Nr. 43 23 Feb. 1933

More documents

Recommendations

Info

KOEKOEK UIT HET LEVEN VAM DEN PLATTE De Plette stond op den hoek van een straat te prakkiezeeren wat of hij doen zou. Hij had met een keukenmeid afgesproken en die had hem zichtbaar een blauwtje laten loopen. Want hij stond hier nu al een geslagen uur te koekeloeren en van de meld was nog altijd geen spoor te zien. Geduld is een schoone deugd en met de meiskens bad de Platte nogal veel geduld! Maar om zes uur afspreken en om zeven nog niet op 't appèl zijn, dat is, zacht gesproken, overdreven. De Platte had er spijt van. Niet om de meld zelf: één verloren, tien gevonden! Maar ze had beloofd een flesch wijn mee te brengen en wijn is een drankje waar meer andere lui dan de Platte ook van houden. De Platte was in den grond van zijn hart, om het eens raak te zeggen, een beetje in zijn gat gebeten, maar hij bad schoon te vloeken dat het kraakte: de meid vertoonde zich niet. Misschien ware de koleire van den Platte wel geluwd, hadde hij juist op dat moment geen politieman ontwaard, met wien hij nog een eiken te pellen had. De Platte is al van nature een Jongen die op het zicht van den helm van een gardevil uit zijn humeur geraakt en deze pakkeman was er bovendien eene, met wien hij het pas aan den stok had gehad. De vorige week was hij een stuk in den nacht, met een stuk in zijn kraag naar huis gelaveerd en daar hij nogal een eindje te loopen had, was hij op de gedachte gekomen, een liedje te zingen om den tijd te korten. Hij had nog maar pas het groote aria van Paust ingezet, dat u allen bekend ls: «Daar ligt nen schelvisch ln de vliet»... als er plots een gardevil kwam opgedoken die hem beval zijn klep dicht te houden. — En waarom? had de Platte gevraagd. — Omdat het verboden is 's nachts la wijd te maken. — Lawijd? Maak ik lawijd? — Ge dankt toch zeker niet dat het zingen is wat ge doet? Nu moet ge weten dat de Platte in den waan verkeert dat hij een pracht van een stem heeft. Zoo bracht daar het eene woord het andere bij en de slotsom van è.1 dat spektakel was dat de Platte in de kast werd gestopt met een lekker procesverbaal aan zijn broek. En nu hij juist weer ontstemd was, wien sag hij daar voorbij wandelen? Meneer den agent die hem op dien bewusten nacht had opgeleid. Ik moet zeggen: de Platte zijn han den jeukten toen hij den schabeletter ontwaarde. Maar hij dacht ook aan de gevolgen en de Platte liet zijn handen jeuken. Nu wou het toeval dat er hem op dlit oogenblik een voorbijganger aansprak die hem den kortsten weg naar het politiebureau vroeg. De Platte keek den man even aan. Het zag er een sterke kadee uit en aan zijn spraak te oordeelen was hij van den bulten. — Wel man, zei de Platte, zelf weet ik het ook niet. — Neen? En gij zijt van de stad! — Zeker, maar met de politie laat ik me niet in. Maar ziet ge ginder dien meneer wandelen, met zijn blinkende knoppen aan zijn jas? — Ja! — Welnu, die kan het u zeggen. — Merci. — Die moet het u zeggen, vulde de . Plutte aan. — Is dat een agent? — Dat is zelfs een hoofdagent. — Maar, vroeg het boertje, hoe moet ik dien aanspreken? — Dien moogt ge niet aanspreken. — Hoe kan die dan weten wat ik wensch? — Ge gaat er naar toe en als ge zoo nog tien stappen van hem verwijderd zijt, neemt ge een aanloop. — Een aanloop? — Ja, een aanloop. En vlak achter hem gekomen geeft ge hem een trap tegen zijn zitvlak, dat ge er zijn tanden van hoort rammelen. Zijt er zeker van, als