un hombre que se ahoga - Teatre Lliure
un hombre que se ahoga - Teatre Lliure
un hombre que se ahoga - Teatre Lliure
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
daniel verone<strong>se</strong><br />
Daniel Verone<strong>se</strong> va començar la <strong>se</strong>va carrera com a actor i mim. El 1989 va crear, j<strong>un</strong>t<br />
amb l’Ana Alvarado i l’Emilio García Wehbi, el grup de teatre El Periférico de Objetos,<br />
<strong>que</strong> basa la <strong>se</strong>va experimentació en la feina d’integració entre actors i objectes.<br />
Independentment del grup, ha treballat en nombrosos projectes com a autor i director,<br />
pels <strong>que</strong> ha rebut, entre altres premis nacionals i internacionals, el Konex de Platino, la<br />
Beca Antorchas, el Primer Premi M<strong>un</strong>icipal de Dramatúrgia i el Primer Premi Nacional<br />
de Dramatúrgia. Ha participat amb la <strong>se</strong>va obra escènica en molts festivals nacionals i<br />
internacionals. Les <strong>se</strong>ves obres estan publicades en dos volums Cuerpo de prueba,<br />
amb catorze obres (editat per la Universidad de Buenos Aires) i La deriva, amb <strong>se</strong>t<br />
obres (editat per Adriana Hidalgo Editora).<br />
Ha dirigit els <strong>se</strong>güents espectacles: Variaciones sobre B... (1991); El <strong>hombre</strong> de arena<br />
(1992); Cámara Ge<strong>se</strong>ll (1993); Breve vida (1994); Máquina Hamlet, de Heiner Müller<br />
(1995); Circonegro (1996); El líquido táctil (1997); Zooedipous (1998); Monteverdi<br />
método bélico (2000); La muerte, de Marguerite Duras (2000); Mujeres soñaron<br />
caballos (2001); Open Hou<strong>se</strong> (2001); El suicidio/Apócrifo 1 (2002); Dramas breves 2<br />
(2002); La forma <strong>que</strong> <strong>se</strong> despliega (2003); Un <strong>hombre</strong> <strong>que</strong> <strong>se</strong> <strong>ahoga</strong> (versió de Les<br />
Tres germanes de Txèkhov, 2004); La niña fría (2004); Minyana sobre Francia (2004);<br />
Manifiesto de niños (2005); Método Gronholm, de Jordi Galcerán (2005); En auto<br />
(2005); El túnel (basat en la novel·la d’Ernesto Sábato, 2006); Espía a <strong>un</strong>a mujer <strong>que</strong><br />
<strong>se</strong> mata (versió de L’oncle Vania de Txehov).<br />
És autor dels <strong>se</strong>güents textos: Crónica de la caída de <strong>un</strong>o de los <strong>hombre</strong>s de ella<br />
(1990); Variaciones sobre B... (1991); Del maravilloso m<strong>un</strong>do de los animales: Los<br />
corderos/El <strong>hombre</strong> de arena (coescrit amb E. G. Wehbi, 1992); Del maravilloso<br />
m<strong>un</strong>do de los animales: conversación nocturna (1992); Luz de mañana en <strong>un</strong> traje<br />
marrón / Luisa / Señoritas porteñas / Breve vida / En la mañana (pieza radiofónica) /<br />
Cámara Ge<strong>se</strong>ll (2003); Formas de hablar de las madres de los mineros, Mientras<br />
esperan <strong>que</strong> sus hijos salgan a la superficie / Equívoca fuga de <strong>se</strong>ñorita, apretando <strong>un</strong><br />
pañuelo de encaje sobre su pecho (1994); Unos viajeros <strong>se</strong> mueren / La terrible<br />
opresión de los gestos magnánimos (1995); Circonegro /Women’s White Long Sleeve<br />
Sports Shirts / Ring-side (1996); XYZ / El líquido táctil (1997); Zooedipous (coautoría<br />
amb Ana Alvarado i E. G. Wehbi) / Eclip<strong>se</strong> de <strong>un</strong> auto en camino / Sueño de gato<br />
www.teatrelliure.cat 9