hoe maak je dat? - Het laatste kind in het bos

5.3 wet­ en regelgeving
Verschillende nationale (en internationale) wetten en regels
gelden bij speelnatuur (zie ook Visser, 2008). Het oogt complex.
De vrees voor regels drukt veel creativiteit weg. Om tot
uitdagend speelgroen te komen loont het echt de moeite
om je in de regelgeving te verdiepen. Vaak blijkt er dan veel
meer te kunnen, je moet alleen wel goed weten wat je doet.
5.3.1 Publiekrecht
verdrag inzake de rechten van het kind van
20 november 1989
Naast recht op zorg en liefde, genoeg en gezond eten,
scholing, geloof, verenigingskeuze en meer, zijn het recht
op spelen (artikel 31), het recht op informatie over wat voor
het kind belangrijk is (art 17) en het recht daar een eigen
mening over te hebben (art 13) vast verankerd in de internationale
verdragen over de rechten van het kind.
natuurbeschermingswet- en regelgeving
Deze omvat onder andere de Flora- en Faunawet, Natuurbeschermings
wet, Boswet, gemeentelijke bomenverordening.
Het gaat om de bescherming van natuur- en
landschaps waarden. Denk aan bescherming of verstoring
van waardevolle planten of dieren, kapverbod, kapmelding
of kapvergunning, beschermde leefomgeving of
beschermde natuurgebieden.
Bij de ontwikkeling van speelnatuur in bestaande groenstructuren
moeten de natuurlijke randvoorwaarden in kaart
worden gebracht. Ook spelende kinderen kunnen soms tot
verstoring van de flora en fauna leiden. Het gaat er dan om in
hoeverre dit juridisch als ‘verstoring’ wordt opgevat. De
beheerder kan de afweging maken of spelende kinderen de
natuur in het terrein schade toebrengen, onverschillig zijn of
juist gunstig bevorderen.
ruimtelijke wet- en regelgeving
Deze omvat onder andere de Wet op de ruimtelijke ordening,
Woningwet, Bouwbesluit, gemeentelijke bouwverordening,
bestem mingsplan. Het gaat om de toestemming of verplichtingen
of een bepaald gebied voor spel of recreatie gebruikt
mag worden en of vergunningen nodig zijn voor bepaalde
aanleg of bouwwerken.
De Wet ruimtelijke ordening (WRO) gaat over het maken
van ruimtelijke plannen. Rijk, provincies en gemeenten
stellen samen één structuurvisie op. Dit is een strategisch
beleidsdocument over de ruimtelijke ontwikkelingen in
een bepaald gebied. Het bestemmingsplan realiseert de
beleidsdoelen uit de structuur visie. De gemeente stelt in
principe het bestemmings plan zelf op. Rijk en provincie
kunnen gemeenten algemene regels geven, die
de gemeente in acht moet nemen. Vinden Rijk en provincie
dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor een bepaalde ontwikkeling
of gebied, dan kunnen ze zelf het bestemmingsplan
vaststellen.
warenwetbesluit attractie- en Speeltoestellen (waS)
Het Warenwetbesluit Attractie- en Speeltoestellen (WAS;
ook wel ‘Attractiebesluit’ genoemd) is sinds 1997 van
kracht en van invloed bij het maken van beleid rond
buitenspeelruimte. Het gaat ongelukken met attractie- en
speeltoestellen tegen. Een speeltoestel mag zelf geen
aanleiding zijn voor ongelukken. En als je erop speelt moet
het zo min mogelijk ongelukken veroorzaken (VWS, 2007).
Nieuwe toestellen moeten gekeurd worden door één van
de keuringsinstanties die door de overheid zijn aangewezen.
De keuze voor een keuringsinstantie is vrij; de ene
instantie is beter bekend met natuurlijke speel materialen
dan de andere (Langers e.a., in voorbereiding).
De beheerder van het speelterrein moet een logboek bijhouden
van elk speeltoestel, met daarin onder meer het
oordeel van de keuringsinstantie. De Voedsel- en Waren
Autoriteit ziet toe op de naleving van de eisen aan speeltoestellen
en het wet matige beheer daarvan.
Het is nog steeds moeilijk om precies aan te geven voor welke
natuurlijke elementen in een speelbos of een natuurspeelplaats
de WAS wel of niet geldt. (Leufgen en van Lier, 2007).
Sinds 2007 is er een reikwijdtenotitie bij de WAS. Met daarin
Beleidsinstrumenten en voorwaarden 149