Nr. 43 23 Feb. 1933

6
KOEKOEK
ZUUR EN ZOET
(UIT HET DAGBOEK VAN DR PANGLOSS)
(SLOT)
Iedere stiel die zich respekteert heeft
zijn patroon. En de andere ook. Zoo is
er een heilige Voor de suikerbakkers,
de advokaten, de paardendieven, de
hoorndragers, de kanonniers en de
plantrekkers. Ook de geneesheeren bezitten
hun patroon: den heiligen
Esculapus.
Met dendienen is 't maar aardig
afgeloopen, zooals ge misschien weet.
Zijn ijver en zijn plichtsbewustzijn
gingen zoover dat hij, niet alleen de
zieken genas, maar zelfs de dooden
weer in 't leven riep. Hetgeen hem
natuurlijk de vijandschap van een
heele boel menschen op den nek haalde.
Om te beginnen van de gemeentesekretarissen,
die hun boeken van den
burgerlijken stand nooit ln orde konden
brengen. Nauwelijks hadden zij
eenen afgeschreven voor 't piereland.
of daar daagde Esculapus op en tien
minuten later stond de springlevende
doode weer op 't gemeentesekretariaat.
achter een nieuw pasport.
t Was zelfs verloren geoorlogd! De
regimenten van den vijand vielen omver
als kaartenhuisjes, maar helaas!
zij lagen nog niet schoon op hunnen
bult of, door tusschenkomst van Esculapus,
stonden zij weer paraat.
Een groote moedeloosheid maakte
zich van de patriottische burgers meester.
De professloneele heiligen, die
hun brood moesten verdienen met
mirakels te vertoonen op de kermissen,
begonnen te morren. De onafhankelijke
pers trad in aktie. Alles
had zich misschien nog bepaald bij
een parlementaire motie van wantrouwen
tegen Esculapus, ware Pluto het
leger der ontevredenen niet komen
aandikken.
Pluto, dat was den direkteur van
't kerkhof.
— Ge rafelt heel mijn kliënteel weg!
lamenteerde hij. Waarop hij besloot
bij den algemeenen direkteur, meneer
Ju pi ter, te gaan.
Toen meneer Jupiter van Esculapus'
fratsen hoorde, schoot hij plotseling
in zulke koleire dat hij, stande pede.
den bliksem op onzen wonderdoend
afzond en hem in een hoopje asch
veranderde.
Het ergste was dat Esculapus, DIE
zooveel stervelingen uit den nood had
geholpen, zich zelf niet kon helpen.
Hij was dood en bleef dood-
Ziedaar de levensgeschiedenis VAN
onzen patroon. De zcdeles DIE zij bevat
is gelukkig met verloren gegaan. WIJ,
moderne Esculapen, zullen ons WEL
wachten van de levensgeesten aan EEN
doode terug te schenken. Dat IS
overigens geen spel. Iedereen moet
leven, ook Pluto. In n'y A pas DE
sot métier! zegt de Pranschman. DAARom
is ons doel van Juist het tegenovergestelde
van Esculapus te doen.
En ons korps bevindt er zich niet
slecht bij.
Dat wil natuurlijk met zeggen DAT
alles op wielkes loopt in onzen stiel.
De menschen hebben, helaas, NOG
altijd niet geleerd tot hiertoe VAN DE
markt af te trekken zonder onze direkte
tusschenkomst. Sterven LS Inderdaad
zoo gemakkelijk niet en daartoe HEEFT
men nog altijd onze hulp vandoen. HET
spijtige van *t geval LS, dat WIJ ZELF
ter plaatse moeten gaan en dat DIT
niet kan gebeuren per korrespondentie.
Zoo werd lk verleden WEEK telefonisch
naar Kriebelgem geroepen.
Kriebelgem is ver, en in tegenstelling
met wat de publieke opinie denkt, bezitten
al de jeneesheeren nog GEEN
auto. Per velo ging het ook met, WANT
lk had mijn rijplaat voor 1933 nog niet
betaald. Te voet dus.
Als ik te Kriebelgem aankwam stond 1
de zieke juist op 't punt VAN TE J
genezen. Goddank! dat ik nog in ttjds
was! Tien minuten later WAS hij
natuurlijk dood.
Met mijn twintig zuurgewonnen
baarden op zak stapte ik de dorps- 1
herberg binnen.
— Kan ik hier overnachten? VROEG
ik. — Zeker!
Waarop ik kennis maakte MET DE J
feestvierende erfgenamen van DEN
overledene en om twaalf uur van DEN
nacht in slaap viel, na tezamen ONS
verdriet te hebben afgedronken.
— Hoeveel ben lk u schuldig? vroeg
ik 's anderdaags aan den waard.
— Welke kamer hebt gij gehadf
vroeg hij.
— Welke kamer? Gij weet toch WEL
dat ze allen bezet waren en LK op den
biljart moeten slapen heli
— O! sprak de man, op den biljart?
Dat is 1,25 fr. per uur!
IK heb gezworen van nooit meer
naar Kriebelgem terug te keeren. Als
de menschen daar willen STERVEN
moeten ze 't maar trachten van het
zonder mij klaar te spinnen.