Taifas Literary Magazine No. 6, December, 2020

2 authors ... p. 2

editorial ... p. 3

poetry ... p. 4

prose ... p. 28

essay ... p. 36

confabulation ... p. 39

1 authors ... 51

2

Taifas Literary Magazine No. 6, 2020, December

Taifas Literary Magazine No. 6, December, 2020

Siddharth Goutam Joshi

India

Fad that never fades...

memories that endure time...

of naive expressions...

of innocent alibis...

of unkept hair and oily scalps...

Bereft of lacerating remarks...

a wreath of unshrivelling lilacs,

such is my schooltime...

Schooltime

Hailing from a

Freedom Fighters’ family

of a remote village, Bhela,

in Nuapada district

(Odisha);born and raised

up in Bargarh(Odisha),

the town famous for

Dhanuyatra; Siddharth

Goutam Joshi is currently

doing his M.A. in English

in the Department of English Language and

Literature of Central University of Orissa,

Koraput.

He attended schooling in Little Flowers

Public School, Unique Public School and in

Kendriya Vidyalaya Bargarh from class 1 to +2.

His love for English Literature, poetry, and

creative writing compelled him to pursue

English Honours in Panchayat College,

Bargarh after +2 Science.

Wiesław Sakowski

Polonia

Nadzieja...

Jeszcze przyjdzie ten czas gdy siądziemy

Kredą życia przekreślimy zły czas

I na nowo się cieszyć zaczniemy

Odkryjemy

Ile marzeń śpi w nas

Cóż...

Nieszczęścia chadzają parami

Ale szczęście swoją parę

ma też

Zło wyplewia się dobra

grabiami

Będą róże

Gdzie rozgościł się perz

Tyle ciepła

Ile w sercu jest Boga

Tyle wiary

Ile żywej nadziei

Że za mgłą wyprostuje się

drogą

Żadna przepaść jej na pół nie rozdzieli

Jeszcze przyjdzie ten czas

Że Twój uśmiech

Twoje serce i myśl rozpromieni...

Będzie we śnie...

Na jawie...

I w półśnie...

I w radości

Wiosennej zieleni

maską

ISSN 2458-0198 ISSN 2458-0198 - ISSN-L ISSN-L 2458-0198 2458-0198

TAIFAS TAIFAS LITERARY LITERARY MAGAZINE MAGAZINE

3


editorial 3-4

Lenuş Lungu

Romania

year I, No. 6, 2020, December

Holiday pandemic

The coronavirus pandemic has also reached

Santa Claus. The pandemic wreaked havoc all

over the world and reached the house of Santa

Claus in Lapland! The capital of Lapland

province, Rovaniemi, was severely affected by

the coronavirus, so Santa Claus was visited by

fewer tourists.

The land of Lapland is one of the most

visited places on earth.

With or without

coronavirus, Santa will

definitely leave presents

under the Christmas tree

this year for each of us!

There are only a few

days until the start of the

winter holidays, when the

magic of childhood

memories, gifts placed

under the Christmas tree

and games of lights will

really embrace. Christmas

is the holiday that signifies closeness, which

must be spent in the family, with our loved

ones, with the company we enjoy.

Let's move away for a few moments from

social networks, from news with accidents, to

stop a little from the tumult of our daily lives.

Let's let the silence around us for a few

moments, let's close our eyes looking at the

stars, thinking about our loved ones, about

those in need. In terms of travel destinations,

it might be a good idea to imagine how locals

spend their time in remote villages. How from

their chimneys the smoke can be seen in the

distance, how the lights of all colors shine at

the windows of the houses. Too bad nothing

could be more beautiful than spending

Christmas next to the decorated Christmas

tree in the living room, at the table, with your

loved ones, in the house smelling of orange

peel! The perfect picture of this holiday can be

imagined in various ways by all of us. In other

words, I predict how our news feeds will be

filled with friends' posts related to the

Christmas table, balls and tinsel from the

decorated Christmas tree, gifts and beautiful

gestures. Let's always be generous and always

better. Looking at our traditions, Christmas

can also mean a return to our roots. Santa

really comes every year and it doesn't matter

if he leaves presents under the Christmas tree

or not. Christmas is also

the time that marks the

end of a year. With good

and with bad. It is the

perfect opportunity to

look to the past, to say

goodbye to this year, and

to look to the future with

new thoughts and hopes.

Dear reader, I invite you

to be better at Christmas,

because this is the true

joy of the winter holidays!

Let's take off our masks and show that we're

good!

We need to give ourselves peace of mind,

not forget how we feel in the depths of our

hearts and find the moments we feel we

missed in a hurry of tasks and schedule. Let's

give to others and get closer to a 2021 that we

hope will come with pleasant surprises, good

thoughts, less haste and more smiles!

I wish you, reader, that in this magical

Christmas you will have a rain of stars that will

bring light to your heart and shine your life

and the lives of your loved ones! At Christmas,

all dreams can come true ...

Let's bring peace and tranquility to the

soul!

ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

4


poetry 5-24

Muhammad Ishaq Abbasi

Bajram Bajro Neljković

Pakistan

True Love

To enjoy the morning weather,

I used to go to the garden every day.

The nightingale also came into the garden

daily.

And sitting by a flower,

She used to praise Allah Almighty in a sarcastic

voice.

The flower also smiled at

the sight of the

nightingale.

There was a deep

friendship between the

two.

Which was not based on

any greed.

It was a reflection of

sincerity and true love.

The face of the flower was

washed with dew drops.

While nightingale's face

was washing petals of flower.

I could not stand their friendship.

And I broke the flower mercilessly.

And I scattered its petals to the earth.

The next day, as usual, he came to the garden.

And he saw that the petals of the flower were

scattered on the ground.

The nightingale lay on the petals and began to

throb.

And the spread of life will be lost

Alas, my cruel act has put two laughing hearts

to sleep forever.

We break up many friendships every day.

And feel proud.

Bosnia and Herzegovina

Ne rekoh ti koliko te volim,

U srcu sam nosio te dugo.

Ne imadoh hrabrosti da kažem,

Sada žalim što bi mogo drugo.

Neodlučnost moja

Voljela si i ti mene znam

Al čekaše na moj korak prvi.

Otišla si dočekala nisi,

Ali si mi ostala u krvi.

Ja to sebi oprostit ne

mogu,

Neodlučnost skupo me

koštala.

Sdvije riječi mi bi sretni

bili,

Neodlučnost moja me

sputala.

I sad žalim godine su

prošle,

Što ne rekoh šta na srcu leži.

Dan kada mi ti leđa okrenu

U životu ne bješe mi teži.

Ne krivim te jer razloga nema,

Sva krivica ostala je moja.

Eh da mi je barem u prolazu,

Da sjaj vidim ta dva oka tvoja.

Drugi sada ima te kraj sebe,

A ja mogu još da te se sjećam.

Pamtit ću te do kraja života,

Još to mogu sebi da obećam.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

TAIFAS LITERARY MAGAZINE

5


Ruki Kočan

Croatia

Neka svijetla nikada ne

zgasnu

Svetinjama, nazivao.

Maštao, i sanjao.

A znao je,

pisao je i osjećao On.

Za tu sjajnu sreću -

što dolazi - sa nebeskih visina,

davno je rekao -

da neka svijetla nikada

ne zgasnu.

Nikada.

Ne, ni juče - ni danas ni

sjutra...

Tu su ona - radi nekih

mrklih noći.

Radi tebe i mene.

I svih nas.

Radi - ljubavi vječne.

Svjetionici naši.

Da nas griju.

Da sijaju, i istinom da žive.

Dušo, uz ples i pjesmu

srca.

Radi Njega,

i radi sjećanja.

Zbog snova.

Radi svijetla tvog,

Nikola Tesla.

Smisao je tu, u tvom

velikom srcu.

Najdublje, u tvom biću...

Ti odavno znaš,

da moćna nula rađa,

polovinu...

Broj jedan, i tačku.

Budan.

Najdublje svjestan,

shvatio si davno.

Zato - ne brini mrkla noći,

evo i tebi svjetlosti.

Čuj, zloslutnice,

ljepše je ovako.

Evo radosti, da ublaži

noći besane.

Tugu da otjera, za rujna jutra.

Pišem ti da znaš:

Neka svijetla

nikada ne zgasnu.

Kao ljubav, griju.

I vječno sijaju.

Ljubav,

vanvremena...

U čudima, čudesna.

Oči, - oči moje

zanosne.

Ljubav vječna,

i zov života.

Iskra,

mrva, mrvica.

Ono, kad osjećaš.

Kad se srcem,

predaš.

I kad dušom,

čuješ...

Kad umiješ, - i znaš.

Kad - pamtiš još.

Neka njedra,

čudesna.

U čudima, čudesna

U lahoru vjetrova,

i gizdava.

Ljubav, - i sve moje.

Božanstveno,

neodoljiva.

Bljeskovita,

i nestvarna...

Životom, čarobna.

Vila, - razigrana.

Pjesma.

Čudo, nad čudima...

Ona, Vibra -

svjetlosna.

Igra kosmička.

Ljubav moja.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

6


Nelu Cazan

Romania

Patimile lupului 7

Am fost plecat un timp

Din mine și din trup

Am vrut să uit de mine

Și de durerea noastră

Dar m-am întors din nou

N am putut să mă rup

Mi s-a părut o umbră

Trecănd pe la fereastră

Pe noptieră cartea

Nu mai era deschisă

Nici semnul nu era

Cred că l-ai luat cu tine

O lacrimă am găsit

Din ochii tăi desprinsă

E semnul tău că-ți este

Și ție dor de mine

O lacrimă pe piatra

Albită de așteptare

Căzută aici din ochii

Ce nu i-am mai privit

M-a așteptat să mi spună

Că inima te doare

Și că ți-e dor de noi

De cănd nu ne-am găsit

Dau pagini după pagini

Sperănd să te găsesc

Ți-am pus și trandafiri

În carte la presat

Aș vrea să-ți spun acum

Căt de mult te iubesc

Dar nu mai pot să strig

De cănd am fost plecat

Dă-mi semnul înapoi

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

(fragment)

Semn nou

Că azi nu l-am găsit

Și-i cartea răsfoită

Pe file mi-ai lăsat

Doar lacrima din ochii

Pe care i-am iubit

Te-ai dus ca o nălucă

Și nu m-ai așteptat

Pe lacrima lăsată

Acum în urma ta

Din nou un semn de carte

Îți las,nu mă uita...

Gabriela Mimi Boroianu

Romania

Lecţia iubirii

Ce efemeră-i clipa de iubire

Şi cât amar rămâne-n urma ei!

Îţi arde inima doar c-o privire

Apoi ţi-o risipeşte în scântei.

Le stinge-n zori, în roua dimineţii,

Ce nici măcar a cafea nu miroase

Împrăştiind cenuşa-n fumul vieţii

Şi-ţi lasă ticăind durerea-n coaste.

Am întâlnit şi eu iubirea-n drum;

Braţele mi-am întins să o opresc,

Dar inima s-a prefăcut în scrum,

Arsă de-o vorbă mincinoasă „te iubesc”...

Ah! N-am ştiut ce rău poate să doară

Urma ce-o lasă atingerea trăirii!

Spre tine-am alergat cu fiinţa-ntreagă

Şi ce-am primit în schimb? Scuipatul urii!

Dar poate că iubirea este modul

Prin care viaţa asta face cu noi şcoală

Şi ne arată ce schimbător e omul,

Ce fuga uită, renegă şi înşeală!


7


Kamrul Islam

Bangladesh

The moon and a shepherd

(Heard from my grandma at childhood)

A shepherd and his herds once

Lost the way home in fogs and drizzles.

The shepherd in the grave twilight

Losing the path, reached a brook,

In its blithe water quiet

and dusky

He saw the moon of his

boyhood

Playing in the dust under

the summer’s wind.

Bewitched by the magical

light of that moon

He heard the bleating of a

goat he lost.

The night enshrouded the

whole nature

The moon disappeared but he heard

The bleating still but where he knew not.

The moon spotted on the sky with huge grass

The shepherd found the herds grazing on the

moon.

He searched for a voice to call the goats

But puzzled and the moon and the herds came

down

Took the shepherd to the vast grassy land of

heaven.

Zehra Bajić Alić


Gazim kroz mahovinu

o' stope mi se vežu loze

iz džepova viri

rasporen mladež

kaplje niz listove

modre i hladne.

Ako bi ti trepnut znao

Ispraćam još jedan života dio

pakujem ga u tvoj odraz

ako bi ti samo trepnut znao

zarumenio bi mi se obraz.

Čuje se buka

u dubini nutrine

vri mi krv

nokti slomljeni sebe traže

kroz zrak bježi leptir

u krila će da mu mraz zađe.

Sve se tako vrti u krug

i ja se okrećem

padam

ustanem

stanem

čekam koraka tvojih pjesmu

pa da mi radosti podivljaju

očaj i bol zaspu.

Uvrćem sunce u daljini

štipam mu zalazak

prozirnom suzom

koliko još će da ih ode

u nepovrat

ja da ih gledam

prazninom .


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

8


Anna Maria Sprzęczka-Stępień

Poland

Dla tych, którzy cierpią po

stracie...

[For Those Who Suffer When They Have Lost...]

Wierzę, że to wszystko stanie się lżejsze,

że Ci pozostaną miłe tylko wspomnienia.

Daj się prowadzić czasowi,

popłyń po życia fali,

z jego nurtem.

Jak rzeki łączą się, jak

nowe widoki po drodze,

wzdłuż ich brzegów, tak

niech w Twoim życiu

będzie...

Choć teraz powoli,

ociężale,

a woda zamiast płynąć wartko

i szumieć radośnie stoi i trzyma Cię

w odmętach rozpaczy...

Będzie z czasem lepiej,

będzie jeszcze pięknie!

Zresztą...

sam zobaczysz.

Ruki Kočan

Croatia

A Word of Love

I can just say, I love the whole world!

The big and the small,

The rich, if good,

And the poor.

In health

And in sickness,

Self-standing

And in need.

Here, gender means

nothing,

Just a desire for

emphasizing

Of every human

Unusual importance ...

Whether they’re wise,

Or erring

May God be deciding.

I am not the one to judge…

What I can do today

Is to start with myself

Then for the better our world will change!

Mahatma Gandhi:

“You must be the change you want to see in the

world.”

“As human beings, our greatness lies not so

much in being able to remake the world – that

is the myth of the atomic age – as in being able

to remake ourselves.”

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


9


Slavka Bozovic

Santosh Kumar Biswa

Montenegro

A gift from the gods

Bhutan

The guiltless soul

I don't know where the sources of creativity

come from,

to flow from the depths of poetic souls,

and like a torrent of a mountain stream,

during empathy they flow into a sea of dreams.

Is it the gift of heavenly messengers,

pulsing with blessing

through the aorta of the

heart,

giving birth to light

through the vast fields of

poetics,

creating incredibly

enchanting images.

The mundane heart waves about like the

eagle,

So much of worldly, in lips and deeds, so faint,

Indeed, even Aergia would fail for its idleness

to accept,

But, like Poseidon, even Cassiopeia couldn't

deny.

