nen Student

2
KOEKOEK
EEN SCHITTEREND HOFBAL
TE BRUSSEL
Deze titel is niet van ons, we knipten
hem uit DE STANDAARD, die begint
aan grootspraak te doen sinds
twee van zijn bazen in de regeering
zetelen.
In werkelijkheid was het hofbal een
zeer bescheiden onderneming, zooais
het past in deze slechte tijden van
krisis en bezuinigingen. En er zou
zelfs dit jaar weer geen hofbal zijn
gehouden, ware het niet dat de koning
aan al zijn trouwe onderdanen
gelegenheid heeft willen geven hun
staatsiekleeren uit de kas te halen om
er de lucht van de motbollen te laten
uitwaaien.
De kleederen die men er te zien
kreeg, waren dan ook krisistolletten.
De koning en prins Leopold droegen
hun kakipak van alle dagen, voor 't
profijt, natuurlijk. De koningin had
het toilet van voor vijf jaar, dat toen
tot aan de knieën reikte en dat gelukkig
voorzien was van eéh breeden
zoom, die nu is uitgelaten. Prinses
Astrid, die in gezegenden toestand verkeert
en wiens eenvoudigen levenswandel
reeds dikwijls werd geloofd, verscheen
in een -ewoon peignoir. Zooveel
ongekunsteldheid deed sommige
dames van aandoeningen de tranen
in de oogen krijgen.
De andere dames hadden hun oude
kleeden verlengd met een goedkoop
satrjntje of een boord van een oud
gordijn. De heeren waren ook niet ten
achter gebleven in zuinigheid en sommigen
hadden de spaarzaamheid zelfs
zoover gedreven dat zU verschenen
met het stijve hemd en den kol die
reeds voor het vorige hofbal haddtn gediend.
Niemand wilde zich immers
blcot stellen aan eenige berisping van
den minister van Financiën, die zün
mannen had aangesteld om te waken
dat hier het slechte voorbeeld der verkwisting
niet zou gegeven worden.
Sommigen hadden zelfs hoegenaamd
geen kol aan, maar dat was nadat zij
het buffet hadden bezocht en door
de lakeien voorzichtig waren neergezet
op den rand van het trottoir voor
het koninklijk paleis.
Wat het buffet betreft, ook daar
was rekening gehouden met de instrukties
van het ministerie van Financiën.
Er was droge haring met
rogge brood, snrot met patatten in kazakken
en rolmops met pistolets. Er
waren ook twee dozijn broodjes met
hesp voor de hooge gasten: maar er
was spuitwater in overvloed en ook
geuze lambiek, van zeer ouden datum
bezorgd door de welwillende bemiddeling
van Herman Teirllnck.
De geuze lambiek was feitelijk de
eenige weelde van dit bal, waardoor
de koninklijk familie cn de aristocra­
tie aan de werkloozen andermaaj hebben
bewezen dat men niet moet werken
en grof geld uitgeven om zich
deftig te amuseeren.
Andere berichten
Zelden heeft men zulken toeloop van
volk gezien aan het Hof als voer het
laatste bal.
Waarschijnlijk is deze groote bijval
uit te leggen door de ekonomische krisis.
Op zulke bijeenkomsten is er namelijk
een banket, en een kosteloos
maal is in deze zware tijden niet te
versmaden.
Laat ons onmiddelijk verklaren dat
de toiletten van een echt koninklijke
pracht waren. Voor onzen smaak waren
echter de koninklUkste juist deze
die bijna niet bestonden. Wij hebben
daar een paar ruggen en het tegenovergestelde
gezien, waarvoor wü zouden
toestemmen patriot te worden.
De tconeelschikking was door Teirlinck
geregeld. De koning droeg een
driehoekig kroontje dat zeer prettig
aandeed, en de koningin straalde van
tienduizend elektrische lampen, die in
de paarlen van haar halssnoer op zeer
behendige wüze waren aangebracht.
Jan Grauls, die een stem heeft welke
rapper over den Oceaan gaat dan
Lindbergh, riep de namen van de aankomende
gasten. De politiebrigade die
op dat geroep was toegesneld van den
post der Groote Markt, moest onverriohterzake
terug keeren.
Wat ons betreft, wü hebben met voldoening
vastgesteld dat alles in het
Vlaamsch gebeurde; wij getuigen het
op ons eere woord, voor zoover wü dat
hebben. Inderdaad, den ganschen
avond en naoht hebben wü bü een
poezelig gravinnike gezeten dat onze
taal machtig was en wij hebben dan
ook den Vlaamschen leeuw uitgehangen
tot in de vroege ïurkens.
— Hoe durft gü nog op zee varen wanneer al uw familieleden er den
deed vonden?
— Waar zy'n de uwe gestorven?
— In hun bed.
— Hoe durft gü nog in een bed slapen!

Abonnement i Jaar fr. S85.f.;
Abonnement maanden r. 13.61'
Abonnement » maanden fr. 6.8S
Postrheckrekenlng «Het l.lcht» n. 5673*
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
^ • • « • • • • • • • • • • • « • r a B n B H B i
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 40 - Derde Jaargang - 1 Februari 1934
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
HENRI VAN DAELE
Als ge naar den besten dictionnair
van de wereld grijpt en ge
zoekt naar de definitie van «echte
Gentenirre» dan zult ge er naast
lezen : Henri Van Daele. Een betere
uitleg bestaat er overigens
niet. Misschien prijkt er zijn beeltenis
bij : een klein, bollig, joviaal
baasken met dikken, lachenden
kop en met die heldere platvette
stem, die klinkt als de klokke
Roeland zelve.
Maar daar we de boekenkennis
schuwen zijn we op ontdekkingstocht
geweest naar den Ouden
Brusseüchen Weg te Gentbrugge,
waar we Henri in lijf en beenen
zouden aantreffen. Hier woont hij
in een kraaknet, eenvoudig en gezellig
werkershuisje. De bescheidenheid,
het feit dat een paar
stommeriken hem vroeger hebben
tegengewerkt en dat de baard- en
brilintellektueelen hem doodzwegen,
omdat ze niet veel van zijn talent
en zijn psychologische opmerkingsgaven
snapten, zijn daar een
beetje de schuld van. Doch Henri
is er des te gelukkiger om.
