The Exhibition in the little swimming pool

τις μη-δομικές δομές.
 Ο πρώτος που βουτάει στη πισίνα είναι ο Βασίλης Ζαριφόπουλος με μια
ερμηνευτική εξέταση για την κατασκευή των επαγγελματικά σχετιζόμενων
ταυτοτήτων. Απλώνει ήρεμα στο νερό φωτογραφίες διαβατηρίου: στη
φωτογραφία βρίσκεται ο Ζαριφόπουλος, χαμογελάει με ένα φρεσκοξυρισμένο
πρόσωπο, φοράει ένα κομψό, ριγέ πουκάμισο. Έπειτα το ριγέ πουκάμισο
μπαίνει στη πισίνα. Κάποιος κλωτσάει απαλά την πισίνα για να δημιουργήσει
λίγα κύματα στο νερό που τρεμοπαίζει. Ακούω γέλια. Μία κάρτα ταυτότητας
περνάει ανάμεσα στο κοινό από χέρι σε χέρι με την ίδια επίσημη φωτογραφία
του καλλιτέχνη - “γλύπτης” δηλώνει η κάρτα. Ο Ζαριφόπουλος μιλάει ήρεμα για
ασφαλίσεις, για αναζήτηση επαγγελματικών ευκαιριών και άλλα πράγματα με
τα οποία θα ταυτιζόταν κάθε εργαζόμενος καλλιτέχνης που είναι αβέβαιος για
την επαγγελματική του συνέχεια.
Ο χρόνος τελείωσε. Ένας παράξενος χαρακτήρας περπατάει προς την πισίνα
και τοποθετεί αργά τον εαυτό του μέσα της. Κάτω από την πλαστική, με
κυματιστά μοτίβα, επιφάνεια βρίσκεται ξαπλωμένη η Lucia Bricco, γνωστή για
τις δράσεις της σε δημόσιους χώρους, ενώ είναι αυτή που είχε όλη την ιδέα
για την έκθεση στην πισίνα. Στην πρακτική της η Bricco κάνει διαπεραστικές
παρατηρήσεις για το περιβάλλον της, και παίρνει ως σημεία εκκίνησης μικρά,
κοινότοπα αντικείμενα και ιδέες. Σ’ αυτή τη πράξη μεταμορφώνει τον εαυτό της
σε μέρος της πισίνας, σ’ ένα περίεργο υδρόβιο χαρακτήρα με πλωτά μάτια.
Ενώ ο χαρακτήρας προσπαθεί να εξαφανιστεί μέσα στο νερό, αναπνέοντας από
έναν αναπνευστήρα, εύλογα έρχεται η σκέψη· πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσει
κανείς να είναι άνθρωπος.
Πέρα από τις περφόρμανς, δε μπορώ να κρατηθώ από το να κάνω μια σκέψη για τη
πισίνα. Είναι γεμάτη με εικόνες χαρούμενων, χαριτωμένων δεινοσαύρων σε ένα
τοπίο σαν του jurassic park. Ολόκληρο το αντικείμενο γίνεται αρκετά παράξενο:
απεικονίζει τη χλωρίδα και την πανίδα ενός προϊστορικού παρελθόντος που,
είναι πλέον γνωστό σ’ εμάς μέσω των απολιθωμάτων και ακόμη περισσότερο
(ά)γνωστο μέσω των ορυκτών καυσίμων. Το πετρέλαιο που εξορύσσεται από
την κρούστα της γης έχει γίνει πια αυτή η πλαστική πισίνα, που είναι όσο
αληθινή όσο τα πλάσματα του jurassic, αλλά όλα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Πριν εμβαθύνω σ’ αυτή τη σειρά σκέψεων, ένας άνδρας (ο Matteo Rovesciato)
περπατά αποφασιστικά και στέκεται ακίνητος μέσα στη πισίνα. Ένα καραβάκι
είναι δεμένο στην κορυφή του κεφαλιού του. Η πισίνα, με μήκος 183 εκ., με
το ζόρι μπορεί να τους χωρέσει. Με τη πρώτη ματιά, ο άνδρας φαίνεται να
βρίσκεται βυθισμένος σε μια κατάσταση μοναξιάς, αλλά με μια καλύτερη ματιά,
μπορείς να διακρίνεις μια μικρή αίσθηση θλίψης. Σαν πραγματικός ναύτης,
που δε μπορεί να αποφύγει αλλά πάντα λαχταράει - τη θάλασσα, ή τη στεριά.
Τώρα, τουλάχιστον δύο από εμάς είναι βρεγμένοι. Τέσσερις από τους καλλιτέχνες
που εκθέτουν απόψε δεν παρευρίσκονται αυτοπροσώπως, αλλά δείχνουν τα
έργα τους με τη βοήθεια της Bricco. Πρώτος από αυτούς είναι ο Riccardo Muroni
που παρουσιάζει ένα πλωτό ηχητικό κομμάτι. Ο απόκοσμος ήχος του κομματιού
φέρνει στο νου πολλές ερμηνείες, που κυμαίνονται από ήχους μιας ευχάριστης