2 7 N O V E M B E R 1 9 3 2

_ 6 • KOEKOEK _ _
2>e schoone z>i&I van 't kind
EEN INTERVIEW MET
KARDINAAL VAN ROEY
' «Koekoek», die voor niets terug
deinst, wist binnen te sluipen ln het
aartsbisdom te Mechelen. Zoo gelukt
het den duivel soms ln de meest geheiligde
plaatsen z-Hn duivel te ontbinden.
Toen wij zachtjes de deur open staken
van de kamer waar de kardinaal
een kiesmanifest opstelde, en wij ons
zelf rechtzinnig aankondigden als de
duivel in menschen gedaante, bemerkten
wij bi) den eersten oogopslag, dat
Mgr. Van Roey geen den minsten afkeer
had voor onze bokspooten.
— Kom binnen en zet u, sprak hij,
hoe is 't thuis en met de kinders?
— De kinders, begon ik, de kinders,
lk versta er niets van. Als ik mijn kinders
gadesla, schijnt het mü dat de
wereld op haar hoofd draait.
— Wat is er met de kinders, vroeg
de kardinaal?
' — Monseigneur, zei lk bedroefd,
mijn kinders zijn niet gedoopt, zij deden
hun eerste komnrunie niet, en zie,
ze zijn slechter dan andere kinderen.
Dat versta ik niet. Die kindereen spreken
niet van hun moeder te vermoorden,
ze loopen met geen broodmes tusschen
de tanden, kortom er is iets dat
niet in orde is.
De kardinaal schudde bedenkelijk
het hoofd.
— Ja, sprak hü, ik heb betere tijden
gekend. Ik herinner mij... 't was in een
gemeenteschool nochtans, maar zelfs
in de gemeentescholen van dien tijd
was de pastoor baas. Het was ia een
groote gemeente van West-Vlaanderen.
In die school waren twee kinderen, die
de godsdienstles niet volgden. Al de
andere kinderen kregen ten strengste
verbod met die twee kinderen om te
gaan. Het deed deugd aan het hart te
zien, hoe die twee altijd alleen...
— Alleen met twee, onderbraken wij.
— ... in een hoekje van het speelplein
stonden toen de andere kinderen
zich vermaakten.
— Ja, gaven wij toe, de katholieken
hebben steeds de edelmoedigheid beoefend.
— Die kinderen, vervolgde de kardinaal,
schreiden soms in hun uitgeworpenheid.
Maar dan wierpen wij er naar
met modder en steenen, want wij wisten
dat het duivelsohe tranen waren
die zij weenden.
— Christus, gaven wij toe, zal met
welgevallen neergezien hebben op dat
hartverheffend schooltooneeltje, hij die
gezegd heeft: Laat de kinderen tot mij
komen.
— Ja, besloot de kardinaal, wij hadden
die kinderen gaarne subiet bij
Christus gehad. En onze meesters gaven
ons les over den vreeselijken dood
dien deze twee duivelskinderen zouden
sterven. Helaas, die schoone tijd ls
voor een groot deel voorbij.
— Een groot deel, Jawel, maar nog
niet gansch, gelukkig! Monseigneur, gij
leest zeker de «Standaard», en het
«Volkske», en de vele kiesblaadjes van
de katholieken.
— O, ja! En dan schijnt het mij dat
de schoone oude tijd terug keert. Potverrnllle,
mijn propagandisten kunnen
er weg mee! Zij jongleeren met de ziel
van het kind, alsof wij' nog ia het jaar
1900 leefden.
— Die heropleving van het gulden
tijdperk is grootelijiks aan u te danken,
Monseigneur, en aan uw bisschoppen
met hun herderlijke brieven.
— Ja, lachte de kardinaal, en zie,
ik ben hier juist weer bezig een kiesmanifest
op te stellen. Op den buiten
maakt dat vreeselijk effekt.
— Zoodanig, gaf ik toe, dat «Vooruit»
uw wachtwoord heeft overgenomen.
— Welk wachtwoord?
— Zij zullen haar niet hebben, de
schoone ziel van 't kind. En de «Vooruit»
herinnert er aan hoe kinderen
van 7-8 jaar 12 en 14 uren naar de fabriek
moesten, hoe zij 75 centiem boete
kregen om te hebben gelachen bij het
getouw. Toen hebben de bisschoppen
ook herderlijke brieven opgesteld, namelijk
om de patroons te 'beschermen
tegen die kinderen welke soms durfden
lachen, en erger nog, die soms in slaap
vielen bij het werk. Verdomme, Mon-
Als wij na een paar weken nog terugkomen
op den werelds-paasdag, dan
is het omdat wij zoo maar niet willen
paren op een gestelden dag.
