La Estonteco de Eŭropo kaj Esperanto* Die Zukunft Europas und ...

4
SELTEN & FRANK: Por dulingveco en Eŭropo / Für Zweisprachigkeit in Europa
per idealaj motivoj. Tio estas tre grava.
Sen parlamentanoj, kiuj uzis sian potencon
por antaŭenigi la idealon de la
eŭropa unueco one ne vidus hodiaŭ la
grandan progreson sur tiu kampo en la
lasta duonjarcento.
La unua grava paŝo sur la longa vojo
de eŭropa unuiĝo estis la fondiĝo de la
Eŭropa Komunumo por Karbo kaj Ŝtalo
en 1951 laŭ la plano de la franca ministro
pri eksteraj aferoj Robert Schuman.
La Schumanplano kreis komunan
publikan instancon kaj liberan merkaton
sen limoj por la franca kaj germana
karbo kaj ŝtalindustrio. Tiu plano nur
povis sukcesi, ĉar en Francio oni rigardis
ĝin kiel konvena instrumento de
kontrolo de la refortiĝinta germana ekonomio.
Tamen Robert Schuman sendube
volis krei kernon de kristaliĝo per
la proceso de Eŭropa unuiĝo. Por la unua
fojo du eŭropaj landoj per kontrakto
rezignis pri peco de suvereneco, for-
donita al komuneŭropa instanco.
En 1954 la Eŭropa Defendunio fiaskis,
ĉar la gaŭllistoj kaj la komunistoj
en la franca parlamento voĉdonis
kontraŭ la projekto. La historio de la
eŭropa unuiĝo ankaŭ havas siajn malsukcesojn,
sed ĝis nun ili ne daŭre hal-
tigis la progreson.
En la jaro 1957 ses landoj – Francio,
Italio, Germanio, Belgio, Luksemburgo
kaj Nederlando – interkonsentis pri la
formigo de komuna merkato kaj la laŭpaŝa
alproskimigo de la ekonomiaj politikoj
de la ses landoj. Iom poste, en
1960, sep aliaj eŭropaj landoj formis la
Eŭropan Liberkomercan Asocion
(EFTA); Britio, Danlando, Norvegio,
Svedio, Aŭstrio, Svislando kaj Portugalo.
La Komunumo de la ses havis geogafie
konektitan teritorion. Kontraŭe, la
landoj de la EFTA ĉirkaŭis tiun teritorion
kaj estis pli dispersitaj. La EFTAlan-
sehr wichtig. Ohne Parlamentarier, die ihre
Macht benutzten, um das Ideal der europäischen
Einheit voranzubringen, würde man heute den
großen Fortschritt nicht sehen, der auf diesem
Gebiet im letzten halben Jahrhundert errungen
wurde.
Der erste wichtige Schritt auf dem langen
Weg der europäischen Einigung war die Gründung
der Europäischen Gemeinschaft für Kohle
und Stahl 1951 gemäß dem Plan des französischen
Außenministers Robert Schumann. Der
SchumannPlan schuf eine gemeinsame, öffentliche
Instanz und einen freien Markt ohne Grenzen
für die französische und deutsche Kohle und
Stahlindustrie. Dieser Plan konnte nur gelingen,
weil man ihn in Frankreich als willkommenes
Kontrollinstrument der stärker gewordenen deutschen
Industrie ansah. Dennoch wollte Robert
Schumann zweifellos einen Kristallisationskern
für den europäischen Einigungsprozess schaffen.
Erstmals verzichteten zwei europäische Länder
durch einen Vertrag auf ein Stück Souveränität,
indem sie es einer gemeinsamen europäischen
Instanz übergaben.
1954 scheiterte die Europäische Verteidigungsgemeinschaft,
weil die Gaullisten und die
Kommunisten im französischen Parlament gegen
das Projekt stimmten. Die Geschichte der europäischen
Einigung hat auch ihre Misserfolge;
doch bisher stoppten sie den Fortschritt nicht auf
Dauer.
1957 vereinbarten sechs Länder – Frankreich,
Italien, Deutschland, Belgien, Luxemburg und
die Niederlande – die Bildung eines gemeinsamen
Marktes und die schrittweise Annäherung
der Wirtschaftspolitik der sechs Länder. Etwa
später, 1960, bildeten sieben andere europäische
Länder die Europäische Freihandelszone
(EFTA): Großbritannien, Dänemark, Norwegen,
Schweden, Österreich, die Schweiz und Portugal.
Die Gemeinschaft der Sechs hatte ein geographisch
zusammenhängendes Territorium. Im
Gegensatz dazu umgaben die EFTALänder dieses
Territorium und waren stärker zersplittert.
Die EFTA-Länder neigten weniger zur europäi-