نقد و بررسی نمایش «مردی که...» به کارگردانی رضا مولایی

More documents

Recommendations

Info

پیش نقد:‏گویا هنوز امیدی به حیات این هبرنبرر اعیابىنبىی بافىقفىی مانده!‏ ا گر در ‏همھهممه چبریبرز و هیچ چبریبرز خبرببرره نباشیم،‏ الحللححقوالانصاف دست به آسیب شناسی مان مایه ی مباهات است و فخر اهالىللىی فرهنگ و خرد.‏ روزی نیستکه در دانشکده ای،‏ ‏مجممججمعی،‏ شورابىیبىی و کانوبىنبىی مباحث آسیب شناسانه ریز و درشت این هبرنبررافسانه ای پا نگبریبررد و بزرگانش دل در گرو زنده شدن این میت کفن پوسیده نسپارند.‏ آخر آن قدرآسیب ها ‏مجممجحدود و دور از چشم حضرات است که باید در جلسه ای به شور بنشینند تا یکی یکی بهتبیبنیبنن آن ها پرداخته،‏ دسته بندی کرده و سپس در قالب گزارشی ببنیبنن خود ارائه دهند.‏ در پایانهم در حبنیبنن میل کردن چای و شبریبرریبىنبىی خشک اظهار امیدواری می کنند که به زودی و به فضلخدا بساط کاسبان و جیب پرکنان خطه ی فرهنگ و هبرنبرر برچیده خواهد شد.‏ خداحافظی خیلیگرمی هم با یکدیگر ‏بمنبممی کنند چرا که می دانند به زودی درباب مساله ای دیگر و آسیب شناسی آنگرد هم ‏جمججممع خواهند شد و دوباره روز از نو و روزی از نو.‏اعبرتبرراضات آبان ٩٨ پیشکش،‏ قریب به دو سال است که از اعبرتبرراضات دی ماه ٩۶ می گذرد و دراین مدت دریغ از یک اثر،‏ تنها و تنها یک اثر که حبىتبىی به طور غبریبررمستقیم با این رویداد اجتماعی وسیاسی ارتباط حداقلی داشته باشد،‏ به صحنه بیاید.‏ آیا حضرات در دروس دانشگاهی خود،‏واحدی نظبریبرر قیچی کردن رشته های ارتباطی خود و جامعه را به دانشجویان می آموزند؟!‏ تیغسانسور ‏بهببههانه است و از خود ‏بمنبممی پرسید که چه کسابىنبىی نقش کاغذسنباده این تیغ را برعهدهگرفته اند؟!‏ این تئاتر و بند و بساطش هرگز به یک پایگاه مردمی تبدیل ‏بجنبجخواهد شد و گویا برخیدوستان ‏بمنبممی خواهند این واقعیت تلخ را باور کنند.‏ خود کرده را تدببریبرر نیست.‏ چشم مان کور.‏ آنزمان که دل در گرو خصوصی سازی این هبرنبرر شامخ،‏ زبان مان مقابل دست اندازی های دولبىتبىی بهکام مان چسبیده بود باید فکری می کردبمیبمم و آسیب ها می شناساندبمیبمم.‏ حالا خوب است کهروزی مان با ‏همھهممبنیبنن چای و شبریبرریبىنبىی های خشک می گذرد...‏و اما نقد:‏هبرنبررمند با هبرنبررش شناخته می شود و هبرنبررش به واسطه مساله اش.‏ این که در این اوضاع و احوال بهچه می اندیشد او را ناب کرده و هبرنبررش را متبلور.‏ هبرنبررمند صدیق است برای ‏همھهممبنیبنن می شود درشرایط حساس به وی و آثارش رجوع کرد.‏ اما ا گر ‏همھهممه این مسائل که عارض شدبمیبمم واژگونه باشدچه؟!‏ در این حالت اثر نه تنها آب خنکی بر جگر سوزان ‏مجممجخاطب ‏بمنبممی شود بلکه بر حرارت آنمی افزاید.‏ ‏«مردی که...»‏ از ‏همھهممبنیبنن دست آثار است که هیچ ارتباطی با ‏مجممجخاطب امروز ندارد و گو ‏بىیبىیصاحب اثر در سیاره ای دیگر زیست کرده است.‏ اعبرتبرراض یا به فریاد و کنش تبدیل می شود و یابه خون دل.‏ هبرنبررمندی که با زمانه اش یک دل باشد،‏ ا گر از سر برخی ملاحظات سکوت کند ‏(کهاین نبریبرز خود جای ‏بجببجحث و تامل دارد)،‏ این سکوت زهرآ گبنیبنن خواهد بود و جگرسوز.‏ گو ‏بىیبىی هر کجا