Such a heart, like the smiling morning

appears ahead,

As if to conquer the heaven's golden floor in

the quest,

So much in prevarication, yet in fabrication

to seem,

Even Hermes could fail to finger the realness

behind.

Probably the gods came

up with and agreed,

to nest in the poet's eye of

a bird,

underfoot, stretching the charms of the galaxy,

so at night they grab the scrolls with the

fingers of spirituality.

The guiltless soul, like the dust that the

gentle wind conveys,

Bewitched with the sugar coated lips, gets

bear off,

Like Eve, easily was once deceived by a

serpent,

Never to hark back as the unfulfilled return

of Astraea.

Poets are angels flying on a saddle of clouds,

through the secret labyrinths of the pink

world,

diligently dancing on poetic flower meadows,

and like bees they collect sweet deeds in hives.


But, one can caveat well in advance, not to be

diddled,

Being apt in an act to catch beyond the

obvious,

Without being deceived, the sugar coating to

deflect,

And never to blend in again upon cognizing

the verity.

ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

10


Vasile Lihăt

Romania

Drumeţie

Am vrut să o plivesc de dragul tău oftând,

Dar spinii cu dureri în mâini și suflet mi-au pătruns,

Petalele de mult purtate de-aprig vânt,

S-au spulberat iubite și viața mi s-a dus.

Să-mi împrumuți și mie harta ta,

Pe buze eu să poposesc,

Izvorul dulce să-l găsesc,

Să te sărut aș căuta.

Un timp în ochi să ne privim,

Când buzele se sting de dor,

Lăsate-n voia sorților,

Prin stele să călătorim.

Citind dorința de pe față,

Prin munți și văi am să mă plimb,

Vulcanul dragostei să-l schimb

Într-un izvor ce aduce viață,

Și-atunci; când harta voi avea,

Eu inima am să-ți găsesc,

Bătând la poartă, s-o trezesc,

Să mă cazez în ea .

Elena Tudosă

Romania

Azi rătăcesc departe prin lume-s o străină

Și să ajung la tine îmi este tot mai greu,

Iar pe cărarea mea nu-s flori și nici lumină,

Ci doar singurătatea în care zac mereu.

Visam cândva că poate vei avea tu voință,

Ca într-o zi cărarea spre mine s-o răzbați,

Să-mi faci amurgul vieții fără dor și căință

Și-un strop de fericire cu mine s-o împarți.

Dar tu nu vii ,nu poți ceva mi te reține,

Eu neputiincioasă mă-nchid în sinea mea,

Îmi port durerea sufletului străpuns de-atâtea

spine,

Zadarnică dorință (suferință) de-a te putea avea.

Visam pe o cărare de flori să merg cândva,

Însă n-a fost decât presărată de spine

Și-am întâlnit regretul și-n toată viața mea,

Neîncrederea ce-a înfrânt orice dorință-n mine.

Zadarnică dorinţă (suferinţă)

Visam cândva să merg pe-o cărare de flori,

Doream să fiu ferice și să mi te întâlnesc,

Dar sorb amarul vieții,nemărginitul dor,

Iar pe cărare-acum doar ciulini spinoși cresc.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


11


Zakir Malik

India

In poetry,

Life in Poetry

I live there in neighbourhood of verses,

where you master thoughts

and I hath the ideas

in poetry; unify within stanzas.

Strive under tastes verses absorbed

in rhyme meet at hills of

ends.

In poetry,

I sieve through eras

utopian and

heap each metaphor to

immortalize

my words, and grow

green in books.

In poetry,

I explore pictures as scribbles

and stretch into scene for no reason,

roam in pixels to live till doom.

In poetry,

I am the cloud and torrential rain

which drench fields; barren and fertile

I desire for idealistic crops and fruits,

In poetry, I am eternal and eternity.

Teach me rebirth

Each drop of blood; a sip of death to me

I still breathe, but cease to live anymore

teach me rebirth; while I die from now

seconds count bullets piercing inside.

Each moment, day each year of longing

infuse in me, a few draughts to survive.

These breaths clutch your sketch in them

otherwise worldly venom I had drunk earlier.

Offer me death, I will hide

in woods of heart

I die by days, live by

nights to revamp cause

And succumb to desires of

my motherland

Yet drown into eras

submersed to devotion

I believe in heartbeats

that bear the witness

With each spilling drop, it writes freedom

About:

Zakir Malik is a published poet, editor-inchief

to ILA Magazine reviewer, translator,

columnist, social campaigner and the author of

'The Wail of the Woods'.

Zakir Malik has co-authored more than 10

anthologies.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

12


Nicoleta Mija

Sonet

Romania

Câteva ghinde

Veghează în suflet o mângâiere,

În văzduh zboară departe frunzele,

Poartă în tolbă toamna o amintire.

Clipele tăcute...

Zile mai triste, zile cernite,

Pe obraz picături reci de ploaie,

Este mai răcoare acum în odaie,

Ascult tăcerea frunzelor căzute.

Ploaia aduce frig, multe noroaie,

Și privirile sunt mai ostenite,

Alunecă ploaia rece pe frunte,

Printre ramurile triste șiroaie.

Fără penel toamna pictează,

Ploaia mângâie covorul de frunze,

Florile uscate mă întristează.

Pe geam ghinde și câteva roze,

Printre picurii ploii privirea visează,

În zori bruma începe să se așeze.

Toamna ne-nvăluie cu parfumul,

Când frunzele-și schimbă culoarea,

Numai tu îmi înțelegi chemarea,

Parcă și timpul a mai uitat drumul.

Ce taină ascunde supărată zarea,

Toamna rece mângâie tare malul,

Valurile lovesc supărate țărmul,

Murmură printre ani tristă marea.

Tolba toamnei

Ploaia țese pe geam perdele,

fug departe toate gândurile mele.

Ziua este cenușie, poate mai tristă,

răsfoiesc câteva pagini în revistă.

Totul este închis în clipele tăcute,

nopțile – s lungi , zilele mai scurte.

Nori negri alunecă în depărtare,

multe culori cărămizii toamna are.

Nu-mi place al frunzelor triste chin,

ascuns stă în suflet un tainic suspin.

Printre ramuri vântul tare foșnește,

toamna mereu ceva îmi povestește.

Ascult cântecul scris bine de vânt,

mângâie covorul de frunze pe Pământ.

Printre nostalgiile nicicând rostite,

cade ploaia rece în clipele tăcute.

Frunzele toate prind să se roșească,

un gând începe să mă urmărească.

Freamătă tare ploaia prin frunziș,

un suspin se ascunde în suflet furiș.

Când ploaia în noapte s-a mai oprit,

în vis printre frunzele toamnei ai venit.

Te văd alergând iubite printre stele,

Foșnete ascunse în magica tăcere,

La malul mării se odihnesc visele.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


13


Mihai Katin

Romania

In the agora no philosopher

He doesn't want a spokesman anymore,

The crowd perorates under the sign of atrocity

Of the balance on which the lamb's heart is

lighter

Than the flesh of the clouds taken out of the

brine

The snows are guillotined to the beat of the big

drum,

Your story with the

Christmas tree still hurts

What sells its ornament

and injects itself into the

polish?

Chew a little love and

don't forget

Wipe your mouth

The smile of gourmand

fear,

Death among us seeks its

mistresses or slaves

Holding the fanfare on your shoulders,

Beyond the pride of happiness you discover

the station where

The train is coming

With mother-of-pearl wheels and a shout of

bones.

Unfortunate people, get out of the houses

And do it with a handkerchief, learn how to

say:

Goodbye world!

Goodbye memories and festive shadows!

The inner street

We were each given a street,

One marching band should not hurt us too

much

When the angels leave us and we are left

without winter wings,

We step on the ice of goodbye words and

suddenly forget

What is the name of the street on which

Sometimes our sleep is hidden,

Our loneliness is snowing

And that song floods us with tears

In which love

Like a bell looking out the

windows

Knowing that no

labyrinth is deserted,

We run through it without

asking if it pays

At the exit,

Without being surprised

That everyone was given

the right sidewalk,

On the other, death turns

on the lights and

extinguishes a loneliness

What can no longer fit between a thousand walls!

Don't be afraid!

Sleepwalkers are running around here

And no one pulls Ariadne's thread,

It's all about not finding out yet

In which

We can walk on the streets flowers,

mountains, birds or songs,

Then despair, one by one,

We'll look for it tomorrow,

We're going to stir up memories

Afraid of our memories,

Because no,

We can't even spell

Interior street name ...


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

14


Swapanjoy Chowdhury

Bangladesh

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

Bird of Fire

I forgot the memory of my childhood

to see fire in the eyes of bird.

Some straw are spreading

among with the dream and reality.

I become a bloody instead of a bird.

I’m sinking in the world of sin instead of a child.

Forgetfulness memory of past pull down me

I fixed myself with number, ailment and

weakness.

I’m flittering my wings to touch the sky

I felled on the earth,

I reform myself from ash.

Fire is not burn in the eyes of bird

but the probability is shining.

You and me in the twenty first

century

In the twenty first century,

You can adjust everything in normally

For example: After laid down the dead body

Of your beloved kin in the tomb,

You could sleep easily to switch off the energy

lamp.

Though nothing had happened, everything is

normal.

Do you give me a piece of shelter in your heart?

You will busy for yourself in the dust of time.

The red and yellow colored fish of aquarium

Will obscure to make water ball

In front of your eyes,

You have nothing to do.

You will manage new fish instead of it.

Your wife, kids and parents will die

In front of your eyes,

You have nothing to do.

You will search a new relation

Though it was a normal thing for you.

You will be a dry river

Which has no water.

You will be a leafless tree

Which has no shadow.

Blue Black Burqa

The lady couldn’t forget

the breathless striking of angel till now.

The bird of dawn was singing a song

to see her orange shaped lips,

It was her sin.

After death of angel,

Till she covered herself

With blue black burqa by scared faith.

Water of roaring river can’t touch

The tunnel of her breath.

Portrait paper of the Van Gough

and the Vinci will vacuum.

Only the blue black burqa

Will be flitting on violent air.

Biography of Swapanjoy Cowdhury

Swapanjoy Chowdhury is a prominent poet, story

writer and translator of Bangladesh. He is working as a

Lecturer of Accounting in South Point College. Before

that he worked in World Literature Centre ( Bishaw

Shahitta Kendra) as an Assistant Coordinator.

Publication: Poem: Patangabilashi

Rastraprem(2011), Kaljatrar Snigdha Fassil(2016),

Droho Kingba Poro Nadir Srot(2018), Mayer Moto

Pari(2020)

Banlgadesher Muktijuddher Chora Kabita

Songkolon(2008), Ekusher Chora kabita Songkolon

(2010), Rangin Megher din(2012), Desher Katha

Vabi(2009)

Story: Jalpipider Bashatbari (2013)


15


Prince Steve Oyebode

Nigeria

A R M A G E D D O N

When shall the two forces ultimately meet,

I mean the existing forces of the good

And those we fathom as the current evils?

When shall all the people of our land be free?

We are so rich and blessed but poor

hopelessly

Immortal bequeathed to us good Doctors

But disappointedly they are less doctoring!

We have vast array of skilled men to protect

They instead terrorize and maim us

Western education keeps producing

Professors

But in reality, what are they professing?

What exactly are our hopes as a people with

common seal?

Those we focus as our Messiahs

Are recalcitrant tyrants looting our

treasures

Unrepentantly milking us and preying on us

Till every flesh in us become extinct

And skeleton becomes our new anatomy!

Those at the very helms of our affairs

Keep biting us with no visible teeth

We were tutored to keep mute while we

languish

There are cacophonies and brouhaha

everywhere

Everyone is raising placard driving home points

Against the perceived brutalization

Citizens are tired but set for a protracted protest

Not against our fellow in uniforms and boots alone

But against the entire so called office holders!

Who daily send us to sugarcane plantation

Where we work tediously with our mouths

being padlocked

Paradoxically, they gave us legs but with

varying shackles

We have mouths but rendered voiceless

Where are those with beautiful and clean

minds?

And when shall they face the category of the

evil

At the hallowed chamber of Armageddon?

The time is now for every Tom, Dick and

Harry

To have taste of the sweet savour of

independence!

Mayokun Kehinde

Folorunsho

The coming

tamarind

Some day in the shadow

of the sun

When they cross the

treshold

Their voice will no longer be

Buried in the catacomb

Of native and alien scourge

Whose trampled memories

Adrift in the alluvium of slavery

Were purged in torrents of elegy

That murmured their distant cries

Along the sea route

They were raped by that war

In bleeding nostalgia on their huts

As feudal flames flared


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

16


Into a wreck

And debris piled to a dunghill

When they escaped burial grounds

Then pierced by the proboscis of rites

That sucked their blood like a flea

To appease imperious gods

In the chain that chafed their fate

They danced the death-dance of destiny

But like the night folds its dark carpet

There will no longer be

A new set of Aba women

They will burst their blisters

Ground their grudge

Weed their woes

Plough their pasture

Verdant with matrimonial miseries

Some day between the dreaded days

Twined on feminal fortune

The beefy smell of springtime flowers

Will honour their coming tamarind

Widow

Clamped like a talking drum Under the

armpit of that sacrament She writhes and

groans and clasps Her febrile palms in

thunderous murmurs Scourged with solitude

She bears the cross like the Jewish King Longs

for the paradise Where dwell the homeless

lords Crushed under faceless soles Ever

supplicates in the well of woes She basks on

the marital island And breeds her seeds to life

She tends the tomb of virtues - This sour and

unsweetened spring In the conjugal Kalahari -

I have known a widow with a living cap.

Auwal Ahmed Ibrahim

Nigeria

Respect a woman

This world is a beautiful place just because of a

woman,

The world will never be interesting without the

smile of a woman,

There will never be human generation without

a woman,

A woman is the taste of this life for her

responsibilities,

Respect her as a mother and you will be ever

happy,

Love her as a wife and your home will forever be

in peace,

A woman is the colors of like that beautify men's

hearts,

Respect a woman for her duty of nurturing a

child to grow,

A woman is the secret of this life for our

prosperity,

Never beat her because is the worst thing to do,

Never rape her because that is the most dirty

thing to do,

Never insult her because that will make her cry,

Love a woman for who she is because she

deserved respect,

Make a woman smile and that will light your day

all through,

Pamper her because she needs caring and love,

Make her happy and you will surely be happy

with her,

Eliminate social vices against women in the

world.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


17


Lali Tsipi Michaeli

Israel

Zbigniew Michalski

Poland

Jakże inna jesteś

Od wszystkiego co widziałam

W swym życiu w którym chylę się

Na tęczowych łukach wiatru

A świat cały za rękę Cię prowadzi

Psalm kobiety

Będąc inną tak

Od wszystkiego co widziałam

Wymazujesz wszystkie zapiski

Z kronik kobiecości

Zmieniasz mnie zupełnie

Mówić powinni przez pryzmat miłości bo

Ty

Przede mną stojąc inną jesteś

Kiedy ja dla ciebie gram radosne akordy

Sława Kornacka

Przekład na język polski

[Into Polish translated by]:


pozostały mi po tobie

obłoki pogodnych wspomnień

wędrujące dzień i noc

niebem niecierpliwego serca

promyki żywiołowego śmiechu

co mieszkają bez skrępowania

za najdalszą górą

za najdalszym morzem

modlitwy zmysłowych ust

które rozgrzewają do białości

przestrzeń ożywionego ducha

nadto apatyczne ciało

stokrotki we flakoniku

struchlałe niepewnością jutra

najmilsze jakie poznałem

śmieszki biało-różowe

Za najdalszą górą za

najdalszym morzem

Poland

8. Samotność

[Solitude]

za oknem mrok głuchą ciszę usypia

nie widać miasta, nie słychać ptaków

lecz choćby przyszło mi z tęsknoty usychać

obejmę lipę za szyję niech myślą żem głupia

gdy dusza duszy zrozumieć niezdolna

gdy nadzieja umarła

niech rozkoszą życia będzie myśl wolna

i rozkute kajdany serca


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

18


Mladen Marko Tokić


Omar Aburto

México

Ljubav u raju

Flameo

Mogu li noćas

draga moja Gospo

uz Vaše dopuštenje biti

najbudniji čovjek

na ovome svijetu

mogu li

samo za Vas

umjesto svijeća

zapaliti

Vašu plodnu

Vašu rodnu

vinorodnu planetu

mogu li noćas

poput svjetlosti

sijati

u Vašem malenom

začaranom mraku

mogu li

samo na čas

noćas

draga moja Gospo

osvojiti Vašu sjetu

tu veliku magičnu planetu

sanjati

ljubav u raju

i biti najbudniji čovjek

na ovome

bludnome svijetu

Te veo real y eres sombra,

eres sueño y fantasía,

tenue tu voz en la fronda,

mi deseo, gentil caricia.

