Vergelijkende studie van ... - KCE

vi Ziekenhuisaccreditering KCE reports 70A
Sectoriële initiatieven
Diverse sectoriële initiatieven getuigen duidelijk van de wil van de betrokken partijen
om werk te maken van kwaliteit. Deze initiatieven worden echter vaak los van elkaar en
ongestructureerd opgestart. Het ontbreekt aan een globale visie.
Toepasbaarheid van standaarden & beschikbaarheid van gegevens
De standaarden van bestaande accrediteringsprogramma’s in een aantal buurlanden3 werden aan een grondige analyse onderworpen. Deze accrediteringsprogramma’s zijn
vooral gericht zijn op de organisatorische en transversale aspecten terwijl het gebruik
van specifieke klinische prestatie-indicatoren zeer beperkt is.
België beschikt over een aantal databanken betreffende outcome of Klinische
Kwaliteitsindicatoren (Studie KCE 30A 2006 en studie 41A 2006). Zoals hoger vermeld
heeft ziekenhuisaccreditering voornamelijk betrekking op algemeen organisatorische en
transversale aspecten die het hele ziekenhuis omvatten. Juist die aspecten zijn nauwelijks
beschikbaar in de Belgische databanken.
Synthese van de interviews met de Belgische betrokken partijen
Als onderdeel van de haalbaarheidstudie van een accrediteringsprogramma voor
Belgische ziekenhuizen, zijn er met de verschillende betrokken partijen interviews
gevoerd op basis van een gestandaardiseerde enquête.
Op basis van de 4 bouwstenen van het algemeen kader kunnen de volgende conclusies
worden getrokken die de opinie vertegenwoordigen van de meerderheid van de
bevraagde betrokken partijen.
Beleid
Zolang ziekenhuizen ge(co)financierd worden door de overheid is de eerste doelstelling
van ziekenhuisaccreditering verantwoording naar patiënten en de overheid. Er is echter
geen consensus of ziekenhuisaccreditering het juiste of het enige ‘model’ is om dat te
bereiken.
Er is geen globale visie op welk niveau een eventueel ziekenhuisaccrediteringprogramma
zou moeten worden opgezet. Er wordt als voorbeeld gerefereerd naar de ‘erkenning’
van ziekenhuizen met de bijhorende bevoegdheidsverdeling tussen de federale overheid
(die de na te leven normen bepaalt) en de gemeenschappen (die de inspecties
uitvoeren). Er is algemene overeenstemming tussen de bevraagde partijen dat dit niet
optimaal is en dat er minder ruimte voor regionale verschillen moet zijn in het
voorwerp, de frequentie en de wijze van inspectie. De meeste betrokken partijen
vinden het ook logisch dat de federale overheid de leiding neemt in de organisatie van
een nationaal programma, zolang zij hoofdzakelijk voor de financiering zorgt.
De meerderheid van de betrokken partijen zijn ook van mening dat alle ziekenhuizen op
lange termijn aan accreditering moeten onderworpen worden.
Accreditering zou op het hele ziekenhuis van toepassing moeten zijn. Toch vindt een
niet te verwaarlozen minderheid dat men moet voorzien in een model dat stapsgewijze
naar het stadium van volledige accreditering leidt en waarbij gedeeltelijke accreditering
dus in eerste instantie een optie kan zijn.
Ziekenhuizen zouden moeten worden gestimuleerd om deel te nemen aan
ziekenhuisaccreditering (zelfs als het om een verplicht programma zou gaan).
3 France Haute Autorité de Santé (HAS), The Netherlands Nederlands Instituut voor Accreditatie van
Ziekenhuizen (NIAZ) and UK Health Quality Service (HQS))