نقد و بررسی نمایش «لانچر۵» به نویسندگی و کارگردانی مسعود صرامی و پویا سعیدی

دیگر ارتشش بوده نبریبرز ‏بمنبممی تواند پاسخ درست و شفافىففىی به ما بدهد.‏ جزئیات بیمار است و درمان
‏بمنبممی شود.‏ کاری از دست ‏بمنبممایند ه ی وجه ظاهری ارتش بربمنبممی آید.‏ ارتش به ظاهر نبریبررومند،‏
ماله کشی بر ‏همھهممه زخم های این اجتماع بیماراست.‏ اجتماعی که نه نانش سر جایش است و نه
کتابش.‏ ‏«لابجنبجچر‎۵‎‏»‏ مثل سرک کشیدن به لایه های زیرین این اجتماع است.‏ اجتماعی که ‏همھهممه
اقشار آن با زبان و ‏لهللهھجه خاص خود در یک پادگان دور هم ‏جمججممع شده اند اتفاقابىتبىی را رقم
زده اند.‏ قد و قواره ‏«لابجنبجچر‎۵‎‏»‏ هیچ تناسبىببىی به تئاتری که می شناسیم ندارد.‏ این هم یک پایان
خوب است و هم نه.‏ اما فرصبىتبىی است تا با ‏بمتبمماشایش بار دیگر یادمان ‏بمببمماند که تئاتر چیست و قرار
هست که چه باشد.‏
١٣ شهریور ١٣٩٨