20

Kasia Kowalczyk
Nie wiem, od czego zacząć. Każdy, kto związał się z tym zespołem na dłużej, ma pewną życiową historię, której
nierozerwalną częścią jest muzyka Linkin Park. Nie inaczej jest ze mną. Mój pierwszy kontakt był dosyć nietypowy -
otóż pewnego dnia przeglądałam na Youtubie filmiki, montaże ze Star Wars. Przy jednym zatrzymałam się na dłużej,
bo zachwyciłam się muzyką - jak się potem okazało, „In The End”. Ten jeden głupi filmik odkrył przede mną muzyczny
świat. Ciężko znaleźć mi słowa i być może chaotycznie się to czyta, przepraszam, ale emocji jest za dużo. Utwory
Linkinów pomogły mi przetrwać etap późnej podstawówki. Byłam wtedy bardzo pulchna, mało lubiana i generalnie
dobrym obiektem do drwin. Przezwiska, dokuczanie, izolacja, bycie w tej grupce dzieciaków „z którymi nikt nie
chciał się trzymać”, to była w zasadzie codzienność. Starałam się, jak mogłam by pracować nad sobą, ćwiczyłam, ale
ze względu na hormony efekty były nikłe. W końcu myślałam, że znalazłam
przyjaciela. Zwierzałam się ze wszystkiego, ustawiałam sobie plan dnia pod spotkanie... Jednak doznałam potężnego
ciosu, okazało się, że owa osoba nabijała się za moimi plecami z mojej tuszy, ubrań... Po tym popadłam w naprawdę
ciężki stan. W zasadzie nie odzywałam się do nikogo przez długi czas, bałam się otwierać usta, o czymkolwiek, do
kogokolwiek. Wyizolowałam się jeszcze bardziej. Minęło naprawdę wiele miesięcy, zanim zaczęłam dochodzić do
siebie, zaczynałam stopniowo wychodzić z mojej wygodnej, komfortowej ciemności, zaczynałam poznawać dobrych
ludzi, dzięki którym jestem sobą. W każdym z tych momentów, gdyby nie muzyka Linkinów i historia Chestera, która
była dla mnie inspiracją, skończyłabym bardzo źle. Każda linijka tekstu, każde słowo, wszystkie zmiany emocji w
utworach były dla mnie ratunkiem. Za każdym razem czułam i czuję nadal „Hej, on śpiewa o tym, co mnie dotyczy.
On wie jak to jest!”. Ile łez wylałam, ile refrenów wykrzyczałam, ile snów z ich udziałem wyśniłam, ile koncertów
w moim pokoju dzięki wyobraźni odbyłam, ile razy mnie uratowali, wiem tylko ja. To nie jest tylko muzyka. To zbyt
wiele na ludzkie słowa. To historia życia, pasja, coś, czego nie da się łatwo zrozumieć. Z 5 koncertów w naszym kraju
zaliczyłam 4. Ten jak się okazało ostatni, był wyjątkowy, z racji meet&greet, które życie mi podarowało. Ten dar
dopadł mnie z zaskoczenia, byłam totalnie zaskoczona i nie mogłam się za bardzo przygotować. Jednak udało mi
się zmobilizować moje poranione serce, pokonać nieśmiałość i nerwy i chociaż w pewnym stopniu powiedzieć im
wszystkim, a zwłaszcza Chesterowi, ile dla mnie znaczy. Takich momentów się nie zapomina. Jego ciemne, wesołe,
ciekawskie oczy patrzące na mnie, jego ciepły uśmiech i cierpliwość, to coś, co zapamiętam z tego dnia na całe życie.
