WosWijs

Kerst in Kenia
Dus, al mijn verborgen organisatietalent heb ik
afgestoft en zonder ervaring ben ik begonnen
met de actie ‘Kerst in Kenia’. Al snel kreeg ik
heel veel leuke en spontane reacties: collega’s
die zonder aarzeling hun portemonnee trokken;
een tuincentrum dat aanbood om voor honderden
euro’s kerstspullen uit te komen zoeken;
een school die speelgoed ging inzamelen; een
cafetaria die spontaan ging collecteren; een
restaurant dat al haar gasten een zelfgemaak-
te folder meegaf; een supermarkt die klanten
vroeg boodschappen te doneren en heel veel
lieve mailtjes van collega’s. De actie loopt nog
door, misschien heb je er inmiddels al van
gehoord. Met dank aan velen lijkt de actie
zeer geslaagd. Maar ik kan het pas echt
geslaagd noemen als we straks in januari kunnen
laten zien hoe de 250 weeskinderen hun
allermooiste Kerstmis ooit hebben gevierd. Ik
twijfel er geen moment aan dat dat gaat lukken!
Kijk op de site www.KerstinKenia.nl
– Een lach –
Door Marius den Dulk – Kenia, januari 2008.
De wereld was plotseling veranderd in een
gekkenhuis. Met panga’s bewapend liepen ze
om het hutje heen en brulden dat ze naar buiten
moesten komen. Binnen zaten Jane, haar
ouders, oom en oma en hielden zich zo stil
mogelijk. Maar verbergen had geen zin. De
deur werd ingetrapt en de opgehitste meute
stormde naar binnen.
Ze werden naar buiten gesleurd en Jane werd
door iemand vastgehouden. Ze zag hoe haar
ouders door de mannen meedogenloos letterlijk
in stukjes werden gehakt. Daarna was haar
oom aan de beurt, terwijl oma onafgebroken
gilde.
Op dat vreselijke moment besloot Jane zich
van de wereld af te sluiten. Haar blik vernauwde
zich en er kwam een sluier voor haar
ogen.
Weken later werd ze door haar inmiddels
krankzinnig geworden oma afgeleverd bij het
weeshuis in Naivasha. Daar hebben we haar
leren kennen als een schattig vierjarig meisje
dat altijd met een kaarsrecht ruggetje op een
krukje zat en voor zich uit staarde, maar niets
zag. Je kon met je handen voor haar ogen
wapperen, en ze knipperde niet. Volkomen van
de boze wereld afgesloten.
Jane ging mee op Bushcamp, maar de dagen
gingen aan haar voorbij. Maar Jane ging niet
voorbij aan de vrijwilligers van het Bushcamp.
Stewards, stewardessen, vliegers en een journalist
van de Telegraaf wierpen zich op Jane.
Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zat ze
op schoot, werd ze opgetild of werd ze
geknuffeld. Helaas met weinig succes. Ze bleef
met haar kaarsrechte ruggetje voor zich uit zitten
staren, maar zag niets.
Tot op de laatste avond, onze feestavond.
Naast mij hoorde ik een lach die ik niet kende.
Op schoot zittend bij een vrijwilliger zag ik
Jane met een stralende lach naar de feestende
mensen kijken. Het werd even stil om mij heen.
Iedereen realiseerde zich wat er gebeurd was.
Jane had gelachen! De grauwe sluier voor haar
ogen had plaats gemaakt voor een paar kleine
lichtjes. Velen van ons kregen die avond een
brok in de keel en tranen in de ogen.
Alleen al door de glimlach van Jane is het
Bushcamp 2008 weer een groot succes
geweest.
6 woswijs nr. 4 2008 www.wingsofsupport.org
7 woswijs nr. 4 2008 www.wingsofsupport.org
WoS_december.indd 6-7 16-12-2008 21:38:45