'k Heb giene «Villa Pattat»
nuudig en al ben ik «Den bloedvriend
van den keunink» niet,
mijn stukken hên nog alle dagen
sukses en dat is uuk iets wirdü
zegt hij, ons in zijn keuken binnenleidend.
— Drijnkt gij nen dreupel ?
vraagt hij.
— Neen, merci.
— Allez moedere, schijnkt er
mij tons uuk maar iene, besluit
maar dadelijk onze logische gastheer.
We laten de glaasjes klinken en
het interview is meteen ingezet.
— 'k Leve kik hier tusschen
mijne popegaai, mijn duiven, kanariveugéls
en bliekskens... begint
Van Daele.
Zijn papegaai, «kootje», is zijn
beste vriend en zijn ergste vijand.
Hij vliegt rond in de keuke.i
en aast op alle papiertjes, manuskripten
en boeken, die hij steeds
ongenadig vaneen pikt. Ge zult
bijvoorbeeld zelden een brief ontvangen
van Henri, waar zijn papegaai
niet eens zijn bek heeft ingezet.
Ook in onze konversatie
roert hij af en toe eens zijnen
snavel.
— Vertel ons iets over uwe kinderjaren,
Henri.
— 't Es al van in 1877 dak-ik
hier rondluupe. We waaren mee
acht kinders. Zeven zeuns en ien
dochter. Mijn voader was nen
roare schacht. Binst den dag was
hij meneer en 's avonds schoolmiester
op d'avondschole. Hij was
uuk toonielmiester in den Laurentskring
en lierdege ons kinderrollekens.
— Ja, ja!... (Dat is de papegaai)
.
— En hoe steldet gij het op
school?
— Op de Muideschool was 'k altijd
den ierste. Frans Van der
Heggen en Jules De Backer kunnen
't nog getuigen.
— Ja, ja!...
— Tot mijn elf jaar ging ik
naar 't schoole, 'k werd dan kopermouleur,
maor 'k was te veel
syndikalist in d'uugen van den patruun
en ik krege mijn zantse... Al
mijn kameraoten gijngen seffens
in staakijnge. Da was nen tijd!
— En hoe werd dit konflikt opgelost?
— 'k Wildege zelve nie mier
weerkieren noar den atelie en 'k
zettege mij aan 't schrijven van
liedjes en revuen veur de Vooruit.
Maar standvastig studeerdige 'k
en ontwikkelde mij, zuudat de welweters,
die ierst mee Van Daele
lachtegen omdat hij gien korrékt
Nederlandsch en kost, weldra van
een kale reis thuis kwamen. Ik
sprak mijn taal zoo beschaafd als
een onderwijzer, zooals ge thans
zelf vaststellen kunt en zoo ge
lust hebt uw interview in het
Fransch of Engelsch voort te zetten,
moet ge u niet geneeren : ik
kan u vlot te woord staan...
Terwijl we zoo te praten zitten,
is «kootje» ongemerkt onze druppels
genaderd en heeft er zich
eens flink aan te goed gedaan.
— Ja, ja!... Ja, ja!... acht hij
in zijn zottigheid.
— Sakkerzuu, straks ès mijn
paopegaoi weere zuu zat of een
mussche! vloekt Van Daele, terwijl
hij de glaasjes* door andere
vervangt en ze opnieuw vult.
— Uw eerste jaren als revueschrijver
waren zeker lastig?
— Ik heb er nog geschreven op
behangpapier, om geld te sparen.
Het was Edward Anseele, aan wien
ik onzeglijk veel te danken heb,
die mij steeds inspireerde. Hl}
stond me bij met raad en daad.
Ik speelde in den Multatulikring,
bekwaamde me meer en meer in
de tooneelsveelkunst en schreef
tenslotte zelf een heele serie stukken.
Maar de tijd van «Hedde 't
vast hen», «Ferrer», «De Tjakke»,
enz. is lang voorbij.
— Een triomf tijd?
— 'k Wil het gelooven, de studenten
sloegen ons té Leuven met
ons stuk «Ferrer» ")ijna dood...
— Hoeveel stukken schreeft ge
reeds?
— Wel een honderd vijftig en 'ft
ben nog aan 't einde van mij»
Latijn niet.
— Dat verdient een dekoratie!
— Men heeft er mij een wete»
op te solferen ook. Kom maar eenS
kijken.

En terwijl we de mooie, blauwe
dekoratie van «ridder in de orde
van Leopold II» gaan bewonderen,
een onderscheiding die hij
dubbel en dik heeft verdiend wegens
zijn ontelbare belanglooze
medewerkingen aan liefdadigheidsfeesten,
drinkt «kootje» weer
onzen Schiedam uit.
Als we terug in de keuken komen
hangt de papegaai als een
heilige geest rond te zweven «au
ralenti».
— Ja, ja!... orakelt hij verder.
Henri Van Daele merkt het niet
eens, hij is aan "t vertellen, hij
toetert ons zijn gansch verleden
voor oogen : een leven van strijd
en werken. Meer dan 3o jaren
leeft hij dag in dag uit met de
eenige bekommering : zijn stukken.
Gedurende den dag schrijft
monteert en repeteert hij ze, 's
avonds speelt hij en 's nachts fantaseert
en schept hij. Het is als
een obsessie geworden en nu heeft
Mj rust noodig.
ttij weet dit. Hij is er toe besloten.
Maar zal hij het doen?
Nog ieder jaar levert hij geregeld
4 nieuwe stukken. Men speelt
ze in Minard te Gent en' in de
Folies Bergère te Brussel voor
bomvolle zalen. Ze houden het er
weken en maanden achtereen op
het programma uit en worden
steeds gaarne terug gezien.
— Maar zeg ons eens, Henri, wie
heeft er U, — buiten Anseele —
nog veel geholpen?
— Cyriel Buysse! Ik heb het
steeds als de grootste eer beschouwd,
samen met hem Uzeken
voor het tooneel te hebben bewerkt.
En de groote, nederige artist uit
het werkmanshuisje van den
Ouden Brussëlschen Weg vertelt
ons in ontroerende en dankbare
bewoordingen zijn eerste ontmoetingen
met den grootsten Vlaamschen
romanschrijver en met diens
zuster. Loveling-Buysse was voor
hem een moreele steun van de
grootste waarde. Hij was de intellektueel
naast den kunstenaar.