Jego „thank you” i „I really appreciate this, thank you so much” po moim wywalczonym z wnętrza angielskim dukaniu
to najlepsze co w życiu usłyszałam. Rozpisałam się jak nie wiem, a to i tak tylko niewielka część, mały procent, ułamek
wielkiego wpływu, jaki muzyka LP i postać Chestera wywarła na moje życie. Brakuje mi słów, by opisać ogrom
straty, bólu i smutku. Dla mnie on jest legendą. I wierzę, że kiedyś, po drugiej stronie, on będzie. I mam nadzieję, że
już wie, w ten duchowy, pozaziemski sposób, jak wiele dla mnie znaczy. Tego nie da się opowiedzieć. Do zobaczenia
Chester. Bo wiara w to, że jeszcze Cię zobaczymy, to wszystko, co zostało. Wszyscy kochani ludzie, fani tego wspaniałego
zespołu, trzymajcie się. Jesteśmy w tym razem. Każdego z Was chciałabym spotkać, wysłuchać Waszych
historii, wesprzeć Was. Jest ciężko jak nigdy, ale nie poddawajcie się, dla niego, dla Chestera. Do zobaczenia po
drugiej stronie, mój bohaterze...
21

Paulina Jarosz
Moja historia z tym zespołem zaczęła się siedem lat temu. Kiedyś po prostu weszłam na YouTube i Numb wyskoczyło
mi w proponowanych. Bardzo spodobał mi się głos Chestera i to, że jednocześnie jest taki delikatny, ale jednak wciąż
silny. Był po prostu inny od takich, które słyszy się w radiu. Jako siedmiolatka bardzo bałam się mówić o swoich zainteresowaniach,
bo po prostu wydawało mi się, że zabronią mi tego, bo jestem za mała. Wstydziłam się mówić, jednak
z biegiem czasu wiem, że niepotrzebnie. Więc słuchałam Linkin Park w ukryciu przez 3 lata. W 2013 roku na ferie
zimowe pojechałam do cioci do Holandii i okazało się, że ona również ich słucha. Zaczęłam z nią o tym rozmawiać
i dowiedziałam się, że zbliża się ich koncert we Wrocławiu. Obiecała mi, że tam ze mną pojedzie. Byłam wniebowzięta.
Rodzice dowiedzieli się o tym zespole i ku mojemu zdziwieniu, spodobał im się. 5 czerwca 2014 roku odbył
się koncert Linkin Park we Wrocławiu. Mimo że byłam na trybunach stadionu, to wszystko widziałam. Po koncercie
pokochałam zespół jeszcze bardziej - za własne pieniądze kupiłam biografię, flagę oraz płytę Hybrid Therory. I tak
też poznałam wasz fanpage. Tak, jak na koncert we Wrocławiu nie byłam przygotowana prawie w ogóle, to tak dzięki
wam zapoznałam się ze wszystkimi akcjami organizowanymi na koncert w Rybniku (na którym również byłam). Spakowałam
latarki i podrukowałam teksty piosenek i kartki „Welcome” (potrzebowałam ich, bo tym razem jechał tam
ze mną tata). Koncert również spędziłam na trybunach, ale nie zniechęciło mnie to do czynnego brania udziału w
koncercie. Minął rok. Tym razem na koncert w Krakowie dostałam bilety przy samej scenie. Rozpłakałam się wtedy
ze szczęścia. Czekałam na ten koncert jak na żaden inny. W końcu nadszedł 14 czerwca. Po całym dniu w szkole tato
odebrał mnie i razem pojechaliśmy do Krakowa. 15-stego chodziliśmy po mieście, a o siedemnastej czekaliśmy już w
kolejce do wejścia. Nie udało mi się stanąć przy barierkach (przynajmniej na supportach). Bardzo spodobała mi się
muzyka MGKeja. W końcu, gdy nadeszła pora na Linkin Park i Chester podszedł do publiczności z prawej strony (byłam
