The Exhibition in the little swimming pool

THE EXHIBITION IN A LITTLE
SWIMMING POOL
July 15
2018 - Athens
the catalog from the show

The exhibition in a little swimming pool
july 15 2018 - athens
Vasilis Zarifopoulos
Lucia Bricco
Matteo Rovesciato
Riccardo Muroni
Iulia Ghita
Macklin Kowal
eva goloni
Mario Scudeletti
Phaidonas Gialis
Stef Kamaris
federica peyrolo
Max Hilsamer
Jari Kallio
Anna Lauenstein
in collaboration with
Essi Vesala, Ilaria Genovesio, Vasiliki Lekou, Elena StavRaki
photos & videos by Anna Lauenstein and Max Hilsamer
thanks to
costanza brandizzi & David nosek

The exhibition
The exhibition took place in a little round pool of two meters in diameter
placed on a terrace under the Athenian sky. Using the afternoon light, crossing
the sunset and coming up at night, one artist at a time placed his work inside
the pool until video works projected as a circle on the water surface closed the
exhibition in a enchanting time.
The catalog shows each artist’s artwork in the order that artists decided to
follow the day of the exhibition. In the final part of the book you’ll find the
texts by Essi Vesala, Ilaria Genovesio and Vasiliki Lekou and their translation
in greek by Elena Stavraki.
The exhibition was curated by Lucia Bricco while the technical support was
curated by Anna Lauenstein and Max Hilsamer.

works

Vasilis Zarifopoulos
Identity and Things
2018, performance, 10’
20:30

lucia bricco
Autoritratto
2018, performance, 10’
20:50

matteo rovesciato
Untitled
2018, performance, 10’
21:15

riccardo muroni
9’ 35’’
sound, 9’35’’
21:30

iulia ghita
1947 (La giuventù)
2018, sound 2’ 57’’, printed drawing
21:45

macklin kowal
Allez Les Bleus Hallelujah Hand Jive
2018, performance, 15’
21:55

break

eva goloni
(Ypnos) - Swann’s dream
2018, recorded poem, 1’03’’
22:20

mario scudeletti
The third hand
2018, sculpture
22:30

Phaidonas Gialis
The Stolen Thoughts
2018, sculpture
22:45

stef kamaris
Sisyphus Machine
2015, sculpture
23:00

federica peyrolo
Basta così
2018, video 3’53’’
23:15

max hilsamer
Archipelago, 2018, 2’41’’
Gap is for lovers, 2017, 6’
motion grphic animation
23:19

jari kallio
Marine
2018, video, 2’15’’
23:30

anna lauenstein
Towards the Transmediterranean - Folds#1
2018, video, 6’
23:33

A night about the small things in life – and some big ones, too
Text by Essi Vasala
01.08.2018
It’s a sunny Sunday afternoon. We gather together on a roof terrace in the
neighbourhood of Platia Amerikis with our friends, some new faces, the hosts
of the night Lucia Bricco & Matteo Rovesciato and Nana & Lazlo the dogs. Lucia
& Matteo have bought a plastic kiddie pool to find ease in the crazy hot
Athenian summer. By now we all know why it’s here, but we don’t quite know
what the night will bring.
The brief for this one-night-exhibition is short and simple: artists are going to
exhibit their work inside the pool, in turns, maximum of 10 minutes each. Besides
those guidelines, there’s no restrictions. Any kind of artistic expression
that fits inside the pool is welcome. The night is all about enjoying the small
things in life, through art and shared together.
The artists exhibiting tonight aren’t randomly picked – most of them just happened
to meet in Athens over the spring 2018. The venue for the exhibition
might seem unusual, too, but for Athens, this kind of art events outside of the
institutional art world are quite common. Anyone can turn their home, studio,
an old paper factory, an yoga studio or an abandoned hotel into a temporary
exhibition space. Nowhere else have I seen so many private homes or empty
public or corporate spaces turned into gallery spaces as in Athens. Any place
is a potential gallery space.
You could sense there’s a lot of creative energy flowing through the city – and
by no means only international, but especially local artists have taken the means
in their own hands. The art scene in here isn’t restricted by the structures
of the institutional art world – rather, it fabricates the non-structural structures
by itself.
 The first to dip into the pool is Vasilis Zarifopoulos with a performative
examination about construction of work-related identities. He lays passport
photos calmly into the water: in the picture there’s Zarifopouls, smiling with a
freshly shaved face, wearing a neat, striped shirt. Next the striped shirt goes
into the pool. Someone kicks the pool softly to create tiny waves in the shimmering
water. I hear giggles. An identity card circles around in the audience,
with the same formal image of the artist – “sculptor”, the card states. Zarifopoulos
talks calmly about insurances, seeking for job opportunities and other

