Voorwoord

Kinderpartytjies
deur Minette Brink
OP universiteit word dramastudente die volgende
waarheid geleer: ‘There is a hell where actors go to.
It’s called Children’s Theatre.’
Dit is vir enige aspirant-akteur die grootste toets en as
jy dit kan deurstaan, kan jy enige iets in die lewe
aanpak. Vir weke repeteer jy van vroegdag tot lank na
middernag aan ‘Miranda en die Towerspons’. Jy
verloor sewentien kilogram in die proses want soveel
energie word selde indien ooit in enige sportsoort op
aarde verbruik. Jou kostuum maak egter op vir die
verlies aan massa, veral as jy die rol van Gem die
Seester, die Ondersese Haarkapper, vertolk. Jy staan
die helfte van die verhoog vol met die punte van die
seester wat in alle windrigtings swaai. Maar jy moet
die marteling deurgaan om jou tweede jaar deur te
kom en daarom verduur jy dit met ‘n dramatiese
glimlag –- jy is immers die groot drama queen.
Tydens die laaste twee kleedrepetisies kry die res van
die dramadepartement die geleentheid om die
produksie te beoordeel en die gemarteldes op die
verhoog ‘n idee te gee van gehoorreaksie. En jy dink
'ons het alles onder beheer.'
Maar helaas.
Die oomblik wanneer die gordyne lig en REGTE
kinders sit in die gehoor, dan bars alle hel los.
Dis ‘n gegil, ‘n geskree, ‘n geboe, ‘n malende
kindermassa wat selfs tot op die verhoog spring en
tussen dit alles deur moet jy konsentreer op jou