Die innerlike karakter van die liefde wat ons uit ons gemeenskap ...

Die innerlike karakter van die liefde wat ons uit ons gemeenskap met
Christus aan mekaar bewys.
Lees: Jesaja 53: 1 - 12
Teks: 1 Kor 13: 4 - 7
Lofsang Ps 84: 1, 2
Wetsang Ps 73: 9, 10
Gebedsang Ps 13: 1, 3
Preeksang Ps 34: 6, 7, 8
Slotsang Ps 85: 3, 4
1Kor 13:4 Die liefde is lankmoedig en vriendelik;
1. die liefde is nie jaloers nie;
2. die liefde praat nie groot nie,
3. is nie opgeblase nie,
4. handel nie onwelvoeglik nie,
5. soek nie sy eie belang nie,
6. word nie verbitterd nie,
7. reken die kwaad nie toe nie,
8. is nie bly oor die ongeregtigheid nie,
a. maar is bly saam met die waarheid.
b. Dit bedek alles,
c. glo alles,
d. hoop alles,
e. verdra alles.
In hierdie tweede klompie verse van hoofstuk 13 sien ons ‘n skildery om die
volmaakte innerlike kwaliteite van die uitnemendste weg bloot te lê. Dit is dus
wat gebeur sodra iemand vir ons die gestalte en karakter van die ideaal mens
voorhou. Die jongmense het hulle heldefigure van sangsterre of sportsterre.
Ons lees ook in die Bybel van heldefigure onder die manne en die vroue van die
Bybelse tyd. En wanneer so ‘n heldefiguur aan ons voorgehou word, het dit ‘n
snaakse uitwerking op ons. Want ons het die ydele geneigdheid om onsself teen
daardie helde te meet. So het ons hier in 1 Kor 13 die beskrywing van ‘n mens
wat met God wandel. En dan is dit nie maar net ‘n blinde geteken met die doel
om die lesers te bekoor nie. Die dinge wat hier staan het in die nouste verband
betrekking op die toestand van die lesers, net soos die vorige verse. Ons het
hier ‘n spieël waarin die gemeente haar vernederde beeld moet aanskou van hoe
ver hulle uitgeval het van Christus se gemeenskap en ook hoe dit met hulle
gesteld sal wees as hulle in die gemeenskap met die Here Jesus lewe. Met

hierdie karakterisering van die liefde sien ons eerste die beeld van Hom wat op
aarde die hoogste ideaal van ‘n lewe van liefde geleef het. Aan die ander kant
sien ons met ‘n 8-tal stellings die sondes wat teen die liefde gepleeg word, soos
dit ook daar in Korinte gedoen is.
Die Apostel begin in vers 4a met die wesentlike karakter van goddelike liefde.
Hy druk dit eerste uit vanuit die negatiewe belewenis, en dan weer vanuit die
positiewe.
Die liefde is lankmoedig: - Μακροθυµει, Dit is geduldig. ‘n mens weier om vrye
loop aan jou woede en wraak te gee. Letterlik: ‘n Groot kapasiteit voor kwaad
word. Dit is die tipiese karakter van God se dade met sy kerkvolk deur die eeue
heen, om hulle ten spyte van hulle afvalligheid, ten spyte van hulle
murmurering en dat hulle Hom terg met hulle verfoeisels, steeds liefdevol bly
versorg, en beskerm en onderhou. Die Psalmdigter besing God wat lankmoedig
en groot van goedertierenheid is. Hy handel nie met ons volgens ons misdade
nie. Net soos in die gelykenis van die onbarmhartige dienskneg. Sy heer die
Koning het op sy pleitrede lankmoedigheid aan hom betoon en hom die
tienduisend talente goud skuld kwytgeskeld, maar toe sy mededienskneg wat
maar enkele pennies aan hom geskuld het ook om lankmoedigheid pleit, het hy
die teenoorgestelde gedoen, hy het sy wraakgierige gemoed vrye teuels gegee,
sy mededienskneg aan die keel gegryp en in die tronk laat gooi totdat hy sou
betaal.