things any precariously working artist could identify with.
Time’s up. A strange character walks towards the pool and slowly places themselves
inside of it. Underneath the plastic, wave-patterned surface lies Lucia
Bricco, who is known for her actions in public spaces and is the originator
of the whole pool exhibition idea. In her practice, Bricco makes sharp observations
of her surroundings and takes small, mundane objects and ideas as
points of departure. In this action she’s transforming herself to be part of the
pool, a peculiar aqua-character with floating eyes. As the character attempts
to vanish into the water, breathing through a snorkel, it’s easy to remember
how hard it is to forget being a human.
Aside from the performances, I can’t help but spare a thought for the plastic
pool. It’s covered with pictures of joyful, cuddly dinosaurs in a jurassic scenery.
The whole object becomes quite odd; it pictures flora and fauna from a
prehistoric past, that are now familiar to us through fossils and even more (un)
familiarly from fossil fuels. The petroleum mined from the earth’s crust has
now become this plastic pool, that is as real as the jurassic creatures, but all
in a different context.
Before going deeper with that train of thought, a man (Matteo Rovesciato)
walks decisively into the pool and lays still. A small sailboat is tied on top of
his head. The pool, 183 cm wide, can barely fit them inside. At first sight, the
man seems to be in deep state of solitude, but the closer you look, you can
distinguish a slight sense of sadness. Like a true sailor, who can’t help but
always keep longing – for the sea, or for the shore.
Now at least two of us are wet. Four of the artists exhibiting tonight aren’t
present in person, but are showing their work with the help of Bricco. First of
them is Riccardo Muroni, who presents a floating audio piece. The eerie sound
of the piece evokes many interpretations, ranging from sounds of a cosy, rattling
campfire to associations of someone struggling underwater. The sound
gets new meaning when placed into the water.
 After Muroni it’s Iulia Ghita’s turn, whose work consists of sound and a
drawing, again taking use of the floating surface of the pool.
Artist and founding director of Sub Rosa Space, Macklin Kowal, prepares us
for a participatory performance. My heart skips a beat whenever I hear the
word “participate” – Kowal knows this too, “I’m so sorry this is going to be
participatory”, I hear him apologizing. This time I can leave the pleasure of
participating to five enthusiastic participants, who gather in a circle around
the pool. With the guidance of Kowal, they are trying to find a moment of
“shared speech” – a shared way to communicate through inaudible words and
spontaneous gestures. Kowal guides the participants, with a soothing voice,
to form a collective moment. After some more or less successful attempts of
communicating, Kowal, with total elegance, strikes a pose signaling the performance
is finished.
The sun starts to set and the pool lights up. A Greek artist Eva Goloni reads

us a poem in the shimmering light. Mario Scudeletti’s sculpture, made out of a
rubber glove, floats in the water – everyone stares quietly at the smooth glide
of the almost sea-creature-looking glove, that casts fascinating shadows on
the bottom of the pool.
Phaidonas Gialis sets up a sculpture inside of the pool. The sculpture plays
with energy, which in this case is collected and transmitted as light. The different
electronic parts of the sculpture light up one by one. Also Stef Kamaris
exhibits a sculpture, with more analogical technology. Essentially Kamaris’
sculpture is a sea inside of a sea – a house-looking water container with a sailing
boat inside. Two fans in the roof of the container form waves in the water.
There’s some technical difficulties with Kamaris’ piece – the boat gets stuck.
After some help and advices from the audience, the boat is back on sailing
again. “It’s very DIY-show!” someone yells in the back.
All the films of the exhibition are screened together, one after another. The
projection comes from above, formatted precisely to fit the bottom of the round
pool. The artists showing their films are Federica Peyrolo, Jari Kallio, Max
Hilsamer & Anna Lauenstein. Peyrolo’s film is shot from a bird perspective,
that fits perfectly the way how the film is projected. After Peyrolo’s film, an
underwater 3D modeled face of Marina Abramovic appears into the pool as part
of Kallio’s film. Abramovic’s face is sculpted to perfection with black metal
blasting in the background. Max Hilsamer’s animated film plays with different
means of connections, from star constellations to social media networks. Lastly
we see a film by Lauenstein, which I recognize to be parts of her film“Transmediterranean”.
The film reimagines geopolitical ways of seeing the mediterranean
area – as transcultural, borderless transmediterranean.
The projection goes off. In the silence we can hear the surrounding city below
us. I wonder, if anyone has ever stared at a kiddy pool for such a long time?
When writing this now, when I have returned back to Finland, that very warm
Athenian summer night seems very far but close. I came back hoping for a relief
from the hot sun of Greece, just to realize I could not escape the heat – a
massive heat wave is troubling the whole of Northern Hemisphere. The unusual
hot and dry weather is causing serious challenges for all humans, non-human
animals and the nature alike. In the middle of it all, I hear about the horrendous
wildfires surrounding Athens.
I feel anxious and helpless. I find myself thinking, how I never want to forget
how important it is to enjoy the small things in life. Although, those things we
consider small, are sometimes the most important of them all – like this evening
filled with art and togetherness. Instead of drowning myself with worry
and doubt, I want to remember Athens, the capability of collective energy and
taking action when it’s needed. People do amazing things to help one another,
and in the end that’s what matters.

