2 7 N O V E M B E R 1 9 3 2

14 KOEKOEK
UIT HET LEVEN VAM DEN PLATTE
HIJ KOMT GETUIGEN
De Platte was een poosje in een clrfcus
geëngageerd geweest.
— Als stalknecht? hoor ik u vragen.
— Neen. Als artdst.
Hij was de man, die in de pantomine
w*rd doodgeschoten. Door dronken
cow-fcoys.
HU stekte een Indiaan voor. Men
maakte hem bruin, stak hem een bos
pluimen in zijn haar en klaar was kees
Zoö werd hij eiken avond losgelaten
op het tooneel dat een paardenkamp
voorstelde.
De Platte moest een paard verdonkermanen.
Doch telkens als hij bijna
met zijn knol weg was, kwamen de cow
boy's toegesneld en die schoten hem
dan dood met een revolver van zwaar
kaliber.
Ik vertel dat natuurlijk maar in twee
woorden, maar geloof me, het was een
wreed spektakel en iederen keer els
de Platte afgevangen was en de cowboy's
gingen hem te lijf, beefden de
toeschouwers van angst en spanning.
Maar de tijden zijn beroerd.
Er kwam hoe langer hoe minder volk
naar het cirkus en men kon het op het
gezicht van den direkteur lezen, dat
de flnancieele toestand van zijn onderneming
al zoo bedenkelijk was, als deze
van het land, waar minister, de Broqueville
zich heeft voorgespannen.
Op zekeren morgen riep de direkteur
eijn artlsten bijeen.
— Dames en heeren, sprak hij, ik
moet u met zeggen, dat het met de
zaak niet vlotten wil. De inkomsten
slinken van vertooning tot vertooning.
He zie me verplicht u van morgen af
naar de alfabetische volgorde van uw
namen te betalen...
De Platte, die Wijkimans heet, stond
•» anderendaags de eerste aan de kas.
De direkteur keek hem vragend aan.
— Wat is er, man?
— De kom mijn pree halen, direkteur
— Maar, zei de andere, ge heet gij
toch Wijkmans.
— Gisteren, ja. Maar vandaag niet
meert
— Hoezoo?
— Ik heb een deknaam aangenomen.
Ik heet nu Almans.
De direkteur was het niet eens met
hem. Met het gevolg, dat de Platte
nog dienzelfden avond ontslag nam
als Indiaan-
Maar acht dagen nadat hij uit het
cirkus verdwenen was, kreeg de Platte
een dagvaardiging om voor het gerecht
te verschijnen. Hij moest komen getuigen
in een zedenzaak, die zich n. 1.
in het cirkus had voorgedaan.
De Platte trok zijn Zondaagsch pak
«an en begaf zich op den gestelden
dag naar het Paleis van Justitie.
Hij was te vroeg op zijn post.
Voor zijn zaak voorkwam, werd de
zaak van een dronkenman behandeld.
Ik weet niet of gijlte er zult mee
lachen, maar de Platte lachte zich
een bult.
Hst gold twee drinkebroers, die
nachtlawaai gemaakt, gevochten en
opstand tegen de politie gepleegd hadden.
— Zat u er bij, vroeg de rechter aan
den kornuit, toen den beklaagde den
man met een flesch bier op het hoofd
sloef?
— Ja, Edelachtbare.
— En wat deed de getroffene?
— Schreeuwde hij?
— Neen, meneer de Juge, hij lachte.
— Lachte hij?
— Dat hij schokte.
— Eh waarom?
— Omdat de andere het fleschje
stuksloeg, want toen was hij zijn bier
kwijt.
— En gij?
— Ik!
— Gij ook waart stomdronken.
— Wie vertelt dat, meneer de Juge?
— De agent, die u naar den Amigo
bracht!
— Maar die man liegt.
— Geen stadhuiswoorden gebruiken.
— Maar Edelachtbare, die agent vergist
zich.
— Een agent vergist zich nooit.
— In elk geval, het zou bewezen
moeten worden, dat ik stomdronken
was.
— De agent, begon de rechter...
— Hoeveel om me naar het Noordstation
te voeren?
— Twintig frank, menheer!
— En voor mijn bagage?
— Ik zal daar niets voor rekenen.
— Zeer goed, vriend! Laad ze open
ik ga te voetl
li
Maar de beklaagde liet hem niet
uitspreken.
— Met den agent, zoo antwoordde
hij, heb ik niets te maken. Maar het
laatste wat ik me herinner is, dat ik
over de Groote Markt liep en toen
viel Ons Lieve-Vrouwentoren omver.
En toen maakte ik, dat iik er tusschen
uit kwam.
— Wat wilt ge daarmee zeggen? hengelde
de rechter.
— Wel alleen dit, zed de andere, ligt
de kerktoren er, dan heb ik gelijk, maar
staat hij nog overeind, dan zal de
agent wel gelijk hebben...
Zoo kwam dan de zaak vóór, waa
voor de Platte was opgeroepen geworden.
Men had een paardrijdster en een
leeuwentemmer in de stallingen betrapt
op onwelvoegelijtoe handelingen. De
Platte was daar onwillekeurig getuige
van geweest. Het koppel was gesnapt
geworden door den pompier van dienst
die in die historie een oneerlijke konkurrentle
had gezien en een klacht!
ingediend bij het parket.
De Platte werd één van de eerstenI
ondervraagd.
— Wat hedde gij gezien? vroeg de
Juge.
— Ha! zei de Platte, met een on-j
noozel gezicht, ik heb die twee bijeen
zien komen in den stal.
— En dan?
— Ze hebben malkander een hand]
gegeven.
— Ga voort.
— En dan?
— En een tootje!
— Daarop zijn ze in malkander!
armen gevallen.
— En?
— Ik heb de vrouw hooren zuchten.
— En hü?
— Hij was intusschen aan iets aas
het frutselen met zijn hand.
— Waaraan?
— Dat kon ik niet zien . .
— En dan?
— Dan heb ik iets hooren kraken!
— Hooren kraken? En dan...
— Dan?
— Ja...
— Dan werd het stil, muisstil natuur.!
lijk.
— Stil. Toe jongen, ga voort.
— Wel, meneer de Juge, om u de
waarheid te zeggen, dan heb ik
meer kunnen zien.
— Waarom niet? Was het plots
donker?
— Neen, daarom niet!
— Waarom dan wèl?
— Ja, hoe zal ik dat explükeeren?'
— Gelijk ge wilt!
— Welnu, meneer de Juge, dan deed
de leeuwentemmer aldoor maar teeken
met zijn achterste dat ik moest weggaan.
En ik ben weggegaan!