6ChhSYflT

Koba-ĉan petas nin vekiĝi frue, ĉar ni devas jamforiri ĉirkaŭ la 6-a matene : unue, ĉar oni povasvidi la plej belan pejzaĝon nur matene, kaj due,simple por kapti la lokon en la parkejo. Kiel ĉiujJapanoj, li alvenas 15 minutojn pli frue ol ladecidita renkontiĝa tempo kaj devas atendi nin, laokcidentanojn, por kiuj « estis preta ĉirkaŭ la 6ahoro » signifas « esti preta je la 6a horo aŭ iometeposte » kaj ne « esti preta je la 5:45 », kiel por laJapanoj. Antaŭ ol alveni frumatene Koba-ĉan eĉkontrolis, ĉu estas liberaj lokoj en la pli supraparkejo — la respondo estis negativa, sed tion li,fakte atendis : ja multaj homoj alvenas la antaŭantagon kaj simple dormas en la parkejo en la aŭto,do, ne surprize, ĉiam mankas spacoj.Suben al la nuboLa ĉielo aspektas tute griza, kiam nia grupo el sespersonoj — tri ne-Japanoj kaj tri lokanoj —komencas la montogrimpadon. Krom Koba-ĉanmem, nin akompanas gesinjoroj Makoto kajMiharu CUMOTO, niaj gastigantoj en Takeda. Nipasigis du noktojn en iliaj ducentjara historiplenadomo, kiu pli similas al muzeo ol al ordinara domo(mi notis, ke ĝi eĉ odoras kiel muzeo !) kaj kietroviĝas Takeda-filio de Oomoto (« Becuin »). Eĉse estas nur frua mateno, jam multas homojirantaj al la kastelo kaj eĉ nemalmultaj revenantajde tie. Ili kun scivolemo rigardas nin : ŝajne, lasolajn eksterlandanojn, kaj ni kun plezuro salutasĉiujn preterpasantojn : « Ohajo gozaimasu ! »Kiam ni atingas la kastelon, post duonhoro, ĝiestas kovrita per densa nebulo, kiu aldonasmisteran guston al la antikvaj ŝtonoj kaj arboj, kiessiluetojn oni vidas tra la blanka nuba kovrilo. Eĉ lahomoj ĉirkaŭe aspektas iom fantomece ! Onidevas iri tre atente, ĉar la vojo estas glita (« zuruzuru», kiel oni diras en la japana lingvo, plena jeonomatopeoj) — hieraŭ pluvis, kaj oni devas estiege atentema, aŭ oni povas fali en la abismon depli ol tricent metroj. Oni ne povas ne admirikelkajn elegantajn Japaninojn, kiuj tamen portashelajn ŝuojn sur altaj kalkanumoj kaj tamen iel11