Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Wat verder in 't dagelijksch leven de verhouding betreft tusschen
menschen en dieren, komt die vrijwel overeen met die der dieren onderling;
de hoofdtoon is gemoedelijkheid. Varkens, honden en katten leven
vredig en rustig naast elkaar, al gebeurt het wel eens, dat er over een
kluif of een stuk klappernoot verschil van opvatting ontstaat en zoo'n
zaak even met een klauw of knauw in 't reine wordt gebracht. Dan staan
ze een oogenblik tegenover elkaar in een houding van; alleen over mijn
lijk! — Maar 't gaat om de knikkers en niet om de eer van 't spel en met
die knikkers is er al lang een vandoor, eer er dooden vallen. Een oogenblik
later kan men zien, hoe enkele jonge honden heel knusjes liggen
te soezen op den breeden warmen rug van een ronkenden erfvijand, een
vet varken. Omgekeerd kan men soms een biggetje zich als zoogbroertje
zien mengen tusschen een nest jonge honden. Zoo'n viervoetige koekoek
heeft echter al even onhebbelijke manieren als zijn gevleugelde soortgenoot:
hij is de groote schrokker en slokker en weet zijn zoogbroertjes
al heel gauw opzij te dringen....
Eigen is geen vodje; wat het overigens wèl moge zijn, zullen we in 't
midden laten, maar het is de spil, waarom heel de Marindineesche levensbeschouwing
draait.
Daarom staat in de dierenwereld het varken den mensch het naast.
Is het varken, zooals het daar ligt, niet één bonk lekkers, één brok
heerlijkheid? En wordt het bovendien niet omstraald door de glorie van
moed, kracht en rapheid? De varkens zijn de levende spaarpotjes, waarin
de Kaja-kaja gaarne en geregeld zijn klappernootjes offert. Met innig
welgevallen aait en streelt hij de aangroeiende rondingen van zijn dierbaren
vetlap. Hij krabt hem de ruige huid en 't lobbesachtige beest rekt
en keert zich genoeglijk onder de behagelijke krieweling. Met teedere
zorg vangt hij de lastige zesbeendertjes weg en drijft daarbij de spreuk
dat van 't varken alles goed is, wel eens wat héél ver door — volgens
onzen smaak....
Ten slotte zijn evenwel al die zorgen, aan 't knorrige diertje bewezen,
op hemzelf gemunt. Uiteindelijk is het immers toch voor zijn feestdisch
bestemd. Dan zal moeder de vrouw het als gewoonlijk met zijn eigen
naam roepen: „Salol, ma! ma! ma!" — Salol, kom! kom! kom! — Ze
zal den grooten klapperdop, zijn etensbakje, lokkend naar hem toeschuiven
en er stukken malsch klappervleesch in brokkelen. Doch al
deze noodende voorkomendheid is thans laf verraad; want wanneer
Salol zijn gragen snuit zal strekken om van de lekkernij te smullen, zal
daar een man gereed staan, om hem met een zwaren knuppel een welgemikten
slag op den voorkop toe te dienen.
Reutelend en stuiptrekkend zal hij neerrollen. Dezelfde handen, die
II