z lewej), to od razu zrobiło się miejsce. Potem Chester podszedł do publiczności na środku i do publiczności po
lewej stronie. Znajdował się chyba dwa metry obok mnie. Jednak nie mam tak długiej ręki i nie mogłam go dosięgnąć
(może by mi się to udało, ale nie chciałam pchać się na chama, skoro nie tylko ja (a raczej rodzice) zapłaciłam za te
miejsca). Jednakże pod koniec koncertu Mike zafundował mi prysznic wodą, za co bardzo dziękuję. Nadeszły wakacje
i 13 lipca miałam urodziny. Zafundowałam sobie mały prezent, bo zakupiłam płytę winylową One More Light. Wakacje
mijają i wieczorem 20 lipca wchodzę na Facebooka i widzę artykuł TMZ o samobójstwie Chestera. Z angielskim
sobie dobrze radzę, więc wszystko z niego zrozumiałam. Nie chciałam w to wierzyć. Zaczęłam szukać i pokazał mi się
wasz post o tym i że Mike potwierdził tę informację. Zaczęłam płakać. A potem już ryczałam. Moja mama wpadła mi
do pokoju, a ja opowiedziałam jej o wszystkim. Ona zaczęła mnie pocieszać i mówić, że taka jest kolej rzeczy, że to była
jego decyzja i że widocznie tak musiało się stać (rodzice są fanami Dżemu, więc coś o tym wiedzą). Teraz zgadzam się
z nią, jednak wtedy nie chciałam jej słuchać. Udawałam, że to robię, ale gdy wyszła, zaczęłam cicho szlochać. Potem
gdy do domu wrócił tato, zrobił to samo co mama. Chciałam spać w innym pokoju, bo mam zbyt wiele ozdób w pokoju
(w tym fototapetę na całą ścianę) i nie mogłabym tam zasnąć. Poszłam spać z mamą, jednak nie mogłam. Wróciłam
do swojego pokoju. Pościągałam wszystkie plakaty, zegar, zdjęłam ramkę z biletami na Impact Festival i schowałam
to wszystko do szafy. Na moje nieszczęście w domu skończyła się taśma klejąca. Twarze członków zespołu na fototapecie
pozaklejałam plasteliną, a twarz Chestera zakleiłam plastrem. Mimo że na co dzień jestem osobą myśląca
bardzo dojrzale, tej nocy myślałam jak pięciolatka. Swoje czoło i klatkę piersiową w miejscu serca posmarowałem
maścią przeciwbólową i nakleiłam tam plastry (miało to wyleczyć moją ranę w sercu i mózgu). Tej nocy ogarniał mnie
ból i strach, nie myślałam logicznie. Modliłam się, by to był tylko sen. Tylko zwykły koszmar. W końcu o godzinie
trzeciej w nocy zasnęłam, a rano obudziłam się z gorączką. Przez kilka dni siedziałam cały czas w domu i starałam
się zaakceptować ten fakt. Jednym z moich życiowych marzeń było porozmawianie z Chesterem, a fakt, że nie mogę
go już spełnić, jeszcze bardziej mnie dobijał. Jednak wsparcie rodziców naprawdę mi pomogło. Wciąż czuję żal, jak
sobie o tym przypominam, ale przynajmniej nie zaczynam płakać. Chcę podziękować wam za to, że jesteście i za to,
co robicie. Bez was pewnie nie wiedziałabym o wielu rzeczach. Linkin Park był, jest i będzie zespołem mojego życia,
nie ważne, co się wydarzy.
22

Robert Marcinkiewicz
Zanim zaczniesz czytać moją historię, proszę Cię, żebyś włączył/włączyła swoją ulubioną piosenkę
LINKIN PARK.
Czy czujesz to samo co ja? Ten smutek i pustkę w środku po utracie kogoś bardzo ważnego w Twoim
życiu?
Czy czujesz to samo co ja? Twoje życie nie będzie już takie samo jak do tej pory? Bez jego głosu nowej
piosenki, bez nowej płyty, bez nowego koncertu w Polsce czy innym miejscu?
Czy potrafisz wyrazić ten smutek?