Niñas áureas tu mirada

en vaivén con tu osadía,

tal luna y sol, alborada,

eclipsando noche y día.

Ensueño de madrugada

tu memoria en la distancia,

es un flameo en llamarada

do pasional arde mi esencia.

Tras un tul de luz y seda,

grácil, furtiva presencia

tersa mi cuerpo desnuda,

febril inquietud con ansia.

Eres agua, luz sublimada,

que ciñe con elegancia,

mi yo contigo, en ramada,

con rayos en estridencia.

Tu faz fugaz, traslapada,

reflejo de lluvia y brisa

en sol y niebla atrapada,

me entrego sin cortapisa.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


19


Luciano Zampini

Italia

perchè ovunque essa si trova è in armonia col

proprio

cuore,

Le nostre verità

Il tuo profumo nell'aria

l'idea scivola ed è complicità

un calice di passione si accende.

Tienimi ancora

tra le tue dita di seta

nel respiro dell'amore.

Quando gli edifici

diradano

e il mondo è fuori dai

confini mentali,

tra gemiti e slanci del

cuore

nell'erba d'un prato ch'ispira la vita o dentro a

un letto

con la passione infinita.

L'amore è bello quando sinceri si ama,

perch'esso influisce

sui sentimenti,

addolcisce l'animo d'entrambi i cuori,

abbellisce ancor più

la fazione d'amor...

Evica Kraljić

Croatia

Brodovi života

Brodovi moga života

plove već godinama

na moru moje ljubavi

ci nascondiamo nelle

nostre verità.

Meni se dušo od tebe ne rastaje...

Ravasio Claudia

Italia

Ne želim zakasniti

na ni jednom putovanju

Kada se ponekad more

razljuti na moje brodove

i pokuša ih potopiti

iznova mi vjetar snagu daje

L'amore

L'amore ha molte sfacettature, ma una è

uguale

per tutte,

quella d'amare davvero seriamente,

donandosi sempre

i ja se čvrsto držim

Ako ponekad neki brod

krivom putanjom odluta

vratit će ga moje srce

sa varljivog puta

Svi brodovi moga života

i dalje sa mnom plove

con anima e mente.

Una coppia che s'ama si distingue fra tutti,


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

20


Isael da Conceição

Brasil

Caminho a percorrer

Assim foi a minha rica vivência

Nunca nos deram a escosta

Minha mãe faz tudo para o nosso bem estar

A dor não é uma diversão

é a realidade do que nós passamos

Cada dor mostra-nos a etapa da vida que nõs

passamos

Para nós por maduro e noscdar força de ir a

luta em busca de outra realidade

Não tenhem vaidade

a simplicidade é a nossa riqueza

nós ensino a não viver da aparecia

mas aceitar a sua realidade

O mas é do outro

Nunca desista de uma partida

é nem faz moda do que você não

tem

Cada um tem a sua realidade

Essa é a minha

Sou pobre e tenho muito orgulho

por isso

Não vivo de ilusão

Sou cada dia que passa amo minha mãe

Nesta estrada cada um tem a sua história para

contar

Cada realidade mostra a nossa personalidade

Sou cada luta mostra o campo e a estratégia de

como reagir a sua história

Cada um faz a sua história e nestas história

pode nos trazer felicidades e dor

Nesta luta não a forte nei fraco

Sou a realidade faz ser

Cada um tem os seus objetivos e suas

realidade

Shikdar Mohammed

Kibriah

Sylhet - Bangladesh

Hybrid Dreams

My native world has worn a

chador

Woven by soft thread of dreams,

and

Just explored a vast green steppe,

Brightened a late afternoon, where

A zigzag already gone into the dark

belly of foggy dusk.

Having compact with the phenomena

The sleepy swamp, its marsh-paddy

Complete their last holy ablution, and

After evening prayer they are likely to

Lying in the arm of nature.

Vanishing fog I'm running to be absorbed

In a dreamy warmth and break traditional

darkness with a self-intimacy absolutely.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


21


Gianfranco Aurilio

Italia

I cinque doni

With trusting mind

Innocence of heart

Awakens the universe

To its inherent divine art

Finalmente giunse

per la principessa

il momento di sposarsi

e il re

invitò i cinque contendenti,

ognuno dei quali

portò un dono.

L’inverno portò il freddo

la primavera

un paniere di frutti

l’estate portò il caldo

l’autunno la pioggia

e il tempo portò la pace.

La principessa scelse

e disse:

“Senza freddo avrò caldo

senza frutti avrò fame

senza caldo avrò freddo

e senza pioggia avrò sete

ma senza pace

morirò.”

Bhagirath Choudhary

New Delhi

Cosmic Blessing

A human being

As a cosmic blessing

All innocent

All trusting

Comes to earth

With a loving cosmic worth


Innocence performs

The divination of ego

Allowing the heart

To open and flow

Like a loving fountain

River of cosmic blessing

Flooding the earthly

terrain

Trust encourages

The unity of humanity

Connecting with

Her own inherent divinity

Let humanity go beyond

Being a frog of little pond

Education of jealous

competition

Must become loving cooperation

Let our humanity

Go beyond narcissistic vanity

Let enlightened innocence

Fire the human essence

Let loving trust

Make the humanity first

Like a godly Image

Be a loving Sage

Like a divine human being

Be a cosmic blessing

ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

22


Kamrul Islam

Bangladesh

My Heart Laments

My heart laments in its thatched cottage,

the silence cuddles the tears with

optimum shades of blood's dream.

Can you hear me from your autumnal failure

of immortal gossips so painted?

While walking by the road alone

I feel like crying always as you now not

accompany me as usual and an invisible hand

shapes the correspondence from the

garrulous lands unpredictable.

The rivers flowing with guts in cadence and a

sort of aesthetic whispers resonate in noman’s

land,

the creepers thriving with divine economy,

in the air the smiles of butterfly float,

but you're the shimmers of soul's untamed

eyes and soliloquies of snails impregnated

with the stories of tomorrows.

I find in the ways my yesterdays

playing timorous flutes of nature,

the todays are harsh and lethal though

the garden backyard sings the melody of

bygone days.

You have kept your window shut

and twisted yourself in magical realism on

ethereal condition.

My heart laments for yesterday’s sun,

you know well my showers of love drenched

in insane dew, build the myths of mermaids'

primordial sorrowful grandeur - laden with

abundance of wild dances...

We were so gleeful in the days past,

can’t we live just like yesterday igniting the

poor lamp of our rusted bones?

Gordana Saric

Montenegro

Izmedj sna i jave

Bezvremena lebdim izmedj sna i jave

Ovijena oblacima paperjastim, nježnim

I nijemo posmatram sve što se zbiva

Nemoćna da išta u svijetu promijenim.

Samo stihovi moji na krilima ptica

Kao sunce ljubav isijavaju,

Ovijaju sva čežnjiva srca

I toplinu žudjenu darivaju.

A vječno pitanje u meni ječi,

Zašto zlo vlada i ratovi traju,

Pohlepa caruje i nema lijepe riječi,

Zašto moćnici za ljudskost ne znaju.

Hiljadu zašto odzvanja nebom nemira

A ja s andjelima što mi snagu daju

Uzalud nižem rime ljubavi i mira

Kad ne dopiru do onih što svijetom vladaju.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


23


Apu Mondal

Calcutta

Little bit of grass

E-acel moment în care „Nu vă fie frică”,

pare-un îndemn făcut de-un om nebun...

Lumea aceasta FRICA o subjugă,

deci... „Nu vă fie frică!” azi vă spun.

I wonder how the plains

Would look without little

Bit of grass

And the cows would be

Puzzled to see how the

Food is gone

The wild flowers would

Be elsewhere with their

Smiles

The trees would be bored

To their roots

Only the mountain would

Nod in disbelief

The birds would think

twice

Nesting in grass green

Goodness, gone awry

And the dew drops

happily

Roll down the boughs

To shine like diamonds

On a green landscape.

Eugen-Paul Popa

România

E timpu-acel...

E vremea să urcăm pe scara vieții

și nici o clipă să privim ‘napoi,

să nu mai regretăm greșeala tinereții

atâta timp cât ne-afectează doar pe noi!

E timpul să trimitem la culcare,

orice-amintire care din trecut

se tot desprinde, cu-ncăpățânare,

să reînvie tot ce ne-a durut.

E clip-aceea-n care nu oricine,

spiritual mai poate ține pasul

păstrându-și mintea și ființa vie...

E timpu-acel... ce nu-l măsoară ceasul!

Sameer Goel

Poem

live in peace or rest in pieces

a microbe imbricates every thesis...

.

spreading clouds on every dawn

sprinkling miseries, on and on and on...

.

wiping smile off every visage

spreading its reckless rampage...

.

life after life, so hanging in lurch

some hanging nooses on every birch...

.

an invisible enemy attacking from no man's

land

history witnessing an annihilation grand...

.

all those bipeds, now on their knees

seeking mercy, like devastated amputees...

.

faith is all that can really salvage

prevention now, an act of courage...

.

kneel before God, hands so folded

all our agonies, be now moulded...

.

an imbrication, we all so aspire

God's shield to prevent us from this fire...


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

24


Vildana Staniśić


Sa očiju paučinu skidam ,

rane teške vidam samoj sebi ,

evo i ja dočekah da živim

i sve češće razmišljam o tebi .

Na vrh kule dugo ja sam bila ,

zatočena u očaju svome ,

na srcu sam okove nosila ,

pa sad rane krvare i bole .

Jednu želju duša samo ima ,

da se jutrom budi pored tebe ,

ti ljubavlju svojom da je griješ

nikad više sama da ne zebe .

Oči moje isto tako žele ,

samo jednu želju one sniju ,

cijeli život da gledaju tebe ,

žar ljubavnu više da ne kriju .

I ruke bi isto poželjele ,

da te grle od jutra do mraka ,

to je želja ovih ruku bijelih ,

jedna želja , jedna , ali jaka .

Usne rujne ,tebe bi da ljube ,

i ispiju do poslednje kapi ,

s usne tvoje i otrov i med

jedina im želja zauvijek .

Bolovaše dugo moje tijelo ,

ne voljeno ovo tijelo bijelo ,

al' i ono jedno poželjelo ,

pored sebe samo tvoje tijelo .

Samo jedna želja

Tanu Vermani Kapoor

India

Black darkness

Clear brightness.

Towering hill

Harrowing valley.

Absolute ascent

Resolute descent.

Magical Moon

Rhythm of twilight and

the music of night

Invoke moon

off...a dreamy siesta

Mesmerizing zephyr

Hypnotic tableau

Witnesses a celestial wedlock

Of twilight and her consort

Perfect ambience for

our new found ardor

Aggrandizing pneuma

to allure magic from

depths of dark

In rustle of leaves

and rhythm of hearts...

Infinite thoughts

tacitly dwelled

yet countless words

shunned unheard!!

Odujebe Oluwole

Nigeria

Yin And Yang

Neka žar ljubavna rasplamti

sad u nama vatru ljubavi ,

jednu želju i ja sada imam ,

a ta želja to si samo ti .

Cold ruthlessness

Bold truthfulness.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


25


Brazen and hard

Soft and haphazard.

Toughened roughness

Soothened Smoothness.

Sunil Bairagi

Calcutta

Poem Drawing

Decisive activeness

Reluctant passiveness.

Rising and soaring

Falling and diving.

Solid and tangible

Fluid and intangible.

Linear realism

Cyclical idealism.

Contrasting flows

Contacting throws

Convex loss

Concave gain

.

Winter and summer

Solstice and equinox.

Cool and hot

Cold and heat

Night and day

Moon and sun.

White and black

Ying and Yang!

Mind wants to love something and gradually

mind is connected with that's deeply.

This relation makes a man great.

At the light of consciousness the bond of life

creates the flow of feeling.

Having taken these feelings an artist creates

arts and culture .

The blend of mind and

nature make a man the

worshipper of pursuit .

pursuit of beauty makes a

man artist .

Each visible and invisible

things are created by

words .

Words are created by the

letters.

Letters are created by the

sounds.

The pictures of words

carry --

The colours of life ,

The consciousness of life ,

The emotions of life etc. .

When poem is drawn then poem carries the

qualities of humanity.

Where the feelings of poem of poet are living.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

26


Henry Farrell

England

Heed the bugger wind

Unhandle me, speaks the tree to the breeze

As its leafy arms heaves-

Unstill in the stilled earth, intimate at ease

And unutterable, surfaced of its shaken leaves:

That given the waves of your melody,

All the trembling flowers, they murmur;

For a wizard song and

harmony

Your circling flow, and is no

subtle offer

Onto our outer wear, to bear,

Numbering the fatal images to

suffer

With the rage of your ragged

wing, natures share...

As shut from view, utter!

O' unhandle me; as there...a broken limb goes;

That the parting is indeed unkind

The gaze of tender eyes grows:

And horizontal in kind,

As you bark on my roughened skin,

With not the sweet chant of a bird to note,

What worthy deed your din...

Known your invisibility, not the cheery sought

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

Fabiana Raponi

Italia

Naples - Church Of San Pietro

In Maiella

It was built at the end of the 13th century

on the site where two female monasteries

stood, on the initiative of the Palatine Count

Giovanni Pipino di Barletta, at the behest of

Charles V d'Angio.

It was dedicated to the Holy Father

Celestino V, born Pietro Angelerio da Morrone.

Although the bell tower

remains gothic,

the Church was affected by

numerous interventions that

have altered its external and

internal appearance. Between

1300/1400 the facade

originally aligned with the bell

tower was moved forward.

During the seventeenth

century the main portal and

internal decorations were

built, the presbytery was

heated and the coffered

trussed ceiling was replaced

work by Bonaventura Presti and added ten

paintings by Mattia Preti.

