La Estonteco de Eŭropo kaj Esperanto* Die Zukunft Europas und ...

lando, Germanio, Portugalio, Italio, Grekio,
Finnlando, Hispanio kaj la komunan
monon de Belgio kaj Luksemburgio. En
Germanio estis multe da oponantoj
kontraŭ la enkonduko de la Eŭro. Multaj
de miaj kolegoj subskribis deklaracion,
kiu argumentis por prokrasto. Kompreneble
estis ankaŭ kelkaj ekonomistoj, kiuj
forte subtenis la planon de Eŭropa
monsistemo. Mi estis unu de ili. La granda
germana politikisto Helmut Kohl kandidatiĝis
por la naciaj elektoj de 1988
bone sciante, ke li havis nenian ŝancon
fariĝi kanceliero. Li faris tion nur, por ne
perdi sian influon sur sia partio. Li bezonis
tiun influon kaj uzis ĝin por certigi la
akcepton de la enkonduko de la Eŭro en
la germana parlamento. Ankaŭ li estis
unu de la grandaj politikistoj forte moti-
vigitaj per la eŭropa ideo.
La eŭropa unuiĝo estas malrapida
longdaŭra procezo. Tamen, de la mezo
de la dudeka jarcento ĝis hodiaŭ mirindaj
progresoj estis realigitaj. Tamen restas
gravaj problemoj – inter ili la manko de
lingva unueco. En la Unio por Karbo kaj
Ŝtalo oni komence nur bezonis du lingvojn,
la francan kaj la germanan. La Eŭropo
de la ses jam estis kvarlingva. Krom
la Franca kaj la Germana estas oficialaj
en membroŝtatoj ankaŭ la Itala kaj la Nederlanda
(resp. Flandra). Anstataŭ du
specoj de tradukoj de unu lingvo al la alia
nun estis 12 eblecoj por tiaj tradukkoj. La
nombro de lingvoj kreskis kun preskaŭ
ĉiu aliĝo. En 1995 la nombro de la oficialaj
ŝtataj lingvoj en la Eŭropo de la 15
estis 12. La nombro de oficialaj ŝtataj
lingvoj en la nuna Eŭropo de la 25 estas
21 (ne kalkulante la Turkan pro la aktuala
disigiteco de Ciprio). Tio kaŭzus 420
specojn de tradukoj de unu lingvo en alian.
Koncedite, la ĉeĥa kaj la slovaka
estas tiel similaj unu al la alia, ke tradukoj
inter ili eble ne estas necesaj. Mi ne
povas prijuĝi tion pro nesufiĉaj scioj pri
I. Argumentoj / I. Argumente 7
land, Italien, den Niederlanden, Österreich,
Portugal, Spanien und die gemeinsame Währung
von Belgien und Luxemburg. In Deutschland
gab es viele Gegner gegen die Einführung
des Euro. Viele meiner Kollegen unterzeichneten
eine Erklärung, die sich für eine Verschiebung
aussprach. Natürlich gab es auch
einige Wirtschaftswissenschaftler, die den
Plan des europäischen Währungssystems
nachdrücklich unterstützten. Ich war einer von
ihnen. Der große deutsche Politiker Helmut
Kohl kandidierte bei der Bundestagswahl 1988
wohl wissend, dass er keinerlei Aussicht hatte,
Kanzler zu werden. Er kandidierte nur, um
nicht den Einfluss auf seine Partei zu verlieren.
Er brauchte diesen Einfluss und nutzte
ich, im Bundestag den Beschluss zur Einführung
des Euro sicherzustellen. Auch er war einer
der großen Politiker, welche die europäi-
sche Idee stark motivierte.
Die europäische Einigung ist ein langsamer
und langwieriger Prozess. Trotzdem: von der Mitte
des zwanzigsten Jahrhunderts bis heute wurden
bewundernswerte Fortschritte verwirklicht. Dennoch
bleiben wichtige Probleme – darunter das
Fehlen einer sprachlichen Einheitlichkeit. In der
Gemeinschaft für Kohle und Stahl brauchte man
anfänglich nur zwei Sprachen: Französisch und
Deutsch. Das Europa der Sechs war viersprachig.
Außer Französisch und Deutsch waren in den
Mitgliederstaaten auch Italienisch und Niederländisch
(bzw. Flämisch) offiziell Statt zweier Übersetzungsrichtungen
von einer Sprache in eine andere
wurden es nun deren 12. Die Zahl der Sprachen
wuchs mit fast jedem Beitritt. 1995 war im
Europa der 15 die Zahl der offiziellen Staatssprachen
12. Die Zahl der offiziellen Staatssprachen
im heutigen Europa der 25 ist 21 (Türkisch wegen
der gegenwärtigen Spaltung Zyperns nicht mitgezählt).
Dies würde zu 420 Übersetzungsrichtungen
von einer Sprache in eine andere führen. Zugegeben,
Tschechisch und Slowakisch sind einander
so ähnlich, dass Übersetzungen zwischen
ihnen nicht notwendig sind. Ich kann dies mangels
ausreichender Sprachkenntnisse nicht beurteilen.
In anderen Ländern (Irland und Malta) ver-