WBHS_School_Magazine_1966 LR 01

ons seker was dat daar 'n boot na ons op pad
was, het die manne begin om bulle reddingstoerusting
aan te trek.
Die see het nog onstuimiger geword; die boot
se verskansings was alonder die water en die
branders het oor die skuit begin breek. Daar was
vir ons net een uitweg aangesien daar geen bote
in die nabyheid was nie, en dit was om in die
reddingsboot te gaan. Die Skudam se agterkant
het stadig begin sak toe die laaste van die tien
bemanning in die bootjie was. Ons het met alle
mag begin wegroei van die sinkende boot af en
nadat ons 'n veilige afstand daarvandaan was,
het ek treurig teruggekyk na die vaartuig wat ek
begin liefkry het.
Stadig maar seker het sy kop begin lig en sy
naam "Skudam" nog vir oulaas hoog bokant die
water uitgepryk asof hy vir die laaste keer vir
ons wou groet. Skielik bet 'n groot deining die
boot verberg. Alles was verby; maar in die oë
van die bemanning kon ek trane sien. Ons is kort
daarna opgepik deur die Brandon en veilig aan
wal gebring.
P. MACPHERSON, lOb.
S.A. "SEAFARER"
"Die Kaap van Storms." Dis boe die kus om
Kaapstad genoem is deur die eerste matrose in
die vyftiende eeu. Sedert dié tyd het 'n groot
aantal skepe langs hierdie kus gestrand. Op I
Julie vanjaar het nog so 'n dramatiese gebeurtenis
plaasgevind.
Dié aand het dit katte en honde gereën. Dit
was die stormagtigste aand wat ons tot dusver dié
winter gehad het. Die S.A. Seafarer, wat op pad
terug na Suid-Afrika was van Engeland waar
daar 'n skeepstaking was, bet 'n algemene vrag
aan boord gehad. Dit was kort na middernag toe
dit binne 'n honderd tree van MouiUepunt gestrand
het. Dit was net 'n klipgooi van die vuurtoring
af.
Behalwe die twaalf passasiers was daar omtrent
sestig bemanningslede en '0 baba aan boord.
Almal is gered met bebulp van die helikopters van
die Suid-Afrikaanse weermag. Hierdie vlieëniers
bet net so 'n grootse daad soos Wolraad Woltemade
verrig toe hy veertien mense van die Jonge
Thomas in Junie 1773 gered het.
Wat werklik op die skip dié aand gebeur het,
sal nie geweet word voordat 'n volledige ondersoek
plaasgevind het nie. Dit blyk dat die skip,
wat toelating tot die Tafelbaaise hawe afgewys
was aangesien dit te stormagtig was, rondgevaar
het tot die storm bedaar het. Die storm was so
erg dat dit die skip na die verraderlike rotse by
Mouillepunt gedryf het.
Met 'n geweldige slag het die verdoemde skip
gestrand en hulpeloos op die skerp rotse gelê.
Dit was nie Jank nie toe die reusagtige golwe die
rampspoedige vaartuig begin breek het. Nadat
die ruim oopgeskeur is, het stukke van die waar·
devolle vrag op die strand uitgespoel. Doeanebeamptes
het langs die kus waggehou om die uitgespoelde
vrag te versamel. Groot stroke strand
was met toue afgekordon en al langs die kus bet
wrakhout gelê. Dit is later aan die brand gesteek
om daarvan ontslae te raak.
Belangrike dokumente en seekaarte is met behulp
van 'n helikopter van die wrak afgehaal sodat
daar 'n ondersoek gedoen kon word. ·Na 'n
paar weke is daar probeer om van die vrag te red,
maar dit het tot dusver nog nie geslaag nie.
Ná 'n maand op die rotse is hierdie tamaai
groot oseaan-vaartuig deur die mag van die see
in drie gebreek. Dit wys net dat "n mens nie met
die see kan speel nie. Elke keer as ek na hierdie
wrak kyk, gril ek om te dink wat die see kan
doen.
s. BLANCKENBERG, lOb.
DIE
EINDE
Die koue wind waai en die ou man bewe,
Hier is daar geen lewe.
Is dit God wat hom so laat loop,
Sonder enige kos en enige hoop?
Die wêreld is wit,
En die horison klim na die hemel.
In die verlate vlakte is hyalleen met die sneeu,
Soos 'n wit laken op die land.
Hy struikel neer en staan nie weer op nie;
Lê stil en sy gedagtes vlieg soos 'n wolk voor die
wind.
Hy't sy lewe geniet maar nou is dit klaar,
Hy het geen krag en sy liggaam is maer.
In die verte hoor hy 'n jakkals wat tjank,
Hy probeer opstaan, maar val soos 'n stukkende
pop neer:
En die lewe vlug,
Soos 'n kers geblus.
L. OSRIN, 9a.
14