ge er niet naast trapt, gaat die gast u wel den kortsten weg naar het politiebureel wijzen. • * * Om zijn gramschap weg te werken trok de Platte een kafeetje binnen, waar hij een serveuse kende die hem niet ongenegen was en als het pas gaf, hem gratis-voor-nlet pinten bezorgde. Toen hij binnentrad, zaten daar twee vreemdelingen tegen mekaar op te liegen. De een was een Amerikaan en de andere een Pranschman, maar beiden spraken ze Engelsen. En de Platte gelijk een echte Sinjoor die aan de haven heeft gewerkt, kende genoeg Engelsch om te verstaan wat die twee daar uit hun laarzen sloegen. Ze hadden het over den wind. Er zijn winden en winden, de éénen waaien, de anderen niet. 't Was over wind die waait. — Om wind gewaar te worden, zei de Pranschman, moet ge chez nous zijn, te Parijs, Daar kan het waaien. Stel u voor dat op zekeren dag het zoo fel waaide dat de Eiffeltoren er krom onder werd. Hij was gewoon doorgebogen. — Ja, sprak de Amerikaan daarop, daar moet dan voorzeker al een felle bries gestaan hebben, maar bij ons was het op een schoenen morgen nog anrere peper. Het waalde zóó hard dat er een wolkenkrabber van 300 mtt3r hoog, in een andere straat terechtkwam. De Pranschman gaf zich verloren. Zoo hard waaide het gelukkig te Parijs nog niet. Toen meende de Platte het gunstige oogenblik aangebroken om ook duit in 't zakje te doen. — Laat me toe u te storen. Ik ben Belg. En ge hebt misschien al wel vernomen, Mtjnhe ren, dat de hoofdstad van België, Brussel heet? De twee anderen knikten instemmend. — Bon! zei de Platte. Zijt ge al in Brussel geweest? Ja, ze waren er alle twee al geweest. — En hebt ge daar op de straat niks bijzonders gezien? — Ja, zei de Amerikaan, tusschen de kasseien, in sommige straten, van die koperen schijven. — Dat zijn geen kopperen schijven, zei de Platte. Dat zijn koppen van nagels. Van nagels, ja mijnheeren. En weet ge waarvoor die nagels dienen? Neen, dat wist noch de Pranschman, noch de Amerikaan. — Het ls al gebeurd dat het te Brussel zóó hard waaide, dat er straten gingen vliegen. Ze hebben die nu vastgenageld! De Amerikaan wou er meer van weten. — Kunt ge me niet zeggen, vriend, sprak hij, wanneer of het te Brussel zoo nijg waait? — Telkens als burgemeester Max een redevoering in open lucht uitspreekt! Die zet dan zijn mond zoo wijd open dat het begrijpelijk moet tochten,: zei de Platte. « • • Een half-uur later, nadat hij een paar minuten stillekens met de serveuse gepraat had, verliet de Platte het kafee, opgemonterd en welgezinde Hij zou het meisje, te middernacht, als ze gedaan had met werken, komen afhalen en naar hsuis begeleiden. Ze had hem centen voor de tram gegeven en... nog wat meer ook. Daar de Platte vermoedde dat hij met dat meisje nog een kleine expUkatie zou hebben, voor ze hem ter afscheid zoende, trok hij naar een coiffeur om zijn baard te laten scheren en een beetje reuk op zijn baar te laten sproeien. De Platte is er een waar altijd een reukske aan geweest is. Maar daar zit hij pas neer eh de Vervolg onderaan bis. II