Μια νύχτα για τα μικρά πράγματα στη ζωή - και μερικά μεγάλα, επίσης
Text by Essi Vesala
01.08.2018
Traslation by Elena Stavraki
The Exhibition in a Little Swimming Pool (Η Έκθεση σε μία Μικρή Πισίνα)
15 Ιουλίου 2018
Αθήνα, Ελλάδα
Καλλιτέχνες: Lucia Bricco, Iulia Ghita, Φαίδωνας Γιαλής, Εύα Γκολωνή,
Max Hilsamer, Jari Kallio, Στεφ Καμάρης, Macklin Kowal, Anna Lauenstein,
Riccardo Muroni, Federica Peyrolo, Matteo Rovesciato, Mario Scudeletti,
Βασίλης Ζαριφόπουλος
Είναι ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο απόγευμα. Μαζευόμαστε σε μια ταράτσα
στη γειτονιά της Πλατείας Αμερικής με τους φίλους μας, μερικά νέα πρόσωπα,
τους οικοδεσπότες της βραδιάς, τη Lucia Bricco & το Matteo Rovesciato και τη
Nana & το Lazlo τους σκύλους. Η Lucia & ο Matteo έχουν αγοράσει μια παιδική
πλαστική πισίνα για να χαλαρώσουν στο τρελό αθηναϊκό καλοκαίρι. Μέχρι
τώρα όλοι ξέρουμε γιατί είναι εδώ, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα φέρει η
νύχτα.
Οι οδηγίες για αυτή τη νυχτερινή έκθεση είναι σύντομες και απλές: οι καλλιτέχνες
θα εκθέσουν τα έργα τους μέσα στη πισίνα με τη σειρά, ο καθένας έχει το
πολύ 10 λεπτά. Πέρα από αυτές τις οδηγίες δεν υπάρχουν περιορισμοί. Κάθε
είδος εικαστικής έκφρασης που χωράει μέσα στη πισίνα είναι ευπρόσδεκτο. Η
βραδιά είναι για να απολαύσουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή μέσω της τέχνης
και να τα μοιραστούμε.
Οι καλλιτέχνες που εκθέτουν απόψε δεν έχουν επιλεχθεί τυχαία - οι περισσότεροι
απλά συνέβη να γνωριστούν στην Αθήνα την άνοιξη του 2018. Ο χώρος της
έκθεσης μπορεί να φανεί ασυνήθιστος επίσης, αλλά στην Αθήνα αυτού του
είδους οι εικαστικές εκδηλώσεις, εκτός του θεσμικού κόσμου της τέχνης, είναι
αρκετά συχνές. Ο καθένας μπορεί να μετατρέψει το σπίτι του, το στούντιο του,
ένα παλιό εργοστάσιο χαρτιού, ένα στούντιο γιόγκα ή ένα εγκαταλελειμμένο
ξενοδοχείο σ’ ένα σύγχρονο χώρο έκθεσης. Πουθενά αλλού δεν έχω δει τόσες
πολλές ιδιωτικές κατοικίες ή άδειους δημόσιους ή εταιρικούς χώρους να
μετατρέπονται σε χώρους γκαλερί όπως στην Αθήνα. Οποιοδήποτε μέρος είναι
ένας πιθανός χώρος γκαλερί.
Μπορούσες να το αισθανθείς, στη πόλη ρέει πολλή δημιουργική ενέργεια - και
με κανένα τρόπο μόνο διεθνής, αλλά ειδικά οι εγχώριοι καλλιτέχνες έχουν
πάρει τα μέσα στα χέρια τους. Η εικαστική σκηνή εδώ δεν περιορίζεται από τις
δομές του θεσμικού κόσμου της τέχνης - μάλλον, κατασκευάζει από μόνη της