With the suppression of the Orders, the

Monasteries were adapted to house the

Conservatory, born from the merger of four

others.

stricter rules

Run Horse,

run dear friend,

take me away,

where for sure

there are no mountains

REWRITE


27


to climb,

nor rushing rivers

to wade.

Run Horse,

because I trust you

and your courage

it will take me far.

I believe what I say

may appear to the Others

as a cowardly abandonment

from this world,

free of signals

to want to change.

But I assure you

which is not the case.

Run Horse,

run dear friend,

because. with you

I'm not afraid

to continue the race.

I have hope

to meet

NEW PEOPLE,

Mihai Katin

Sketches of night loneliness

Who sweeps the silence thrown carelessly

Besides the benches where the night

Sometimes he reads

The latest news that the clouds

He discreetly slips them into a shower of souls

Migrating to the gates of the unseen Heaven.

Slowly the last tram leaves and I can hear

How piles of unused words

They are kneaded loudly,

Everything is collected,

recycled posthumously,

The sidewalks don't need

cleaning

Of memory,

Of loneliness

Who knows how to put a

signature In yesterday's

photo.

Sleep kisses us on the

mouth and we get lost in

our own unconscious

We temporarily withdraw in the horizontal

waiting

who wants to contribute

to rewrite stricter rules

to bring home

Healthy Values.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

28


prose 25-30

Šahdo Bošnjak

Bosnia and Herzegovina,

roman: San noćnog leptira

I. DIO: ZVALI SU GA NOĆNI LEPTIR

9. POGLAVLJE

Sutradan je bila subota, prvi neradni dan

otkad radi na elementari. Da bi makar

nakratko pobjegao od mučne obiteljske

atmosfere, on pokupi s police Homerovu

Ilijadu, jednu od svojih

omiljenih knjiga, peškir i

sapun i već oko deset sati

krenu ka svega par

kilometara od grada

udaljenom jezeru.

Namjeravao je da se kupa,

sunča, dobro odmori i

tako pripremi za sljedeću

radnu sedmicu.

Jezero je izgledalo čisto

i lijepo, pregledno po

širini, ali ne i po dužini. Borovi, smrče i jele

okolnih šuma ogledali su se u njemu kao u

kakvom golemom ogledalu, dok se njegova

bistrozelena površina presijevala, zrcalila i

mreškala na prijepodnevnom suncu. Salem

prostrije peškir, sjede na njega i poče da

posmatra okolinu. Jezerom su velikom

brzinom krstarila dva mala skutera,

ostavljajući iza sebe kristalnopjenušave

vodene brazde. S jezera pogled mu pređe na

knjigu, koju namjesti preda se kako bi je

mogao čitati. Volio je djela ovog drevnog,

slijepog grčkog pjesnika. Divio se viteštvu,

moralnoj čvrstini, mudrosti, lukavstvu i

požrtvovanju Homerovih junaka, crpeći iz njih

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

mudrost, čvrstinu i moralnu snagu da lakše

prebrodi neka svoja duhovna klonuća, svoja

kolebanja i lična posrtanja u životu. Osobito je

volio herojski lik Hektora i divio mu se. Divio

se njegovim vrlinama, koje je smatrao

simbolima i koje su mu služile kao uzor

viteštva, uzor hrabrosti, moralne snage,

junaštva i požrtvovanja za svoj narod, do

samozatajenja. Malo je takvih herojskih likova

u svjetskoj književnosti koje je on toliko volio

i kojima se toliko divio. Čitao je više od sata, a

kad mu se pridrijema, sklopi knjigu, okrenu se

na leđa, skide naočari i zažmiri. Iz jezera je

dopirala cika i graja veselih kupača, koje su ga

uspavljivale. Nedugo

zatim probudi ga

iznenadna galama i

panična vika što se čula iz

jezera. U čitavoj toj

gunguli razaznavao je

razgovijetno samo jedan

prodoran glas, koji mu je

ulazio u uši i davao signal

za uzbunu:

– Upomoć! Upomoć!

Utopi se djevojka!

Salem potrča koliko su ga noge nosile, bez

razmišljanja skoči u vodu i snažno zapliva.

Brzo se primicao utopljenici. Kad joj se sasvim

približi, načas se zgranu i sledi od

zaprepaštenja – prepoznavši u njoj, naizgled,

beživotno Mejrimino tijelo. Brzo se pribra,

dopliva joj posve, uhvati je za kosu i, koliko je

mogao brže, zapliva s njom, nastojeći joj držati

glavu stalno iznad vode. Na obali se bilo

iskupilo mnogo svijeta, nijemo su pratili

njegovu trku sa smrću. Bili su to u velikoj

većini djeca i žene od kojih nije mogao

očekivati naročitu pomoć. Zato je uze u

naručje kao dijete, čim se nađe u plićaku, i

žurno ponese ka meraji, ispod hladovitog


29


bagrema. Gomila mu je otvarala put, pravila

mjesta, znatiželjno prateći razvoj situacije.

Jedni su vikali: “Utopila se jadnica! Šteta,

onakva cura!...” Drugi su govorili: “Nema od

nje ništa! Odavno je ona mrtva!” On je samo

molio malo prolaza kako bi što prije stigao do

meraje, i činilo mu se kako na rukama nosi

začaranu ljepoticu ili morsku sirenu. Bila je

polunaga, samo u tankom kupaćem kostimu,

preplanulog, bakarnog, tena, sva izvajana, kao

da ju je vajalo stotinu najboljih vajara, dok joj

se niz ramena splelo, zrakom vihorilo mnoštvo

debelih kujruka vodom ugrušane, duge,

crvene kose. Nalikovala je

boginji ljepote, ili

dženetskoj huriji. On je

pažljivo položi na ručnik,

s glavom okrenutom

naniže, kako bi iz nje lakše

mogla isticati voda. Zatim

joj poče lagahno rukom

pritiskati stomak, ali vode

niotkuda, ni kapi. On se

začudi pa joj stavi ruku na

srce; ono je kucalo, čak

znatno brže nego što bi to

bilo uobičajeno. Njegovoj radosti nije bilo

kraja. “Živa je! Živa!!!”, pomisli i odluči davati

joj vještačko disanje, usta na usta. I samo što

nasloni svoje usne na njezine, kad ti ona

gruhnu u smijeh i dreknu odozdo na njega:

– Bezobrazniče!... Šta to pokušavaš?!...

– Šta?!... – trže se on, odskoči s nje,

prepadnut, kao da ga ujela zmija otrovnica. –

Pa ti si to samo glumila?!...

– Možda – ona se još jednom nasmija.

Okupljeni svijet, i sam iznenađen i začuđen,

stade se uz glasne komentare i smijeh žurno

razilaziti.

Najzad ostadoše sami.


– Htjela si da me uplašiš? – upita on.

– Možda – reče ona, kratko zašutje pa

dodade: – A možda i zbog nečega drugog. Ali ti

si, izgleda, glupavi šašavko... ili šašavi

glupavko, ha, ha, ha... da bi mogao to da

shvatiš!

– Uspjela si u namjeri, smrtno si me

preplašila. I hvala na komplimentima, mislim

za ono “šašavko” i “glupavko”, ali meni tek sad

ništa nije jasno – reče Salem prijetvorno, iako

mu je sve bilo više nego jasno.

– Tjeraš me da igram otvorenih karti, dok ti

svoje stalno skrivaš. Pa dobro, dopustit ću sebi

mali luksuz i bit ću s

tobom posve otvorena, ali

stvar moramo istjerati

načistac, sad, ovdje i

definitivno. Dakle,

prolazila sam danas

ovuda i vidjela te kako

ležiš. U prvi mah bilo me

stid da ti priđem pa sam

se dosjetila i inscenirala

sve ono o utapanju. I sve

zbog toga što te... ludo

volim! Eto, sad sam

smogla toliko hrabrosti i snage i makar sebi

olakšala dušu. A ti, reci iskreno i brzo: voliš li

ti mene?

– Kakvo suvišno pitanje, pa valjda se to

podrazumijeva.

– Valjda, valjda!... Drugačiji se odgovor od

tebe i nije mogao očekivati. Hladan, sračunat,

odmjeren... Reci mi jednom jasno i glasno:

voliš li me ili ne?! – dreknu ona iznervirana

njegovom hladnoćom.

– Volim te, nego šta?... – izusti on, omamljen

nekom slatkom jezom, pa samo što se ne

onesvijesti.

ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

30


– Hm, a kad me voliš, što mi priređuješ

onakve neugodnosti, što me ponižavaš pred

drugima i što mi nanosiš bol?!

Salem shvati da je prilika da joj se skroz

povjeri, da joj razastre dušu na dlanu, i da tu

dilemu, što je i njega mučila i razapinjala, riješi

jednom za sva vremena. “Sad ili nikad”,

pomisli pa joj potanko sve objasni: o svojoj

iskrenoj ljubavi prema njoj, o planovima za

zajedničku budućnost, o tome šta je sve želio

da joj kaže na rođendanskoj i maturskoj

zabavi, a kako je ipak morao učiniti, o svojim

psihičkim problemima. Na kraju reče:

– Suviše sam

emocionalan i preosjetljiv.

To mi jednostavno dođe u

takvim prilikama, sastavni

je dio moje prirode i, jače

je od mene. Ne znam da li

me shvataš?

– Nimalo te ne

shvatam, ali ću ubuduće

nastojati da te razumijem.

U ime ljubavi. Ako ti se to

ubuduće ponovo bude

događalo, imat ćeš moje

potpuno razumijevanje, i opravdanje. Jesi li

sad zadovoljan odgovorom, moj mali šašavko,

ha, ha, ha?

– Više se ne ljutim što me nazivaš pogrdnim

imenima. Jer, ako mogu da povjerujem, ti si sad

moja. Zauvijek moja?!

– Možeš, možeš. Do groba sam tvoja. Samo

tvoja! – reče, prinese svoje vatrene usne

njegovim i tako ga strasno poljubi da ga njene

usne opekoše poput žive žeravice.

– Sad ćeš nešto vidjeti. Sad mogu da ti

pokažem – procvrkuta veselo i pođe po svoju

odjeću, što se nalazila na jednom kamenu blizu

jezera.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

Za to vrijeme on je sav ceptio od radosti pa

ne mogavši još uvijek povjerovati da mu se to

desilo, neprestano je ponavljao u sebi: “Ona je

moja, moja, moja... Mejrima je zauvijek samo

moja!” Ona se vrati, sjede pored njega, otvori

tašnicu, izvadi nekakvo pismo i pružajući mu

ga reče:

– Slobodno pročitaj.

On je s nevjericom pogleda, stade nakratko

da se snebiva te veli:

– Radije ne bih čitao tuđa pisma.

– Ma daj, Noćni Leptiru. Samo ti pročitaj. Od

tebe ne želim više ništa da skrivam.

Čim uze pismo, po

rukopisu je odmah poznao

od koga je. U njemu je

stajalo sitnim našvrljanim

slovima:

“Draga Meri!”

Dok čekam let za

Tursku, ne mogu a da ne

mislim na te. Otkad te

znam, čini mi se, bilo je

tako. Sigurno si primijetila

da te simpatišem i da mi se

neizmjerno mnogo sviđaš. Samo, dok sam se

nalazio tamo, u našem gradu, nisam imao

hrabrosti da ti to saopćim, a i zbog Salema...

Iskreno, mislim da niste jedno za drugo, niste

par. Zapravo, vjerujem da on nije za tebe,

jednostavno on nije momak koji te može

usrećiti. Ma znaš ti njega, on je onako, malo na

svoju ruku, čudak, da ne kažem i neku težu

riječ. Vidjela si kako te obrukao na

rođendanskoj i maturskoj zabavi. Osim toga,

šta može da ti pruži s materijalne strane?

Ništa. Puka sirotinja. Fukara, kao što su mu i

roditelji.

A ja? Ja sam momak za te. Tvoj princ iz

bajke. Hoćeš u svilu i kadifu da te ogrnem?


31


Hoćeš u zlato i srebro? Ili više voliš drago

kamenje: brilijante, dijamante, rubine,

safire?... Samo zaželi, i sve ću ti želje ispuniti. Ja

sam tvoja zlatna ribica. Ako želiš na studij,

studiraj; ako ne želiš, nemoj. Hoćeš li raditi,

kod mog tate možeš da biraš posao i pritom da

postaneš uspješna poslovna žena; nećeš li, ne

moraš. Samo sjedi i naređuj, kao prava kraljica.

Svi imaju, bespogovorno, da ti budu sluge

pokorne, računajući tu i mene.

Hoćeš li se odmah udati za me, bit ću

najsretniji čovjek na svijetu.

Budeš li željela da sačekamo, iz bilo kojeg

razloga, čekat ću te vjerno

do groba. A ti razmisli do

mog sljedećeg pisma – pa

mi saopći najradosniju

vijest u mom životu.

Vjeruj mi, nikad se nećeš

pokajati – jer nikad te

niko neće voljeti koliko ja.

Najdraža, javit ću ti se

uskoro iz Turske. Tvoj i

samo tvoj:

Kerim

P. S. Ne odbij me, jedina na svijetu. Ne nosi

na savjesti moj mladi život!”

– Srceparajuće. Sve je u njegovom stilu,

kako mu i priliči – bio je Salemov prvi

komentar, a ovamo je mijenjao boje, nalik

semaforu: blijedožuta, crvena, zelena, dok se

istovremeno borio s knedlama u grlu kao da je

netom jeo zelenih oskoruša. Pritom je mislio:

“Neće kruška ispod kruške. Ipak on ima dosta

sličnosti sa svojim tatom.” Najviše ga je

pogodilo ono: “Puka sirotinja. Fukara, kao što

su mu i roditelji.” Tad nanova pomisli: “E, moj

Kerime, nije fukara ko nema kruha, već ko

nema duha!” Ipak ga je pogodilo i rastužilo

Kerimovo pismo. Ni u snu nije od njega


očekivao takvo što, ali sve je okrenuo na šalu:

– Pa šta si odlučila: hoćeš li s njim biti

kraljica, ili sa mnom prosjakinja?

– Ko ne bi želio biti kraljica, imati toliko

zlata i tolike sluge?

On je iznenađeno i tužno pogleda, a ona

prasnu u smijeh i brže-bolje povika:

– Šalim se, šalim! Radije s tobom

prosjakinja, moj Crni Leptiru, zauvijek! Nadam

se da mi vjeruješ i da si sad posve zadovoljan.

Zato predlažem da se idemo kupati. Voda nije

hladna, zapravo je odlična.

Poslije ovih riječi uze ga za ruku i povede u

vodu. Dugo su se brčkali,

kupali, igrali odbojku,

ronili, kad ona opet

predloži:

– Da preplivamo

jezero, po širini, šta veliš?

On pogleda u drugu

obalu, bila je udaljena

najmanje kilometar, i

kilometar nazad, to su dva

kilometra. Bio bi to

preveliki napor i krupan

izazov i za malo bolje plivače nego što su oni.

Zato sumnjičavo zavrtje glavom:

– Ja bih možda i mogao, ali šta ću ako tebi

ponestane snage ili ti pozli negdje tamo oko

sredine jezera?

– Ha, ha, ha – nasmija se ona samouvjereno.

