6ChhSYflT

atente filmis ilian surprizan reagon al la unuafojagustumado de la japana ceremonia teo(« maĉĉa ») kun iom amara gusto. « Gusto deverda teo estas tre forta kaj multaj gejunuloj nepovis perfekte eltrinki la teon, sed tamen iliplezure manĝis ladolĉaĵojn », dirasridetante s-ro Tabuchi,aldonante, kealkutimiĝo al manĝaĵojestas ĉiam gravakultura barilo. Lainfanoj ankaŭ kunegrimpis monton, kioevidentiĝis por lapartoprenantoj kielvera inico : kuneŝvitante kajkuraĝigante unu laalian, israela knaboNur kaj palestina knabino Amal, en la kompaniode japanaj infanoj kaj plenkreskuloj, kune atingisla pinton. « Ĉiu agado, ankaŭ agado por paco,estas granda laboro, kaj nur kun ŝvito, kun strebo,kaj kune oni povas atingi ĝin », tiel s-ro Tabuchiresumis la esencon de tiu eduka ekzerco.Certe, la amikiĝo inter la infanoj ne okazis je laKune ŝvitante kaj kuraĝigante unu la alian,israela knabo Nur kaj palestina knabino Amalkune atingis la pinton de monto.unua momento : la infanoj prenis iom da tempopor alkutimiĝi, interkompreniĝi kaj amikiĝi unu alla alia. Unu partoprenanto diris, ke tiuj dek junulojestas kuraĝaj, ĉar ordinaraj junaj homoj el Israelokaj Palestino ne povas pasigi tempon agrable kuneen ĉi tiu maniero. Ankaŭ lagvidantoj de tiujara eventoestis eksterordinaraj : seantaŭe dum la komunafotado la du grupoj kutimesidis aparte, la lastjaragrupo, kun la instigo de iliajgvidantoj, ekde la komencomiksiĝis eĉ por la unuakomuna fotado. Fine de lasemajna restado, onidemandis al la infanoj priiliaj impresoj pri Japaniokaj tiu ĉi interŝanĝo. Larespondoj de lapartoprenantoj estis kortuŝaj : Amal, la palestinaknabino, diris, ke ŝia sonĝo estas neniom dabataloj plu… Israela kondukanto de la grupo Yubalfaris tre sagacan rimarkon kaj diris, ke Japanojfidas unu la alian, kaj ĉe li « la baza problemoestas, ke ni ne havas konfidon. Tial paco neniamvenas ! »17