Bóndavarðan, sumarblað 2020

MICHAEL RIZON
BÓNDAVARÐAN
Bóndavarðan hafði samband við Michael Rizon, frá Filippseyjum, sem er einn af nýju íbúum okkar hér á Djúpavogi. Við báðum hann
um að seg ja okkur eitthvað af sjálfum sér. Hvaðan hann væri, um fjölskylduhagi og hvernig það hefði verið að vera barn og unglingur
á Filippseyjum. Einnig langaði okkur að vita hvað varð til þess að hann ákvað að flytja á Djúpavog.
Ég heiti Michael Rizon, er 29 ára gamall frá Filippseyjum. Ég á tvo yndislega drengi með kærustunni minni og kem frá litlu þorpi á
Filippseyjum, sem er nálægt ströndinni. Þar er ótrúlega fallegt landslag en við bjuggum við frekar frumstæðar aðstæður. Við áttum
saman fjölskyldufyrirtæki, framleiddum handverk sem var síðan selt út um allan heim. Þetta var okkar lífsviðurværi. Ég á fjóra
bræður og hjálpuðumst við fjölskyldan að við allt, hvort sem það voru heimilisstörf eða að vinna í fjölskyldufyrirtækinu.
Ég er svo heppinn að vera yngstur af okkur bræðrunum. Það gerði það að verkum að ég hafði meira frelsi en þeir og gat gert það
sem mig langaði til að gera þegar ég var lítill. Ég spilaði körfubolta, fór að synda með vinum og frændfólki og veiddi fisk með spjóti.
Við áttum líka litla hlöðu, þegar ég var að alast upp og þar voru kjúklingar, bardagahanar, kýr, geitur og svín.
Ég fór í háskóla og útskrifaðist sem sjávarleiðsögumaður. Í háskólanum tók ég alls konar aukanámsgreinar, eins og t.d.
klappstýrudans, dans, íþróttir og sund. Auk þess keppti ég, sem fulltrúi skólans, í Cebu City ólympíuleikunum (Cebu City er borg í
Cebu héraði á Filippseyjum) í sundi og klappstýrudansi. Ég útskrifaðist með láði úr mínu námi.
Hvað varð til þess að þú ákvaðst að flytja til Íslands?
Ástæðan fyrir því að ég flutti til Íslands, á Djúpavog er sú að mig langaði til að veita börnum mínum og fjölskyldu betri framtíð, þó
það sé mjög erfitt að búa fjarri þeim. Mér líkar mjög vel hér á Djúpavogi af mörgum ástæðum. Náttúran hér er ótrúlega falleg og
ólík því sem ég á að venjast og fólkið hér er mjög ving jarnlegt. Sérstaklega fólkið í Búlandstindi, þar sem ég vinn. Þau eru dásamleg
við okkur og svarið við bænum okkar.
Það er svolítið erfitt að taka þátt í félagslífinu hér á Djúpavogi og er tungumálið aðal hindrunin í því. Ég hef enn ekki tekið þátt í neinu
en hlakka til þegar það gerist.
Hefurðu verið í íslenskunámi, hvernig gengur það og færðu tækifæri til að tala íslenskuna fyrir utan skólastofuna?
Ég hef verið að læra íslensku en það er erfitt – íslenskan er erfitt tungumál. Ég reyni þó að tala, tjá mig, sérstaklega við eldra fólk,
því tungumálið er lykilatriði í því að verða gildur þátttakandi í samfélaginu. Ég þarf að nota meira það sem ég læri í íslenskukennslunni
hjá Berglind, hún er frábær kennari. Takk kærlega fyrir mig Berglind!
6