Lankmoedigheid word deesdae sommer met geduld vertaal, maar dan met ons
tog die bedoeling van die Griekse woord nog nader omskryf en sê dit is geduld
op so ‘n uitnemende wyse dat dit jou nooit op jou afsprake sal laat terugkom
nie. Teleurstelling en vervolging mag jou deel word, maar jou Ja bly Ja!
Hierby sluit die Apostel aan as Hy ‘n woord gebruik wat ons met vriendelikheid
vertaal het. Χρηστευεται· Beteken egter veel meer as om vir mense te
glimlag. Daarom behoort die woord ook soos in die Nederlands en Engels met
“goedheid” vertaal te word. Vol van goedheid. Besiel met die voortdurende
drang om nuttig te wees. Dit is dan ook die medisyne vir luie baatsugtigheid en
gemaklike selfvoldaanheid. Goedheid is die strewe om diensbaar te wees vir
ander en om deur ander gebruik te word. Dit is een van die loflike eienskappe
van God self. Die Psalmdigter sing dit uit by herhaling: Want sy
Goedertierenheid duur tot in ewigheid. Dit is Jesus se antwoord teen die
Skrifgeleerde wat Hom goeie leermeester noem. Niemand is goed nie, behalwe
God. Hy is die een wat die aller oorvloedigste bron is van alles wat goed is (NGB
art 1). As ons dit in die terme van die 10 gebooie kan uitdruk leer ons God ken
as

1 die enigste ware God,
2 as die een wat nie deur ons gebrekkige mense afbeeldbaar is nie, maar
wat Hom in en deur sy Seun, sy beeld en sy gelykenis aan ons kom
toon het,
3 as die een wie se Naam Heilig is en wat ons nie moet ontheilig nie,
4 as die een wat Hom met oorgawe in sy skepping en veral in ons as sy
geliefde verbondsvolk wil verlustig,
5 as die een wat alle gesag het en gee aan wie Hy wil,
6 as die een wat Lewe en lewe gee, en die lewe in ons in stand hou,
7 as die Een wat in alle opsigte aan sy beloftes getrou bly,
8 as die Een aan wie alle dinge behoort en dit toevertrou aan wie Hy wil,
9 as die absolute waarheid wat waar agtig optree, en
10 Hy is die Een wat alles wat goed en volmaak is begeer.
So is Hy in Christus Jesus waarlik goed vir ons, en is ons geroepe om sy
goedheid, sy nuttige ywer jeens ons ook teenoor mekaar te openbaar.
Met hierdie twee terme het Paulus dan vir ons die grondleggende karaktertrekke
van die uitnemendste weg bekend gemaak. Die liefde is (1) lankmoedig sodat dit
in die uiterste mate beheersing toon om nie in geregverdigde wraak en woede
uit te bars nie. Die liefde is (2) ook vriendelik in die sin dat dit die passie toon
om goed aan mekaar te doen...
Maar nou moet ons kyk hoedat hy hierdie twee grondleggende karaktertrekke
self verder uitlê met ‘n agt-tal negatiewe hoedanighede en daarna met ‘n vyftal
positiewes. Hy verduidelik veral wat is die teendeel van lankmoedigheid is, en
wat die uitwerking van goedheid is:
Teenoor lankmoedigheid wat die voordeel van iemand anders soek, hoor ons:
die liefde is nie afgunstig nie.
Teenoor lankmoedigheid en goedheid wat die beste belang vir die ander persoon
soek, hoor ons: iemand wat liefhet loop nie met sy eie hoedanighede en
grootpraat voor sy naaste om hulle te verkleineer nie.
Teenoor die omgee-liefde wat my medebroeder en suster se nut en saligheid
soek, hoor ons: Die liefde is nie opgeblase nie. Dit hou hom nie besig met ‘n
vertoonmakery nie. Dit is rampspoedig om in die gemeente rond te loop met die
gedagte van Nebukadneser toe hy op sy paleis se muur gestaan het en die stad
Babel bewonder het met die woorde: Dan 4:30 ‘Is dit nie die groot Babel wat ek
opgebou het tot 'n koninklike verblyf, deur die sterkte van my vermoë, en tot
verheerliking van my majesteit nie?’