τις μη-δομικές δομές.
 Ο πρώτος που βουτάει στη πισίνα είναι ο Βασίλης Ζαριφόπουλος με μια
ερμηνευτική εξέταση για την κατασκευή των επαγγελματικά σχετιζόμενων
ταυτοτήτων. Απλώνει ήρεμα στο νερό φωτογραφίες διαβατηρίου: στη
φωτογραφία βρίσκεται ο Ζαριφόπουλος, χαμογελάει με ένα φρεσκοξυρισμένο
πρόσωπο, φοράει ένα κομψό, ριγέ πουκάμισο. Έπειτα το ριγέ πουκάμισο
μπαίνει στη πισίνα. Κάποιος κλωτσάει απαλά την πισίνα για να δημιουργήσει
λίγα κύματα στο νερό που τρεμοπαίζει. Ακούω γέλια. Μία κάρτα ταυτότητας
περνάει ανάμεσα στο κοινό από χέρι σε χέρι με την ίδια επίσημη φωτογραφία
του καλλιτέχνη - “γλύπτης” δηλώνει η κάρτα. Ο Ζαριφόπουλος μιλάει ήρεμα για
ασφαλίσεις, για αναζήτηση επαγγελματικών ευκαιριών και άλλα πράγματα με
τα οποία θα ταυτιζόταν κάθε εργαζόμενος καλλιτέχνης που είναι αβέβαιος για
την επαγγελματική του συνέχεια.
Ο χρόνος τελείωσε. Ένας παράξενος χαρακτήρας περπατάει προς την πισίνα
και τοποθετεί αργά τον εαυτό του μέσα της. Κάτω από την πλαστική, με
κυματιστά μοτίβα, επιφάνεια βρίσκεται ξαπλωμένη η Lucia Bricco, γνωστή για
τις δράσεις της σε δημόσιους χώρους, ενώ είναι αυτή που είχε όλη την ιδέα
για την έκθεση στην πισίνα. Στην πρακτική της η Bricco κάνει διαπεραστικές
παρατηρήσεις για το περιβάλλον της, και παίρνει ως σημεία εκκίνησης μικρά,
κοινότοπα αντικείμενα και ιδέες. Σ’ αυτή τη πράξη μεταμορφώνει τον εαυτό της
σε μέρος της πισίνας, σ’ ένα περίεργο υδρόβιο χαρακτήρα με πλωτά μάτια.
Ενώ ο χαρακτήρας προσπαθεί να εξαφανιστεί μέσα στο νερό, αναπνέοντας από
έναν αναπνευστήρα, εύλογα έρχεται η σκέψη· πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσει
κανείς να είναι άνθρωπος.
Πέρα από τις περφόρμανς, δε μπορώ να κρατηθώ από το να κάνω μια σκέψη για τη
πισίνα. Είναι γεμάτη με εικόνες χαρούμενων, χαριτωμένων δεινοσαύρων σε ένα
τοπίο σαν του jurassic park. Ολόκληρο το αντικείμενο γίνεται αρκετά παράξενο:
απεικονίζει τη χλωρίδα και την πανίδα ενός προϊστορικού παρελθόντος που,
είναι πλέον γνωστό σ’ εμάς μέσω των απολιθωμάτων και ακόμη περισσότερο
(ά)γνωστο μέσω των ορυκτών καυσίμων. Το πετρέλαιο που εξορύσσεται από
την κρούστα της γης έχει γίνει πια αυτή η πλαστική πισίνα, που είναι όσο
αληθινή όσο τα πλάσματα του jurassic, αλλά όλα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Πριν εμβαθύνω σ’ αυτή τη σειρά σκέψεων, ένας άνδρας (ο Matteo Rovesciato)
περπατά αποφασιστικά και στέκεται ακίνητος μέσα στη πισίνα. Ένα καραβάκι
είναι δεμένο στην κορυφή του κεφαλιού του. Η πισίνα, με μήκος 183 εκ., με
το ζόρι μπορεί να τους χωρέσει. Με τη πρώτη ματιά, ο άνδρας φαίνεται να
βρίσκεται βυθισμένος σε μια κατάσταση μοναξιάς, αλλά με μια καλύτερη ματιά,
μπορείς να διακρίνεις μια μικρή αίσθηση θλίψης. Σαν πραγματικός ναύτης,
που δε μπορεί να αποφύγει αλλά πάντα λαχταράει - τη θάλασσα, ή τη στεριά.
Τώρα, τουλάχιστον δύο από εμάς είναι βρεγμένοι. Τέσσερις από τους καλλιτέχνες
που εκθέτουν απόψε δεν παρευρίσκονται αυτοπροσώπως, αλλά δείχνουν τα
έργα τους με τη βοήθεια της Bricco. Πρώτος από αυτούς είναι ο Riccardo Muroni
που παρουσιάζει ένα πλωτό ηχητικό κομμάτι. Ο απόκοσμος ήχος του κομματιού
φέρνει στο νου πολλές ερμηνείες, που κυμαίνονται από ήχους μιας ευχάριστης

