Hardwerken 02

Het eerste nummer van Hard Werken
is vrijw el geheel uitverkocht. Dat
is een mooi begin. Het grootste
deel ging uiteraard in Rotterdam
over de toonbank, maar ook in de
hoofdstad werd het met groot
enthousiasme ontvangen.
Dat Hard Werken zo goed verkoopt,
is een opstekertje voor de
makers van het blad. Maar nog lang
geen reden om zich op de borst te
slaan. Dat gebeurt dan ook niet.
Integendeel. Binnen de redaktie is
veel gepraat over wat er allemaal
aan het eerste nummer mankeerde.
En dat was heel wat, we bedoelen:
het kan veel beter worden.
Ik.ga hier n iet het eerste
nummer verdedigen. En aan bijval
met de critica ste rs doe ik natuul
i j k niet. Laat ze hun bijdrage
maar inleveren, of met idee"en komen.
Daar is Hard Werken voor.
De reakties van kopers en le ­
zers waren vaak niet mis.
Uitgelezen (1) heterosexuele heren
noemden het voorwerp van hun
liefdesleven om te zeggen wat ze
van Hard Werken vonden. Anderen
drukten zich beschaafder u it; de
meesten waren enthousiast over
het verschijnen van een Rotterdams
blad.- Over de opmaak waren
de meningen ook zeer verschillend.
Dat kan ook niet anders in
een stad waar de beeldkunstenaars
zo t a lr ijk zijn .
Van o ffic ië le zijde hoorden
we niets.
Dat het eerste nummer zo goed
is verkocht, wil nog niet zeggen
dat het financieel goed gaat.
Het b l i j f t modderen en tobben.
'De enigen die aan het blad verdienen
zijn de drukker, de leverancier
van grafische artikelen
en de boekhandel.
Er wordt n a tu u rlijk wel gesubsidieerd.
Maar minimaal, zoals
gebruikelijk voor "particulieren'!
De kunstoverheid besteedt haar
budget liever aan het subsidiëren
van toneelprodukties, die nog
geen halve week volle zalen kunnen
trekken. In steeds groter en duurder
wordende produkties laten ze
op de planken van de Schouwburg
zien hoe het er met de góden in
het oude Griekenland voorstond,
te rw ijl op nog geen steenworp afstand
van deze aftandse kunsttempel
het sociaal-democratische
leven in de krotten van het Oude
Westen en soortgelijke buurten
zich voortsleept.
De schrijvers van al die prachtige
stukken lieten ju is t wel zien hoe
het er in hun t ijd met het leven
en de maatschappij gesteld was.
Maar we hadden het over Hard
Werken, het blad . Het tweede,
nummer lig t voor U.
We hebben weer hard gewerkt.
Er staan bijvoorbeeld twee a r t i­
kelen in over franse literatoren.
Dat is toeval. We z ijn aan het zoeken:
Wie is waar mee bezig..,.
We z ijn geen lit e r a ir blad, we
vertegenwoordigen geen stroming, js
zoals Gard Sivik in d e rtijd . Dat kan
ook niet. Volgens van der Staay (HW
n r.l) is er sinds het bestaan van
Poetry International en het zogenaamde'
internationalisme' in l i t e ­
ra ir opzicht veel veranderd in
Rotterdam. Dat is waar. Er is veel
veranderd: er z ijn bijna geen
schrijvers en dichters meer, ze zijn
dood, naar het buitenland vertrokken,
of zitte n in Delta. De rest
loopt op z'n minst met b ittere gevoelens
rond. En dat ondanks, of
misschien wel dankzij de stipendia
en 'betere kontakten met uitgeverije
n en tijd s c h rifte n .'
Van der Staay zegt bijvoorbeeld
ook: "Woutertje Pieterse was er niet
gekomen zonder Poetry." (Lees:
zonder ons). Hij zegt niet dat W.
Pieterse in Poëzie ( want zo heet
de thans zieltogende poëziewinkel)
er niet zou z ijn gekomen zonder de
oprichters. Ik denk dat dat gewoon
n iet b ij zo'n man opkomt.
Kunstambtenaren z ijn ware kunstenaars
in het pronken met andermans
kleren. Vorig jaar hield zo'n verenpikker
een toespraak voor een sch ilder
die een p rijs had gekregen.
De u itre ikin g vond plaats in de
treurigstemmende aula van museum
Boymans - van Beuningen. De zon
scheen, maar de gordijnen bleven
dicht. Vrienden en kennissen aanwezig.
Op de eerste r i j zat de
prijswinnaar met z ijn fam ilie.
Achter de katheder op het podium
de kunstambtenaar. Hij begon zijn
toespraak met de verontschuldiging
dat h ij daar stond. Er haa
e ig e n lijk iemand anders moeten
staan, maar die was door ziekte
of v e r b lijf in het buitenland (beide
komen vaak voor in die kringen) verhinderd.
Hij bleef dus staan waar h ij
stond. En sprak toe. Halverwege z ijn
speech ging het al niet meer over
de gelauwerde schilder, maar over
hemzelf.
Hij zei o.a.: "Als wij er niet
waren geweest.. .Wat was er dan van
deze kunstenaar terecht gekomen?
Dan zou h ij nu w aarschijnlijk personeelchef
b ij de Bijenkorf zijn geweest."
Hij had het leuk bedoeld, hoorde
ik achteraf. Niemand lachtte, de
zaal verstilde, men reikhalsde naar
de voorste r i j , een enkeling
grinnikte. Het s tr ijk je zette in.
Men fe licite e rd e de prijswinnaar
met z ijn p rijs en stevende daarna
op de drankjes af, die door een
potige suppoost werden verstrekt, met
een gezicht alsof h ij ze ze lf had
moeten betalen.
Rien Vroegindeweij.