Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
νοτια<br />
Ν<br />
Π<br />
προαστια<br />
Κωνσταντίνος<br />
Αργυρός<br />
5<br />
ΕΠΕΙΔΉ<br />
Τα ΑΣΤΕΡΙΑ<br />
ΤΗΣ ΠΊΣΤΑΣ<br />
περνούν πάντα από την<br />
παραλιακή τα καλοκαίρια<br />
πό το Καλαμάκι μέχρι τη Βουλιαγμένη, η παραλιακή είναι ταυτισμένη με τη νυχτερινή<br />
ζωή και, πάνω απ’ όλα, με τα μπουζούκια, φαινόμενο που ξεκίνησε τη δεκαετία του<br />
1960 και άρχισε να παίρνει διαστάσεις στα ’80s. Αρχικά, βασίλευαν ο Τόλης Βοσκόπουλος<br />
και ο Στράτος Διονυσίου (φυσικά και η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης Πάριος, η Λίτσα<br />
Διαμάντη κ.λπ.), στις σάλες δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά προς το τέλος της δεκαετίας, καθώς τα<br />
πακέτα Ντελόρ και άλλα «αναπτυξιακά» άρχισαν να γεμίζουν την αγορά με χρήμα, μπήκαμε στη<br />
νοοτροπία του glam. Οι παλιοί χώροι –Νεράιδα, Φαντασία, Δειλινά, Αστέρια– ανανεώνονται με<br />
χαμηλούς φωτισμούς και αισθητική ντίσκο, το κοινό διευρύνεται και μαζί με τους παλιούς ή<br />
underground σφήνες από Μάκη Χριστοδουλόπουλο και σέρτικο μπαλαντέρ παντού τον Βασίλη<br />
Καρρά, αναδύονται νέες ντίβες, με κυρίαρχη την Άντζελα Δημητρίου, και επικοινωνιακοί<br />
διασκεδαστές, με κορυφαίο τον Λευτέρη Πανταζή. Το σπάσιμο πιάτων είναι παρελθόν,<br />
ενώ τα λουλούδια σχηματίζουν λοφίσκους στην πίστα που σαρώνονται σε κάθε set απ’<br />
τα γκαρσόνια, αφήνοντας αστρονομικά ποσά στην γκαρνταρόμπα, κάτι που οδήγησε<br />
τον Πανταζή να ζητήσει ποσοστά, όταν πια ήταν μεγάλη φίρμα. Διασκέδαση 7 νύχτες<br />
την εβδομάδα, λήξη τα ξημερώματα με πατσά ή ύποπτες διακλαδώσεις στα<br />
πέριξ της Συγγρού κ.λπ.<br />
Τη δεκαετία του ’90 η νυχτερινή βιομηχανία γίνεται «τούρμπο»: αρχίζουν τα πανάκριβα<br />
σόου, τμήματα της σκηνής ανεβοκατεβαίνουν, εμφανίζοντας-εξαφανίζοντας<br />
τραγουδιστές και πιάνα, η Κωνσταντίνα κάνει είσοδο πάνω σε άλογο, για να φτάσουμε,<br />
λίγα χρόνια μετά, σε θεάματα επιπέδου Μαντόνα που εισάγει η γνώριμη, αλλά<br />
τώρα αναβαπτισμένη σε νέα μεγάλη σταρ Άννα Βίσση, με ποπ-λαϊκό μπαράζ από<br />
hits που γράφει ο Νίκος Καρβέλας. Στα Αστέρια πότε εμφανίζεται ως άλλη εσταυρωμένη,<br />
πάνω σε τεράστιο Χ που σιγά σιγά προσγειώνεται στην πίστα, τραγουδώντας<br />
το «Αντίδοτο», πότε με space-look, περπατώντας κυριολεκτικά στον αέρα, 5-6 μέτρα<br />
πάνω απ’ τη σκηνή, σε ακτίνες φωτός. Είναι η εποχή και για δύο ξεχωριστές μορφές της<br />
νυχτερινής Αθήνας. Από τη μια, ο Νότης Σφακιανάκης, που τον λατρεύουν οι γυναίκες και<br />
