Juni/Juli - Schibri-Verlag

18 PlattsnacKers
Snack mal ’n bäten Platt
Up Hochdüutsch seggt man: „Warum in die Ferne schweifen,
wenn das Gute liegt so nah.“ Mit dat Goode meen ick in dissen
Tosamenhang de schöne Natur. Ick verstoh up eene Art de
Lüud, de giern wiede Reisen in Urlaub maken. Doch manchmal
denk ick, ob de woll weeten wo schön dat hier bi uns in Mäkelborg
is. Nülich hemm wie es eenen Utfluch nah Teterow makt.
Wi, dat sünd de Wulkenziner Plattsnackers. Uns Frau Rentner,
eene Urteterowerin hard uns een wunnerschönet Programm
för den ’n Dach tosamen stellt.
Teterow ken’n doch meistendeels nur von ’t Dörchführen up`n
Wech nah Rostock. Ne Fründin von Frau Rentner, de Chefin von
dat Museum, nähm uns fründlich in Empfang. Dat Museum is
in een von de öllsten Hüser von de Stadt un is offiziell noch gor
nich up. Se führte uns dörch de Rüme un vertellte allerhand Saken
ut ehre Stadt. Väl gifft dat noch to don bevör allens farig is.
Wi hemm de jung Frau bewunnert, wie se sich dull achter de
Sak mit dat Museum klemmt. Meistendeels is se up sich alleen
anwäsen un up, wie dat so in Niedüutsch heet „Sponsoren“. As
wi dörch de Stadt bummelten, wiern wi erstaunt, wo schön de
Teterowschen ehr lütt Stadt wedder makt hemm. Sihr beindruckt
hett uns de Kirch St. Peter Paul. Sonne prachtvollen Kirchen
gifft dat nich so oft in uns Lannen. Vör dat Rathus stünn wi an
den’n Brunnen mit de Geschicht oewer den’n Teterowschen
Häkt, de Se sicherlich uk kennen.
Die Häkt un die Klingelklock
Eins hadden die Teterowschen ok ’n groten Häkt fungen.
Oewer sei wullen em uphägen, bet den Burmeister sein Geburtstag
wir.
Dor bünden sei den Häkt ’ne Klingelklock üm den Hals, dat sei
hüren künnen, wo hei afbleew, un em ok wedderfinden künnen
– un sett’ten em wedder in den See.
De Teterowschen warn ja allerhand Streiche nahseggt. In een
Book „Plattdüutsche Schwänke“ von Siegfried Neumann fünn
ick noch mihr oewer de Lüud in Teterow.
Die Stadtbull ward weid’t
Die Teterower hadden sick gemeinschaftlich einen Bullen köfft.
Um die Stadt rüm wir ’ne grote Muer. Un up die Muer stünd väl
Gras. Weil nu jeder dat Gras hebben wull, würd beschlaten, dat
Gras von den Stadtbullen affräten tau laten.
Hiertau steegen mihrere Kierls up die Muer. Unnen bünden
weck den Bullen einen Strang üm ’n Hals, un die dor baben
treckten an.
As hei bienah rup wir, donn stek hei die Tung’ all ruut, denn die
Luft bleew am all weg.
Dat wüßten die Teterower oewer nich, sondern die dachten:
„Kiek mal bloß an, wo hei sick all freut, hei schmackmünd’t
all orndlich.“
Dat Tellen
Einmal sünd twölf Teterower tausamen un tellen sick un koenen
sick absolut nich einigen, woväl sei sünd.
Nu tellen sei ümmer: „Ick bün ick, un du büst ein …“ Un so
tellen sei man ümmer elben ruuter.
Donn hödd’t die Kauhhirt dor. Die seggt ehr, sei soelen man all
rund üm ’n frischen Kauhschiethümpel liggen gahn un stäken
dor ehr Näs’ rin un tellen denn die Löcker, denn würden sei woll
die richtige Tall kriegen.
Dat Rathuus ward schaben
Die Teterowschen hadden ’n Rathuus buugt, oewer as dat trecht
wir, stünd ’t nich in dei Midd’up ’n Markt.
„Je“, seggt die Burmeister, „dissen Schaden möten wi afhelpen,
wi willen ’t Rathuus bet tau schuben!“ – Hei leggt sienen Rock
he nun seggt: „Bet an den Rock möten wi ran!“
Sei gahn nu all nah ’t anner End’hen un schuben. Middewiel
kümmt ’n Handwarksburß un nimmt den Rock mit, die dor liggt.
As sei ’n bäten schaben hebben, will die Burmeister taukieken,
ob ’t all wiet naug is: „Holt’t doch bloß up!“, schriegt hei, „dat
is all tau wiet, dat is all baban nach mienen Rock rup!“
Man moet sicher nich allens glöben wat de Teterowschen so
nahseggt ward, oewer to’n Hoegen is dat doch woll.
Meddach hemm wi in de Gaststätt „Uns Hüsung“ midden in’n
Busch äten. Wenn Se ees in’n Teterow ünnerwägens sünd, un
groten Hunger hemm, denn kann ick Se dissen Krog würklich
empfählen. Dat gifft dor nich nur eenfach Schnitzel, sonnern
XL-Schnitzel un Iesbeen ward in ’n lütten Swientroch serviert.
Man kümmt gor nich ümhen, sich den’n Rest inpacken to laten,
denn dat kann ’n bi’n besten Willen nich schaffen.
Denn güng dat wieder an’n Teterowschen See. De Kapitän von
de lütt Barkass is uk n’ plattdüutschen un he is würklich nich
up’n Mund fallen. To’n Bispill säd he „Vergäten Se nich oewerall
to vertellen, dat dat in Teterow fliederfarbende Schwäne gifft“.
Toierst hemm wie em utlacht oewer denn kämen wi dorachter.
He hett ja Recht dat gifft ja witten Flieder. Staunt hemm wi,
wie grot de Teterowsche See is, dat harn wi nich vermaund.
Anleegt hemm wi denn in Teschow. Dat dortige Schlott is sihr
schön makt worn un innen is een Hotel. Ringsüm dat Schlott
is ne riesige Golfanlach. Manch eener schient disse Sportart
ja wat aftogewinnen, wi iehr nich. So löten wi uns Kaffee un
Koken munden un hemm ümmer wedder seggt: „Wo schön is
doch uns Mäkelborg.“
Villicht hett Se dit ees wedder up ’n Geschmack bröcht, un Se
maken uk een Utfluch.
Marie-Luise Beier ut Wulkenzin