The Exhibition in the little swimming pool

αναγνωρίζω να είναι μέρη από το φιλμ της “Transmediterranean”. Το φιλμ
ανασυνθέτει γεωπολιτικούς τρόπους αντίληψης της μεσογειακής περιοχής - ως
διαπολιτισμική, άνευ συνόρων, διαμεσογειακή.
Η προβολή σβήνει. Στη σιωπή ακούμε να έρχεται από κάτω ο ήχος της πόλης
που μας περιβάλλει. Αναρωτιέμαι αν, έχει ποτέ κανείς κοιτάξει μια παιδική
πισίνα για τόσο μεγάλο διάστημα;
Καθώς το γράφω αυτό τώρα, ενώ έχω επιστρέψει στη Φινλανδία, εκείνη η πολύ
ζεστή Αθηναϊκή καλοκαιρινή νύχτα φαντάζει πολύ μακριά αλλά κοντά. Γύρισα
ελπίζοντας για μια ανακούφιση από τον καυτό ήλιο της Ελλάδας, μόνο για να
συνειδητοποιήσω πως δεν μπορούσα να αποφύγω τη ζέστη - ένα μαζικό κύμα
καύσωνα προβληματίζει ολόκληρο το Βόρειο Ημισφαίριο. Ο ασυνήθιστος ζεστός
και ξηρός καιρός προκαλεί σοβαρές δοκιμασίες σε όλους τους ανθρώπους, τα
μη-ανθρώπινα ζώα και τη φύση παρομοίως. Μέσα σ’ όλα αυτά, ακούω για τις
φρικτές πυρκαγιές που περιβάλλουν την Αθήνα.
Νιώθω ανήσυχη και αβοήθητη. Βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως, δε θέλω
ποτέ να ξεχάσω πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε τα μικρά πράγματα
στη ζωή. Αν και, εκείνα τα πράγματα που θεωρούμε μικρά, μερικές φορές
είναι τα πιο σημαντικά απ’ όλα - όπως εκείνο το βράδυ, γεμάτο με τέχνη και
ενοποίηση. Αντί να πνίγω τον εαυτό μου με ανησυχία και αμφιβολία θέλω να
θυμάμαι την Αθήνα, τη δυνατότητα της συλλογικής ενέργειας και δράσης όταν
χρειάζεται. Οι άνθρωποι κάνουν περίφημα πράγματα ώστε να βοηθήσουν ο
ένας τον άλλον, και στο τέλος αυτό είναι που μετράει.