πολλοί ροκάδες, είναι εκκεντρικός, μυστηριώδης, «σκοτεινός» showman και θυμόσοφος,<br />
δημιουργεί ένα cult από μόνος του. Από την άλλη, ο Γιώργος Μαζωνάκης, που λανσάρει μια<br />
υπόγεια ροκάδικη αυθάδεια, κάτι αόρατα τολμηρό, όντας ταυτόχρονα και βαρύς και ποπ. Οι νέοι<br />
τον λατρεύουν, επικυρώνοντας την αλλαγή ηθών και εθίμων όσον αφορά το τι θεωρείται μαγκιά.<br />
Αλλά, εκτός από εισαγωγές νέων αστεριών, έχουμε και νέους χώρους που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση<br />
του τοπίου. Το Romeo, απέναντι απ’ την παραλία, γίνεται ο «ναός» των μυημένων, πρωτίστως<br />
των μπον-βιβέρ, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των παραγόντων ποδοσφαίρου, των σταρ κάθε<br />
είδους που διασκεδάζουν «μακριά από τη μάζα». Αν ήθελες να φας, χαρακτηριστική ήταν η γαλλική<br />
κουζίνα, που παραδέχονταν και οι Γάλλοι επισκέπτες. Εκεί, φίρμα ήταν ο πελάτης, όχι ο τραγουδιστής.<br />
Για κάποιους από τους τραγουδιστές (Τσαλίκης, Κοκκίνου κ.ά.) που πέρασαν από κει άνοιξε στη συνέχεια<br />
ο δρόμος και γι’ άλλες πίστες. Στο Romeo οσμίζονταν τις μόδες πριν σκάσουν μύτη. Λίγα χρόνια πριν<br />
γίνει η έκρηξη του έθνικ με τα Buddha Bars, η Τυνήσια Moreira έκανε πρόγραμμα-σφήνα με αραβικά και<br />
λάτιν. Δίπλα στο Romeo, δυνατό παιχνίδι έκανε και το Posidonio, το κέντρο που αρχικά ακούστηκε για<br />
τον σεισμό που προκαλούσε ο Αντύπας, αργότερα ο Πλούταρχος, ο Βέρτης κ.ά. Πρόσφατα ακούγεται<br />
και ο Κιάμος, που ως διασκεδαστής θα λέγαμε ότι κερδίζει το κοινό γιατί ξέρει να επικοινωνεί μαζί του,<br />
να ξεσηκώνει το κέφι, όπως ο Πανταζής. Στο μεταξύ, τα μπαρ και τα κλαμπ, με ανάμεικτο ξένο και ελληνικό<br />
ρεπερτορίου, ή τα κλαμπ με ελληνικό πρόγραμμα από DJς, όπως το περιβόητο Βαρελάδικο στον<br />
Πειραιά, επηρεάζουν τα καλοκαιρινά προγράμματα, τα οποία περιλαμβάνουν νέους τραγουδιστές από<br />
reality shows (Πετρέλης, Νίνο, Καραφώτης, Τάμτα, Μαρτάκης κ.λπ.), προσαρμόζοντας το ρεπερτόριό<br />
τους σε πιο σύγχρονα ακούσματα.<br />
Σε αυτά τα μαγαζιά, κάποια από τα πρώτα τραπέζια-πίστα καταλαμβάνονταν από celebrities ή και<br />
πολιτικούς – ως επί το πλείστον τζαμπατζήδες, γιατί και καλά «χαρίζανε» με την παρουσία τους. Κάποιοι<br />
νεόπλουτοι 40κάτι φρόντιζαν να παραγγέλνουν 12άρια ουίσκι και να καπνίζουν πούρα, ανταγωνιζόμενοι<br />
τους διπλανούς τους. Κατά βάθος βαριούνταν, έτσι άφηναν το γλέντι στις γυναίκες της παρέας, οι οποίες<br />
