N o v e m b e r 2 0 1 2 - Inspirasie

Die rit vanaf die chirurg na die hospitaal het net meer as 5minute
geneem maar dit het soos ‘n leeftyd gevoel. My man is onmiddellik
onder sterk verdowing geplaas en die toetse het begin. Bloed is getrek
en ‘n x-straal van sy buik is geneem. ‘n Sonar het gevolg en nog steeds
was die dokter nie tevrede nie. Hy het ons nie vir een oomblik alleen
gelos nie en het van toets lokaal na toets lokaal vergesel. Die laaste
opsie was om my man deur die tonnel te neem en stukkie vir stukkie uit
te vind wat binne sy liggaam aangaan. Ek het saam gegaan binne die
kamer waar die toets apparaat was. My man het my hand vasgehou en gevra dat ek nie moes los
nie. Ongelukkig moes ek eenkant toe tree toe die masjien oor sy liggaam begin beweeg het. Die
dokter het my geroep om te kom sien presies wat aangaan. My man se dikderm en dunderm was
skoon en sonder enige probleme. Die pankreas was erg geswel. Maar die problem het duidelik
gewys dat die galblaas al vir ‘n ruk heeltemal opgehou funksioneer het en al die stene deur die
kanale wat aan die lewer gekoppel was gedruk het. Die kanale het verstop geraak en die lewer
was besig om te sterf. Die dokter het vermoed dat al die jare die werklik oorsaak van pyn eintlik
die galblaas was en nooit die derm nie. Hy wou glad nie eers probeer opereer nie aangesien my
man te vêr verswak het en hy sou eers die swelsel onder beheer moes kry alvorens hy die galblaas
kon verwyder. Dus sou hy onmiddellik my man op ‘n drup plaas en probeer om die infeksie onder
beheer te kry. Ek het langs my man se bed gaan sit en sy hand geneem en begin bid. Op daardie
oomblik het ek geweet, hierdeur kan ek nie alleen gaan nie. Ek het krag nodig wat sterker as enige
menslike medisyne is. Alle ander dinge het weggeval en die diepe wete dat vandag en vanaand is
al wat ons het en hierdeur sal ek nie deur normale hulp kan kom nie.
Die verpleegsters het my gelos om die nag langs my man te spandeer. Die drup het onverpoos
gewerk en ek het druppel vir druppel gevolg soos dit afbeweeg na sy hand toe. Ek het elke druppel
aangespoor en in my geestesoog gesien hoe die medisyne die erg swelling en infeksie beveg. Tog
het daardie nag soos ‘n leeftyd gevoel. Elke minute het soos ure uitgerek. Die volgende oggend
vroeg is die chirurg terug en nog glad nie optimisties nie. Die infeksie was nog steeds te erg om
hulle toe te laat om te opereer. Hy het met nog ‘n chirurg oor die foon gepraat en gereël dat my
man onmiddellik oorgeplaas moes word na ‘n ander hospitaal in die stad naaste aan ons. Hulle sou
onmiddellik die kanale tussen die lewer en galblaas afsny en dus die lewer ‘n beter kans gee om te
herstel. Dit sou nie die dooie galblaas enigsins kon help nie maar sou ten minste my man ‘n beter
kan gee. Daar was geen ambulans beskikbaar. Ek het die chirurg gevra of dit sou help as ek my
man self vervoer aangesien ek kon sien hoe dringend hy die prosedure nodig gehad het. Dit het sin
gemaak om die dooie galblaas af te sny van die orgaan wat dit besig was om te beskadig. Ek wou
elke kosbare minute vir my man probeer wen. Die verpleeg personeel het my
gehelp om my man op kussings te stut binne die motor en met die drup
vasgedruk op die bopunt van die venster het ek, mooi gesê, glad nie die
spoedgrens eerbiedig nie. Wat ‘n uur sou geneem het, het my net meer as ‘n
half uur geneem tot ek voor die ongevalle afdeling gestop het. My man is
onmiddellik opgestuur na ‘n bekende chirurg se afdeling toe waar hulle op ons
gewag het. Die suster aan diens het langs my kom sit en ons het saam gebid
dat dit tog nie te laat was nie.
‘n Volle twee uur later het hulle my man teruggestoot. Hy was nog heeltemal verdoof. Die chirurg
het aan my verduidelik dat hulle met die hulp van ‘n laparoskopie die kanale moes afsny