Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zonnige lente; zoo geleek Wepib op een strammen stronk in den grauwen
kouden winter.
Zoo kaal was ze. Geen vroolijke opschik paste meer bij haar verdorde
knekellijf. Als dorre bladeren hingen alleen nog enkele sliertjes van
afgesleten aanvlechtsels in haar dunne verwaarloosde haartresjes; en
bundeltjes verdroogde biezen bungelden als afgestorven twijgjes in de
groote gaten harer lang-uitgerekte oorlellen.
Gewoonlijk zat ze te clutselen voor de groote vrouwenhut, waar ze
thuis hoorde, naast een smeulend vuurtje ineen geschrompeld; of lag
daar te soezen tusschen haar lievelingen: een paar honden of varkens en
een gore, groezelige oude poes, knusjes tegen haar aangevleid, die ze af
en toe met de dorre handen streelde.
Nog deed ze wel haar best, om in en rondom de hut wat te redderen
en te knutselen, opdat men zou merken, dat zij er ook nog was en om
den waan te wekken, dat ze nog niet gemist kon worden.
Doch allengskens ging dat niet meer. De stramme leden waren niet
meer te bewegen in de stroeve gewrichten. Ze was versleten....
Als een versleten ding lag ze daar voortaan in den weg. Men plaatste
een klapperdop vol water en een brok sagokoek naast haar en niemand
keek verder naar haar om. Zoo volgden de dagen op de nachten en in
stompzinnige gelatenheid, geheel in zichzelve gekeerd, wachtte ze den
nacht af, waarop geen dag meer volgen zou.
Toen ik een tijdje later weer in haar dorp terugkwam, trof ik haar
niet meer op haar oude plaats. Den volgenden dag viel 't mij op, dat ik
haar miste; zoo was ze tot de kenmerkende omgeving dier hut gaan
behooren.
Ik keek rond en zag wat verderop, in de schaduw van een struik, een
bollende mat liggen. Daaronder lag nu de oude Wepib. Ze was ziek, en
daar lag ze, zonder iets, onder haar mat in 't zand. Naast haar een
zachte kokosnoot, een homp harde taaie sagokoek en de klapperdop met
water.
Onverschillig gaat eenieder haar voorbij, gelijk een dier een stervend
dier voorbijgaat. Wepib was immers toch versleten en kon niet beter
doen, dan maar zoo spoedig mogelijk te sterven. En dit is niet alleen
hardvochtigheid, maar vooral besef der machteloosheid om hulp of
verzachting te brengen. De levensvoorwaarden van den wilde zijn ruw
en hard voor eenieder en wreed voor zieken en gebrekkigen. Geen christelijke
liefde heeft nog toegewijde handen en harten vindingrijk gemaakt
om anderer leed te lenigen. De minste gerieflijkheid kent de wilde niet.
Het harde natuurleven is berekend op sterke, gezonde gestellen: zij, die
niet meer meekunnen, vallen uit.
45