ουσιαστικά έκαναν κέφι, χορεύοντας αργά, στη λεγόμενη «λαϊκή ώρα», όχι μόνο τσιφτετέλι αλλά και<br />
ζεϊμπεκιές. Τα δύο σουξέ που δεν έλειψαν ποτέ από κανένα πρόγραμμα ήταν το «Μία είναι η ουσία» και<br />
το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας». Πίσω στα μπαρ στεκόταν όρθια η νεολαία κι αν το πρώτο όνομα διέθετε<br />
fan club, τους έβλεπες και σε εξώστες ή στα σκαλιά, αν υπήρχαν, προσδίδοντας στην ατμόσφαιρα τη<br />
ζωντάνια που έλειπε από την πλατεία. Φυσικά, η παραλιακή δεν ήταν απλώς ένα «πάμε μπουζούκια» αλλά<br />
ακριβώς «πάμε παραλιακή». Που σήμαινε ότι πολλοί έκαναν περατζάδα και το πρόγραμμα είχε ως εξής:<br />
ξεκινούσαν από καμιά κρέπα στη Γλυφάδα, περνούσαν ύστερα από κάποιο κλαμπ, για να καταλήξουν<br />
αργά, κατά τη μία, στο πρόγραμμα του πρώτου ονόματος και να επιστρέψουν ίσως πάλι σε κάποιο κλαμπ<br />
και πάει λέγοντας – βέβαια, μπορούσε να συμβεί και το αντίστροφο. Μια τυπική κατάληξη, ιδιαίτερα τα<br />
Παρασκευοσάββατα, ήταν στην παλιά καντίνα στον Φλοίσβο ή στα Λιμανάκια της Βάρκιζας.<br />
Από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του millennium, λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση με τη Lehman<br />
Brothers, η νύχτα άρχισε να αλλάζει. Οι μέρες λειτουργίας σταδιακά μειώνονταν. Αρχικά από Πέμπτη έως<br />
Κυριακή, για να καταλήξουν στο Σαββατοκύριακο. Είναι η εποχή που τα δάνεια είχαν σταματήσει και οι<br />
έξοδοι περιορίζονταν σε ένα-δύο ποτά. Αντιστοίχως, η δισκογραφία έπαψε να αναδεικνύει νέους σταρ<br />
και οι προτάσεις ήταν λίγες, προκειμένου το κοινό να μπορεί να τις καταναλώσει. Αν το καλοσκεφτείς,<br />
τελευταίες αναλαμπές της showbiz ήταν η Πέγκυ Ζήνα στο mainstream και αργότερα η Πάολα στο<br />
κάπως βαρύ λαϊκό, με πολύ styling και έξυπνη σκηνική παρουσία. Σε τελευταία ανάλυση, μπορούμε να<br />
δούμε την εξέλιξη της παραλιακής από προνόμιο των λίγων με πολύ χρήμα σε μια ανοιχτή πρόταση για<br />
τη νεολαία και τη σύγχρονη ποπ, που πλέον έχει αφομοιώσει αρκετά λαϊκά στοιχεία. Φέτος το καλοκαίρι<br />
βρίσκουμε στο Posidonio τον Πάνο Κιάμο μαζί με τον Νικηφόρο, στο Romeo τον Γιώργο Σαμπάνη μαζί<br />
με τη Μαλού και την Κρυσταλλία, σε πιο old school ύφος τον Γιώργο Γιαννιά και τον Χρήστο Χολίδη στο<br />
Frangelico, και στη Φαντασία τον Κωνσταντίνο Αργυρό μαζί με τους Ήβη Αδάμου, Alcatrash, Ίαν Στρατή<br />
και την Κόνι Μεταξά, κόρη του Λ. Πανταζή… Η νέα γενιά έχει πάρει τη σκυτάλη.<br />
Από τον Χάρη Καλογερόπουλο<br />
18 lifo – 20.6.19
Change language