تئاتر فمینیستی

More documents

Recommendations

Info

تئاتر،‏ چنابجنبجچه هدفش ابجیبججاد آ گاهی و فرهنگ سازی یا حبىتبىی اعبرتبرراض باشد،‏ موظف است از هر قشر و طبقه ای در جامعه سخن گفته و حبىتبىی مبدل به تریبوبىنبىی برای صدای اقلیت شود.‏ صدای زنان،‏ صدای کارگران،‏ دگرباشان ، صدای به حاشیه رفتگان و بیچارگان،‏ صدای آن زبىنبىی که زیرِ‏ پل عابر پیاده دستفروشی می کند و ‏ممممممکن است در هوای سردِ‏ زمستان فردابىیبىی برای او رقم ‏بجنبجخورد.‏ ‏بمنبممایش در یک چنبنیبنن شرایطی بیشبرتبرر از ‏همھهممیشه متعهد است فضابىیبىی را ابجیبججاد کند که در آن اقلیت ها حق سخن گفبنتبنن داشته باشند.‏ تا به حال به این فکر کرده اید که تئاتر صدای این سوژه های اجتماعی و اعبرتبرراض و فریاد آبهنبهها بوده است؟ و ا گر بوده اند صدای اعبرتبرراض کدام قشر یا کدام طبقه را بازتاب داده اند؟ آیا سعی در آ گاهی رسابىنبىی داشته اند یا صرفا با بازتولید ‏بمتبممام کلیشه های گفتمان های مسلط و ‏مجممجحافظ ساختار مردسالارانه بقیه ی گفتمابهنبهها را سرکوب و خفه کرده اند و نقص های فرهنگی را لاپوشابىنبىی کرده و یا عادی جلوه داده اند؟ نقش تئاتر در آ گاهی رسابىنبىی چه قدر بوده است؟ آیا در حوزه ی زنان کنش گری فعال به حساب می آید؟ آیا سعی بر بازبمنبممابىیبىیِ‏ زنان واقعی ‏(زنابىنبىی که شکل متعبنیبنن ِ سوژه های اجتماعی هستند که هرگز فرصبىتبىی برای سخن از خود نداشته اند)‏ داشته یا دوباره و هزاران باره زنابىنبىی تابع نظام مردسالارانه را بازتولید کرده است؟ به راسبىتبىی زنان و اقشار اقلیت در کجای تئاترِ‏ خنبىثبىی و مبتذلِ‏ امروزِ‏ ما ایستاده اند؟ چه صدابىیبىی ازآن ها می شنو ‏بمیبمم؟ به سالن های تئاتر بروید و به دیدن ‏بمنبممایشی بنشینید؛ اما من به ‏سمشسمما قول می دهم که زبىنبىی ‏"زنده"‏ را بر صحنه ‏بمنبممی بینید.‏ زن زنده کیست؟ هر ‏بمنبممایشی که اجرا می شود به زن یا زنابىنبىی احتیاج دارد تا بر صحنه قربابىنبىی شوند تا ‏بمنبممایش شروع یا ‏بمتبممام شود.‏ زنان در ‏بمنبممایشنامه ها،‏ حبىتبىی ‏بمنبممایشنامه های عصر حاضر،‏ جز الگو ‏بىیبىی تکراری از زنان تئاترهای کلاسیک ‏(همھهممانند آثار شکسپبریبرر)‏ نیستند.‏ آبجنبجچه بر صحنه می بینیم به زعم میشل فوکو حقیقبىتبىی است که گفتمابهنبههای قدرت دار آنرا تعریف کرده و در طول تارتحیتحخ به شکل های ‏مجممجختلف بازتفسبریبرر کرده اند.‏ به دیگر سخن صحنه ی ‏بمنبممایش یک توهم از تکامل را برابمیبممان به منصه ی