– A šta ću ja ako tebi pozli? I da se džaba ne

hvališemo, već te izazivam da provjerimo u

praksi pa ko stigne dalje. Ali ti si u prednosti

jer si leptir pa možeš i letjeti, zar ne?... Ha, ha,

ha!

ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

32


Sherzod Artikov

Uzbekistan

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

El Libro de Marquez

Amo Octubre. Es un tiempo lluvioso, de

ventiscas y a menudo está nublado. Las hojas

amarillas caen y crujen bajo los pies, verlas en

esa danza trae paz y descanso al corazón.

Aunque ayer fue un día muy ventoso, hoy

llueve. Al anochecer, todo parece más quieto,

un olor agrio emerge desde el suelo que

mezclado con la humedad se prolonga hasta el

aliento.

En la noche la

temperatura baja

lentamente y siento como

me enfrío en el balcón. Es

momento de entrar.

Ya en la comodidad de

mi habitación contemplo

el largo y gran librero. Fui

hacia él y me detuve un

momento para pensar

qué hacer. No estaba de humor para leer. Me

dolía la cabeza y mi corazón latía fuerte. Un

libro es lo último que me ayudaría.

Decidí sentarme y recordé que Nafeesa no

me había regresado el libro que ella había

tomado. Se había llevado “Cien años soledad”

exactamente hace diez días. Desde entonces

no la había vuelto a ver.

Conforme el tiempo pasaba el dolor de

cabeza aumentaba. Me tomé la medicina con la

ayuda de una refrescante cerveza y una taza de

café amargo. Decidí regresar a mi cuarto.

… En la casa de del frente, vivía una anciana

mujer rusa. Ella había muerto hace dos meses

y fue cuando Nafeesa y su familia se mudaron.

El hijo de la mujer se las había vendido.

El papa de Nafeesa era militar y trabajaba

en el complejo militar de la ciudad y ella, si mal

no recuerdo, estudiaba inglés en la escuela.

Nafeesa había escuchado, por los vecinos,

que yo tenía una interesante biblioteca

privada. Directamente nunca me lo preguntó

incluso aquella vez que nos conocimos en la

calle. En esa ocasión solo atinó a hacerme un

gesto de asentimiento, como saludo. Creo que

se sentía incómoda para preguntarme algo

más.

– ¿Puedo leer alguno de tus libros?- la

pregunta me sorprendió

un día, cuando ella

apareció repentinamente

al frente de mi

apartamento.

Nunca alguien me

había pedido algo así, sin

embargo, no pensé mucho

y aún bajo el estado de

shock, la invité a pasar.

– ¡Tienes muchos

libros!

Ella miraba alrededor y se regocijaba como

una niña pequeña. Yo estaba parado y

silencioso frente a la ventana, presionaba un

cigarrillo entre mis labios. Yo no iba a decirle

nada, dejaría que ella se formara sus propias

preguntas. Además, no solía hablar cuando

fumaba.

– ¿Puedo llevarme el libro de Jack London?-

preguntó.

Asentí como señal de consentimiento, luego

inhalé el humo del cigarro y le di la espalda.

Ella tomó el libro y me lo agradeció, sentí que

lo hizo con todo el corazón.

– ¡Muchas gracias! ¡Lo leeré rápido!-El libro


33


que había tomado era “Martín Edén”.

Desde entonces ella venía tres o cuatro

veces a la semana. No hablábamos mucho, ella

siempre parecía un poco confusa

especialmente cuando no le prestaba atención.

Ella comenzó a conocer mi grado de

indiferencia cuando me veía fumar cerca a la

ventana, en ese momento ella regresaba el

libro cuidadosamente al librero y rápidamente

se iba.

Eventualmente, se volvió nuestra rutina,

pero últimamente todo estaba cambiando. Y

no sé por qué.

Ya no fumaba en la

ventana y por el contrario

me sentaba en una silla y

no dejaba de mirarla.

Ella ya no estaba tan

apresurada por irse y se

paraba al frente de la

biblioteca, como siempre,

y tomaba su tiempo hasta

decidir cual libro tomar.

Esa tarde, luego de una

larga pausa, ella tomó “Cien años de soledad”.

Lo miró con mucho interés mientras caminaba

al centro de la habitación.

– ¿Te gusta leer literatura de todo el

mundo?-le pregunté mirándola muy de cerca.

Cuando ella dio cuenta de la pregunta y la

situación, se sonrojó como un tomate.

– Sí, de vez en cuando leo literatura de todo

el mundo-dijo tratando de mantener la

compostura mientras pasaba las hojas del

libro.

No era atractiva, sin embargo, su

comportamiento amable, suaves

movimientos, una calma casi confidente al

mismo tiempo que un brillo particular en sus

ojos la hacía muy interesante.

– Has leído todos esos libros?

– Casi-le respondí después de mirarla más

de cerca

– Te envidio-lo dijo mientras cerró el libro.

– Te gustaría una taza de café-le pregunté

mientras ella ya estaba dispuesta a salir-Hoy

es el clima está perfecto para un café-

Nafessa ahora miraba a través de la ventana

abierta, tal como yo lo hacía. Había aprendido.

– Bueno, si no es una

molestia para tirespondió

aun confusa.

– ¿Con o sin azúcar?

– Si puedes, que sea sin

azúcar.

El café me hizo olvidar

las acostumbradas

misantropía y timidez al

mismo tiempo. Hablaba

con entusiasmo de los

libros que leí y de mis

autores favoritos. Ella me escuchaba con

atención e interés.

Luego ella comenzó a hablar y lo hizo con

no menos placer y entusiasmo. Escuchándola,

me di cuenta que ella estaba fascinada por un

hombre de mundo, como lo era yo. Éramos

como dos gotas de agua y sentí ese dulce

placer que no había sentido por tanto años.

Cuando se fue, estaba de nuevo solo con mis

libros, como siempre. Estaba muy confundido,

mi corazón estaba aturdido, pues

acostumbrado a la soledad otra vez empezaba

a deambular entre una serie de sensaciones.

Ahora, por primera vez en años, me sentía


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

34


profundamente solo, como si estuviera

rodeado de cuatro paredes totalmente

oscuras.

Al día siguiente, al salir de casa, me

encontré a Nafessa en la calle. Ella y su

hermana estaban de camino a la escuela. Como

de costumbre, la saludé con un gesto de

asentimiento y caminamos en silencio hacia la

parada del bus. Quería hablarle, pero me

contuve. Quizás ella se avergonzaría porque

había mucha gente alrededor nuestro. Ya en la

parada del bus, yo tomé un taxi y ella tomó el

bus.

En el camino, recordé el

libro que ella había

tomado la última vez y me

pregunté si lo había leído.

Me dije que de seguro lo

había hecho.

Pasaron cuatro días sin

noticias. Al quinto, su

ausencia me torturaba la

paz mental y del alma. Al

sexto, contrario a mi

naturaleza, mi corazón

estalló y comencé a ponerme nervioso. Al

sétimo, de nuevo comencé a fumar en la

ventana, y con calma llegué a la conclusión de

que leer dicho libro en una semana era

imposible, lo cual me dio cierta calma.

Ayer mi estado mental se había deteriorado

y no podía concentrarme en mi trabajo. No

tenia idea como se puede leer un libro de 386

páginas en tanto tiempo y eso me rondaba

todo el tiempo. Probablemente ella no tiene

tanto tiempo como yo, me decía. Despues de

unos minutos pensé que definitivamente a ella

no le gusto el libro y me di por sentado que

nunca más lo regresaría.

Muchos de mis colegas no estaban

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

interesados en la lectura, excepto Feruza

Anvarovna del departamento de

Administración de Riesgos. Ella tendría casi

treinta y cinco años. Ella era muy sincera e

inteligente.

Durante el break, no pensaba en otra cosa

que preguntarle acerca del libro de García

Márquez.

– ¿Puedo preguntarte algo Feruza

Anvarovna?-ella estaba ocupada en sacar unos

papeles de su escritorio.

– Por supuesto, Humayun-

– ¿Cuanto tiempo te llevaría leer un libro de

386 páginas?-la pregunta

la soprendió y le hizo

pensar un rato.

– Depende del tipo del

libro. Si lo encuentro

interesante, podría

terminarlo en 7 días. Sino,

me puede tomar hasta un

mes.

Un poco después le hice

a uno de mis clientes la

misma pregunta.

– Si lo intentara, probablemente, lo acabaría

en dos semanas-

De camino a casa, le hice la misma pregunta

al taxista

– Para ser honestos, no me interesa leer-me

lo dijo mientras me miraba a través del espejo

retrovisor.

Cuando llegué a casa, me paré en el pasillo,

apoyándome contra la pared sin entrar del

todo.

– Esto debe tener un significado-me dije- Si

Nafessa me ha visto desde su ventana,

probablemente ella venga a cambiar el libro-

Me quedé ahí esperando durante 20 minutos,


35


pero nadie tocó la puerta.

Como estaba decepcionado, busqué en los

bolsillos de mi pantalón la cajetilla de cigarro.

La caja estaba casi vacía, pero había un ultimo

cigarrillo. Eso me ayudó a distraerme un poco

y me dirigí al librero a tomar algunos de los

libros que estaban ahí.

Uno de ellos tenía 254 páginas y el otro

tenía 83. Un tercero tenia 124. Me quedé con

ese último y el resto los devolví al librero. Lo

comencé a hojear de principio a fin y decidí

que ese le recomendaría a Nafessa la próxima

vez que nos viéramos.

… Moví mis

entumecidas piernas por

la habitación. Luego me

incliné en el espaldar de

una silla. El dolor de

cabeza comenzó a

menguar después de

tomar las pastillas. Sin

embargo, mi corazón

seguía latiendo muy

fuerte. Tuve que reclinar

mi cabeza en el espaldar

de la silla y cerré los ojos por un momento. La

imagen de Nafessa aparecía frente a mis ojos,

una y otra vez. Fue entonces cuando entendí

que mi ansiedad, mi estado nervioso y de mal

humor durante estos últimos diez días, era el

resultado de esperar.

Desde que era pequeño, me había

acostumbrado a no esperar nada, pero ahora

esperaba encontrarla. Esperaba verla otra vez,

escucharla que me hablara con su serena voz y

llenara la habitación con ese sonido. ¿Por qué

me mentía a mi mismo? Después de todo, no

importaba el tiempo que tomara en leer el

libro.

Cuando lo acepté, repentinamente comencé

a reir. Mi risa estaba llena de pena, anhelo y

tristeza, pero seguía riendo. Mi voz se hacía

más y más fuerte.

Fue en ese preciso momento que alguien

tocó la puerta. Al principio no tomé mucha

atención, pero de nuevo volvieron a tocar.

Antes de abrir me arreglé la corbata y me

abotoné la camisa, que estaban

desacomodadas.

Nafessa estaba ahí, parada en el umbral de

la puerta sosteniendo un libro en la mano.

– Lo terminé finalmente-me dijo mientras

intentaba sonreir y al

mismo tiempo me

mostraba el libro en la

mano.

– Marques me hizo

sudar la gota gorda.

About the author

S herzod Artikov was born

in 1985 year in Marghilan city of Uzbekistan. He

graduated from Ferghana Polytechnic institute in 2005

year. His works are more often published in the

republican inside presses. He mainly writes stories and

essays. His first book “ The Autumn’s symphony”was

published in 2020 year. He is one of the winners of the

national literary contest “My Pearl region” in the

direction of prose. He was published in such Russian

and Ukraine network magazines as “Camerton”,

“Topos”, “Autograph”. Besides, his stories were

published in the literary magazines and websites of

Kazahstan , USA, Serbia, Montenegro, Turkey,

Bangladesh, Pakistan, Egypt, Slovenia, Germany,

Greece, China, Peru, Saudi Arabia, Mexico, Argentine,

Spain, Italy and India.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

36


essay 31-35

Myriam Ghezaïl Ben Brahim

Tunisia

When to let go?

Throughout our lives, many times we will

be asked to let go. But in a society that

encourages us to persevere in everything, how

do we know when to let go? Here are a few

signs that might indicate the time has come to

take a step back:

When you feel overwhelmed by the same

thoughts, obsessed with

an idea, a person or a

situation, or repeating the

same story over and over

again, it's time to step

back.

When you are

constantly struggling with

reality and gradually lose

control of your life, it is

time to let go.

When you have to fight body and soul to

hold on to something or someone, the message

is clear: let go.

When you live in daily combat mode, when

you're constantly swimming against the

current, you have to let go.

If you are constantly building up tension,

meeting resistance, and finding yourself in the

midst of perpetual conflict, it is time to let go.

When you're exhausted, when you've tried

everything, when you've given everything

you've got, and when, in spite of all that, the

situation doesn't get better or worse, you have

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

to let go.

Letting go means letting go of our hold on

things to allow them to appear as they are and

not as we would like them to be. When we

agree to do this, we find ourselves in the

presence of an incredible life force. This force

is expressed through the opening of our

minds. When the mind opens, we realize that

we carry everything we need within ourselves.

Today, don't rush anything. Do not force the

hand of fate. Happiness, remember, is not a

particular state, but a decision to be, from

moment to moment, in the

full consent of what is.

you.

May life be sweet to

Am I becoming a

philosopher?

Philosophy

Philosophy is a method

with the reasoning "of

thinking" seeking to

understand man and the nature of things.

According to Aristotle the idea must be

accompanied by a concept. Descartes does not

propose a concept, but a syllogism with the (I

think therefore I am); he makes a

metaphysical assertion and will end up getting

lost in solipsism; he does not say who is the I

am (does not say who is the man) The I think

therefore I am, (from Descartes; is it the I am

of identity; I am René, or the I am of existing...

The metaphysical being, no one has ever

answered what it is to be one. Spinoza

distances himself from Cartesianism,

Spinoza's pantheism goes against a


37


transcendent god. To seek to be right and to

seek the reason, it is the question of the

meaning that one gives to the cause that one

seeks, in general the philosophy is a method

not to be right, but with the reason to find an

answer to the questions that the man asks

himself. Hegel with his phenomenology, the

science of the experience of consciousness,

proposes to us thought without belief. Religion

is not a method of thinking, since belief is the

foundation of religion; but believing is often

mixed with doubt (from belief-paranoia and

doubt-depression).

Psychology is a

behavioural technique or

cognitive science.

Philosophy can be found

in art: painting, music

etc...

Zoran Radosavljević

Bosnia

and

Herzegovina

Trebinje

Bez obzira da to i nije nigde zapisano ...ja ću

uspeti... ja ću to zapisati... Ako nije

predodredjeno... ja ću uraditi i predodrediti...

Ne zameri što mislim da moje vreme prolazi

brže od tvog... A ljudi oko mene... Širokih

ramena, uskih shvatanja... Nemaju ni iole

maštanja... zato ja osim duše nemam ništa više

crno za pranje... mislim da je ovaj život neka

greška... i da je oko mene sve sranje... Načitam

se svega i svačega... pa mi onda nije do ničega...

