Stad op scherp - Gemeente Groningen

door: Alfred Kazemier
Stel jezelf het volgende voor. Na een bezoekje aan
de IKEA rij je nog even langs de McDonalds aan het Sontplein. Je bestelt
vanuit de auto een hamburger, een cola en een Happy Meal. Een stem in
keurig Nederlands bevestigt de order en bij het uitgifteloket vijftig meter
verderop staat de bestelling klaar. Je betaalt en rijdt tevreden verder.
Groningen in een
platte wereld;
de rol van de
overheid
In een paar minuten tijd heeft deze bestelling
via een satellietverbinding een
lange weg afgelegd naar een callcenter
in India, is daar verwerkt en vervolgens
digitaal doorgegeven aan de keuken in
Groningen. Foutmarge: nihil. Service:
subliem. Klantentevredenheid: optimaal.
Toekomstmuziek? Integendeel. In de
Verenigde Staten groeit dit concept uit
tot een beproefde formule. Bijklussende
Indiase topstudenten leren in ijltempo
de Engelse taal met een vlekkeloos Engels,
Amerikaans of Canadees accent.
De klanten van de vele telefonische
servicecentra van de multinationals in
deze landen worden nietsvermoedend
en zonder hapering bediend vanuit India.
Dat kan ook hier, in Nederland. De
opkomst van razendsnelle informatie- en
communicatietechnieken heeft de wereldwijde
organisatie en productie van
| 7
mei 2006 stad op scherp
kennis en dienstverlening fundamenteel
op zijn kop gezet.
Deze platte wereld is een onstuitbaar
fenomeen, door Thomas Friedman fraai
beschreven en verklaard in het boek
‘The world is flat’. Zijn verhaal is duizelingwekkend
en beangstigend tegelijk.
Terwijl we ons in Groningen het hoofd
breken over groeimodellen, aansluiting
op de internationale kenniseconomie,
Energy Valley, scenario’s voor de bereikbaarheid
en de vraagstukken rondom de
verdeling van werk, zorg, ruimte, onderwijs
en veiligheid, verandert de wereld
om ons heen in een razend tempo.
Het is een tijd van uitersten waarin alle
naoorlogse verworvenheden ter discussie
zijn komen te staan en geen houvast
meer bieden voor de toekomst. Wie zich
het ene moment tot het uiterste inspant
om werkzoekenden uit de kaartenbak-
ken te helpen, wordt daaropvolgend
ingehaald door nieuwe wetten en regels.
Successen uit het verleden geven geen
enkele garantie meer op welk rendement
dan ook. Terwijl we onze naoorlogse
wijken met pijn en moeite voorzien van
broodnodige opknapbeurten – een proces
van lange adem – duwt het kabinet
ons in drie jaar tijd de sociale herstructurering
van de gehele samenleving door
de strot. Weinigen kunnen het tempo
volgen, laat staan de gevolgen overzien.
De bijstand, de kinderopvang, de zorg,
de nutsvoorzieningen; alles gaat op de
schop. Wie het weet mag het zeggen!
Eigen verantwoordelijkheid als antwoord
op individualisering en ontzuiling. Marktwerking
en deregulering als remedie tegen
regelzucht en bureaucratie. De vrije
jongens versus de verzorgingsstaat…
‘Het is een tijd van uitersten
waarin alle naoorlogse
verworvenheden ter discussie zijn
komen te staan en geen houvast
meer bieden voor de toekomst’