Czy czujesz, że świat stanął w pewnym momencie? Wiadomości, które obiegły cały świat o śmierci
Chestera, czy to zwykły żart dla zrobienia zamieszania wokół Linkin Park? Czy będziesz umieć żyć
wspomnieniami i twórczością, jaką pozostawił po sobie Chester? Słuchając albumów LP, poszczególnych
piosenek potrafię ułożyć swoje życie w jedną całość. W tekstach utworów potrafię odnaleźć
swoje wzloty i upadki. Prawdopodobnie czujesz to samo, lecz być może w zupełnie inny sposób. Po
śmierci Chestera czuję coś więcej niż pustkę. Czuję się cholernie bezsilny i nie potrafię pozbierać tego
w całość. Człowiek, który mnie zainspirował swoją pasją i talentem, po prostu odszedł. Postanowił zostawić
to wszystko i odejść. Teraz kolejny dzień nie będzie już taki sam jak wcześniej. Pozostały wspomnienia,
nasze krótkie rozmowy na M&G. Pozostał smutek, łzy oraz Twoje piosenki. Why is everything
so heavy?
Kinga Róg
Pamiętam, jakby to było wczoraj, gdy pewnego dnia zobaczyłam Numb/Encore i jak urzekł mnie wtedy
przepełniony emocjami głos Chestera oraz jego oczy wyrażające to, co muzyka i słowa nie były
w stanie. I tak zakochałam się w muzyce, która zmieniła moje życie. Mój czas podzielił się na okresy
oczekiwania na nowe płyty, kolejne koncerty, a potem przeżywanie tych emocji po raz setny. Dziękuję
Ci Chester za towarzyszenie mi w chwilach radości i smutku. Wiele zmieniało się w moim życiu, a
Twój głos zawsze był przy mnie i pomagał mi stawiać czoło przeciwnościom każdego dnia. Dziękuję za
4 niezapomniane koncerty, na których miałam szczęście być. To były jak dotychczas najwspanialsze
chwile w moim życiu i nigdy w życiu ich nie zapomnę. Żadne słowa nie są wstanie wyrazić ogromu
mojej wdzięczności dla Ciebie, a także bólu, który teraz czuję, gdy uświadamiam sobie, że Ciebie już
nie ma. Na zawsze pozostaniesz kimś wyjątkowym w moim sercu i w moich wspomnieniach. A teraz
muszę nauczyć się żyć z tą świadomością, że skończył się ten niezwykły ośmioletni okres mojego życia
i na nowo nauczyć się słuchać Twojego głosu bez rozpadania się za każdym razem na milion kawałków.
Nie mówię żegnaj, ale do zobaczenia, Chester Bennington!
23

Aleksandra Marszałek
Pierwszy raz usłyszałam Twój głos w „Under Attack: Crawling”. Miałam wtedy może z 10 lat, pokazał
mi to starszy brat. Odtąd znalazłam w Linkin Park swoją odrębność, swój bunt wobec niesprawiedliwości
świata. Byłeś moim głosem-przyjacielem. Dzięki Tobie moja wrażliwość się rozwinęła i rozszerzyła
– muzyka jest ważną częścią mojego życia i ujściem moich emocji. Mimo że na niczym nie gram ani nie
śpiewam. Chciałabym jeszcze podziękować Ci za twoje serce włożone we wszystkie piosenki, które
znam na pamięć. Za twoją wrażliwość i ciężką pracę. Za koncert w Krakowie,
na którym udało mi się być – spełnienie jednego z moich największych marzeń. Teraz, mimo że każdy
odtwarzany utwór będzie nosił ze sobą Twój ból. Twoja muzyka, Chester, będzie moją pierwszą i ostatnią.
Moje myśli i modlitwy są z Tobą każdego dnia i z Twoimi najbliższymi. Do zobaczenia po tej lepszej
stronie życia.
Aśkaa Niepsuj
Mam 22 lata, słucham LP od 10 lat, brat kiedyś puścił ich piosenkę i się po prostu zakochałam w ich muzyce
i glosie Chazzy’iego. Tak zaczęła się moja podróż i miłość do rocka. Jestem po dwóch próbach samobójczych...
