ROISIN MURPHY - DJBroadcast

20 jaar
underworld
oblivion With Bells is het vijfde studioalbum van underworld. Begonnen in
de jaren tachtig als artrock band, sloeg de groep in de jaren negentig een
brug tussen new wave en house. En wist daarmee een heel nieuw publiek
voor dansmuziek te winnen. karl hyde en Rick smith – te samen het hart
van de groep - kennen elkaar sinds 1980, toen ze beiden studeerden aan
het Art college in cardiff, de hoofdstad van Wales. Muziek en kunst zijn
nog steeds wat hen 27 jaar later bindt. naast hun eigen muziek is de
groep ook betrokken bij vormgeving, boekpublicaties, web publishing en
filmsoundtracks.
Door Alfred Bos
DJB: Jullie zijn nu twintig jaar actief onder de naam underworld. het is
niet eenvoudig om een lange carrière op te bouwen. Wat is jullie geheim?
Karl Hyde: “Rick en ik zijn 27 jaar bij elkaar. Het is inderdaad niet eenvoudig om
een lange loopbaan neer te zetten en wij hebben onze fouten gemaakt. Zeker in
onze eerste fase, toen we ons Freur noemden. Maar we zijn blijven samenwerken
en van die vergissingen hebben we geleerd; ze hebben ons gemaakt tot wat we
nu zijn.”
DJB: Wat is het grootste probleem? De alsmaar veranderende omgeving?
“Ik zou zeggen dat het noodzaak is om te blijven veranderen. Je moet je blijven
ontwikkelen, anders word je een cartoon versie van jezelf. Dat is wat er met ons
in de jaren tachtig is gebeurd. We probeerden popsterren te worden en zijn daarin
vastgelopen. Toen Rick deze versie van Underworld begon, was het gebaseerd
op het idee van verandering. En het idee om buiten de muziekindustrie om met
je publiek te communiceren. We hadden geen platencontract en niemand was in
ons geïnteresseerd. Hoe ga je dan je muziek uitbrengen? Daarom moesten we ons
wel aanpassen. En daarom ook is het belangrijk om goed om je heen te blijven
kijken naar wat er gebeurt in de wereld van muziek en kunst, want veel uitingen
halen de mainstream niet. En daarom is onze webradio belangrijk voor ons. Veel
mensen sturen ons hun muziek op, om te draaien op ons webstation. Zo blijven
we in contact.”
DJB: Jullie zijn zo’n kwarteeuw actief in de muziekindustrie en hebben
altijd je vinger op de pols van de tijd gehad. Wordt dat laatste moeilijker,
nu er steeds meer informatie rondgaat?
“Hm, weet ik niet. We hebben het wel druk, de laatste tijd. We stellen een catalogus
samen van muziek, boeken, films en kunstwerken die we later dit jaar op onze
website willen publiceren. En er gaat voor Rick veel werk zitten in het voorbereiden
van de najaarstournee. Maar we hebben goede mensen die ons daarbij helpen
en die houden ons ook op de hoogte van wat er rondgaat in de clubs. Dankzij de
webradio krijgen we veel materiaal opgestuurd van coole onafhankelijke labels.
46 | FEATURE
Ook de mensen van de BBC, die de programma’s van John Peel voortzetten,
houden ons op de hoogte. Robert Fripp schreef in de jaren tachtig al over de
netwerksamenleving en het netwerk werkt, voor ons ten minste.”
DJB:Jullie hebben niet lang geleden met Brian Eno in de studio gezeten.
Wat is daarvan geworden?
“We kennen hem al jaren en we hebben met hem gewerkt voor het War Child
project waar hij aan verboden was. Eno, Robert Fripp en John Peel waren onze
muzikale leraren. Het heeft jaren geduurd eer we iets samen gedaan hebben, maar
hij dook opeens op in de studio en we zijn gaan jammen. Dat is ook opgenomen
en wie weet gebeurt er ooit nog eens iets mee. Het is wel raar om met Brian in de
studio te zijn, want het is net alsof we onszelf tegen ons terug horen praten. En
andersom ook, trouwens.”