φωτιάς που τριζοβολάει τα κούτσουρα, ενώ παρομοιάζουν με κάποιον που
πνίγεται κάτω από το νερό. Ο ήχος αποκτά νέο νόημα μόλις τοποθετηθεί μέσα
στο νερό.
 Μετά τον Muroni είναι η σειρά της Iulia Ghita, της οποίας το έργο αποτελείται
από ήχο και ένα σχέδιο, πάλι χρησιμοποιείται η επιπλέουσα επιφάνεια της
πισίνας.
Ο καλλιτέχνης, και ιδρυτικός διευθυντής του χώρου ​Sub Rosa,​Macklin Kowal
μας προετοιμάζει για μια συμμετοχική περφόρμανς. Η καρδιά μου σταματά
κάθε φορά που ακούω τη λέξη “συμμετοχή” - ο Kowal επίσης το γνωρίζει αυτό,
“λυπάμαι πολύ, αυτό πρόκειται να είναι συμμετοχικό”, τον ακούω να απολογείται.
Αυτή τη φορά μπορώ να αφήσω τη χαρά της συμμετοχής σε πέντε ενθουσιώδεις
συμμετέχοντες που μαζεύονται σ’ ένα κύκλο γύρω από την πισίνα. Με την
καθοδήγηση του Kowal προσπαθούν να βρουν μια στιγμή “κοινής ομιλίας” - ένα
κοινό τρόπο επικοινωνίας μέσω κουφών λέξεων και αυθόρμητων χειρονομιών.
Ο Kowal, με χαλαρωτική φωνή, καθοδηγεί τους συμμετέχοντες να σχηματίσουν
μια συλλογική στιγμή. Μετά από μερικές, λίγο ή πολύ, επιτυχείς απόπειρες
επικοινωνίας ο Kowal, με επιπρόσθετη κομψότητα, ποζάρει σηματοδοτώντας
τη λήξη της περφόρμανς.
Ο ήλιος αρχίζει να δύει και η πισίνα φωτίζεται. Μια Ελληνίδα καλλιτέχνις, η
Εύα Γκολωνή, μας διαβάζει ένα ποίημα στο λαμπερό φως. Το γλυπτό του Mario
Scudeletti, φτιαγμένο με γάντι από καουτσούκ, επιπλέει στο νερό. Όλοι
κοιτούν ήρεμα τις ομαλές εναλλαγές του - σχεδόν όμοιου με θαλάσσιο πλάσμα
- γαντιού που εκπέμπει σαγηνευτικές σκιές στο βυθό της πισίνας.
Ο Φαίδωνας Γιαλής τοποθετεί ένα γλυπτό μέσα στην πισίνα. Το γλυπτό μεταλλάσει
την ενέργεια, που σ’ αυτή την περίπτωση συλλέγεται και μεταδίδεται υπό τη
μορφή φωτός. Τα διαφορετικά ηλεκτρονικά μέρη του γλυπτού ανάβουν ένα προς
ένα. Ο Στεφ Καμάρης εκθέτει, επίσης, ένα γλυπτό με περισσότερο αναλογική
τεχνολογία. Ουσιαστικά το γλυπτό του Καμάρη είναι μια θάλασσα εντός μιας
θάλασσας - ένα όμοιο με σπίτι - δοχείο με νερό που περιέχει ένα καράβι. Δύο
ανεμιστήρες στην οροφή του δοχείου σχηματίζουν κύματα στο νερό. Υπάρχουν
κάποιες τεχνικές δυσκολίες με το έργο του Καμάρη - το καράβι φρακάρει.
Ύστερα από λίγη βοήθεια και συμβουλές από το κοινό, η βάρκα σαλπάρει και
πάλι. “Είναι πολύ DIY-show!” φωνάζει κάποιος από πίσω.
Όλα τα φιλμ της έκθεσης προβάλλονται μαζί, το ένα μετά το άλλο. Η προβολή
προέρχεται από πάνω, διαμορφωμένη ακριβώς για να χωρέσει στο κάτω μέρος
της στρογγυλής πισίνας. Οι καλλιτέχνες που δείχνουν τα φιλμ τους είναι, η
Federica Peyrolo, ο Jari Kallio, ο Max Hilsamer & η Anna Lauenstein. Το φιλμ
της Peyrolo είναι γυρισμένο από την οπτική του πουλιού, που ταιριάζει τέλεια
στον τρόπο με τον οποίο προβάλλεται το φιλμ. Μετά το φιλμ της Peyrolo, ένα
υποβρύχιο, διαμορφωμένο σε 3D, πρόσωπο της Marina Abramovic εμφανίζεται
στη πισίνα ως μέρος του φιλμ του Kallio. Το animation φιλμ του Max Hilsamer
παίζει με διάφορους τρόπους συνδέσεων, από αστερισμούς μέχρι μέσα
κοινωνικής δικτύωσης. Τέλος, βλέπουμε ένα φιλμ της Lauenstein, το οποίο