Dwa razy mama zdążyła w samą porę mnie uratować. Nie chodziłam na żadną terapię...
Moją terapią były utwory LP. Tak bardzo utożsamiałam się z ich tekstami, że czułam, jakby Chester
śpiewał to, co mi siedzi w duszy i w myślach. LP połączył także mnie i mojego ówczesnego chłopaka.
Razem godzinami słuchaliśmy ich utworów, świętowaliśmy urodziny członków zespołu i z niecierpliwością
czekaliśmy na ich nowe płyty. Związek się rozpadł, ale miłość do Linkin Park pozostała. Dzięki
nim żyje, jestem w trakcie wychodzenia na prostą i walki z depresją. Ja z nią wygrywam, ale Chester...
Możecie go hejtować, ale jedno jest pewne. Był wielkim człowiekiem. Przeszedł w życiu przez koszmar.
Rozwód rodziców, molestowanie przez 7 lat, później uzależnienia... Ale zaczął z tym walczyć i był na
dobrej drodze... Później nękanie przez stalkera, hejt odnośnie nowej płyty i śmierć najbliższego przyjaciela...
Gdy dowiedziałam się o jego śmierci, to tak jakby ktoś mi bliski zmarł... Przepłakałam całą noc.
Do tej pory jestem w szoku i w to nie wierzę... Mam nadzieje, że teraz jest mu lżej i razem z Chrisem
znowu razem śpiewają. Trzymajcie się kochani.
24

Kinga Kucharska
Głos Chestera wiele razy dał mi siłę do parcia przed siebie, szczególnie wtedy, kiedy moje życie wywracało się do
góry nogami. Muzyka LP od dobrych 10 lat pozwalała mi uciec od problemów życia codziennego, by następnie wrócić
z nowymi pokładami siły. Tyle piosenek, z których mogłabym ułożyć historię mojego życia. Do tego ich koncert we
Wrocławiu odbywał się wtedy, kiedy moje życie naprawdę prawie legło w gruzach i jest to najszczęśliwsze wspomnienie
z tamtego czasu; przed Rybnikiem odkryłam jak bardzo Final Masquerade opisywało moją tamtejsza sytuację i
płakałam jak dziecko, kiedy zagrali ten kawałek w czasie koncertu; a miesiąc temu stałam przy samych barierkach,
podziwiałam mój ukochany zespół z odległości kilku metrów i czułam takie szczęście, że nie miałam na to słów. A
dzisiaj czuję pustkę i smutek. Nie sądziłam, że śmierć, w zasadzie, obcej osoby może tak silnie na mnie zadziałać. Jakkolwiek
to boli, mam nadzieję, że Chester znalazł spokój, na który naprawdę zasługiwał. Przykro mi, że jego demony
go pokonały. Ja nadal będę słuchać jego anielskiego głosu, ilekroć moje się o mnie upomną.
Anna Dzidzińska
Drogie LP Poland,
Piszę do Was, bo po prostu, po ludzku nie wiem co mam ze sobą zrobić... Muszę gdzieś wyrzucić ten
smutek, żal, gniew, złość... sama nie wiem, jakie jeszcze emocje mną targają... Chce mi się płakać i krzyczeć!!!