In onze dokumentatle vinden wij
een knipsel terug uit «HET LAATSTE
NIEUWS», en wij lezen er de erotische
woorden van M. Benkin:
«In de moeilijke omstandigheden,
welke de wereld thans doorworstelt,
heeft de viering van den
Wereldspaardag een bijzondere
beteekenis. Op dien dag worden
de enkelingen en de volken herinnerd
aan een hoofddeugd, welke,
alom verspreid, er ten zeerste moet
toe bijdragen om de huidige moeilijkheden
te boven te komen».
Een hoofddeugd? En dat in den
mond van een katholiek? Wij dachten
veeleer dat de ohkuischheid een hoofdzonde
was?
Men raadt hier duidelijk den invloed
van senator Lindekens, den man, die
van het wufte, laffe, smerige, verdoemde
Frankrijk spreekt, omdat er niet
genoeg vruchten van den parensboom
vallen.
Dat M. Benkin dooj den Wereldspaardag
deze hoofddeugd alom wil
verspreiden ls zeker om te lachen? De
mensoMieid heeft voorwaar naar Renkin
niet gewacht om deze deugd te
beoefenen.
Maar waar M. Renkin werkelijk te
ver gaat, dan Is het wel met volgende
woorden:
Opdat hij zijn volste beteekenis
seigneur, dat was een schoone tijd. En
toen was er veel minder gevaar dat de
ziel van 't kind verloren ging, want er
kreveerden er 40 ten honderd vóór ze
den ouderdom der zonde hadden bereikt.
— Schoone tijd, schoone tijd... prevelde
de kardinaal. En toen kreeg de
kerk meer geld van de patroons. Nu is
't overal krisis, en ik begin te vreezen
dat er een oorlog, een verfoeilijke oorlog
konit.
— Wat zal de kerk dan doen?
— O, we zijn gereed. In onze herderlijke
brieven zullen wij Gods zegen inroepen
voor de nationale wapens. Maar
a propos, begon zich de kardinaal ineens,
gij züt hier bezig nntj voor den
aap te houden. Gij hebt geen eerbied
voor het priesterkleed en voor den
godsdienst.
— Wat dat betreft, Monseigneur,
kijk eens in uw spiegel. Gij zult eenige
kwezels voor u winnen uit schrik voor
de hel. Maar gij met uw bisschoppen
zijt bezig zooveel menschen te degouteeren
van uw gezalfden mond, dat
men hem weldra zal dichtplakken met
een afficheke :
Gesloten wegens openbare maatregel
van sociale hygiène. En de godsdienst
zal dan misschien niet meer door de
modder gesleurd worden.
D E W E R E L D S - P A A R D A G
hebbe, moet de Wereldspaardag
ook, dunkt mij, gevierd worden
ln den vorm van een kruistocht
tegen het «potten». Uit algemeen
oogpunt, is het potten een onvruchtbare
vorm van voorzorg.
Met ruilmiddelen aan bet verkeer
te onttrekken, dreigt het alle
voortbrengende takken van dè
bedrijvigheid in de war te sturen...»
Onder die ruilmiddelen kunnen alleen
de vrouwen worden begrepen.
Welnu, wij verklaren het onomwonden!
Wij weigeren onze vrouwen van
hand tot hand te laten gaan, en al
zijn wij voorstanders van de Wereldspaardag,
dan wenschen wij hem toch
in den engsten familiekring te vieren.
En Renkin heeft er zijn neus niet
ia te steken!
OOK DE PAUS DOET MEE
In hetzelfde nummer van HET
LAASTE NIEUWS lezen wij, dat ook
de paus zich met paren inlaat:
«Jonge paren kunnen nu ia den
namiddag onaangemeld ia het
Vatikaan verschijnen; zijn er genoeg
liefhebbers, dan worden zij
spoedig tot den paus toegelaten,
die hun persoonlijk een herinneringsmedalje
overhandigt».
Wel te verstaan wordt de medalje
niet uitgeloofd voor den eerste of den
beste. Ieder doet wat hij kan, al wordt
er telkens op gewezen, dat het geloof
zonder de werken een blank huwelijk
Is.