که زبان به سخن باز کند،‏ خون و پاره جگر بالا خواهد آورد.‏ حال این فرد ا گر در قامتکارگردان قرار گبریبررد،‏ چگونه باید انتظار داشت که اثرش خوبىنبىی نباشد.‏ این اثر ناخواستهسکوت شکن است و رهگشا.‏ چه جابىیبىی به چه می اندیشیم و چه می کنیم،‏ گوشه ای از هویت ما رامی سازد.‏ حال تصور کنید چقدر یک کارگردان باید از اوضاع پرت باشد که در این دورانبسیارحساس و خاص دست بر روی هذیان های پیبرتبرربروک بگذارد و ‏بمنبممایشی به صحنه بیاورد کههیچ ربطی به ‏مجممجخاطب ندارد.‏ نا گفته پیداست چرا توده مردم از این نوع تئاتر ‏جمحجممایت ‏بمنبممی کنند و بهقول برخی دوستان ‏همھهممیشه هشت اش گرو نه اش است.‏ بروک در یادداشبىتبىی که در بروشور آمدهگفته است:«‏ امروز جهان سوژه مورد علاقه اش را پیدا کرده و آن مغز آدمی است».‏بروک نه تنها خود را توجیه بلکه برای جهان امروز نبریبرز تعیبنیبنن تکلیف می کند.‏ مغز آدمی!‏ عالىللىی ست.‏به واقع چه کشف بزرگی .‏بمنبممایش با صدای موزیک مبنتبنن اصلی انیمیشن پلنگ صوربىتبىی!‏ آغاز می شود ‏(البته تنها نکته مثبت اثرهم ‏همھهممبنیبنن موزیک است که هر از گاهی فضای تنفس به ‏مجممجخاطب می دهد تا به یاد شاهکار هبرنبرریمابجنبجچیبىنبىی و فریز فرلنگ بیفتد).‏‏بمنبممایش درباره پزشکی ست که تلاش می کند رفتارهای چند بیمار اختلال مغزی و عصبىببىی را بررسیو حبىتبىی درمان کند.‏ در ‏بهنبههایت پزشک به یک تردید می رسد که آیا خود در وضعیت سالمللمم و صحیحمغزی قرار دارد یا بیمارانش.‏ او در ‏بهنبههایت این تردید را کنار گذاشته و به ‏جمججممع بیماران می پیوندد ودر دنیای آن ها قرار می گبریبررد.‏ در این شرایط مکروه است ا گر ‏بجببجخواهیم درباره مبریبرزانسن وکارگردابىنبىی صحبت کنیم.‏ نگاه حقبریبرر به تئاتر آن قدر ساده لوحانه نیست که از هر خابمنبمم یا آقایکارگردابىنبىی توقع تولید اثری شاهکار را داشته باشم.‏ می دابمنبمم که هر کس به قدر بضاعتش به فرممی رسد.‏ اما برای فردی چون رضا مولابىیبىی باید بگو ‏بمیبمم که متاسفم.‏ تاسفم از این است که چرامساله یک کارگردان می تواند تا این حد نازل باشد.‏ آیا این مساله ریشه در خود صاحب اثر داردیا دوباره بیانداز ‏بمیبمم به گردن تیغ تبریبرز سانسورچیان؟!‏ ا گر ‏بمنبممایشی در سی شب ‏بمتبممام می شود،‏ خدا راسپاس که با نقد افشا شده و خو ‏بىببىی و بدی اش ماندگار می شود.‏ این دست از نقدهای ا گزیتخواهد ماند تا بعدها بدانند که اوضاع و احوال تئاتر و تئاتری های ما در این سال ها چه بوده است.‏کاش می شد که بعد از هر یک از این اجراها با یک چای و شبریبرریبىنبىی زبان ناقابل هم از ما پذیرابىیبىیمی کردند.‏ آخر عمری است که ما هم آسیب شناس این تئاتر و اوضاع و احوالش هستیم.‏۶ دی ١٣٩٨
Page 1: نقد و بررسی ‏بمنبم

نقد و بررسی نمایش «مردی که...» به کارگردانی رضا مولایی

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?