ظهور گذاشته است.‏ فرفىقفىی ‏بمنبممی کند،‏ تنها نام ها و مکان ها و لباس ها عوض شده اند.‏ آبجنبججا دزدمونای اتللو ‏(دزدمونا در مالکیت اتللو)‏ را دار ‏بمیبمم که ‏بمنبممایش نه با او که درباره ی اوست و اینجا مهشیدِ‏ فرهاد را می بینیم که باز هم داستان درباره ی او شروع شده و به پایان می رسد.‏ آن ها ‏همھهممچنان دخبرتبرر ‏"لوس"‏ پدر و ‏مجممجحافظ فالوس و قوانبنیبنن مردسالارانه هستند.‏ زنان بر صحنه حاضرند،‏ راه می روند،‏ بازی می کنند اما آبجنبجچه که هستند را به تصویر ‏بمنبممی کشند.‏ ‏بجتبججربیات خود را بر صحنه بازگو ‏بمنبممی کنند،‏ و تنها و تنها دیالوگ ها و ‏بجتبججربیابىتبىی را بیان می کنند که نویسنده ‏(که زاییده ی فرهنگی مردسالار است)‏ برای آن ها نوشته و به آن ها ‏بجتبجحمیل کرده است،‏ ‏بمتبممام آن دیالوگ ها و ‏بجتبججربیات ساختگی که قرار است وضعیت موجود زنان را عادی جلوه داده و حفظ کند.‏ زنان بر صحنه می ایستند اما گم شده اند،‏ فاقد جسم اند و بدنوارگی ندارند؛ فاقد آن صدابىیبىی هستند که به شکلی انضمامی صدای خود آن ها باشد.‏ زنانِ‏ روی صحنه خود را گم کرده اند زیرا آبجنبجچه بیان می کنند متعلق به آن ها نیست.‏ آبهنبهها فقط در ‏بمنبممایش ‏"حضور دارند"‏ ‏(اما غایب اند)‏ تا باعث لذت یا طعمه ی غضبىببىی شده و سپس قربابىنبىی شوند و پرده ها پایبنیبنن افتند.‏ به گفته ی هلن سیکسو:«زنان فقط در ‏بمنبممایش وجود دارند تا سبریبرر داستان و گره هایش پیش برود.‏ درواقع آن ها نه برای خود بودن بلکه برای قربابىنبىی شدن در داستان حاضرند.»‏ صحنه های ‏بمنبممایش برای زنان ایرابىنبىی نبریبرز از این قاعده مستثبىنبىی نیست.‏ آن ها چه زنابىنبىی را بر خود می پذیرند؟ مدعی هستند چه زبىنبىی ‏بمنبمماینده ی ‏بمتبممام زنان جامعه است؟ ‏بمنبممایش ها و نویسندگان در ایران ‏(چه زن و چه مرد)‏ زبىنبىی را بر صحنه ‏بمنبممی آورند که از ‏بجتبججربیات دردنا کش،‏ از دسمشسممبىنبىی با بدنش،‏ از جنس دوم بودنش،‏ از حق تصمیم برای خود،‏ زندگی و بدنش،‏ از ‏بجتبجحمیل کلیشه های جنسی بر رفتارش و حبىتبىی مسخره شدنش توسط ِ دیگری ِ ‏بمنبمماینده ساختار مسلط برای ما بگوید.‏ آن ها زبىنبىی را بر صحنه می آورند که مدام دچار ِ سندروم ِ سیندرلاست و بزرگبرتبررین دغدغه اش ‏‐همھهممانند زن ِ صحنه های کلاسیک‐‏ مردی ست تا او را به آرزوهایش برساند.‏ آن ها زبىنبىی را بر صحنه می آورند که دچار فقدان است و وجود و هویت خود را تنها در پیوند با دیگری ‏(یک مرد)‏ می بیند.‏ زن هابىیبىی که در ‏بهنبههایت مردان به مثابه ی ارابه ی خدایان ِ یونابىنبىی باید بر صحنه هبوط کرده و مشکلات و دغدغه هایشان را پایان دهند.‏ آن ها این فقدان را به زن روی صحنه ‏بجتبجحمیل می کنند ‏(هلن سیکسو اظهار می کند که در نظام مردسالارانه،‏ زن را دچار فقدان
Page 1: تئاتر فمینیسبىتبى
Page 5 and 6: را نه بازنویسی که خ
Page 7: مهلا بذرگری‏ از ‏م

تئاتر فمینیستی

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?