Kiedy dostrzegłam pierwszy artykuł o śmierci Chestera, to modliłam się, żeby to był fake, głupi,
beznadziejny, ale wciąż fake... Wiadomość rozeszła się błyskawicznie... gdy Mike dodał post na twitterze,
potwierdzający całe zdarzenie to coś we mnie pękło... Nigdy nie pomyślałam, że śmierć kogoś
obcego, a jednocześnie tak bliskiego sercu tak zaboli... Muzyka LP towarzyszyła mi przez pół mojego
życia... była ze mną wszędzie... Wiem, że niektórzy z moich bliskich przyjaciół czasami mieli już dość
„katowania” ich ciągle i wciąż muzyką LP, ale zawsze znosili to dzielnie... Oczekiwanie na wydanie singla,
płyty, teledysku czy ogłoszenie kolejnego koncertu w Polsce wprawiało mnie wręcz w euforię... To
coś jak oczekiwanie dziecka na przyjście Świętego Mikołaja z wymarzonym prezentem... Czasami sama
byłam zdziwiona, że dorosłego człowieka coś aż tak może cieszyć i nie jest to rzecz materialna: nowe
buty, telefon czy nawet samochód tylko coś, czego nawet nie można nawet chwycić a tylko usłyszeć a
pomimo to kochać tak bardzo. Minął niewiele ponad miesiąc od koncertu w Krakowie na Tauron Arenie,
a ja wciąż jak wspominam ten czas, to dostaję gęsiej skórki. Teraz moja ukochana muzyka przyprawia
mnie o ból fizyczny... Podobno czas leczy rany, nie wiem tylko, czy tak głębokie...
#LpSOLDIERforLIFE, FrAnia
25

Mijają kolejne dni od chwili, w której dowiedzieliśmy się, że Chestera Benningtona
nie ma już z nami. Ta tragiczna i niespodziewana wiadomość złamała nam serca.
Nadal jesteśmy w szoku i nie możemy uwierzyć w to, co się stało... Czas zdaje się
płynąć tak samo, ale dla nas jakby się zatrzymał.
Chester nie był kolejną gwiazdą, czy po prostu utalentowanym wokalistą. Był kimś
znacznie więcej. Jego głos i muzyka, którą tworzył, dała siłę i pomogła (i nadal będzie)
wielu z nas przejść przez najtrudniejsze momenty w życiu. Chester stał się
dla nas nie tylko wzorem do naśladowania, ale również kimś bardzo bliskim, niemalże
członkiem rodziny.
Chester, nadal nie jesteśmy w stanie pogodzić się z faktem, że już nigdy nie usłyszymy
na żywo Twojego niesamowitego, pełnego emocji, energetycznego, ale zarazem
wzruszającego głosu, że nie zobaczymy Twojego uśmiechu, że już nigdy nie
będziemy mogli uczestniczyć w Twoich żywiołowych występach, podczas których
dawałeś nam 110% samego siebie.
Dla wielu ludzi jesteś inspiracją i wzorem do naśladowania. Dzięki muzyce i tekstom,
w których pozostawiłeś nam kawałek swojej duszy, możemy się z Tobą identyfikować.
Zawsze byłeś szczery i nigdy nie ukrywałeś swoich trudnych przeżyć,
nałogów i wad. Otwarcie mówiłeś o walce ze swoimi demonami i pomimo przeciwności
losu nie poddawałeś się, zaszedłeś tak daleko.
Dlatego tak trudno pogodzić się z myślą, że pomogłeś tak wielu, ale nikt nie potrafił
pomóc Tobie. Być może „powinniśmy zostać tam, gdzie zignorowaliśmy znaki”.
Twoja śmierć uczy nas, że musimy słuchać siebie nawzajem, rozmawiać o swoich
problemach i wychwytywać znaki, które dają nam inni ludzie.
I na koniec: Chester, na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci, kochamy Cię. Twój
głos i muzyka pozostanie z nami na zawsze. Cieszymy się, że możemy być Twoimi
fanami. Wierzymy, że znalazłeś wreszcie spokój i ukojenie. Przesyłamy swoją miłość
całej Twojej rodzinie, zespołowi i przyjaciołom.
Zespół „Linkin Park - Poland”
26

GDAŃSK
WARSZAWA
KATOWICE
KIELCE
SZCZECIN
RZESZÓW
CZĘSTOCHOWA
KRAKÓW
KOŁOBRZEG
CHORZÓW
27
ŁÓDŹ

OPOLE
POZNAŃ
RYBNIK
BYDGOSZCZ
RADOM
WROCŁAW
28

29

„Mamy najlepszych fanów na świecie!”
- Chester Bennington