Svi vi što po svetu se selite i letite... Džaba vam

sve što imate kad ne umete da podelite... Kažu

prodane duše da sam loš i da nisam sam sa

sobom... Ima još dečijeg straha u meni, a sve

više ljudi, pred čijim pogledom ukrstim prste

dok se mimoilazimo, da me slučajno ne okrznu

zlobom... Nema u meni trunke zla. SAMO

ŽIVIM. Onako kako moram... Ako nije tako ne

zvao se ja Zoran... a u stvari je onako kako ti

hočeš i tome se ceo opredeliš... Sve što je

nemoguće postaje moguće samo ako jako

želiš... Te neke stvari ne zna ovaj mali svet...

iako bode i kaktus je cvet.ti ne znaš ko sam ja

od svega se maknuo Homera preveo lešinari ti

ne daju mira dok lete oko

moga doma pojma nemaš

koliko ih ima... što samo bi

hteli da vide kako pišam i

eto ti naslovne i velike

priće da uhvate moje

ludilo... nisam balegar al

moja je tuga velika to s

vama nema veze brinu me

pizdarije balkanske

egzistencije... ne želim

više slagat rime u vašu

čast i ime u mojoj ruci limenka piva u sobi tajac

i tišina svečan je trenutak u flešu istine moj

salut ne dopire do Holandije i ti i ja sanjamo

sretniji Balkan... Đoni legendo.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

38


Ela Bălescu

Romania

Regatul Apelor

Râurile vor să fie Fluvii, visează că vor

ajunge mari, transformându-se în Mari, până

la culumile înalte uimindu-se când se văd

Oceane, având o încredere infinită, fiind în

apele lor.

În stilul lor războinic,

de la firicelul de Pârâu,

brusc s-au transformat în

Rău și de atunci, le tot

visează apele, că vor

ajunge Mari, bogate în

imaginația lor. Dând ploi

cu multe inundații, cu

temperamentul

primăvăratec,

melodioase, ele curg

visătoare la vale, făcânduși

cale, când iute, când

agale, cu intensitatea lor

sentimentală vor încerca

să fie o bună și nouă așezare în lumea lor,

visătoare, reclamând răutatea și lăcomia

omenirii,

Apele fiind în stilul lor caracteristic de vise,

ce sunt boeme își asumă valurile mari ale

Oceanului și apa sărată a Marilor, făcând

consemn pentru spălarea păcatelor prin ploi

torențiale până la catastrofe naturale.

Ajungând la maturitate Oceane se

confesează căutând echivalente în direcția lor

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

de mers, făcând regalitatea stăpânirii sau a

nestăpânirii prin secete sau revărsări.

Mările și Oceanele sunt îndrăgostite de

frumusețile naturale subacvatice, având

intensitatea sentimentală, când caldă, lină,

cristalină, verde-albăstrui, văzând cu patos

comorile subacvatice.

Mările și Oceanele au locul lor bine stabilit,

delimitat, sigilându-și zâmbetul în piept știind

că vor libertate de a

atrage aer puternic în

piept, știind că vor veni

turiștii să se bucure de

stăpânirea lor, încercând

prin a-și uda corpul

înotând.

Privind parcă infinitul

Mărilor și Oceanelor, fiind

un Elixir al vieții trăit în

visări, fiind în Extaz.

Gâdilarea tălpilor de

scoicile din apă îl trece

fior pe cel ce intră în apă,

aducându-şi aminte că și

ele sunt utile în ape, cât și

în acvarii pentru a fi admirate de frumusețea

lor naturală, fiind mai aproape de Om.


39


confabulation 3646

Paul Rotaru

Romania

Review For Taifas Literary

Magazine No. 5

In a literary world as motley as the one of

our time, there are many sailors of the pen

who hang their feelings on the wire. Free

writing, but so free that it no longer takes into

account orthoepics and punctuation, has

generated an uncritical mass of authors and

readers with sudden

accesses of imaginary

masters. Both prose and

poetry, viewed through

the spectrum of

agrammatism and not

through the superbly

combined nuances of the

universal authors of

modern literature, they

risk more and more

slipping into triviality

precisely because of the

lack of a linguistic and literary culture shown

by the above-mentioned sailors. I felt for

almost a decade that the world has not offered

notable authors since Borges and Eco. Coelho

is obsessively pasty in books with

motivational speeches for personal

development, and since Osho's death, so many

unique books on spirituality have been

published that we would be tempted to

believe that, under the name of the Indian

thinker, some impostors with learning

ambitions are hiding.

Therefore, I think it is very useful to know

the young literature as it is written: raw and

unperverted by impersonal marbles, lacking

originality, to discriminate the quality of

thinking in prefabricated and expressing in

clichés. Webinars, literary sessions organized

in online circles and social networks that

promote the new style, free of convention, but

scrupulous in its way of presentation, allowed

a clear distinction between literary art and

whimsy of any kind.

Despite the many inconveniences caused

by the 2020 pandemic, however, the

availability of the online environment has

increased and people have cultivated new

forms of knowledge, dissociation and

selection of sources that bring them cultural

satisfaction. Moreover,

where communication is

done in a language of

international circulation,

where aesthetic spirits

manifest themselves

without barriers in the

area of prose and poetry,

the reader is fascinated by

the splendor that resides

in the cultural diversity of

the world. Of course, we

need to take into account

not only the lyrical mantle that the potential

wears, but especially the vast culture with

which authors from all over the world delight

us.

Here, then, we look with interest at issue 5

of the international cultural magazine Taifas

Literary Magazine, a sample of lyrical and

spiritual diversity in the incandescence of

which we will try a modest review. Starting

from the rhetoric to which perfection is

subjected in the poetry of Muhammad Ishaq

Abbasi (But what about the beauty of the

maker of this beauty?). This issue proposes in

its first column the recognition of the beauties

of nature under the rule of divine reason.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

40


However, the American poet Scott Thomas

Outlar feels the echoes of the primordial

explosion reminiscent of childhood games, but

the sound reality obsessively shows him

where he is going, as a repression of the vital

energy in uncertainty.

Next, we will stop, with the permission of

the readers, on a text if not of a Baudelarian

invoice through its coloristics, at least of a

strange psyche that we find in the writing of

E.A. Poe. The secret of an autumn night, a story

about obsession and hidden fears that ends

with the mysterious death of a woman,

masterfully builds the psychological

framework in which the

inner conflict culminates

in falling into inertia.

Disasters in World War II

take the path of

nightmare and become

reality again through the

chain of mania, vice and

sequelae. The end of the

story confers, by

detachment and hiding in

anonymity of the hero

Stanislas, the cynical role

that the world plays in relation to death as an

immediate reality and taken to banality. The

author's power of suggestion lies in the very

stimulation of obsessions until they become a

concrete fact again, and the enigma

perpetuates the cynicism of not

understanding what is not to be remembered.

Although I would not place the text in the

editorial species, it is perfectly integrated in

the beginning of this issue.

Perhaps the largest and most complex part

of this issue is the poetry section, as it provides

an opportunity for readers to be abducted in a

macroscopic area of ideas and feelings that

converge in human spirituality. Sajid Hussain

declines his soul on the line of cosmic time in

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

an eternal Now, while Bozena Helena Mazur-

Nowak tends to lift the human being out of the

routine by retelling eternity as an Unusual

everyday. For Gabriela Mimi Boroianu, the

reason for all things lies in love; within her

poetry, love is an opportunity to rediscover

the self by evoking a diaphanous past, it is a

manifesto of the living presence (Love is my

path!), but also a reason to retreat into a self

assailed by anxiety. The Poetry Letter of the

poet Marija Najthefer Popov is a hymn

dedicated to the eternal couple, a tribute to the

anxieties that lovers live in a perpetual

uncertainty of life, a praise to those who love

supreme. In Jigme

Jamtsho's poetry resides

the atavistic urge to find

inner harmony by

invoking the Forest as the

mediator of this

assiduous enterprise,

which Sameer Goel

proposes by balancing

hatred with love.

The essay section

begins with a broad

introspection into

turmoil, an ambiguous journey in which

contrasts are defined by mutual reporting,

each with the need to point the finger at the

other. Lidia Stoia is not shy to resort to

suggestibility, she herself a skilled handler of

the word, approaching the wide range of

narrative specifics. Of course, the Auntie

Sophie anecdote, in which Anna Maria

Sprzeczka-Stepien improves the humor of the

situation through the rhetoric specific to the

dramaturgy, should not be avoided.

Well, the Confabulation column begins with

a set of not at all rhetorical but existential

questions, which Destiny M O Chijioke

snatches from himself to propagate to all

mankind. Remaining in the spectrum of


41


questions, here, Lenuș Lungu shares with us

the experience of an interview with the poet

Bhagirath Choudhary, a thinker whose main

force should touch us all.

It is true that the literary palette does not

reach one of the most optimistic chromatics in

this issue, it being, if you will, a link, a

confession of the world in a time that has what

we have a duty to discern. The cut of the world

is made after events, but the fabric that covers

the world is the very sense of humanity. I

wanted to write this review not so much for

the authors already known to me for the

quality of their creations, but especially to

draw attention to the

unity in diversity. I will

not commit the

recklessness

of

dissociating the culture of

humanity and the reason

of the world, because that

would mean annulling my

entire value system,

upsetting my references

and, tragically, not

recognizing myself.

Finally, I consider this

review an opportunity to give credit to an

editorial team that works tirelessly on the

Taifas Literary Magazine project. Lenuș

Lungu, whose merits are recognized in all

corners of the world, is the main person

responsible for this difficult and feasible

project at the same time. Let's not go over the

contribution of Mr. Ioan Muntean, the

technical eminence of all publishing

enterprises, his reign assuming the finality of

the TLM type product.

Without drawing a conclusion of modus ad

sine, I sign everyone's

Lenuș Lungu

Romania/Italia

DIAMO L'IMPULSO DEL RITORNO

autore del libro Nicolae Bălțescu

Una poesia che cattura

l'universo invisibile degli stati

d'animo

recensione letteraria

Nicolae Bălțescu un viaggiatore attraverso

la vita un uomo unico, con

un'anima sensibile. Nelle

sue opere comunica gli

stati d'animo provati e

vissuti. Nelle sue poesie

c'è un tumulto dell'anima

in una dura realtà.

Esprime la verità, lo stato

dello spirito umano,

riflette i sentimenti, fa

luce per amore della

bellezza. Tutto ciò che fa

lo fa con diligenza,

dedizione, serenità e gioia. Sottolinea la

sincerità, la serietà e la coerenza con cui

vengono svolti i doveri umani.

Il volume di poesie poesie con un testo

moderno, con una struttura e una forma, crea

uno stato d'animo speciale, con un significato

profondo, risvegliando sentimenti forti in noi,

come persone. Il poeta Nicolae Bălțescu ha

un'anima ricca e amorevole. Leggendo i testi

del poeta, sono riusciti a farmi conoscere una

vibrazione di metafore ed epiteti che cercano

di trasporre il messaggio delle parole.

Viaggio attraverso gli stati e le emozioni del

poeta attraverso il passaggio dell'anima

attraverso la fede e l'amore. Riesce a catturare


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

42


in modo sfumato l'universo invisibile degli

stati d'animo. Una lode portata all'amore, nel

suo incessante sfogo. Il sé lirico, presentato,

che esprime sentimenti profondi: amore,

ammirazione, emozione.

......

Desiderio, e il mio essere timido,

In primavera ... piangerà

Con lacrime di Luce ... "

(Cosa posso fare...)

Nel primo capitolo "Pensieri"

Dipinge con il pennello dell'anima gli

orizzonti, gli orizzonti con una treccia di

sussurri, pensieri e amore.

"Da qualche parte oltre gli orizzonti, gli

orizzonti,

In the Heights, lontano dalla dogana,

E sopra - da qui il sole.

Versa i suoi raggi con

calma -

(Da qualche parte oltre

orizzonti, orizzonti)

Ogni poesia sollecita

una réverie, una profonda

introspezione, è come

un'immersione, una

fantastica esplorazione. Il

poeta oscilla tra stati di

desiderio, sogno,

beatitudine ed estasi, di

fronte alle meraviglie del mondo, che gli

vengono gradualmente rivelate.

Anima in trasformazione, ecco quella

turbata dall'autore, il passare del tempo sui

sogni, sui momenti, sul volo, sull'amore,

sull'universo.

"Anche oggi, il mio desiderio non può

essere dimenticato

(Dor)

L'amore e il desiderio sono presenti in ogni

poesia, accompagnando il testo con i suoi

accordi caldi e riempiendo la dispensa del

cuore delicato dell'autore.

"Cosa posso fare

Con il desiderio

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

Capitolo 2

I DIECI COMANDAMENTI

La legge di Dio è contenuta nei Dieci

Comandamenti.

Nicola ci descrive la santità delle parole, il

ministero e la gloria divina.

con Dio.

Il poeta ci mostra il suo

servizio solo a Colui che

adora tutti i suoi pensieri,

sentimenti e desideri e

non Gli rinuncia, non

importa

quanta

sofferenza ricada su di lui.

Adornare la sua vita

con le tre virtù della fede,

della speranza e

dell'amore, le uniche in

grado di mantenerlo in

stretto e continuo legame

Dai suoi versi ci insegna che il cristiano non

deve adorare gli idoli, cioè cose fatte da mani

umane o altre creature di Dio, che considera

dotate di poteri divini.

L'autore ci scrive con l'arte delle parole, che

è vietato bestemmiare il nome di Dio, cioè

pronunciarlo senza il dovuto onore. Questo

comandamento insegna due cose, vale a dire:

il dovere del lavoro

Attraverso i suoi versi sublimi, il nome di

ogni essere o cosa risveglia in noi qualcosa di

quell'essere o cosa. È così che si capisce che

certe parole contengono qualcosa di bello e

attraente. Ad esempio, la parola "madre" o


43


"padre" risveglia una grande gioia e

apprezzamento nel cuore di chi la pronuncia.

Tanto più bello è per il vero cristiano il nome

del Padre celeste, che gli ha dato la vita e le

benedizioni celesti, e che è la fonte di ogni

santità e amore.

Da questo si capisce che il nome di Dio è

santo, proprio come Dio stesso è santo.

La promessa o il voto è il dovere con cui il

cristiano si obbliga volontariamente davanti a

Dio a compiere un atto di speciale valore

morale, in segno di gratitudine per i benefici

ricevuti. La promessa non può contenere atti a

cui l'uomo è già debitore di comandamenti, né

atti privi di valore morale.

La promessa può essere

fatta da qualsiasi

credente; è un mezzo per

rafforzare la volontà nella

virtù, per mostrare vera

pietà e conduce alla

perfezione morale.

Tra gli uomini,

dobbiamo prima amare i

nostri genitori, che ci

hanno partorito e

cresciuto, e come tali,

secondo Dio, sono i nostri più grandi

benefattori nella vita terrena. L'autore ci parla

dei debiti o dell'amore per le persone, a partire

dal comando di onorare i genitori.

La vita terrena è il bene più grande

dell'uomo e il fondamento di tutti gli altri beni

che si possono rivendicare sulla terra. È anche

un dovere e un diritto di ogni credente.

Ci impedisce di tutti i pensieri e desideri

impuri, tutte le parole e le azioni improprie di

cui il cristiano deve vergognarsi davanti a Dio

e agli uomini. Questo comandamento ferma

anche tutte quelle cose e azioni che possono

portare il cristiano al peccato di fornicazione.

Questo comandamento ferma

l'appropriazione indebita o l'appropriazione

indebita di proprietà straniera. contro questo

comandamento si pecca.

