La place Stanislas à Nancy, un nouvel art - Pierres & Marbres de ...

op het druiprek van een keukenaanrecht in blauwe labrador, de meest
verscheiden bewerkingen worden met trots handmatig uitgevoerd. De
productie duurt zeker langer dan met een computergestuurde machine,
maar als vakmensen, mikken wij niet op een serieproductie. Bij ons telt
dus ook niet het aspect van de meest lage prijs, wij bieden een uniek
product aan, naar smaak van iedere klant.
Voor die markt is er natuurlijk savoir-faire nodig, maar dat volstaat
niet. Een vakman die zelf niet echt creatief is, moet op zijn minst de
wil hebben zoveel mogelijk aan de verbeelding van de voorschrijvers te
beantwoorden en ze technische raad te geven. Het is daar dat wij ons op
richten, dat is onze niche, die is niet alle dagen even comfortabel, niet
meer dan een andere in ieder geval, maar zoals de andere zou zeggen
“Dit is mijn keuze!”.
mains” n’est pas un vain mot. De l’angle rentrant sur une moulure bec
de canne, dans le petit granit, au défoncement poli sur un égouttoir de
dessus de cuisine en labrador bleu, des façonnages les plus divers sont
fièrement réalisés manuellement.
La production est assurément plus lente qu’avec une machine numérique,
mais en tant qu’artisans, nous ne visons pas la production en série.
Nous ne nous démarquons donc pas sur le volet du prix le plus bas, mais
sur l’offre d’un produit unique, propre à chaque client.
C’est un créneau qui demande bien-sûr du savoir-faire, mais il ne suffit
pas. L’artisan, s’il n’est pas vraiment un créateur, doit au moins être
animé d’une volonté de pouvoir répondre au plus près à toute l’imagination
des prescripteurs, tout en les conseillant techniquement.
C’est ce créneau que nous visons, c’est notre niche, elle n’est pas tous
les jours confortable, pas plus qu’une autre en tout cas, mais comme
dirait l’autre : “C’est mon choix !”.
In 1950 telde Luik meer dan 50 marmerbewerkers; kan men ze
vandaag nog op een hand tellen? De markt is enorm veranderd sinds
de naoorlogse jaren van heropbouw, toen elk gebouw pronkte met
een marmeren inkomhall en elk appartement met een vestibule, een
“moderne” schouw, tot zelfs een badkamer in marmer.
Als er vandaag minder klanten zijn voor marmer, dan zijn zij die er
voor kiezen des te veeleisender geworden. Buiten het permanent
actieterrein van de prestigedecoratie, heeft de “marbrerie” zich sinds
kort toegelegd op het maken van keukenwerkbladen die een groot
deel van de realisaties uitmaken. Het cliënteel van Ers is uitsluitend
privé en 50% van de werken gebeuren met een architect.
Voor een ontwerper is een onderneming die telkens weer unieke
stukken aflevert en ze met de nodige zorg en vakkennis plaatst,
een kostbaar goed dat een hoge toegevoegde waarde geeft aan
zijn projecten.
Na de trend van harde en gekleurde graniet, is er nu meer een
tendens naar kalksteen, sober van kleur, vooral in grijze tinten,
met af en toe een beperkte kleurtoets. Die tendens sluit aan bij het
minimalistisch en veeleisend design van architecten, dat het werk van
de marmerbewerker nog moeilijker maakt. Als er geen enkele kant
mag gezien worden, komt de kunst van de vakman tot uiting in het
nauwkeurig en delicaat steenverband.
En 1950, Liège comptait plus de 50 marbriers, aujourd’hui se
comptent-ils encore sur les doigts d’une main ? Le marché a
énormément changé depuis les années de reconstruction de l’aprèsguerre
où chaque immeuble se parait d’un hall d’entrée en marbre
et chaque appartement d’un vestibule, d’une cheminée “moderne”,
voire même d’une salle de bain en marbre. S’il y a moins de clientèle
aujourd’hui pour le marbre, elle est d’autant plus exigeante. Outre
le créneau permanent de la décoration de prestige, la marbrerie a
développé récemment le créneau des plans de travail de cuisine qui
représente une large partie des réalisations.
La clientèle chez Ers est exclusivement privée, et 50% des réalisations
se font avec un architecte. Pour un concepteur, une entreprise qui
réalise des pièces à chaque fois uniques et les pose avec toute la
délicatesse et le savoir-faire requis est un bien précieux qui donne une
haute valeur ajoutée à ses projets.
Après la vogue des granits durs et colorés, la tendance est actuellement
aux pierres calcaires de teintes sobres, essentiellement dans
les gris, avec de temps à autre une touche limitée de couleur. Cette
tendance correspond au design très minimaliste et exigeant des architectes
qui rend le travail du marbrier d’autant plus difficile. Lorsque
aucun chant ne peut être vu, c’est tout l’art de l’artisan qui se révèle
dans les assemblages précis et délicats. C.M.
Bij Ers wordt vooral op mensen gerekend. Dat is ongetwijfeld geen typische houding in het
aannemersmilieu, maar Claude Van Cauberg wil met mensen omgaan, niet met machines. Hij steekt
dus tijd, heel veel tijd in de opleiding van zijn leergasten, gelijk van waar ze komen, van de “PFI” of van
de Middenstand. Sommigen blijven twee jaar, anderen dertig jaar, zoals ze het willen. Als men nagaat
wat dat uitmaakt in investering, komt men op een veel hoger bedrag dan voor een belegging in een
machine, maar het is veel rendabeler, zegt hij, want die mensen kunnen alle situaties aan, om het even
dewelke. Terwijl de machine niet kan optreden, passen de mannen zich aan. Natuurlijk is de marbrerie
Ers niet machinevreemd, maar de machine is een hulp, geen doel op zich. Zo doet Claude Van Caubergh
voor bepaalde realisaties ook beroep op collega’s, waaruit synergie ontstaat, zoals bij het realiseren van
een wasbekken met medewerking van de Marmerwerken Oscar Daffe. Claude Van Caubergh werkt
voor overtuigde mensen, niet om te overtuigen!
Chez Ers le pari se fait sur les hommes. C’est sans doute une attitude atypique dans le milieu des entrepreneurs, mais Claude Van Caubergh
veut échanger avec des hommes, pas avec des machines. Il investit donc du temps, beaucoup de temps à la formation de ses apprentis, qu’ils
proviennent du PFI ou des classes moyennes. Certains restent deux ans, d’autres trente ans, chacun a son temps. Si on fait un calcul de retour
net sur investissement, c’est bien plus coûteux qu’un placement en machine, mais c’est nettement plus rentable dit-il car ses hommes peuvent
répondre à toute situation, quelle qu’elle soit. Là où la machine est incapable d’intervenir, les mains des hommes s’adaptent. Bien entendu
la machine fait partie de l’univers de la marbrerie Ers, elle y est une alliée, pas un but en soi. Ainsi pour certaines réalisations, Claude Van
Caubergh fait appel à ses confrères, de ce fait naissent des synergies comme pour la réalisation de ce lave-mains, issu de la collaboration
avec la marbrerie Oscar Daffe. Claude Van Caubergh travaille pour les convaincus, pas pour convaincre !
C.M
16 PIERRE & MARBRE - STEEN & MARMER - 04/2005