Dit is die selfsugtige opgeblasenheid waarmee die een mens hom bo die ander
stel. Dit is ‘n tipiese verskynsel by die Charismatiese godsdiens. Hulle is in
wedywering onder mekaar oor wie die mooiste gawes het en hulle klassifiseer
mekaar ook daarvolgens. Vertoonmakery is iets waarvoor Christene altyd moet
waak, veral as die Here hulle ryklik seën. Oor baie seëninge is mens
noodwendig bly. Maar by gelowiges moet daar in hulle voorkoms en hulle
optrede altyd weer die eenvoud en nederigheid van hart spreek. Ons lees nie
verniet dat Abraham ondanks sy uitermate geseëndheid die beloofde land maar
met tente gaan bewoon het nie - teenoor sy kleinneef, Lot, wat die grootsheid
van die wêreld loop soek het (vgl 1 Joh 2: 15 - 17) in die rigting van Sodom.
Uit die vorige hoofstuk 12:14-17 en 21-26, kan ons agter kom dat hierdie die
naywerige dinge is wat die gemeentelede aan mekaar gedoen het. Om sommer
onbedagsaam die spreekwoord te gebruik: alles is my geoorloof (6:12 en 10:23),
en geen snars om te gee hoe dit ‘n medebroeder of suster se gewete sal kwets
nie... dit is die dinge wat Paulus aanspreek as hy sê: die liefde is nie afgunstig
of grootpraterig nie. Die liefde is nie opgeblase nie.
Vs 5 - teenoor die lankmoedigheid en die brandende hart om goed te wil doen,
hoor ons: die liefde handel nie onwelvoeglik nie. Liefde gooi nie die bestaande
konvensies van betaamlikheid op ‘n revolusionêre manier oorboord nie. Hierdie
woord herinner ons aan die vermanings van hfst 6:5 - oor die gedrag van die
vroue van Korinte, en ook aan verse 21 & 22 - hoe die lidmate van die nagmaal
‘n skandelike vreet-en-suip partytjie gemaak het ten koste van die behoeftige
lidmate van die gemeente. Hier vermaan hy dan deur te sê dat omgee-liefde nie
onbetaamlike gedrag in die hand werk nie. Ons sal ook in hfst 14 sien hoedat
die apostel vir die lidmate met die verskillende gawes wys hoedat hulle daarmee
die liefdesorde in die gemeente moet dien.
Die volgende vier terme het nou meer betrekking op die lewe in die algemeen:
Die liefde soek nie sy eie belang nie. Hierdie uitdrukking kom al van hoofstukke
8 - 10. Sommige lede van die gemeente eis hulle nuwe vryheid in Christus so op
dat hulle nie in die minste bekommerd is oor die heil van die swakkeres nie. Daar
was die houding: as ek dit kan geniet dan mag ek dit maar doen, basta. Die
volgende negatief - dat die omgee-liefde nie verbitterd raak nie, sinspeel
ongetwyfeld op die twiste en regsgedinge waarvan ons in hoofstuk 6 lees. Daar
vra die apostel of hulle nie dan maar liewer onreg wil lei nie, maar hulle is
nagaandig en verbitterd teenoor mekaar. Wel, hierdie uitnemendste weg van
die liefde is ook in staat om die lidmate tot ‘n veel hoëre vlak van lewe op te tel.
Want hierdie liefde is juis wat ons van ons Here Jesus gelees het uit Jesaja 53.
Hy wat alle vorme van onreg teen Hom gedra het om ons van ons
ongeregtighede te bevry. En dit is die beeld en gelykenis waaraan ons
gelykvormig moet word.

Hierby sluit die volgende kenmerk regstreeks aan. Dit reken die kwaad nie toe
nie. Dit sluit ook aan by die bede van Christus aan die kruis dat die Vader hulle
sal vergewe. Spaar hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie. Hulle besef
nie dat hulle U raadsplan, u heilsplan van alle eeue tot uitvoer bring nie. Gee
hulle geleentheid om hulle grondig te bekeer. Hy wil die mense wat Hom kruisig
nie in strengheid laat besoek omdat hulle onreg aan Hom gedoen het nie. ‘n
Gesindheid van vergiffenis. Die liefde gaar nie die skulde van sy naaste in die
kasboek op nie.
