Jerzy Janeczko MONONUKLEOZA ZAKAŹNA Klinika Chorób ...

426 J Janeczko Nr 4
zrośnięte z podłożem, tkliwe w czasie obmacywania i niekiedy z wyczuwalnym obrzękiem
tkanki okołowęzłowej; skóra nad nimi była niezmieniona. Migdałki podniebienne
były powiększone, niekiedy znacznie, przekrwione i rozpulchnione, często pokryte
szaro-białawym, litym, mazistym nalotem, dającym się łatwo zdejmować; w czasie
jego zdejmowania nie obserwowano krwawienia. Rzadziej stwierdzano na migdałkach
białe punkcikowate naloty. Podniebienie miękkie i twarde, łuki podniebienne, języczek
i gardło zwykle były przekrwione. Na podniebieniu dość często stwierdzano enanthema,
rzadziej punkcikowate wybroczyny, oraz wydzielinę śluzową na tylnej ścianie gardła.
Pod koniec pierwszego tygodnia choroby u połowy chorych stwierdzano powiększenie
wątroby i u 40% powiększenie śledziony. Najczęściej wystawały one na 1,5-2 cm
spod łuków żebrowych, niekiedy jednak na 5-7 cm, miały nieznacznie wzmożoną
konsystencję i rzadko były tkliwe w czasie obmacywania. Hepatosplenomegalia utrzymywała
się zazwyczaj 3-4 tygodnie od wystąpienia pierwszych objawów chorobowych,
co zgodne jest z doniesieniami innych autorów (25). Częściej powiększenie wątroby i
śledziony wykrywa się w badaniu ultrasonograficznym (25).
U 9% chorych występowała wysypka odro-różyczko-płoniczopodobna, niekiedy
z komponentem krwotocznym. Inni autorzy obserwowali ją u znacznie mniejszego
odsetka chorych (19). Częstsze występowanie wysypki w Polsce może być związane z
częstszym stosowaniem antybiotyków. Szczególnie często występowała ona u chorych
otrzymujących ampicylinę (ok. 80%), rzadziej penicylinę (ok. 40%) i cefalosporyny (ok.
20%). Pojawiała się najczęściej między 5 i 8 dniem od rozpoczęcia antybiotykoterapii
i była najprawdopodobniej przemijającą reakcją nadwrażliwości.
Inne objawy, mniej charakterystyczne dla mz, takie jak zapalenie spojówek, nudności,
katar, wymioty, bóle w klatce piersiowej, w okolicy zamostkowej, biegunka, duszność
występowały rzadko, a jeszcze inne sporadycznie.
W pierwszym tygodniu mz podwyższone stężenie bilirubiny w surowicy stwierdzono
u niespełna 2,5% chorych, w miarę trwania choroby - u coraz większego odsetka
badanych i pod koniec 2 i na początku 3 tygodnia u ok. 10% chorych. Najczęściej był
to wzrost niewielki i rzadko stężenie bilirubiny było wyższe od 85 μmol. Od 3 tygodnia
choroby podwyższone stężenie bilirubiny w surowicy obniżało się u coraz większego
odsetka chorych i w 6 tygodniu u wszystkich badanych było prawidłowe. Podobny
wzrost stężenia bilirubiny i u podobnego odsetka chorych obserwowali inni autorzy (26,
27, 28, 29, 30, 31), ale niektórzy u 20% (17), a u osób powyżej 40 lat nawet u 27%
chorych (27).
W pierwszym tygodniu mz podwyższoną aktywność AspAT stwierdzono u prawie
40% chorych, w miarę rozwijania się choroby u coraz większego odsetka badanych i
pod koniec 2 i na początku 3 tygodnia choroby u 70% badanych. Najczęściej był to
wzrost 3-4 - krotny, rzadziej 5-7 - krotny i rzadko ponad 10-krotny. Od 3 tygodnia
choroby następowała normalizacja aktywności AspAT i w 6 tygodniu u wszystkich
badanych była ona prawidłowa. Inni autorzy obserwowali podobne wartości wzrostu
aktywności AspAT i u podobnego odsetka chorych (26, 27, 28, 29, 30, 31).
W pierwszym tygodniu mz podwyższoną aktywność A1AT stwierdzono u ponad 40%
chorych, w miarę rozwijania się choroby - u coraz większego odsetka badanych i pod
koniec 2 i na początku 3 tygodnia choroby - u prawie 80% badanych. Najczęściej był
to wzrost 4-5 - krotny, rzadziej 6-8 - krotny i rzadko ponad 15 - krotny. Od 3 tygodnia