Untitled - Stichting Papua Erfgoed

in alle richtingen het dorp uit. Als de onzichtbare vijand een tikje hondenaard
heeft, dan kunnen we gerust zijn....
Zoo toog men met veel lawaai en kabaal het heele dorp rond. Aan 't
eind gekomen, vluchtten de figuranten ijlings weg naar een nabijgelegen
poel. Tot aan 't hoofd doken ze daarin weg in 't drabbige water en werden
aldus, geheel ondergesopt, door enkele helpers van hun opschik en vermomming
ontdaan, zoodat ze er gerust op konden zijn, door de booze
geesten niet als de uitkaaiers erkend te worden.
Onder eentonig gezang ging nu de heele troep weer langzaam naar
den voorkant van 't dorp. Intusschen waren nog eenige lui heel geheimzinnig
en druk doende, om den verdreven geesten den terugtocht af te
snijden. Met een rood geverfden en met jong klapperblad versierden staak
werd voor den ingang van elke hut een gat in den grond geboord, een
. ander stopte daar een bamboe-kokertje met tooverkruiden in en trad dan
het gat meteen dicht.
Aan den voorkant van 't dorp werd verder den heelen nacht door de
arih uitgevoerd. Dit is een dans, die gehouden wordt ter afwering van
ziektegeesten en ook wel om den groei der tuingewassen te bevorderen.
Hij wordt gehouden zonder trombegeleiding. De zang is bij de Imo's
en de Majo's verschillend, doch bij beiden van een weemoedig stemmende
eentonigheid. Zoowel vrouwen als mannen en kinderen nemen er aan
deel. De eigenaardige opschik bestaat uit zware pruiken van lange grasbundels,
die tot over de schouders afhangen. Het dansen bestaat uit
huppelen, zooals bij touwtje-springen, waarbij de grasbundels ruischend
op en neer zoemen. Het is een inspannende beweging, die bij een ziektebestrijding
als zweetkuur beslist in aanmerking kan komen....
In een breeden kring rondom de dansers flakkeren de vuurtjes, waarbij
de ouden soezen, moeders haar blèrende wichtjes stillen en hijgende dansers
op adem komen. Maar den heelen nacht door bromt de sombere zang
en dreunt de bons der stampende danspassen.
Een bepaalde stemming bezielt heel dit vertoon niet. De Marindinees
voelt niet diep: als het ceremonieel zijn loop maar heeft, tellen de gevoelens
niet mee en de scherts der jongeren klinkt vaak schel en schril uit
boven den somberen zangdeun der ouden. Ons hindert dat wel, want ons
stemt het weemoedig dat machteloos hunkeren naar 't leven, dat huiveren
voor de geheimzinnige machten die 't bedreigen, door hen die de beteekenis
en de waarde van 't leven nog zoo weinig beseffen....
'14