DJB: is het opzuigen van de actuele vibe belangrijk voor jullie eigen
muziek?
“O zeker. We hebben de afgelopen jaren veel geluisterd naar Duitse clubmuziek en
dat herinnerde ons eraan dat de Duitse muziek heel belangrijk voor ons was toen
we zelf begonnen met muziek maken. John Peel heeft ons in aanraking gebracht
met de muziek van Kraftwerk, Neu!, Faust en Tangerine Dream. Dat is rare muziek
als je van het platteland van Zuid Wales komt. Maar we vonden het goed. De
actuele muziek uit Duitsland van Dominik Eulberg, Dan & Pig, het Kompakt label
en Ricardo Villalobos en nog veel meer, brengt ons terug naar onze wortels. Dat
was een goeie reminder: o ja, dit soort muziek hebben we altijd te gek gevonden.
En dat heeft weer zijn weerslag op onze eigen muziek.”
DJB: Je bent geïnteresseerd in de geschiedenis van de electronische
muziek. ken je de popular Electronics box op Basta, met opnamen uit
het philips laboratorium uit de jaren vijftig?
“Nee, maar wacht even, dat ga ik noteren. (Maakt aantekeningen.) Dat ga ik
zeker uitzoeken, die koop ik. Ik ben erg geïnteresseerd in de oorsprong van de
electronische muziek. Niet alleen omdat het belangrijk is om te weten waar het
vandaan komt, maar ook om van te leren.”
DJB: Jullie hebben vanaf najaar 2005 ook nieuw materiaal uitgebracht
via de website, als betaalde downloads. heeft dat aan de verwachtingen
voldaan?
Karl Hyde: “Het heeft onze verwachtingen overtroffen. Het was niet alleen bevrijdend
en prettig om te kunnen doen, maar het heeft zichzelf ook terugverdiend. Dat
soort experimenten moeten we ook doen, want de muziekindustrie drijft af in de
verkeerde richting. Het oude businessmodel zal niet lang meer werken. Er komen
veranderingen die beperkingen opleggen aan de dingen die we willen doen.”
Twintig jaar Underworld
“We hebben onze fouten gemaakt”
DJB: Jullie hebben ook verschillende soundtracks gemaakt, Breaking
And Entering (met gabriel yared, 2005) en binnenkort verschijnt jullie
score van sunshine, de nieuwe film van Danny Boyle (regisseur van
Trainspotting). Wanneer realiseerden jullie je dat jullie dat konden,
soundtracks maken?
“Rick en ik hebben altijd al iets gehad met soundtracks. Als we muziek maakten,
zagen we ons hoofd er een film bij. Toen we nog een uitkering hadden, keken
we vaak samen ’s nachts naar films en waren ook razend enthousiast over
soundtrackmuziek. In 1986, toen we de soundtrack deden voor de film Underworld
naar het boek van Clive Barker en onze naam hebben veranderd van Freur naar
Underworld, beseften we dat we vaker filmmuziek wilden maken. In de late jaren
tachtig maakten we muziek voor televisie en in de vroege jaren negentig deden we
muziek voor tv commercials die door Tomato werd gemaakt. We hebben onze ogen
altijd open gehouden voor een filmproject en Danny Boyle was op zoek naar een film
waarvoor wij de muziek konden schrijven. Dat is dus Sunshine geworden.”
DJB: Wanneer zijn jullie aan het nieuwe album begonnen te werken?
“In 2002, 2003. Rick had het idee om aan nieuwe tracks te werken op laptops op
hotelkamers. Dan konden we letterlijk onze laptops ruilen en verder werken aan wat
de ander gedaan had. Daarnaast zijn we ook via internet gaan jammen en hebben
met andere muzikanten gewerkt in de studio. Omdat we op laptops werkten,
konden we overal muziek maken, ook op tournee. Op een gegeven moment
hadden we zo’n 180 stukken en stukjes muziek toen we het download album,
Riverrun (2005), gingen samenstellen. Ondertussen zetten we tijdens de selectie
ook nummers apart voor het volgende studioalbum, Oblivion With Bells dus.”