1 KOEKOEK 15 KOEKOEK'S OORSPRONKELUK FEUILLETON De nieuwe heerschappij (Vervolg) Gehuwde mannen strekten onbewust de armen uit om de warmte te omhelzen van een vrouw, en schrokken toen zij aan de vingerspitsen den weer stand voelden van een onbekend slaap- kameraad. Doch wat is het noodig nog verder op al de duizenden bijzonderheden in te gaan van dezen gedenkwaardlgen marsen; weldra zullen geleerden opdagen, die in ontelbare volumen dezsn tocht van de millioenen in kleurige termen zullen beschrijven. Weer daigde de morgen, al is dit een geijkte uitdrukking, die nu geen zin meer had, want de zon was opgegaan ln een klaarte waarop zij geen invloed mejr uitoefende. Het was den ganschen nacht klaar gebleven, een klaarte waarvan men zou mogen zeggen, dat ze zoeter dan nature was gelijkmatiger, zooals een foto soms beter een mensch toont dan men hem ziet in de werkelijkheid. Het werd dus weer acht uur, en tien LLÜLLLLLILLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL! barbier is juist bezig hem in te zeepen, als Janus er ook binnenzwaait. Janus was een vriend van den Plat- ' te. Deze laatste had reeds herhaaldelijk beroep gedaan op de vrijgevigheid van Janus, telkens met de stellige belofte het ontleende bedrag zoo spoedig mogelijk terug te bezorgen. Janus had den Platte bij den coiffeur zien binnentreden. — Als hü zich laat scheren, zoo had Janus bij zich zeiven gedacht, dan is het een teeken dat hij centen heeft. Ik zal hem eens met de gauwte vragen, wanneer hij me gaat afbetalen. — Well riep de Platte, schijnbaar verheugd, wien we daar hebben, Janus! En hoe is *t er mee, vriend. — Goed. En met u ook, naar ik zie? — Ja, ja, weerde Platte af, geene steef... — Platte, zei Janus, ik ben ook zonder werk. Ik kan dus best eenige centen gebruiken. Ge hebt gij in den tijd van mij geld geleend, met de stellige belofte, het me weer te geven. — Potvemonde, zelde Platte, wat hedde gij een goede memorie! — Mijn centen, zei Janus! — Ge hebt toch zeker nog wel tijd om te wachten tot ik geschoren ben, Janus? — Dat wel, meende Janus. — Wel, zei de Platte, zet u dan neer. En de Platte stond op, wreef het schuim van zijn gezicht en was het gat uit. uur 's morgens. En een dag verging, en het werd niet donker. De gewoonte van stappen was al zoo diep geworteld, dat de krampen van zelf verdwenen, en ook de honger scheen minder menschen te kwellen dan den vorigen dag. Doch nu moeten wij naar het hoofd van den stoet snellen om te zien wat daar gebeurde. Niet naar het hoofd van een enkelen stoet, maar van verscheidene. Want deze reusachtige optochten, die steeds aanzwollen met kleine stoeten uit zijwegen, stroomden van Noord en Zuid en Oost en West. naar een zelfde plaats samen: de groote vlakte van Waterloo. DE VERZAMELING OP DE VLAKTE VAN WATERLOO Zij die van de gemeenten rond Waterloo, van Brussel vooral, waren opgerukt, hadden van den eersten dag reeds opgemerkt, dat de groote gebeurtenis zich zou afspelen op het plein van Waterloo. Want hier hielden zij eensklaps stil. Zij die met meer verder stapten, konden nog ter plaatse trappelen, zich omkeeren, neerhurken, maar zij werden onmiddellijk gewaar dat zij geen halven meter vooruit of achteruit konden komen. Achter hen kwamen in dichte gelederen hun landgenooten aangerukt, tot zij een wemelenden muur vormden, die aandikte zonder ophouden. Uit alle windstreken traden stoeten menschen aan en men zag het plein langzaam vol loopen, terwijl 1n het midden een open ruimte bleef, een kring van een vijftig meter diameter. Het wachten zou doodelijk geweest zijn voor hen die daar nu uren en uren moesten stil staan, indien er zich met allerlei kleine incidenten hadden voorgedaan. Wj kunnen er hier slechts van weergeven op tijd en stond. Het weder, wij zeiden het reeds, was van een maagdelijke sereenheid. Het was of de Middellandsche Zee ergens in de nabijheid