2008 / 9ste jaargang 1 & 2 - Rein

Koen SNEYERS Bonanza
Oktober jaren zestig, zeventig. Wij hebben kort
haar, dragen korte broeken, hebben op
het speelplein tijd te kort, proberen een half uur
te laten duren totdat het donker wordt,
en spelen Bonanza. Soms word je neergeschoten,
en val je neer voor dood maar wordt dat opgelost
met whisky : raakt iemand op de grond je aan,
en spreekt dit toverwoord, dan ben je weer verlost,
als wederopgestaan.
In weerwil van whisky is er één dertig jaar
later dood, zijn anderen verdwenen of voor
de drank gezwicht en groeiden de meesten
dicht als land dat, niet betreden, ondoordringbaar
wordt. Cowboys werden gewoon politicus,
arbeider of makelaar. Alleen in dit gedicht
blijft het vier uur, schijnt als voor eeuwig licht
doorheen een whiskyglas in een verstilde roes :
Monumentum Bonanzae, aere perennius.
Moedertaal
For poetry makes nothing happen : it survives.
(W.H.Auden)
Mijn moeder maakte voor ons korte
broeken die ze voerde met haar
verknipte trouwjurk.
Zij breide tekorten aan elkaar,
vermaakte jassen bij het leven,
liet zomen en zonen uit.
’s Zomers maakte ze groenten in,
sperziebonen, tomaten en kersen voor
visite die ’s zondags kon komen.
Voor ouderavond of avondfeest maakte
zij zich op, keurde voor het vertrek
haar jurk, haar mond.
Zij maakte geen lawaai, geen
herrie en ook op drukke dagen
geen kabaal.
Mijn moeder maakte geen ophef,
geen praatjes, geen gedichten.
Haar poëzie was praktisch
onbestaande maar radicaal :
in mijn moeders taal werd moeilijk
mogelijk.
Vuur
Januari en ik stook het vuur
weer op met oude woorden
die zijn uitgedroogd en licht
ontvlambaar : ofschoon, vergeefs
gehoord, verzanden (gelijk
het Zwin), geloogd, geeneens,
gebuurte, gloeien rood op, vergaan
tot as in een gedicht
als in een olievat waarrond
de metselaars. In hete lucht
vliegt soms een regel op, een
vlok verkoold papier waarvan
de rand nog smeult en dwarrelt
neer als Pinkstervuur en steekt
iets onwaarschijnlijk aan.
Alle tijd van de wereld
Wij zaten in zand en hoorden het water,
we speelden met schelpen, emmers en
groeven ons in, we hadden de tijd en zagen
hoe een middag verging.
We fietsten door sneeuw, het was januari,
we waren gelukkig en dronken, een jaar
dat begon. We hoorden hoe wielen bewogen,
een dynamo die zong.
Hij ligt in dit bed als een schip
in een winterse haven, onttakeld.
Wij zwijgen nabij en stilte stapelt
zich op als sneeuw op de kade.
We lopen achter hem aan op de middag.
Gebeden verglijden als zand en als water
rondom de groeve waar hij wordt begraven.
Het is zomer, er hangt sneeuw in de lucht.
1