Henri voelde het en kende van
toen af maar één ambitie meer in
zijn vrije uren : dien man geestelijk
benaderen, zich opwerken. Nu
nog leert hij. En hij zal het blijven
doen, zoolang hij leeft.
— Onze artisten, ik bedoel vooral
onze tooneelspelers, zegt ons
Van Daele, hebben een tekort aan
algemeene onticikkeling. Alle dagen
ondervind ik dat!
We hebben ook dien indruk en
we aarzelen zelfs niet er bij te
voegen dat, hadde Van Daele de
gelegenheid gehad hoogere kursussen
te volgen in plaats van van
jongs af voor zijn brood te moeten
wroeten en hadde hij geleefd te
Parijs, te Berlijn of in een andere
grootstad, hij thans zeker een
wereldberoemdheid zou genieten.
Alhoewel hij sedert tientallen jaren
het sukses op zijn weg vond
en zijn stukken in het Fransch
vertaalde, is hij echter zijn taal,
zijn klasse, zijn geboortestad getrouw
gebleven.
— Waaraan werkt ge thans,
Henri?
— Kom mee naar 't schotelhuis
ik zal het u laten zien. Daar, tusschen
een stel blinkende kastrollen,
kiest de schrijver er zich eene
uit. Hij licht de schijf af... en
waar anders de lekkere Gentsche
hutspot te dampen ligt, liggen nu
volgeschreven blaadjes papier.
— Hier kan kootje ze niet van
een stekken, lacht Van Daele. Ik
wil u wel het onderwerp verklappen,
voegt hij er aan toe, maar ge
moet het voor u houden. Zeg aan
de lezers van Koekoek dat ik binnenkort
een groote operette speel
«De moderne Boer», dan weten ze
toch iets...
Als we terug in de keuken koinen
heb ik nog juist den tijd mijn nota's
te redden uit den bek van een
zatten papegaai, die blijkbaar niet
wü, dat ik voor zijn baaske reklame
maak Op 't half verscheurde
lijstje lees ik nu nog
een deel van Van Daele's werken:
De Kaasbaron, Het oorlogskindeken
(geschiedkundig drama). Een
half huis te huur, Uzeken, Geschied
van Taofel en bedde, Toone
hé 't mülioen, Villa Pattat, Ne
vrije apotheker, Jan Schapevel, 't
Lustig weeuwirke, De Hertefritter,
Ne vieze patriot, Treezeke Barrevoets,
Rond de kisse mee spelden.
Lotje of de mislukte revue, Hebt
g' al een certificaat, Een eiwe okkaozie,
De bloedvriend van de
koning, Het Testament van Bar-
KOEKOEK
bara Baert, De filmster, Een
schuunmoeder uit de duust, Hitier,
't Mirakel van Gent, enz.
Ge ziet, hoe ouder Henri wordtin
jaren, hoe jonger zijn hart en
hoe vruchtbaarder zijn geest. Hij
heeft in zijn vak, in zijn kunst
een behendigheid en een meesterschap
gekregen, die velen hem benijden
mogen. Over zijn stukken
zelf moeten we maar één ding zeggen:
als ge ze zien wilt, neem dan
uw kaarten acht dagen op voorhand!
Anders geraakt ge in den
Minard niet binnen.
Alvorens we den héld onzer beroemde
galerij hébben verlaten,
hébben we hem tenslotte nog over
zijn liefdeleven geraadpleegd.
— Moest gij de waarheid wete,
ge zoedt mij een zantsewolle geven...
stoeft hij.
— Ja, ja!... (de papegaai krabt
zich achter zijn oor en).
— Is het waar Henri, dat, toen
Frans Demey eens in het cirkus
een proloog voordroeg, en daar
tusschen 't volk uw koeke-tiene
bemerkte, hij het er maar uitflapte
van «loetje, ge moet nie ongerust
zijn, Henrietse ès hier al!»
— Chut! Z'ès daorü...
— Drijnkte nog nen dreupel?
vroeg zijn charmante huisvrouw,
binnenkomend.
— Merci, madam, kootje is al
zat genoeg!
Allez Henri, houd u kloek en
schrijf en wrijf er nog maar vele
jaren op los!
Salut en duizend keeren merci,
niet alleen voor den Schiedam,
maar ook voor het feit, dat ge
midden de zwarte krisismiserie bij
uw volk er nog het lachen, het
verzet en den moed in houdt!
Een teekening, die geen verklaring vereischt. -
.(uit «Neuer Vorwarts»)V

KOEKOEK
VAN DAELE-ANEKDOOTJES
Voor den oorlog in den ouden goeden
tijd, vertoefde Heniri Van Daele
eens met zün Mietje te Rijsel. Hij was
daar metaalbewerker maar ten gevolge
eener krisis viel hij werkloos. Wat
nu gedaan? Er was slechts één uitweg
om niet van honger om te komen:
naar Gent terugkeeren.
Maar hoe? Wie zou de centen voor
de reis bezorgen?
Onze revueschrijver zat nu eens leelrjk
in nesten.
— We gaan hier nu van honger sterven,
meende Mietje.
— Neen kind, g- met uw laatste duiten
wat peper en zout en wat grauw
papier koopen...
— Waarom?
— Ge zult het zien.
Mietje wist wiet wat ze denken moest
van dien onbegrijpelrjiken praat. Had
Henrietje het nu in zijnen kop gestoken?
Enfin, het meisje deed wat hij bevolen
had.
Een uur later stond Van Daele op
de markt te Rijsel... een zonderling
poeder te verkoopen tegen de motten!
Hij verkocht de grauwe pakjes als
broodjes!
Vlug had hij aldus veel centen verdiend.
— Kom Mietje, sprak hij dan, we
moeten er rap van onder trekken of
onze klanten slaan ons anders nog
dood... als ze van ons peper-en-zout
proeven!
• » »
Henri was met den Multa naar Antwerpen
getrokken waar ze met «Allerzielen»
den eersten prijs wegkaapten.
's Avonds, in 't hotel, was 't souper
en Van Daele moest liedjes zingen.
