نقد و بررسی نمایش «مادرنزاییده» به نویسندگی آرش میرطالبی و کارگردانی آرزو خسروی و محمداحسان کریمی

گاهی توابمنبممندی یک کارگردان در چینش عناصر صحنه و یکپارچه سازی آن ها آدمی را به ‏بجتبجحسبنیبنن
وا می دارد.‏ گاه تار و پود یک ‏بمنبممایشنامه چنان خوب و دقیق به هم تنیده شده که در بدترین
شرایط اجرابىیبىی نبریبرز قوام و صلابت خود را حفظ می کند.‏ گاه برخی بازیگران چنان پرقدرت صحنه
را مال خود می کنند چنان که از ابتدا در آن زیست کرده و گوشه وکنارش را خوب می شناسند.‏
ا گر ‏همھهممه ی این عوامل با هم ‏جمججممع شوند که دیگر نور علی نور می شود و منتقد را ‏مجممججاب می کند تا
‏بمنبممره مناسب به اثر و اجرا بدهد.‏ اما از این تعریف و ‏بمتبممجیدها که بگذر ‏بمیبمم،‏ ‏بمنبممایش ‏«مادرنزاییده»‏
دلایل دیگری هم دارد که می تواند به عنوان اثری ارزسمشسممند به ‏مجممجخاطبان معرفىففىی شود.‏ اثر سرشار
از دغدغه است به اتفاقات روز جامعه.‏ یک وا کنش جدی و دقیق است به وقایع مهم تاربجیبجخی
معاصر بالاخص آبان ٩٨. این دقیقا ‏همھهممان تئاتری ست که نباید تعطیل شود و باید آن را حفظ و
حراست ‏بمنبممود.‏ تئاتر وا کنشی،‏ تئاتری مبارزه جویانه است و رهگشا.‏ می تواند به عنوان الگو و
شاخصی باشد برای کسابىنبىی که با خودسانسوری و ترس پا به صحنه می گذارند و چبریبرزی را به ‏مجممجخاطب
ارائه می دهند که فرسنگ ها با خود و جامعه شان فاصله دارد.‏ هرچند ماندن و ایستادن در
استعاره می تواند زیان بار باشد اما چاره ای مفید است در برابر زور و فشار دستگاه سانسور.‏
‏«مادرنزاییده»‏ ا گر کمی احتیاط و مصلحت اندیشی قاطی اش می شد هیچ وقت رنگ صحنه را به
خود ‏بمنبممی دید و هرگز زاییده ‏بمنبممی شد.‏ وقایع دیوانه کننده آبان ماه و عریابىنبىی خشونت عاملان نظام در
کوچه و خیابان ها چنان تلخ و دهشتنا ک بود که قلب هر آزاده ای را به درد می آورد و خونش را
به جوش.‏ اما هبرنبررمند حقیقی کارش خون دل خوردن و دم نیاوردن نیست.‏ هبرنبررمند حقیقی
‏همھهممچون آتشفشابىنبىی فعال است که خون به جوش آمده در دلش را با فریادی عظیم به جامعه
سرریز می کند.‏ او نه توان اندیشیدن دارد که بفهمد مصلحت چیست و کجا باید از خود احتیاط
نشان دهد و نه به مبریبرزان استقبال ‏بمتبمماشاچیان می اندیشد.‏ او یک دیوانه ی ‏بمتبممام عیار است که
جنونش را به شکلی عریان و ‏بىببىی پرده به ‏بمنبممایش گذاشته است.‏ این خلوص آشوب گرایانه ‏بمتبمماشا دارد
چرا که به سرعت با ‏مجممجخاطب ارتباط برقرار کرده و باعث پیوندی عاطفی و احساسی با آن می شود.‏
اما یادمان نرود که فرم اجرابىیبىی تاثبریبرری جدی و عمیق در این ارتباط دارد.‏ جنبه ی آ گاهانه ی
نویسنده و کارگردانان اثر این است که نگاهی کاملا طبقابىتبىی به اعبرتبرراضات اخبریبرر داشته و اساسا با
‏همھهممبنیبنن رویکرد به قضیه نگاه کرده اند.‏ این رویکرد ناخواسته آدم را یاد این ‏جمججممله مارکس
می اندازد که:«تارتحیتحخ ‏همھهممه ی جوامع تا این زمان،‏ تارتحیتحخ مبارزه ی طبقابىتبىی بوده است».‏ گو ‏بىیبىی نویسنده
اثر چنان به این ‏جمججممله ابمیبممان آورده که حبىتبىی این مبارزه طبقابىتبىی را تا رحم مادر نبریبرز کشانده است.‏
جنبنیبنن های داخل رحم نبریبرز هنوز پا به این دنیا نگذاشته طبقه شان مشخص است.‏ اما مؤلف نگاهی
‏همھهممسو با جنبنیبنن طبقه ی فرودست دارد.‏ با نگاهی به پوسبرتبرر ‏بمنبممایش که رامبنیبنن غلامی برجی آن را
طراحی کرده این ‏همھهممسو ‏بىیبىی کاملا مشهود است.‏ پوسبرتبرر ‏بمنبممایان گر ترازو ‏بىیبىی ست که نوزاد طبقه ی