Nr. 43 23 Feb. 1933

Abonnement > Jaar fr. 25.00
Abonnement ' maanden r. 13.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheckrekenlng «Het Licht» n. 56733
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 1S7.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 43 - Tweede Jaargang - 23 Febr. 1933
ONZE GALERIJ VAN BEROEMDE EN BERUCHTE MANNEN
D r
Vlaaien zijn Vlaamsche papachtige
baksels — soms misbaksels —
niet te verwarren met de Vlayen,
waarover wij het hier hebben. Niet
dat hij niet smakelijk en zoetjes
zijn kan, maar week en halfbakken
ls hij toch feitelijk niet. Al de lezers
van ons bijblad Vooruit kennen
hem. Ze kunnen nog geregeld
iedere week zijn vulgarisatie-artikels
lezen in den jaargang van
1931. Maar dat is een andere kwestie
en als hij nu niet meer in Vooruit
schrijft, komt dat door de ongeneesbare,
slepende ziekte waaraan
onze dokter lijdt: de verstrooidheid...
Toen hij op de wereld kwam,
dacht hij er zelfs niet eens aan!
Van toen af is hem die vergeetmanie
bijgebleven en moest ge hem
b.v. vragen, wanneer voor het eerst
de week-end in zwang kwam of
wanneer Julius Caesar zijn laatsten
radio-speech hield, hij zou
het zich heel zeker niet meer herinneren.
Hoe iemand met zulk een geheugen
dokter worden kon is ons een
raadsel gebleven.
Een feit staat echter onomstootbaar
vast. Vlayen was een der eerste
wijkdokters van den Bond
Moyson en deze heeft or zich nooit
over te beklagen gehad. Door eigen
studie verdiepte onze esculapus
zich meer en meer in de baksteeniologie
en was hij dan ook op een
gegeven oogenblik de aangewezen
man om het laboratorium van den
Bond in te richten.
Hij dresseerde daar voor het
eerst de mikroben van de tering
en de onwetendheid, verschalkte
er de meest uitgeslapen kiemen,
zette er de bakteriën letterlijk het
mes op de keel en dwong ten slotte
den eerbied af der meest preten
tieuse bacillen en menschen.
De opsporingen der ziekten en
zijn studiën over sociale geneeskunde
brachten hem meer en meer
op den voorgrond, terwijl zijn demokratische
opvattingen hem in
nauwere betrekkingen deden komen
met het bestuur van de socialistische
mutualiteit te Gent.
VLAYEN
Maar Dr. Vlayen zcu weldra uit
zijn wereld van pottekens, pannekens
en proefbuisjes een wonderen
opgang beleven. In 192b reeds
voelde hij zich niet meer op zijn
gemak in 't laboratoriumken der
Speldenstraat. Er moest iets veranderen
in zijn bestaan... En 't
kwam- Hij kreeg een ruimer werkveld
in de vrachiige lokalen, der
St. Margrietstraat.
Maar 't was nog niet alles: hij
werd professor aan de Gentsche
hoogeschool. Toch waren zün ambities
nog niet gestild: hij werd
kandidaat senator...
De verstrooidheid
J
rad echter
hier in haar ergste stadium en die
kandidatuur kostte T~em heel wat
moeilijkheden vanwege het ministerie
om ten slotte totaal in den
vergeethoek te geraken.
En het was maar best ook. Want
Vlayen had zich eens te meer vergist,
voor zoover een dokte, zich
vergissen kan, wel te verstaan.
Hij dacht zoo bij zichzelf: met
mijn bolhoedje, met mijn cigarillotje
en mijn paravluuken zie ik
er heel en al gesteld uit om in den
senaat op pensioen te paan. En
hier lag zijn groote dwaling! Hij.
die zich reeds bij de ouderen rekende,
hij was nog maar pas zijn
geestelijke puberteitsjaren ingetreden
en zou nog eerst zijn ware
mening moeten ontdekken : veearts.
De menschheid heeft oiiwijlen
zooveel ondankbaars en ellendigs
aan zich, dat de broederliefde van
lieverlede overslaat naar de dieren.
En zulke tragedie speelde zich
onbewust in de ziel van onzen dokter
af.
Hij huufde op een mooien morgen
5000 M2 grond aan 't Patijntje,
de bekende Leiebocht bij Gent en
vestigde er zich temidden een neerhof,
waarvan twee reuzenganzen
— Jan en Mie — het sierraad uitmaakten.
Het was te schoon om waar te
zijn; iedereen gevoelt dat onmiddellijk.
Maar iets wat nochtans
waar en schoon is, en waarover we
wel gaarne een woordje zouden
wülen zeggen, ware het niet dat die
loensche Jo-jo zich nu juicht achter
onzen rug over ons papier heenbuigt,
dat is... Mevrouw Vlayen.
Ze IS de joviale, rustige, verstandige,
trouwe levensgezellin van
hem, die ze weet te sussen als de
kiespijn hem te pakken heeft.
Geen honderd geneesheeren kun'
nen het dan verhelpen.
Dat gebeurt al eens meer in het
leven van Dr. Vlayen, die een gezworen
vijand is der specialiteit engeneesmiddelen
en vroeger steeds
de apotheek voorbijliep om in den
kruidenierswinkel van Vooruit
eenige katrienspekken te koopen
tegen de valling...
Doch laten we liever tot het
eeuwig weibliche terugkeeren.
Zekeren dag dus, kon de vurige
dokter in kwestie zijn vrouw alweer
niet gerust laten. Ze hield
een lief hondje op den schoot.
Reeds had hij eens zijn tanden laten
zien, maar Dr. Vlayen, de algoede
dierenvriend stoorde zich
daar niet aan en deed maar voort.
Maar «knap» zei Azor, en hij
beet zijn meester een stuk oor af.
Sedertdien kent de liefde van
onzen doorbraven held voor honden,
katten, peruchen, kanarievogels,
Engelsche kiekens, ganzen,
kalkoenen, konijnen, steenratjes
en goudvischjes geen grenzen
meer.
Hij loopt nu b.v. heele dagen te
zagen en te vragen naar de zonderlingste
diertjes om zijn aquarium
te vullen: garnalen, oesters,
gezoden kreeften, voorloop van
krokodillen, gerookte haring, ingelegde
rogge, sardienen en pterophyllum
scalare, een visch die
iedereen kent en waarover ge ons
niets verwijten kunt-
Dr. Vlayen heeft tenslotte nog
één geluk : hij mag van chance
spreken, dat hij niet in de buurt
woont van dokter Pangloss
Die twee lollekensheeren passen
zoo goed bij elkaar, dat het geen
week zou duren of ze richtten SAmen
een sanatorium op, om er allé
ziekten te genezen met den lach..
(Zie vervolg onderaan blz. 4