Met hierdie laaste sin gee hy ook die oorgang tot die volgende reeks van
positiewe kenmerke van omgee-liefde (vs 6b - 7). ‘n Uiteensetting van die
stelling dat die liefde vol van goedheid is.
Pleks van verlekker in ander mense se ellendes, is dit eerder so dat
die liefde hom verbly saam met die waarheid. Ons kan dit ook vertaal met:
verbly in die waarheid. Die waarheid word as’t ware hier ook verpersoonlik soos
die liefde. Hulle is soos twee susters, wanneer die waarheid oorwin, dan verbly
die suster, liefde, haar saam met haar mede suster, waarheid.
Vers 7 gaan voort met die ontwikkeling van die vriendelike goedheid wat die
liefde tot stand bring. Hier begin ook eintlik eers die nader uiteensetting van
wat in vers 4 met vriendelikheid of goedheid vertaal is. So laat weet hy dat die
liefde alle dinge bedek. Dit beteken om die onreg kwyt te skeld. Om onreg wat
aan jou gedoen is te verontskuldig met die mantel van die liefde. Om die
liefdesmantel oor hulle foute te gooi en dit te bedek.
Hierby sluit die volgende term aan deur te sê: die liefde glo alles. Dit bedoel dat
die liefde die beeld van God in sy mede lidmaat soek. Hy bedek die kwade juis
omdat hy die beeld van God soek en glo dat dit daar is. Maar hiermee is die
taak van die liefde nog nie klaar nie. Want daar waar die geloof oor die beeld
van God in die naaste moet ophou omdat die naaste hom in die sonde verhard...
daar gaan die hoop van die liefde nog verder. Daar waar die sonde van
selfgerigtheid oorwin sou word, is daar ook nog verder die hoop dat die goeie
hulle nog in die toekoms geheel en al sal oorwin. Dan rond die apostel sy
beskrywing van die liefde af met dieselfde gedagte as waarmee hy begin het...
dit verdra alles. Soveel leed jou aangedoen, en die liefde dring jou om steeds
nuttig en goed te bly, dan verdra jy dit as jou kind jou verontreg het, as jou
ouer jou onbillik behandel het, as jou werkgewer nie regverdig opgetree het nie.
Die liefde maak dat jy die onreg bly verdra, en hiermee sluit hy aan by die
lankmoedigheid van vers 4. Want in die volgende afdeling wil hy juis oorgaan
om die onuitwisbare krag van die liefde te behandel.
Wat nou verse 4 - 7 betref, is dit merkwaardig dat die liefde van die gemeente

ons toerus om onreg wat aan ons gedoen word te kan hanteer. Dit is waarop al
die karaktereienskappe rus as hy verklaar dat die liefde lankmoedig en vol van
goedheid is. Hiervan was ons Here Jesus vir ons die uitnemende openbaring.
Hy het Homself opgeoffer en alle skande daarvan verduur sodat ons die ewige
lewe kan hê. Deur ons gemeenskap met Hom sal hierdie liefdesbeginsels ook
hoe langer hoe meer in ons lewe manifesteer. Wanneer ons egter hierin nalatig
of traag is, ja dan bewys dit ook dat ons nalatig en traag is in ons gemeenskap
met die Here Jesus. So, broeder en suster, laat ons dan hierdie voorstelling
van ons Here Jesus Christus voor ons hou, en laat ons ons toevlug tot Hom
neem. Laat ons die innige lewensgemeenskap met Hom ywerig najaag. Laat ons
met brandende harte ywer om met Hom te wandel in hierdie moeitevolle wêreld
waarin ons elke dag moet lewe. So sal hierdie beskrywing van die liefde ook dan
hoe langer hoe meer deel word van u karakter, van u lewe elke dag.
Amen.