Armando Llanos Ortiz de Landaluze

G u z t i a ren hasiera
H
as gaitezen hasieratik. 1935eko abenduaren 3an jaio
nintzen, San Frantzisko Xabierrren egunean,
Cuchillería-Aiztogile kalean, 66. zenbakian, Erdi Aroko
hirigunean, Santa Maria katedralaren itzalpean. Nire
etorkizunean, bai eta nire belaunaldiko jende askorenean ere,
nola edo hala eragina izango zuten gerra gertaera batzuen
aurrean. Klase ertaineko familia batean. José María eta
Carmen gurasoek, Higinio eta Trinidad aitaldeko aitonaamonekin
batera, eta José María Manuel anaia txikiak osatu
zuten nire familiagunea ezkondu nintzen arte.
Atseginez oroitzen naiz haurtzaroko urteez. Hiri txikia
ezagutu nuen –50.000 biztanle ingurukoa–, atsegina, ia herri
bat, eta horrek auzo eta lagunekin bizikidetasun hurbil eta
zintzoa izateko behar zena zeraman berekin. Jokoak, ia-ia soilki
oinezkoentzat ziren kaleetan, batez ere oporretako
hilabeteetan, guztiz ilundu artean. Joko-ekitaldi luze horietaz
aparte, etxe bateko sotoan inprobisaturiko teatro tixiki batean
“gau-aldi kulturalak” inprobisatzen ziren, eta haietan bat-batean
egindako gidoiez hornituriko antzezpen laburrak eszenaratzen
genituen. “Kirol praktikak” ere baziren, programa guztiaren
osagarri. Zadorra ibairako txangoek igeriketa arteetan
trebatzeko balio izan zuten. Azken batean, zorionekotzat har
daitekeen haurtzaro bat, ordena baten barnean beti ere.
Campilloko Eskoletan ikasi nituen lehen letrak –arbel
beltzean jarriak–. Gero, San Jose ikastetxeko ikasgeletatik
pasa nintzen. Familiaren arazo ekonomikoek beste norabide
bat ezarri zieten nire ikasketei. Nerabezarotik prestakuntza
teknikoaren ildotik jo zuten, jesuitetan. Beste ezbehar bat.
Urtebete baino gehiago ohean iltzaturik eduki ninduen gaitz
45