L'autore con questo comando ferma la

menzogna, il che significa l'occultamento della

verità con la conoscenza e la volontà, al fine di

ingannare, vagare e danneggiare un altro.

E l'ultimo comandamento che lo scrittore ci

descrive è come fermare l'appropriazione

delle cose di un altro, così come la lussuria per

loro, il loro desiderio. Perché se uno desidera

qualcosa, allora cercherà di appropriarsi di ciò

che desidera.

Ma la forza dell'amore

per Dio si realizza

attraverso l'amore per le

persone.

Capitolo tre

Portiamo

del ritorno

l'impulso

Nicolae dipinge un'eco

del punto critico

La Stella Blu raggiunge

il punto critico del Grande Ciclo/E i terrestri

devono decidere di ascendere,/(Blue Star

raggiunge il punto critico).

Invita il lettore a un viaggio puro, nel

mondo dell'amore, dell'anima.

Il volume delle poesie si delinea in

immagini preziose, in un'esplosione di parole

dei sensi, intrecciate ai suoni di arpa, violino e

pianoforte, dove tocchi morbidi e gentili,

mentre sullo schermo dell'anima interiore si

dispiegano immagini fantastiche, dopo il

battito del cuore. Amore, nostalgia, vento,

pensieri eseguono con eleganza le loro

partiture in meravigliose ambientazioni,


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

44


bagnate dalla luce del cielo dall'amore infinito

dell'autore. I ricordi sono un sentimento forte,

simboleggiato dalle due stelle, giorno e notte,

invito il lettore a un viaggio seducente nel

mondo della poesia dell'anima dove l'amore

per Dio è personificato secondo l'anima di ogni

persona. Tuttavia, il sentimento dell'amore ha

una definizione che potrebbe includere tutte

le caratteristiche dell'anima umana. L'amore è

il sentimento edificante che si manifesta nel

cuore di ogni uomo. Tutto è semplice e

complesso, allo stesso tempo, naturale e

deciso, sembra fluire con naturalezza, ma

l'occhio sensibile e la fine intuizione del poeta

coglie l'essenziale in ogni

scena, in ogni poesia.

come in uno stop-frame

che cattura uno stato

d'animo, un momento

unico che la voglia di sole,

luce e amore chiama

sempre per regalare il suo

piccolo recital di bellezza

a chi lo desidera e lo può

sentire splendore.

Leggendo i testi del poeta,

mi sono ricordato

dell'aforisma di Tudor Arghezi: Credo che il

vero libro di un poeta sia uno, purché unico,

perché la definizione di un poeta che pubblica

un buon libro sta in due parole: talento ed

energia. La poesia è percepita esattamente

come viene mostrata, con tutta la trasparenza

di un'anima. È consapevole e comprende il

rapporto profondo e sacro che gli scrittori

sviluppano con la poesia, ma non nega il suo

diritto di sperare che la bellezza debba essere

evidenziata.

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

Andrzej Juliusz Sarwa & Paweł

Czerwiński

Poland

A šta sam ja rekao o svom

romanu kratka analiza mog

romana: Snovi Šehida Ibrahima

Po žanrovskom određenju roman je ratni,

ili bolje reći, antiratni, a nastao je kao moja

želja da se prikažu mnoga ludila i zla rata, kao

direktna posljedica želje tzv. narodnih vođa i

političara da se ratom obogate i učvrste svoju

moć, bilo pljačkom tuđe

imovine bilo vrlo unosnim

ratnim profiterstvom.

Za vođama su išli

njihovi slijepi narodi,

njihova stada ispranih

mozgova,

već

pripremljena za krvavu

horor-balkanijadu.

Brojniji, jači narodi su

vidjeli jedinstvenu priliku

da osvoje teritorije

manjih, nejačih naroda i

da ih po mogućstvu

zadrže, a ako ne uspiju u svojim

megalomanskim ciljevima stvaranja “Velike

Srbije” i “Velike Hrvatske”, onda barem da tim

narodima nanesu što više zla i da pritom

temeljno opljačkaju njihove prirodne resurse,

ali i privatnu imovinu.

A ja sam samo želio da dam svoj skromni

doprinos da se ta zla proistekla iz pohlepe i

moralne pokvarenosti, pokvarenost je

eufemizam, zato je tačnije reći izopačenosti,

tadašnjih nacionalnih vođa, svih naroda na

Balkanu, nikada ne zaborave i da opominju

nove naraštaje da ne dozvole da se više ikada

ponove. Jer, političke vođe su uz pomoć ratnih

i šovinističkih huškača nahuškale narode

jedne protiv drugih, podijelili komšije,


45


prijatelje, rođake, zakrvili braću.

Kako u ratu nisam imao vremena da na

miru pišem roman o ratnim zbivanjima, to sam

odlučio da uradim skicu budućeg romana, a na

temelju te skice nakon rata, naravno ako

preživim, da konačno oblikujem zamišljenu

ratnu priču. Preživio sam, ali zbog raznih

obaveza dugo nisam bio u prilici da se

ozbiljnije posvetim pisanju, sve dok nisam

kupio kompjuter, obučio se za rad na njemu, i,

eto, za nešto malo više od jedne godine

konačno uobličio, pa čak i objavio, svoj roman.

Roman se velikim dijelom temelji na

istinitim događajima: mjesto, vrijeme, mnogi

likovi su istiniti, kao i

brojni događaji koji su im

se desili, samo su im

imena zamijenjena. Ali se

mora priznati da se većina

romana zasniva na

dogradnji stvarnosti

fiktivnim događajima, pa i

nekim izmišljenim

likovima.

Doduše, užasnih ratnih

događaja bilo je napretek,

tako da s te strane

izmišljanja i nisu bila

potrebna, ali fikcija i virtualno bili su mi

potrebni kako bi kreacija romana bila

umjetnička, a ne samo činjenična,

dokumentarna priča, i kako bi on, ustvari, time

dobio i romaneskno ruho i, što je najvažnije,

dušu jedne romaneskne, umjetničke, ratne

priče. Priča o glavnom liku je u glavnim crtama

istinita.

To je mladić koji je sa svojim prijateljem

studirao građevinu u Sarajevu. Oni su zajedno

proživjeli one burne događaje, koji su označili

početak rata u glavnom gradu naše zemlje.

Naročito je bio uzbudljiv, gotovo pa

dramatičan, njihov povratak u Tešanj i u

njihovo rodno selo. Jedva su izvukli žive glave,

naročito na srpskim barikadama. S njima je bio

i njihov drug i kolega Đorđe, Srbin iz Doboja.

Rastali su se prijateljski u Zenici, ali će ih ratne

sudbine ponovo sučeliti:

Đorđa, kao pripadnika srpske agresorske

vojske, sad već kao indoktrinisanog četnika i

velikosrbina, a Ibru kao pripadnika Armije

RBiH, i branioca svog sela i svoje domovine.

Tragičnost ovog rata, kao i svih ratova, dostiže

vrhunac kada prijatelj ubija prijatelja, Đorđe

Ibrahima.

Tragičnost ovog balkanskog rata ogleda se i

u Ibrahimovim burnim i emocionalnim

unutrašnjim proživljavanjima ratnih zbivanja.

On je, ideološki, ljevičar, i

osuđivao je politiku i

postupke

svih

nacionalnih vođa na

Balkanu.

Dobro je procjenjivao

političku situaciju, i znao

da moćne kapitalističke

zemlje žele uništiti

socijalističku Jugoslaviju,

da su za to pronašle

idealne budale, narodne

vođe,

beskrajno

korumpirane i pohlepne

tadašnje političare, kojima je važna samo vlast,

moć i beskrajno i beskrupulozno bogaćenje.

Do naroda i domovine bilo im je stalo koliko

i do lanjskog snijega, iako su im usta bila puna

patriotskih fraza i zapaljivih domoljubnih

govora, kojima su, ustvari, svojim narodima

prodavali maglu, iskazujući tako neopisivu

količinu hipokrizije i svojih bolesnoumnih

ambicija.

U tome su prednjačili srpski i hrvatski

političari, iako su i bosanski brzo učili od

svojih srpskih i hrvatskih kolega i u

pokvarenosti nisu mnogo zaostajali za njima.

Narode su uglavnom zamišljali kao marvu za

klanje ili kao topovsku hranu, a građane, svoje


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

46


vojnike, kao najobičnije pijune, s čijim

životima i sudbinama mogu činiti šta im je

volja. Srbiju i Hrvatsku vidio je kao klasične

agresore na BiH, ali je i bosanske političke

vođe ocijenio kao nedozrele avanturiste,

heterogenu mješavinu različitih svjetonazora,

ideoloških deklarisanja i političkih ambicija,

uglavnom: krive vođe, u krivo vrijeme i na

krivom mjestu, nedorasle najdelikatnijoj

historijskoj situaciji u kojoj se našla BiH. Znao

je da će takvu skupu, krvavu cijenu platiti

bošnjački narod svojim životima, krvlju,

zdravljem i materijalnim dobrima. I pitao se:

“A šta ću ja ovdje?!

Zar ću da pristanem na to da budem njihov

pijun, njihova topovska

hrana, da budem

demagogijom zaglupljeni

magarac, koji će bez truna

kritičkog promišljanja,

baš kao i sva marva, ići za

svojim vođama pravo na

klanicu? Biti tako glup za

me je, jednostavno,

poniženje, ispod ljudskog

dostojanstva i časti, i

nepodnošljiva sramota,

zbog koje se stidim

samoga sebe.” I, umjesto da ostavi nahuškane

glupandere neka se istrijebe do posljednjeg na

Balkanu, a zarad interesa svojih bolesnoumnih

vođa, i da krene u bijeli svijet, u potragu za

svojom izvjesnijom i svakako boljom

sudbinom, on bi tvrdoglavo ostajao, ne znajući

objasniti prave razloge ni sam sebi.

Nije ih znao objasniti, ali ih je kao savjesna,

visokomoralna osoba itekako osjećao. Osjećao

je da ne može na milost i nemilost krvožednim

četnicima ostaviti roditelje, braću, familiju,

prijatelje, poznanike, cijeli naivni i zavedeni

bošnjački narod.

Znao je, ako bi to učinio, da nikada i nigdje

više ne bi pronašao duševni mir, niti miran

san, jer bi ga stalno progonila nepotkupljiva i

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

nepodnošljiva savjest, kao najstrožiji sudija i

dželat, dželat – koji nikada ne prašta. I ostao je

sa svojim narodom, sa svojim ratnim

drugovima, svojim seljanima, da brani od

bestijalnog agresora svoj zavičaj i svoju jedinu

domovinu, Bosnu i Hercegovinu.

Ostao je do prvog septembra, do svoje

junačke pogibije, kada je na Gajevima

zaustavljajući četničke nemani postao prvi

šehid koji je braneći svoj Kalošević položio

svoj mladi život.

A otuda je ušao u legendu naroda ovoga

kraja i pravo u moj roman, kao bošnjački epski

junaci u epsku narodnu pjesmu, priču i

legendu, kako bi tu vječno živio. Isprepletena

ratnim zbivanjima, gotovo

kroz cijeli roman provlači

se, kao crvena nit,

ljubavna balada o

glavnom junaku Ibri i

ljepotici Zaimi.

U predratna i ratna

vremena bila je to ljubav

skoro kao ljubav Omera i

Merime, iz istoimene

narodne balade. Njihova

ljubav planula je naglo,

sjala poput najsjajnijeg

meteora, da bi se tako Ibrinom smrću naglo i

ugasila.

Nakon Ibrine smrti, pa do kraja romana,

uloga glavnog junaka prenijela se na junakinju

Zaimu Fazlić. Svi koji su znali kolika je njena

ljubav prema Ibri, znali su i to da neće moći

lahko da ga preboli.

Tako je i bilo. Pošto je u postelji odbolovala

Ibrinu pogibiju, tražila je smisla i načina da se

ponovo povrati u život. I našla ga je u Armiji

RBiH.

Zamijenila je poginulog borca Ibrahima

Bošnjića. Istina, ne na liniji, ne u rovu, jer su joj

rekli da za nju tamo nema mjesta, već u

Sanitetskoj službi, gdje je svojom

požrvovanošću dala veliki doprinos kako u


47


liječenju i zbrinjavanju boraca tako i pružajući

medicinske usluge civilima.

Ova prava heroina nije se pridružila

borcima iz osvetničkih pobuda, već da bi

korisnom aktivnošću lakše prebrodila

neizlječive rane i neprebolnu bol zbog Ibrine

smrti.

Ali, vrijeme će pokazati da to nije bilo

moguće, naročito nakon i očeve pogibije, jer je

time izgubila dvije najvažnije osobe u svom

životu, dva sunca, koja su joj pružala utočište i

toplinu, dvije životne uporišne tačke, bez kojih

ni njoj nema bitisanja na ovom svijetu. I umrla

je nedugo nakon Ibrine smrti, ophrvana

duševnom tugom i

neizlječivom bolešću, ova

bošnjačka narodna

heroina, sublimirajući u

sebi sve one pozitivne

vrijednosti, koje su kroz

vijekove krasile gotovo

svaku Bošnjakinju:

hrabrost, čestitost,

pobožnost, skromnost,

mudrost, pokornost,

sabur... Poštovani čitaoci,

svi oni, koji su dosad

kupili i pročitali moj

roman – kazali su da im se izuzetno svidio, a

većina je rekla da ga je pročitala i drugi put.

Kupite i vi, vjerujem kako se nećete

pokajati. Naprotiv, posve sam siguran ne samo

da će vam se roman svidjeti – već da ćete njime

biti oduševljeni. Vaš: Šahdo Bošnjak – autor

romana ( P. S. Cijena romana za dijasporu je 20

eura ili 20 dolara, a u BiH cijena je 15 KM, ja

plaćam poštarinu. Ako je iz ruke u ruku, onda

je cijena 10 KM. Narudžbe možete slati u

inboks ili na telefone: fiksni 032 942 730;

mob.: 061 514 384. Hvala!)

Bruno Giovanni Pollaci

Italia

Massimo Michel

Oggi è il 21 Ottobre, ed in questo giorno, nel

1936, a Viareggio (LU) nasceva il pittore

Massimo Micheli, che fù il mio più importante

Maestro di Pittura, durante gli anni del Liceo

Artistico di Lucca, ed al quale fui legato con

infinita stima e grande riconoscenza per

quanto mi insegnò, sia sul piano teorico che

pratico, trasmettendomi anche preziose

indicazioni

sull'osservazione di ciò

che ci circonda,

superando

la

superficialità

dell'apparenza ed

affrontando la realtà

attraverso il filtro della

sensibilità.

Nato a Viareggio nel

1936, si formò all'Istituto

d'Arte di Lucca ed

all'Accademia di Belle

Arti di Firenze per poi insegnare al Liceo

Artistico di Lucca fin dalla nascita stessa del

Liceo e si dedicò in modo particolare alle

tecniche della tempera e dell'affresco. Sue

opere sono presenti in numerose chiese e

collezioni pubbliche e private in Italia ed

all'estero e fu membro dell'Accademia

Tiberina e Legion d'Oro di Roma. Morì nel

2015. Questa mia opera realizzata a sanguigna

è in suo omaggio e memoria.