Om een zijner zangen met het noodige
decorum te omlijsten haalde onze
held de slip van zijn hemd te voorschijn
en streek er mostaard aan.
En of hij sukses had!
Maar 's anderendaags kwam Mietje
natuurlijk altes te weten.
Resultaat Henri moest plechtig zijn
ontslag indienen bij den MultatuMkring...
Twee dagen nadien speelde hrj natuurlijk
weer mee...
* * *
Henri had eens 10 fr. ontleend aan
zijn goeden vriend Prosper (Van Overberghe).
Op een Zondag kwam hü met zün
Mietje een café binnen, waar Prosper
gezeten was naast een mooi meisje.
De schuldenaar liep dus regelrecht
den wolf in den muil.
Nauwelüks zat Van Daele neer of
Prosper kwam naar hem toe en fluisterde
hem in 't oor:
— Zeg Henri, geef mij eeijs vlug
mün 10 frank weer, 'k zou met mün
lieveken paling willen gaan eten...
Een oogenblik kreeg Van Daele alle
kleuren: Hoe zou hü uit de schande
geraken? Hü had geen geld om die
schuld te vereffenen!
Maar plots bedacht hü zich en kalm,
met een breed gebaar, en vrü luid antwoordde
hü:
— Tien frank? Och, ik wil wel...,
beste vriend! Allez Mietje, kunt ge
hem eens 10 frank leenen? Help hem
eens uit den nood...
Aldus geschiedde...
Henri, toen hij op de Vnjdagmarkt
woonde, schreef daar zün stukken
plat op den grond liggend...
Hü zwom letterlyk in zün handschriften.
Maar dit belette niet dat hü, niettegenstaande
hü meestal op zün buik
voortwentelde, toch eens in een naald
trapte.
's Namiddags zat hij schier te huilen
met zijn sterk omwonden been:
net een oorlogsinvalide.
Een vriend kwam hem bezoeken.
— Wat scheelt er? vroeg deze.
— In een naald getoapt...
— Bezie hem daar nu eens zitten,
kruidje roer-mij-niet spotte op ongepaste
wijze Marie.
Maar slecht bekwam het haar want
hare Heniri snauwde haar terug:
— Wa wete gij daorvan... O, ziere
dat da doet! Zie, 'k zoe nog liever zes
kieren in 't kinderbedde komen dan
in ien naaide té terten!
Hij heeft gelukkig in de volgende jaren
noch het een noch het ander gedaan...
• • *
Onze held kent niet alleen Nederlandsen,
Pransch en Engelsch maar
heeft ook Duitsch willen leeren.
't Was rond de jaren 1906, toen hij
de lessen in Duitsch in «Ons Huis»
op de Vrijdagmarkt zou volgen. Maar
ge moest uw eigen grammaire koopen
en uw eigen inktpot meebrengen...
Van Daele — met zün groote
artisten-negligentie — vergat echter
zün Inktpot te stoppen, stak hem zoo
maar in zün zak bij zün spraakkunst
en kwam natuurlijk gelijk een halven
neger op de Vrijdagmarkt aan...
Sedertdien kocht hij zich geen nieuwe
spraakkunst meer en is dus ook in
de taal van Goethe en Hitier niet zoo
goed thuis als in die an Mark Twain
en Bernard Shaw.
• * •
Henri' heeft veel waterkens doorzwommen.
Hü heeft eens in Noord-
Frankrijk een kind uit het water gehaald,
te Gent op de Graslei eens
par erreur zün eigen hond gered (die
beter dan hijzelf zwemmen kon) en
tenslotte te Eekloo in een poel eens
meuleken-draaien geleerd aan 20 Jon­
gens, die in hun zwembroek p van
de danige leute!
Enfin, nu nog ls hü een «as» al
mag hü niet verward worden met wat
men noemt «een onder duiker».
• • •
Er is ook niemand die beter aan de
trapéze kan merken. Voor 't eerst
kreeg men hem aldus te bewonderen
in de rol van een onderpastoor, die in
de revue «Och hiere, dat ezelken!» —
te Léde-berg de vooroefeningen deed
voor een zoogezegde groep patronageturners.
Het ongeluk wilde, dat, toen Henri
met zijn hoofd naar omlaag hing, hü
er mee in zün omgeslagen soutane
vemestelde en het publiek voor zün
centen nogal eenige waar te zien
kreeg...
• • *
Het volgende moet er zün goedhartigheid
laten uitschijnen:
Van Daele had aan zün vriend Van
Overbengfne, bij diens huwelük, een
bruidstruik beloofd.
Hij kwam er inderdaad mee voor de
pininen, acht maanden na hiet huwelijk...
op een goeden middernacht!...
• * *
Henri wilde malgré tout eens den
zoon van een züner vrienden — die
uit Amerika overgekomen was — te
zijnent te gast hebben.
Hij deed het onmogelüke tot de zoon
in kwestie eindelijk bij hem kwam
logeeren en drie weken lang mocht
slapen in... een koffer, ...'n stuk decor
uit «In Holland geïnterneerd»!
• « •
Eens trof men Van Daele aan, bezig
met letters te branden, door middel
van een gloeienden stoofhaak, in zün
tafel.
— Wat beteekenen die initialen?
— Dat moet mij bestendig herinneren
aan een jongen, wien ik werk heb
beloofd! — was het antwoord. Zoo
zachtaardig, vrijgevig en goed, zoo
vergeetachtig is onze kunstenaar ook.
Hij had eens een neger opgenomen
uit de Senegaleezen-sektie der beruchte
tentoonstelling van 1913 te Gent. Hü
ging er mee dineeren, samen met een
vriend, maar merkte bij zün drukke
praten niet eens, dat hü al de porties
van het bedeesde zwartje mee opat en
achteraf dus nog een maal moest laten
bestellen voor den «echten» figurant
uit «Wit of zwart».
Zoo zijn er honderden anefcdootjes
te vertellen over dezen man, die
ondanks harde tüden en zwarte dagen
steeds de prediker is geweest van gezonde
leute en fünen humor. Uit al
deze vertelseïkens komen zijn gebreken
naar voren, die hem, zonderling genoeg,
nog sympathieker maken dan hij
eigenlijk reeds is en hem ons toonen
als een edel karakter en als het prototype
van den echten Gentenaar.