αναγνωρίζω να είναι μέρη από το φιλμ της “Transmediterranean”. Το φιλμ
ανασυνθέτει γεωπολιτικούς τρόπους αντίληψης της μεσογειακής περιοχής - ως
διαπολιτισμική, άνευ συνόρων, διαμεσογειακή.
Η προβολή σβήνει. Στη σιωπή ακούμε να έρχεται από κάτω ο ήχος της πόλης
που μας περιβάλλει. Αναρωτιέμαι αν, έχει ποτέ κανείς κοιτάξει μια παιδική
πισίνα για τόσο μεγάλο διάστημα;
Καθώς το γράφω αυτό τώρα, ενώ έχω επιστρέψει στη Φινλανδία, εκείνη η πολύ
ζεστή Αθηναϊκή καλοκαιρινή νύχτα φαντάζει πολύ μακριά αλλά κοντά. Γύρισα
ελπίζοντας για μια ανακούφιση από τον καυτό ήλιο της Ελλάδας, μόνο για να
συνειδητοποιήσω πως δεν μπορούσα να αποφύγω τη ζέστη - ένα μαζικό κύμα
καύσωνα προβληματίζει ολόκληρο το Βόρειο Ημισφαίριο. Ο ασυνήθιστος ζεστός
και ξηρός καιρός προκαλεί σοβαρές δοκιμασίες σε όλους τους ανθρώπους, τα
μη-ανθρώπινα ζώα και τη φύση παρομοίως. Μέσα σ’ όλα αυτά, ακούω για τις
φρικτές πυρκαγιές που περιβάλλουν την Αθήνα.
Νιώθω ανήσυχη και αβοήθητη. Βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως, δε θέλω
ποτέ να ξεχάσω πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε τα μικρά πράγματα
στη ζωή. Αν και, εκείνα τα πράγματα που θεωρούμε μικρά, μερικές φορές
είναι τα πιο σημαντικά απ’ όλα - όπως εκείνο το βράδυ, γεμάτο με τέχνη και
ενοποίηση. Αντί να πνίγω τον εαυτό μου με ανησυχία και αμφιβολία θέλω να
θυμάμαι την Αθήνα, τη δυνατότητα της συλλογικής ενέργειας και δράσης όταν
χρειάζεται. Οι άνθρωποι κάνουν περίφημα πράγματα ώστε να βοηθήσουν ο
ένας τον άλλον, και στο τέλος αυτό είναι που μετράει.

