KI Gałczyński – bez cenzury - Interia.pl

wspominaæ i mówiæ, bo to koszmar”. Do dziœ, mimo
up³ywu czasu, ma to przed oczyma 10 .
Jeñcy z ca³ej Europy, w tym i jeńcy polscy,
spokojnie i cierpliwie czekali koñca wojny. Mieli
pewnoœæ, ¿e pobyt w stalagu im to zapewni. W obozie
dla internowanych bezpieczeñstwo zapewnia³o
im miêdzynarodowe prawo. Zreszt¹ w obozie by³y
wizytacje Miêdzynarodowego Czerwonego Krzy¿a.
Najbardziej brakowa³o drewna, chleba i papieru. Za
cztery bochenki chleba mo¿na by³o ju¿ dostaæ od
geszefciarzy z³oty zegarek.
Nawet odbywa³ siê w „konspiracji” przed Niemcami
miêdzynarodowy handel za jednym z belgijskich
baraków przy p³ocie, na boisku sportowym.
W administracji stalagu zaprowadzone były imienne
konta jeńców w postaci kartoteki zawierajacej:
nazwisko, imię, stopień wojskowy, numer jenie-
10 Witold Zahorski
Ale jakoś dowieźli nas do tego Altengrabow. Z początku było bardzo
mizernie, bo to był duży obóz dla różnych jeńców, zachodnich,
Rosjan i dla takich jak my. Przez pierwszych parę dni mieszkaliśmy
w dużych namiotach na słomie, też był tłok i głód. Nie było
dużo jedzenia. Pamiętam, że Rosjanie, jeńcy rosyjscy, byli okrutnie
traktowani przez Niemców. Słaniali się zupełnie wycieńczeni, jak
szkielety i w nocy często przychodzili do naszego namiotu, żeby
ukraść, co się dało. Ręka się wsuwała pod płótno namiotu i macała
na około, żeby zobaczyć, co jest. Zawsze buty były pożądane.
A z drugiej strony jeńcy państw zachodnich, którzy tam byli od
dłuższego czasu, byli dobrze zagospodarowani, dobrze odżywieni,
to była arystokracja obozowa. Czasami przez druty podawali
nam to, co mieli, zupy obozowe, które im nie bardzo smakowały.