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

48



Poland

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198

"Rodzinne opowieści"

/Z rodzinnych zbiorów p. Marii Cedro

(Kawęckiej)/

Wydaje mi się, tak na 99%, że dziewczynki

są na podwórku babci Krzysztofa. W końcu

ona też była Stępień. Na pewno bawiły się tam,

u cioci małej Stasi. Być może z mamą Krzyśka

Izą, Marysią jak nie była za mała, z Romkiem...

Tata Stasi Ignac był bratem Adama, czyli

stryjem Władka i Bronka

Stępniów. A z kolei Michał

czyli Krzyśka dziadek to

brat rodzony mojego,

Stanisława.... I wszystko

jasne. ; Chyba trzej z nich

oprócz Ignaca byli między

wojnami we Francji, gdzie

ciężko pracowali w

kopalni soli. Mam stare

pocztówki stamtąd,

fotografie. Wiem, że

Staszek wrócił szybko, bo

praca niezbyt mu odpowiadała... Adam przez

nią stracił wzrok, nie wiem na ile, ale

potwierdzają to słowa wujka Władka, z jednej

z naszych rozmów.

Najdłużej żył Stach, bo aż 90 lat. Zmarł w

listopadzie 1995 roku. Ja byłam w pierwszej

klasie liceum ekonomicznego w Tarnobrzegu

wtedy... wylew czy udar, tydzień i koniec...

Adam i Ignac przed nim. Najwcześniej, bo w

1962 roku, odszedł Adam, schorowany po

latach cieżkiej pracy we Francji, niewidomy

pod koniec życia. Piętno odcisnąć musiał także

udział w I Wojnie Światowej -- aż na

Bałkanach, gdzie walczył po stronie

austriackiej (Wrzawy leżały na terenie zaboru

austriackiego). Ignacy (tato Stasi) z kolei w

latach 70tych, jakoś zaraz po narodzinach

swojego wnuka Krzysztofa. Najbardziej chyba

pechowy z nich wszystkich Michał podobnie.

Po wojnie pracował jako magazynier w

Trześni czy może w Sandomierzu. Pewnego

dnia był pożar. Cała wina spadła w pierwszej

chwili na niego. Władze nie patyczkowały się z

nim wcale. Dotkliwie obity, spędził w areszcie

jakiś czas. Nawet żona Zofia nie wiedziała,

gdzie się podziewa... Udało się jej dowiedzieć,

bo sama odwiedziła kogo trzeba. I nie chcę tu

zmyślać, ale z jej opowieści pamiętam, że

człowiek ten akurat jadł obiad, i wcale nie miał

ochoty jej przyjąć. Stojąc

pod drzwiami zaklęła pod

nosem:

- A bodej cię... diabli

wzięli...

Czy coś w podobnym

stylu.

Słowa te okazały się

prorocze... bo w niedługo

potem urzadzono na

dygnitarza zasadzkę... nie

trzeba dodawać chyba, jak

to się skończyło.

Michał wrócił do domu, do trójki dzieci i

kochanej żony, ale zdrowia nie miał już wcale.

Cała gospodarka, dom, dzieci, wszystko to

spoczęło na głowie i w rękach Zofii. Przyznać

trzeba, że radziła sobie niezwykle dobrze.

Warzywa na medal na grządkach, metodami

znanymi z kursów ogrodnictwa, dom zadbany

i rozbudowy przez nią w głównej mierze...

Dzieci zadbane tak samo, i do szkół, do pracy

posłane na Śląsk, same potem o mamę dbały z

bliska czy z daleka. Gościły, na wycieczki

zabierały (nawet i Giewont razu pewnego

rezolutna babcia Zosia zdobyła, na własnych

nogach, a jakże!), swe małe prywatne


49


królestwa pokazywały (Ogrodzieniec,

Mikołów, Katowice na Ordona...).

Zdrowie zaś ratowała tak, jak sam pan

doktor zalecał: kieliszkiem na "dzień dobry",

koniaku.

/Trochę jak mój dziadek Stanisław... on

jednak preferował czystą.

I sił do pracy nie brakowało. Codzienność

nie przerażała, nawet gdy bydlę narwane

biednej...palec urwało, kiedy chciała zwierzę

powstrzymać na łańcuchu.

(I Staszek środkowego nie miał, zastrzał

jakiś czy coś innego.)

Mimo

tylu

przeciwności życie na

Dąbrowie toczyło się

wesoło.

Pracą

wypełnione, ale i

spotkaniami rodzinnymi,

sąsiedzkimi, przy

niedzieli... Stół zawsze

nakryty, czym chata

bogata, coś mocniejszego

do tego, i wolne chwile

mijały na wesołych rozmowach. Pozostały po

nich czarno-białe fotografie, a z czasem też

kolorowe... Latem w ogrodzie, zimą w domu...

Ubiory skromne lecz schludne. Gospodyni w

fartuszku, goście w wizytowych strojach:

kobiety w garsonkach, mężczyźni w spodniach

w kant i w koszulach... miny szczęśliwe ludzi

wierzących w wartość ciężkiej codziennej

pracy, czy to na roli czy też w zakładach

pracy...

Takie to były czasy... Lata 60te, 70te

dwudziestego wieku...

Fabiana Raponi

Italia

Teatro dell’Opera di Roma, il

debutto di “Zaide” di Mozart

“Da quello che resta, affiora una storia

d’amore e d’avventura sullo sfondo

dell’Oriente raffinato e crudele, come veniva

rappresentato nei teatri del Settecento

europeo”. È con queste parole che Italo

Calvino nel 1981 commenta la sua personale

ricostruzione del libretto di Zaide, singspiel

incompiuto di Mozart, per

la prima volta al Teatro

dell’Opera di Roma dal 18

ottobre (cinque recite

fino al 27) in un nuovo

allestimento firmato da

Graham Vick e diretto dal

Maestro Daniele Gatti.

Realizzato

in

collaborazione con

Circuito Lirico Lombardo

(Teatro Sociale di Como/Aslico, Teatro

Ponchielli di Cremona, Teatro Fraschini di

Pavia e Teatro Grande di Brescia), la neo

messinscena del singspiel mozartiano è la

terza produzione pensata in chiave anti-covid

(dopo Rigoletto e Le quattro stagioni),

ulteriore appuntamento di Autunno 2020 al

Costanzi che porta la firma di Italo Grassi per

le scene e costumi, di Giuseppe Di Iorio per le

luci, di Ron Howell per i movimenti mimici.

Scritto nel 1779, Zaide è rimasto

incompiuto al secondo atto e anche il libretto

firmato da Johann Andreas Schachtner, è

andato perduto: tutto quello che di Zaide


ISSN 2458-0198 – ISSN-L 2458-0198

50


esiste, sono quindici brani musicali, senza

ouverture e senza finale ed è facile capire

perché questo singspiel (opera in tedesco con

brani cantati e parti parlate) sia stato così poco

rappresentato e perché si sia sempre tentato

di supplire alle mancanze con l’integrazione di

diversi recitativi.

“Non è una ricostruzione, non è un pastiche,

– conferma il regista Graham Vick

commentando la sua Zaide – è un nuovo pezzo

di teatro ristrutturato da Calvino nella sua

maniera geniale di cantastorie sui

meravigliosi pezzi musicali di un Mozart

maturo”.

La storia racconta di

due amanti, Zaide,

giovane fanciulla

preferita del sultano, e

Gomatz, schiavo cristiano.

La coppia, innamorata e

con l’aiuto del ministro

Allazim, progetta una fuga

che però fallisce: quando

vengono scoperti e

portati davanti al Sultano

Soliman, Zaide lo supplica

perché risparmi almeno il suo amato. Ma è a

questo punto che la storia si interrompe

regalando a Vick la possibilità di un finale

aperto.

d’animo di sospensione che ogni opera

incompiuta comunica” che si insinua in

alternanza ai pezzi cantati in tedesco, i versi

originali di Schachtner, viene affidato infatti a

un Narratore e che a Roma sarà Remo Girone,

che avanza delle ipotesi sui brani che ha

ritrovato creando dei possibili nessi.

Il ruolo di Zaide è affidato a Chen Reiss, Juan

Francisco Gatell è lo schiavo cristiano Gomatz,

mentre Soliman è interpretato da Paul Nilon.

Markus Werba è il ministro Allazim che cerca

di aiutare i due amanti, Davide Giangregorio è

il capitano della guardia

Osmin.

A Raffaele Feo, Luca

Cervoni e i due giovani

della terza edizione di

“Fabbrica” Young Artist

Program, Domingo

Pellicola e Rodrigo Ortiz,

sono affidati i ruoli dei

quattro

schiavi,

rassegnati ormai a esser

tali.

“Il testo di Calvino – spiega il maestro

Daniele Gatti – non cambia la successione delle

arie né i sentimenti che esse esprimono:

semplicemente li ‘incornicia’ dentro un

racconto teatrale che poi si sublima e si

coagula nella musica”.

Foto di Yasuko Kageyama

Il racconto cornice ideato da Calvino che

cerca di “mettere in valore quello stato

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


47 51

Taifas Literary Taifas Magazine Literary No. Magazine 6, 2020, No.. 6, December, 2020

Daniela Vîlceanu

Romania

JASMINA DIMITRIJEVIC

Srbija

Sunt vară capricioasă

Secătuită de dorințe,

Ultimul fluture bătrân

M-a părăsit

Pentru a însoți o frunză

La balul Sfântului Andrei.

Acolo și-au găsit sfârșitul

Lăsând scris în testament

Să le gestionez

Trecutul.

Ploaia își ascute ghearele

De genele mele

Stropii îmi scrijelesc

obrajii

Cu unghiile lor reci.

Plâng de durerea

trandafirilor,

De dorul macilor,

Săracă, tremurând de frig

Plâng și râd

Penultimul anotimp

Care a luat fața unui defunct

Clovn ce sunt

Râd și plâng

La gândul că ploile izvorăsc

Din norii a căror suflete

Au fost grijite

De ultimul preot

Cinstit.

Ultima frunză

Gledam letnje zvezdano nebo

Jedna zvezda od svih se izdvaja

Nije ni lepša ni veca od drugih

Oko sebe širi samo više sjaja.

Harizma

Stojim u bašti kraj bokora cvetnog

Opija me jaki miris ruža

Sve su lepe a jedna

posebna

Od nje se najlepši miris

pruža.

Iz šume čujem cvrkut

ptica

Kao da sinfonijski

orkestar tu je

Svi su utihnuli sa svojom

pesmom

Samo raspevani slavuj se

čuje.

Gradske ulice pune su ljudi

Mnoge gradska vreva privlaci

Najlepša cura ostace neprimecena

Ako je kraj nje ona koja više zrači.

U sebi moraš imati ono nešto

Što ce te izdvojiti iz mase ove

To nešto nije nadmenost ni lepota

To nešto se kratko harizma zove.



ISSN ISSN 2458-0198 2458-0198 – ISSN-L – ISSN-L 2458-0198 2458-0198

52


The magazine appears in Romania

editorial office

Founding President Lenuș Lungu

Director: Lenuș Lungu, Ioan Muntean

Deputy Director: Paul Rotaru

Technical Editor Ioan Muntean

Covers Ioan Muntean

Editor-in-Chief: Ion Cuzuioc

Deputy Editor: Stefano Capasso

Editorial Secretary: Anna Maria Sprzęczka

Editors: Vasile Vulpaşu, Anna Maria Sprzęczka, Pietro Napoli,

Myriam Ghezaïl Ben Brahim, Zoran Radosavljevic, Suzana Sojtari

Iwan Dartha, Auwal Ahmed Ibrahim, Destiny M O Chijioke, Nikola

Orbach Özgenç

Responsibility for the content of texts published in the journal

Taifas Literary Magazine belongs directly to the authors who sign

them, in the name of freedom of expression.

Reproduction - in whole or in part - of the journal and its electronic distribution are

authorized for the private use of the reader and for non-commercial purposes.

yaer I, no. 6, 2020, December

ISSN 2458-0198

ISSN-L 2458-0198

Founded in Constanţa,

June 2020

Revista de scrieri şi opinii literare

Taifas Literar poate fi citită online pe

site-urile Cronopedia

(lenusa.ning.com)

or: Taifas Literay Magazine

Email:

worldliterarymagazine@gmail.com

Orders for the purchase of the

magazine can be made on the

Cronopedia website and on the

email address above.

Authors in summary:

2 AUTHORS 2, SIDDHARTH GOUTAM JOSHI 2, WIESŁAW SAKOWSKI 2, EDITORIAL 3, LENUŞ LUNGU 3,

POETRY 4, MUHAMMAD ISHAQ ABBASI 4, BAJRAM BAJRO NELJKOVIĆ 4, RUKI KOČAN 5, NELU CAZAN 6,

GABRIELA MIMI BOROIANU 6, KAMRUL ISLAM 7, ZEHRA BAJIĆ ALIĆ 7, ANNA MARIA SPRZĘCZKA-STĘPIEŃ 8,

RUKI KOČAN 8, SLAVKA BOZOVIC 9, SANTOSH KUMAR BISWA 9, VASILE LIHĂT 10, ELENA TUDOSĂ 10,

ZAKIR MALIK 11, NICOLETA MIJA 12, MIHAI KATIN 13, SWAPANJOY CHOWDHURY 14,

PRINCE STEVE OYEBODE 15, MAYOKUN KEHINDE FOLORUNSHO 15, AUWAL AHMED IBRAHIM 16,

LALI TSIPI MICHAELI 17, SŁAWA KORNACKA 17, ZBIGNIEW MICHALSKI 17, MLADEN MARKO TOKIĆ 18,

OMAR ABURTO 18, LUCIANO ZAMPINI 19, RAVASIO CLAUDIA 19, EVICA KRALJIĆ 19,

ISAEL DA CONCEIÇÃO 20, SHIKDAR MOHAMMED KIBRIAH 20, GIANFRANCO AURILIO 21,

BHAGIRATH CHOUDHARY 21, KAMRUL ISLAM 22, GORDANA SARIC 22, APU MONDAL 23,

EUGEN-PAUL POPA 23, SAMEER GOEL 23, VILDANA STANIŚIĆ 24, TANU VERMANI KAPOOR 24,

ODUJEBE OLUWOLE 24, SUNIL BAIRAGI 25, HENRY FARRELL 26, FABIANA RAPONI 26, MIHAI KATIN 27,

PROSE 28, ŠAHDO BOŠNJAK, 28, SHERZOD ARTIKOV 32, ESSAY 36, MYRIAM GHEZAÏL BEN BRAHIM 36,

ZORAN RADOSAVLJEVIĆ 37, ELA BĂLESCU 37, CONFABULATION 39, PAUL ROTARU 39, LENUȘ LUNGU 41,

ANDRZEJ JULIUSZ SARWA & PAWEŁ CZERWIŃSKI 44, BRUNO GIOVANNI POLLACI 47,

ANNA MARIA SPRZĘCZKA-STĘPIEŃ 48, FABIANA RAPONI 49, 2 AUTHORS 51, DANIELA VÎLCEANU 51,

JASMINA DIMITRIJEVIC 51

ISSN 2458-0198 - ISSN-L 2458-0198


Taifas Literary Magazine No. 6, December, 2020

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?