De bestrijding van invasieve uitheemse ... - Stichting Probos

100% sterfte in enkele experimenten (Davies & Richards 1985; Niesar & Geisthoff 1999).
De dosis glyfosaat die wordt aanbevolen door fabrikanten geeft gewoonlijk voldoende
resultaat (Caffrey 1994, 2001). Het vergroten van de dosis is van weinig nut en kan er
bovendien voor zorgen dat de natuurlijke vegetatie zich langzamer hersteld. De toepassing
van chemicaliën is doeltreffend en goedkoop (Maquire et al. 2008), maar niet onomstreden
vanuit milieuoogpunt.
Herbiciden kunnen het beste vroeg in het groeiseizoen worden aangebracht, wanneer de
planten een hoogte van 20 tot 50 cm hebben bereikt en de bladeren zich hebben ontwikkeld.
Er wordt dan voorkomen dat de planten kunnen gaan bloeien en ze zijn nog redelijk
eenvoudig te bereiken voor terreinmedewerkers. Uit onderzoek in Ierland is echter gebleken
dat jonge zaailingen (< 15 cm) minder vatbaar zijn voor middelen als glyfosaat (Caffrey
1999). Het lijkt dus raadzaam niet te vroeg met chemische behandeling te beginnen. Het
effect is ook gering als te laat wordt begonnen (juni-juli), doordat op dat moment grote
planten de kleinere “beschermen” en de planten daardoor moeilijker te bereiken zijn voor de
terreinmedewerkers (Williamson & Forbes 1982; Caffrey 1994). Caffrey (1994) adviseert
verder een nabehandeling eind mei na een vroegere eerste behandeling. Deze nabehandeling
is noodzakelijk om zaailingen te doden die na de 1 e behandeling ontkiemd zijn. Het hele
behandelde gebied moet vervolgens in juli weer gecontroleerd worden op planten die bloeien
of dreigen te gaan bloeien. Hiervan moeten dan de bloemschermen of toppen worden
verwijderd en afgevoerd om te voorkomen dat er zaad wordt geproduceerd. Deze planten
moeten ook weer behandeld worden met herbicide, omdat deze zeer snel weer kunnen
bloeien en zaad zetten. Daarna is nog een laatste besproeiing van nieuwe zaailingen en
overlevende planten nodig in september. Volgens Caffrey moet de bestrijding met herbiciden
gedurende 4 jaar worden voortgezet om reuzenberenklauw succesvol uit te roeien. In dichte
opstanden reuzenberenklauw, waarin weinig andere soorten voorkomen, kan de behandeling
met herbiciden middels een globale besproeiing plaatsvinden. In terreinen met een meer
gemengde vegetatie verdient het aanbeveling om het middel direct op de planten aan te
brengen.
4.6.5 Biologisch
Wageningen Universiteit heeft in samenwerking met anderen een biologisch
bestrijdingsmiddel tegen reuzenberenklauw ontwikkeld. Dit middel is verder doorontwikkeld
en in gebruik genomen door het bedrijf Plant Biocontrol International (PBI). Het middel
BioBeer bevat een schimmel, Sclerotina sclerotiorum, die van nature in Nederland
voorkomt. In de plant tast de schimmel de wortel aan en zorgt hij voor slecht kiemende
zaden. Het middel moet de hele plant doorgroeien, pas aan het eind van het tweede
groeiseizoen zullen alle planten volgens de ontwikkelaar weg zijn. Voor die tijd hindert de
schimmel de plant wel zodanig dat deze het tweede jaar zelden tot bloei komt. Op de langere
termijn blijkt bovendien dat er bijna geen nieuwe zaailingen meer opkomen en dat de
zaailingen die opkomen snel afsterven. Nadelige gevolgen van het gebruik van BioBeer voor
het milieu zijn nog niet aangetroffen. Het middel moet bij voorkeur in het begin van het
groeiseizoen worden gebruikt, het heeft weinig effect als het later in het groeiseizoen wordt
aangebracht.
Biobeer geeft uiteenlopende resultaten, maar lijkt gezien de ervaringen alleen geschikt voor
gebruik op beperkte schaal bij groeiplaatsen op zandgronden. Op kleigronden lijkt het
middel onvoldoende te werken. Het mag momenteel echter uitsluitend voor proefdoeleinden
worden gebruikt op specifieke locaties waarvoor door het College voor de toelating van
gewasbeschermingsmiddelen en biociden (Ctgb) een proefontheffing is verleend. Het kan
daarom op dit moment niet voor het reguliere beheer worden ingezet.
21