5

6 - KOEKOEK
Een Vlaamsch
Leeuwke
Opgedragen aan «Het Laatste Nieuws»
(1909)
1.
Ne lieuw geluk den diene
Hé nog nooit iemand geziene,
Geluk een serpantine
Krijnkelt hij overal deur,
Tot zelfs hij monseigneur.
Hij. ès gedekoreerd,
Iets dat hem hiel charmeert,
Van Leopold, zoo gruut,
Die kreeg hij zelfs 'ne puut
Es 't er ien prinske ziek,
HU en wil giene blek,
Veur al de gruute Jans
Doet hU den lieuwendans;
Maar aan den werkersstand
Trokt hU al menigen tand.
HU maakt zelfs uiterst tam
Onderkruipersreklaam.
Es zUn daad niets veurnaams,
Het es toch al in 't vlaamsch.
Op onzen schepenraad
Die es 't hij veural kwaad,
Goed dat hU niet en büt,
Maar hU die grolt altUd:
REFREIN
ZU zullen hem niet temmen.
Den fleren Vlaamschen Leeuw,
Zoolang de leeuv kan klauwen. -
Zoolang hU tanden heeftl
*
'nen Student
i.
Ja, ouders lief, gU liet mU hier
[studeeren,
•t Es al elf Jaar, veur 't lieren van dokrteur:
Maar geluuf mU. om tot daar te
[arriveere
Es 't nen embras, ja, net is ien slameur
'k Zuip eiken dag, ja, zonder arreteeren
En jonge meiskes brenge 'k 'thuufd
[op hol.
In kaberdoeskes gu 'k rmj amuzeere.
Goe'e studente doen dat allemol.
Daarom zUngt blij met mij:
«Vive les étudlants pèr-mère.
REFREIN
Vive les étudlants,
Al moest er 't laatste stoelken aan.
Sieske wordt toch ne man.
On 's en fou a-ri-ke-di-ki-ki-rère,
On s'en fou a-ri-ke-di-ki-kl!
n
In 't politie* die durf 'k mU uuk stelle,
Tc Roep al van buiten «en bas la calot»
Meê mijne stok die ben 'k uuk 'ne felle.
En 'k draai er meê, ja, zust gel Uk ne zot
Ruiten, cafés, hê 'k al kapot gesmeter.
Ik hê zelfs al in 't Rolleke gezeten.
El Ja, w'hieten wU da studentenlol.
Goeie studenten doen dat allemol.
Daarom zUngt blU met mU:
«Vive les étudlants pèr'-mère».
REFREIN
m.
De zesde kier, oh nie 't en ès gien
[schande.
Dat ik in 't doen van mUnen examUn.
Azuu maar altUd 'n viel deur de mande
Ten naaste kier zal 't wel in orde zUn
Zend maar veel geld, al was het laatste
[beetse
G'hêt toch 'ne zeun in de gentsche
[uugeschool,
Hedde ne mier, vraagt er nog wat aan
[peetse
Goe êwers die doen da toch allemol.
Daarom zijngt blij met mU:
«Vive les étudiants pèr'-mère».
REFREIN
üit «DE TSAKKE»
door Henri Van Daele
De vooruitgang
der wetenschap
HET «SYNTHETISCH
BIEFSTUK»
In Amerika is men er eindelUk in
geslaagd het «synthetisch biefstuk» te
vervaardigen.
Iedereen weet ongeveer wat een biefstuk
ls, maar een «synthetisch biefstuk»
dat is een ander paar mouwen.
In wetenschappelüke taal uitgedrukt
ziet de naam van dit biefstuk er ongeveer
als volgt uit:
rm 365
a2 bz X k: Jr.o
p 5d
Ge zult met ons moeten bekennen
dat het niet smakelUker kan. En ook
niet eenvoudiger.
i-m
— Garcon geef mU .een a2 bz! !
a. u. b.! p
Zooals ge 't zelf direkt in uw kUkers
hebt. heeft zulk biefstuk uitstaans
met ongeveer alles wat g maar
denken kunt: met de chemie, de
balistiek, de regel van drie en zelfs
van meer, het blmetal'sme, de kosmische
poëzie, en andere cyclonale
hersenstoringen.
Het ls overigens een volkomen verkeerd
idee bU de meeste menschen,
van bU het woord biefstuk aan een
stuk geroosterd vleesch te gaan denken.
Hebben wU binst den oorlog geen
afkooksel van eikels gedronken en onze
nijp niet gestopt met tabak die op de
boomen eroeide? En was er ook maar
iemand die Mj het verorberen van dez?
produkten, aan koffie of aan Semols
is gaan denken?
Het «synthetisch -.iefst* -
zal ln
den handel gebracht worden onder den
vorm van pillen. Te verkrijgen in alle
goede apotheken
De waarheid over
de dienstweigeraars
In flamingantische en socialistische
bladen is den laatsten tüd heel wat
nonsens verteld over de slechte behandelingen
waarvan de dienstweigeraars
zoogezegd het slachtoffer zouden geworden
zUn in de Belgische gevangenissen.
Naar aanleiding van de behandeling
van zün begrooting heeft de minister
van Justitie dienaangaande klaren
wün geschonken.
Indien wU goed hebben begrepen,
is het om ze nog beter te kunnen behandelen
dat de regeering aan de
dienstweigeraairs de voordeelen weigert
van het politiek regiem. Het is
dan ook te veronderstellen lat de
dienstweigeraars van deze nog grootere
voordeelen misbruik hebben gemaakt
en zich aan overdaad hebben
schuldig gemaakt, niet zoozeer omdat
zij honger hadden, maar puur om den
Belgiek te klooten, dat wil het zoo leelUk
moeten zeggen, waardoor zU andermaal
hun slechte inborst en hun
anti-vaderlandsche bedoelingen hebben
bloot gegeven.
Als er dienstweigeraars zUn die niettegenstaande
deze overdaad aan voedsel
en goede behandelingen mager zijn
geworden, getuigt zulks niet tegen het
regiem, maar tegen de hun eigen verdorven
natuur, want het is een algemeen
erkend feit dat men slechte varkens
niet vet kan mesten.