DJB: Wanneer kwam het album in focus?
“Ruim een jaar geleden al, maar we waren toen met [filmcomponist] Gabriel Yared
aan het werken aan de Breaking And Entering soundtrack. Dat was een heel lang
project, waardoor Oblivion With Bells ongeveer een jaar is vertraagd. En vervolgens
vroeg Danny Boyle [regisseur van o.a. Trainspotting] ons voor de soundtrack van
zijn nieuwe film Sunshine. Het werk aan die twee films is van onschatbare waarde
voor ons, want het heeft onze voorliefde voor filmmuziek verrijkt en het klinkt ook
letterlijk door op het nieuwe album. De track Glam Bucket was geschreven voor de
Sunshine film en een versie van To Heal is te horen onder de aftiteling van Sunshine.
Dat inspireerde ons om het ook op de nieuwe plaat te zetten.”
DJB: Tussen twee haakjes, oblivion With Bells is jullie ‘dierenplaat’ met
titels als crocodile, holding The Moth, cuddle Bunny, good Morning
cockerel en de bonustrack loads of Birds.
“Daar hebben we nooit aan gedacht, hahaha. Dat heeft nog niemand opgemerkt,
maar het is waar. We moeten een muziekboerderij beginnen.”
DJB: Jullie werken tegenwoordig vanuit Romford in Essex. is dat de
invloed van het leven op het platteland?
“Zou zomaar kunnen! Maar ik ben nog steeds een liefhebber van de stad. Ik vind
het zalig om door de stad te slenteren, de mensen, alle geluiden.”
DJB: De muziek van underworld klinkt als de verklanking van het
stedelijke landschap.
“Daar komt nog steeds de inspiratie voor mijn teksten vandaan. Rick gaat
daar vervolgens mee aan de slag en maakt er iets van dat je aan anderen kunt
presenteren. De stad is de generator van mijn teksten.”
DJB: Zijn jullie van plan om à la prince het nieuwe album weg te geven
bij de optredens?
Karl Hyde: “Niet echt, daar zijn geen plannen voor (lacht). Waren we maar zo rijk.
Het leuke van het internet is dat we audio en video opnamen kunnen weggeven.
We filmen ieder optreden en het zit er dik in dat daarvan ook opnames beschikbaar
komen via onze website. Voor ons is internet geen bedreiging. Sterker, we
hebben er naar uitgekeken sinds Robert Fripp in de jaren zeventig in een artikel
iets dergelijks voorspelde. Sinds het internet er is, kunnen we dingen doen die
we al veel eerder hadden willen doen. Dus voor ons biedt het internet manieren
van communiceren die daarvoor niet beschikbaar waren: radio via de website, tv
shows via de website. We kunnen publiceren wat we willen, op het moment dat
we het willen.”
DJB: heb je enig idee waar underworld over vijf jaar zal zijn?
“Oei, ik heb werkelijk geen idee, maar ik hoop dat Rick en ik nog steeds bevriend
zijn en nog steeds muziek maken. En dat we jammen met onze vrienden bij
Tomato. Ik hoop dat er meer jonge mensen tot de Underworld organisatie zullen
toetreden en voor een deel zullen overnemen wat Rick en ik doen. Dat geeft ons
de de ruimte om weer andere dingen te doen.”
DJB: Bouw je eigen gemeenschap! De band als organisme!
“Exact. Dat is een opwindend idee. Zoals een schilder vroeger zijn eigen studio
en school opzette: daardoor kon hij meer doen dan in zijn eentje en de jonge
mensen leerden weer van hem. De Grateful Dead heeft in de jaren zeventig
al doelbewust gewerkt aan een gemeenschap van gelijkgestemden, heel
opwindend.”
Oblivion With Bells wordt verspreid door PIAS. Op de Underworld website
houdt Karl Hyde een dagboek bij van de huidige tournee.
underworldlive.com | myspace.com/underworld | | underworld-print.com
FEATURE | 47