For the photo I thought to shave
and put a nice shirt. Lucia hides
herself in the water, so her
eyes float away for a while.
A hull gets stranded in a sea
that is as big as it is. Its sail
moves anyway, as it should
be. The shades underneath the
speaker stop as soon as the
bluetooth goes off, visually
translating its rhythm. Why
waiting for the silence to go
on stage? The face slips on the
pool never looking at us. we
all try to really think about
common energies and mutual

Text by Ilaria Genovesio
21.09.2018

Text by Ilaria Genovesio
21.09.2018
Translation by Elena Stavraki

Text by Vasiliki Lekou
24.09.2018
On a hot summer evening I find myself upon a terrace, standing among familiar
people and Athenian buildings. As the light of the sunset momentarily
blocks my sight, my mind brings me back to an old childhood memory. I was
waiting anxiously with my classmates for my friend’s parents have prepared a
surprise for us. Walking towards the exterior of the house, a place surrounded
by tall buildings and orange trees, was where we discovered it. There,
in the middle of the backyard was a little plastic swimming pool. Though our
first enthusiasm was bound to create chaos, our decorous manners and the
looks on our parent’s faces suggested that we should follow a more democratic
solution. I reminisce my classmate’s nervous laughter as we were forming
a line from where I would watch my friends diving in the shoal electric blue
waters of the pool - finally letting go of all formalities and restrained manners
for this was a game with no rules applied. Back again to the present,
the sunlight shapes the previous forms into a new setting. On the ground lies
again a little plastic swimming pool but this time the line has become a circle
around it and no grown-ups dictate our actions. The scene resembles a
play with many acts as every participant enters with a new set of rules. The
laughs have now transformed into a peaceful silence. We wait for the next
performer to alter the context and create a different dimension as he enters
the shoal electric blue waters of the pool.

Text by Vasiliki Lekou
24.09.2018
Translation by Vasiliki Lekou
Ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα βρίσκομαι σε μία ταράτσα ανάμεσα σε
οικεία πρόσωπα και Αθηναϊκά κτίρια. Με το φως του ήλιου που δύει να
εμποδίζει την όρασή μου, το μυαλό μου ανασύρει μια ξεχασμένη παιδική
ανάμνηση. Θυμάμαι να περιμένω αγωνιωδώς μαζί με τους συμμαθητές μου
για μια έκπληξη που είχαν ετοιμάσει οι γονείς μας. Περπατώντας προς
την εξωτερική πλευρά του σπιτιού, ένας χώρος περικυκλωμένος από ψηλές
πολυκατοικίες και νεραντζιές, ήταν όπου την ανακαλύψαμε. Εκεί, στη μέση
της αυλής, είχε στηθεί μια μικρή πλαστική πισίνα. Παρά το ξαφνικό χάος
που προκάλεσε ο έντονος ενθουσιασμός, οι καθώς-πρέπει τρόποι μας και
τα αυστηρά βλέμματα των γονιών, μας παρότρυναν να ακολουθήσουμε
μια πιο δημοκρατική στάση. Οι συμμαθητές μου χασκογελάγανε καθώς
στοιχιζόμασταν ένας-ένας σε μία σειρά απ’ όπου τους χάζευα να βουτάνε
στα ρηχά μπλε νερά της πισίνας - ξέγνοιαστοι από κάθε “ πρέπει “,
ελεύθεροι από περιορισμούς, αφού εκείνη τη μέρα παίζαμε ένα παιχνίδι
χωρίς κανόνες. Πίσω πάλι στο παρόν, το φως του ήλιου αναπλάθει και
μεταφέρει τις προηγούμενες μορφές σε ένα νέο περιβάλλον. Στο έδαφος
βρίσκεται και πάλι μια μικρή πλαστική πισίνα, μόνο που τώρα η σειρά έγινε
κύκλος και δεν υπάρχουν γύρω μας γονείς να επιτηρούν. Η σκηνή θυμίζει
παράσταση με πολλές πράξεις καθώς ο κάθε συμμετέχων έρχεται στο κέντρο
με διαφορετικούς κανόνες . Μια ήρεμη σιωπή έχει αντικαταστήσει τα δυνατά
γέλια. Περιμένουμε τον επόμενο καλλιτέχνη να αναδιαμορφώσει το χώρο, να
δημιουργήσει μια νέα διάσταση καθώς θα βουτάει στα ρηχά μπλε νερά της
πισίνας.

An hungry gleam couldn’t
stop her to play.
It was the only way she had
to be so immanent, together
wise and new in her existence.