Ten slotte zUn er dienstweigeraars
gestorven. Maar dat bewUst niets tegen
het gevangenisregiem. want toen
zij de gevangenis verlieten leefden zU
nog. Het eenige wat men den gevangenisbestuurders
kan ten laste leggen
is misschien juist het feit van ze te
hebben naar huis gestuurd. Er is ook
geklaagd over de gevangenis dokters,
die verkeerde inlichtingen zouden verstrekt
hebben over de patiënten. Hier
ook treft niemand een blaam dan de
dienstweigeraars zelf, die zich hebben
verstout ziek te zijn in strijd met het
advies van de gevansjenisdokters en
zich aldus hebben schuldig gemaakt
aan ernstige inbreuk op de tucht.
Het is hun trouwens slecht bekomen,
want ze zijn aan hun ongehoorzaamhe'd
bezweken.
De minister zei niet dat er hier immanente
rechtvaardigheid was gebeurd,
maar iedereen begreep het zoo.
ERNEST CLAES
Het is toekomende week de beurt
aan Ernest Cla'es, den bekenden
Vlaamschen schrijver, om in onze
galerij van beroemde en beruchte
mannen zijn zaligheid te krijgen.
De auteur van «De Witte» is voldoende
bekend om hier in deze
aankondiging meer te moeten zeggen.

1
KOEKOEK 7
Ons dagelijksch
verhaal
van alle weken
MADAME DE POMPADOUR
Meneer en madam Pompwinckel
hadden het groot lot gewonnen en waren
dus verplicht hun oude gewoonten
vaarwel te zeggen en een nieuw leven
aan te vangen, op ruimeren leest geschoeid.
— We zouden moeten beginnen met
naar den Franschen theater te gaan,
oordeelde Madam Pompwinckel na
eenige dagen studie.
Zoo gezegd, zoo ?edaan.
Een Parüsche troep voerde juist Madame
de Pompadour op. Het echtpaar
Pompwinckel, dat geen wcord Fransch
begreep zoo groot als een huis, zat
op de balkonzetels zijn oogen den kost
te geven.
— 't Is heel schoon, zei meneer,
maar 't is spijtig dat we daar niets
kunnen van meedragen. Stel u voor
dat de geburen ons morgen eens explikatie
vragen, we zullen niet eens
weten te vertellen wie die ' ladame de
Ponpandoer was.
— Vraag het ne keer aan dien heer
die naast u zit, fluisterde madam
Pompwinckel harren man in het oor.
Pompwinckel trok zijn stoute schoenen
aan:
— Zoude gij mij rsoms niet kunnen
zeggen, vriend, wat voor een schepsel
dat die Madam de Pompandour eigenlijk
was?
— Madame de Pompadour? Dat was
een rococococotte!
— Hoeda?
— Een ro-co-co-co-cotte! herhaalde
de aangesproken heer.
— Tja! zei Pompwinckel onthutst.
— Ewel vroeg Madam, wa zegt
hij?
— O! sprak Pompwinckel, geen
moyen van diene vent te verstaan, 't
is nen hakkelaar...
— Kon ik nu maar eens achter mijn
©oren krabben, dan zou ik tenminste
eens na kunnen denken hoe ik hier
weg kan komenI
.(Judge)
DE TAAL DER
VRUCHTEN
Het «NIEUWS VAN DEN DAG»
ontziet zelfs de dccden niet meer om
er lollekens rond te verkoopen. Zoo
lezen we b.v. in het blad van verleden
Zondag volgende titel:
DOOD VAN LORD
HALIFAX
De oudste peer van
Engeland
We verwachten dat, bij het afsterven
van de nazaten van dien peerlord.
«Het Nieuws van den Dag» met
volgende opschriften zijn artikelen zal
opluisteren:
DOOD VAN LORD
IRWIN
De rijpste banaan
van 't land
• • •
DOOD VAN EEN
NICHT VAN LORD
HALIFAX
De fijnste pruim
van Engeland
• •»
EEN ACHTER­
NEEFJE VAN LORD
HALIFAX
DOODGEBOREN
Het jongste appelmoes
van het Britsche Rijk
Maar het zou ons dan ook met verwonderen
moesten eens of morgen de
Engelsche bladen weerwraak nemen en
bij den zedelijken dood van den redakteur
van Lord Halifax' Brueselsch
doodsberichtje schrijven:
OP PENSIOEN­
STELLING VAN EEN
MEDEWERKER VAN
« HET NIEUWS VAN
DEN DAG »
De schoonste mespel
yan België
Het nieuwe
programme van
de regeering
SindB de samenstelling van de regeering
werd gewijzigd en twee oude
ministers werden vervangen door twee
nieuwe, is het ook onontbeerlijk dat
een nieuw programma wordt opgemaakt.
We vernemen dat men daaraan
reeds had gedacht en dat het eerste
punt van dat nieuwe programma reeds
werd besproken op den laatsten kabinetsraad.
De beslissing genomen in
verband met de radio bewijst dat de
regeering besloten is het niet te laten
bij woorden maar spoedig tot daden
te willen overgaan.
Wat is er inderdaad logischer als
de radiolezingen moeilijkheden verwekken,
dan dat men ze afschaffe?
Op dien ingeslagen weg zal de regeering,
nu ze door toevoeging van
nieuw bloed werd verjongd VASTBETA- -
den voortgaan.
Het is gebleken dat er de laatste
maanden ook enkele moeilijkheden
zijn ontstaan betreffende de belastingen.
Sommige GTOEPEERINGEN zooais de
pasteibakkers en de autobusuitbaters
zijn zelfs in de straat gedaald om te
protesteeren. De regeering is met van
plan zulke buitensporigheden nog langer
te dulden en zal bij de minste herhaling
daarvan de belastingen eenvoudig
weg afschaffen.
Een sterke regeering is het inderdaad
aan zichzelf verplicht te zorgen
dat er orde heersche op elk gebied,
daarom zal zij regeeren met een sterke
hand. En minister Devèze is vast besloten
bij de minste wanordelijkheid
die de socialistische jonge wachten nog
durven verwekken rond de kazernen
ook het leger af te schaffen.