spoelde, alsof de Lente in aantocht was; indien wij wilden spreken gelijk de barometer, zouden wij zeggen: het was een «beau fixe»; er heerschte een temperatuur waarop men bouwen kan. De lichte wind, die suisde gelijk de muziek van Bach, gaf den indruk, dat noch winter noch romer iets vermochten tegen deze luchtige koelte. De arbeiders die uit de fabrieken en de kinderen die regelrecht uit de school waren gekomen, konden zich koesteren ln deze weldadige tem peratuur, maar dames en heeren. die zich hadden aangekleed voor een straatwandeling ln den winterochtend voelden het zweet uitbreken en ontdeden zich. van de overtollige kleedingstukken. Doch niemand merkte meer wat zijn gebuur deed, want aller aandacht wa* gevestigd op de open plek in het midden van het plein. Instiktmatig voelde iedereen dat men daar de oplossing moest zoeken van de wonderbaarlijke gebeurtenissen die eenleder hadden meegevoerd tot hier. Wat zich op deze ruimte voordeed was echter zeer gewoon. Er stond een verhoog opgetimmers dat met trappen tot eenige meter hoog steeg. Rond dit verhoog Dewogen zich verscheidene menschen, de eenigen die blijkbaar nog vrijheid van bewegen hadden. Twee jonge mannen waren in een vroolijk gesprek gewikkeld; de eene was spiernaakt, de andere droeg een wit doek om zijn schouders geslagen. Op eenige stappen van hen wandelden andere, meer bejaarde personen; een paar nog liepen eveneens naakt. Zij waren negen of tien in getal. Weinig verschilden zü van de omstanders, zoodat de meest vreesachtige Belgen, die gemeend hadden naar het laatste oordeel te schrijden, langzamerhand van hun ontroering genazen, en weer gingen denken, niet mee* aan de vier uitersten, maar aan den intrest op hun geld, aan den rendez-vous met een minnares, aan de melk die op het gasvuur te koken stond. De mannen in de open ruimte waren meest glad geschoren van de kin tot ln den nek, alhoewel een van de jongrten, die met zijn wit doek om de schouders, lange haren droeg die hem over de ooren krulden. — 't Zijn Amerikanen! fluisterde een Brusselaar die op de eerste rij van het publiek stond tot zijn buurman. — Neen, siste deze laatste, 't zijn Dultschers. Ik ken ze! Be was lid van het voedlngskomlteit in den laatsten oorlog, en ik weet er dus alle. van. Ik heb het in 1918 genoeg gezegd, dat we ongelijk hadden met tot Berlijn op te rukken! 't Gerucht verspreidde zich onder de voorste rijen, dat de Dultschers waren binnen gevallen in het land en door middel van hertziaansche golven nu het gansche land verlamden. Dit verwekte natuurlijk groote opschudding, en al de diplomatie van een advokaat uit de eerste rij was noodig om te beletten dat het awoert-geroep van een der omstanders niet in een algemeen gebrul ontaardde. — Wij moeten toch niet overiild een oordeel vellen, sprak de advokaat. Laat ons een oogenblik stil zijn en luisteren welke taal zij spreken. Met groote moeite werd verkregen, dat een betrekkelijk stilzwijgen intrad, en gespannen rekte men de ooren naar de onbekende figuren in het midden, (Vervolgt)
Page 1 and 2: prijs 0.50 fr. HUMORISTISCH WEEKBLA
Page 3 and 4: Abonnement > Jaar fr. 25.00 Abonnem
Page 5 and 6: KOEKOEK 5 Diepzinnige beschouwingen
Page 7 and 8: KOEKOEK 7 DJLSTERSCHE HUMOR NEN DRO
Page 9 and 10: P A R L E M E N T Voorzitter PONCEL
Page 11 and 12: in. KOEKOEK 11 S4
Page 13: KOEKOEK 13 Van een paar gelukzakken

Nr. 43 23 Feb. 1933

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?