We vernamen eveneens dat burgemeester
Max het energiek voorbeeld
zal volgen en van zoodra er nog eenmaal
moeilijkheden worden uitgelokt
met de politie door fascistische betoogers
of tegenbetoogers hij de politie
vlakaf zal afschaffen.
— Dus ge houdt meer van Jan dan
van mü?
— Ja... ziet ge... hü heeft een soldatenkostuum
aan,.,, .
(Marius)

8 KOEKOEK
En de politiekommissarfssen
?
«HET LAATSTE NIEUWS» bevatte
vóór een paar dagen volgende
advertentie:
BELANGRIJKE FIRMA
Oliën en vetten voor automobielen
en nijverheidsdoeleinden
vraagt:
Goed, werkzaam ten vlijtig
vertegenwoordiger
Potverdorie! En de politiekommlssarissen?
Tellen ze niet meer
mee?
Schoone spreuken
Het is Guido Gezelle, als we ons
niet bedriegen, die eens geschreven
heeft:
De Vlaamsche tale ls wonderzoet,
Voor die haar geen geweld
en doet!
Dat is in de redaktie van «DE
TIJD»-«HET VOLK» niet op een
blauwen steen gevallen en in een
dichterlijke reminiscentie schrijven
ze:
Het Vlaamsche volk is koeksgoed
Voor die het geen geweld
en doet!
Leve ons schoon, braaf Vlaamsch
volk, dat is als koekegoed!
't Is waarschijnlijk daarmee, dat
de vrouwen zoo gaarne gezien worden
door de mannen. En omgekeerd.
Wat de schoonmoeders betreft,
we hebben aan «Het Volkske»
nadere Inlichtingen gevraagd.
Vroege liefde
Wat vinde gij van Marietje, die
aan haar liefsten Jan volgend
brief ken schrijd, dat we uit «HET
HANDELSBLAD» overnemen:
LIEFSTE JAN,
Ik ben reeds in het bezit van
het interessante en leerzame
album om de plaatjes die in...
zitten, in te plakken.
Gij bewaart ze ook wel voor
mij hé?
Eeuwig ben ik je dankbaar,
je teergeliefd,
MARIETJE.
We veronderstellen, dat Jan en
Marietje nog zeer jong zijn, maar
het deftig-katholieke «Handelsblad»
moedigt algelijk een beetje
yroeg de liefde aan.
vam ons
VAM AflOfcRtrl
Een laffe aanval
«DE GENTENAAR» meldt volgende
heuglijke tijding — die alle
serieuze menschen ten zeerste zal
plezier doen, — evenwel met een
zekeren nijd, waartegen we ten
krachtigste protesteeren:
ONDERSCHEIDING. — Baron
Cartier de Marchienne,
Belgisch gezant te Londen,
werd ingewijd tot ridder der
Ronde Tafel.
Dit gebeurde natuurlijk in
den loop van een banket, te
zijner eere ingericht.
Natuurlijk! Natuurlijk in den
loop van een banket! Natuurlijk!
Is dat zoo «natuurlijk» voor «De
Gentenaar»? We protesteeren tegen
dien onderduimschen aanval, die
de ridders der Ronde Tafel in het
algemeen en onzen ambassadeur in
het bizonder wil treffen in hun
gastronomische geneugten!
Steltloopen
't Is altijd gevaarlijk op stelten
te loopen als ge 't zonder stelten en
met uw bee-nen alleen kunt gedaan
krijgen.
Te Utrecht is verleden week een
jongetje, dat op stelten liep, uitgegleden,
in een vaart terecht gekomen,
en verdronken.
We vernamen zulks in «DE
TELEGRAAF», die in zijn titel
schreef:
JONGEN VERDRONKEN
TE UTRECHT
Bij steltloopen uitgegleden.
«Morning Post» dringt aan
op erkenning.
Dat de «Morning Post» op erkenning
aandringt, is niet het minst
geheimzinnig.
KLEINE VERGISSING
VREEMDELING — Dit is dus hier
een «Inrichting tot genezing van
drankzuchtigen» ? Ik dacht het al,
toen ik dien dikken heer met dien roeden
neus voor het open raam zag
staan.
PORTIER. — Sst! ssst! mijnheer,
dat is onze... direkiteurj.
Volg dan een raad !
De «GAZETTE VAN GENT»
schrijft lederen dag:
Hebt gij reeds ons blad aan
uw buurman laten lezen?
Een onzer medewerkers heeft de
«Gazette van Gent» aan zijn buurman
gegeven. Hij wilde eens den
goeden raad van de oude tante volgen.
En twee minuten later lag hij
te midden van de straat. Blijft nu
te zien, wie door de rechtbank zal
veroordeeld worden: de buurman
of de «Gazette van Gent».
Hitier en Wilhelm II
«HET NIEUWS VAN DEN DAG»
geeft zijn lezers een historisch artikel
over Hitier en Wilhelm II, dat
wij niet voor ons alleen willen houden:
Eens dat de klucht zoo verre
ging, heeft Hitier, die voor niemand,
en in het bijzonder niet
voor den verwaanden Wilhelm
buigen wil, er kort spel mede
gemaakt. Op zijn bevel werd
een nieuwe inrichting: «De
Keizerlijke beweging» ontbonden;
en zonder er doekjes rond
te winden, liet hij aan Wilhelm
van Hohenzollern weten dat
deze te kiezen had: of wel te
blijven als houthakker in het
kasteel van Doorn, of wel als
eenvoudig burger en niet als
Keizer, in Duitschland te wonen.
En er werd hem nog aan
het verstand gebracht, dat hij
zelfs als gewoon burger ongewenscht
was.
De verslagenheid van den ex-
Keizer bij het vernemen van
die ongunstige mare, steeg ten
toppe. En ten zelfder tijde begon,
klaarblijkelijk op kommando
van Hitier, in de Duitsche
dagbladen een verwoede
aanval tegen hem en tegen den
Keizerlijken troon. De aanhangers
van Wilhelm werden er
gelijk gesteld met de kommunisten,
tegen welke een onverbiddelijke
oorlog dient gevoerd
te worden!
Nog eens, droomen ls bedrog:
en zonder hoop op een
beter lot, zal Wilhelm van Hohenzollern
te Doorn moeten
blijven. Het is wel besteed.
Onze geestdrift is bij 't lezen van.
dit proza niet minder «ten toppe»
gestegen»

KOEKOEK 9
M. PONCELET opent de vergadering
te 2 uur.
VOORZITTER. — Mijne Heeren,
een weekblaadje...
BALTHAZAR. — Koekoek!
VOORZITTER. — Juist. Koekoek
brengt ons elke veek een verslag van
de Kamer, dat ik voor de aardigheid
eens heb laten vertalen
M. BORGINON. — Dat is het nadeel
van geen Vlaamch te kennen. Gij
zoudt het alle weken kunnen lezen.
M. DELILLE. — Lees liever 't Getrouwe
Maldegem, dat is veel plezanter
en het is zonder opzet,-
VOORZITTER. — Laat mrj voortgaan.
Ik vind het Kamerverslag in
Koekoek veel minder plezierig dan het
echt Kamerverslag.
BALTHAZAR. — Ik vraag het
woord. Koekoek kan eenvoudig zoo
plezant niet zijn als het officieele verslag,
want de lezers zouden het niet
meer gelooven. Stel u voor, mijnheer
de voorzitter, dat wij in Koekoek een
redevoering geven van M. Heyman, de
lezers zouden zioh dood vervelen; of
dat wij een geheele redevoering van
Fieuillien geven, de lezers zouden twee
dagen lang geen goesting meer hebben
ln hun eten.
M. MERGET. — Men had toch het
een en ander kunnen putten uit mijn
redevoering over de begrooting van
posterijen.
VOORZITTER. — Laat nog eens
hooren.
M. MERGET. — Ik zei het volgende:
Ik wensch hulde te brengen aan het
postbestuur: de samenhoorigheid, de
waardigheid, de bezuinigingsgeest
waarmede dat bestuur bezield is, zijn
tot over onze grenzen bekend.
HUYSMANS. — Ha ha! Zeer goed.
MATHTEU. — Ja, tot in Congo.
GAST («een weinig» bijziende). —
fin waar schoot ge dit beestje, zeg?
CEverybody's).
Toen ik daar was kreeg ik brieven uit
België en de negerbriefdrager was niet
weinig fier. De wereld ziet verwonderd
onze telgen, pardon, onze postzegels.
M. MERGET. — Ik heb ook vroolijke
dingen gezegd over het examen.
Er zijn uitstekende beambten die veel
ondervinding hebben, en aan wien
men een letterkundig werk oplegt over
de opstijging van professor Piccard in
de stratosfeer!
MINISTER VAN CAUWELAERT.
— Dat is met het oog op de luchtpost.
ANSEELE. — En om brieven te
brengen naar Onze Lieve Vrouw van
Beauraing.
M. HORRENT. — En ik zou toch
ook wat meer de eer van Koekoek
moeten krijgen.
BALTHAZAR. — Van u zouden wij
een film moeten maken.
UYTROEVER. — Een klankfilm. In
een, twee drie zijt gij geen volksvertegenwoordiger
meer.
M. HORRENT. — Dat is een beleediging!
UYTROEVER. — Geenszins De direkteurs
van Hollywood zouden hier
onmiddellijk verschijnen en u tegen
goud aanwerven voor een komieke rol.
't Zou rap gedaan zijn met Charlot en
andere triestige lollekesheeren.
DIERKENS. — Voor een film onder
den titel «De liberale Brabanconne»
zoudt gij onzen naam ver over de grenzen
dragen.
VOORZITTER. — Mijne Heeren,
laat ons vroolljik zijn,- maar onze
werkzaamheden toch niet in het belachelijke
trekken.
M. BOVESSE. — Juist. Ik zal zorgen
voor den ernst.
HUYSMANS. — En voor de liefdescènes.
M. BOVESSE. — Gij, gij zijt jaloerser»,
omdat ik handkusjes geworpen
heb naar uw gewezen minnares
Van Cauwelaert.
HUYSMANS. — Ge moogt ze hebben.
M. BOVESSE. — Mijn bedoelingen
zijn zuiver. Ik zal met Franc ine trouwen.
M. DE BROQUEVTLLE. — Ik beloof
het U. Gij zult introuwen in onze
ministerieele familie, als ge wel leert
en braaf zijt.
M. JENTSSEN. — En ik?
M. MARCEL. — Achter mij!
M. MUNDELEER. — Ik ben hier
ook nog.
M. DE BROQUEVILLE. — Er is
voor allen plaats. Maar op orde, mijne
heeren, en een beetje geduld.
KOOR DER REVOLUTIONNAIRE
LIBERALEN. — WÜ zyn bereidt.
MISSIAEN. — Waarom zouden de
liberalen niet in blok in de regeering
worden opgencmen? Zoo zouden wij
een homogeen katholieke regeering
hebben.
M. JANSON. — Ik heb den weg getoond.
M. MARCEL JASPAR. — Moeten
wij ons bekeeren om minister te worden?
VANDERVELDE. — Niet bekeeren.
U alleen maar een klein beetje omkeeren.
M. MARCEL. — Dan is 't goed. En
als de socialisten aan het bewind komen,
dan zullen wij ons een klein
beetje naar den anderen kant keeren.
M. PONCELET. — Het volgende
punt aan de dagorde is het parlementair
onderzoek.
M. MARCEL. — Ai! Ai! Wat nu gedaan?
Zouden we die zaak niet in der
minne kunnen regelen?
ANSEELE. — Gij moet kiezen.
M. MARCEL. — Wel, ik zal een verklaring
afleggen. Ik ben voor het parlementair
onderzoek, dat noodig is;
maar ik ben er ook tegen omdat het
gevaarlijk is.
M. DE BROQUEVTLLE. — Het is
vooral gevaarlijk. Men zou de schoonste
namen van het vaderland door de
modder sleuren. Het geloof in de vaderlandsliefde
van onze grootste patriotten
zou aan 't wankelen gebracht
worden. Wij zullen dat niet dulden!
De mannen die hier ^e schandalen
willen doen uitbarsten moeten maar
doen zooals ik en detektieveromans lezen.
Dan zal hun verlangen gestild
worden.
M. LIPPENS. — Zeer goed. Men
moet ons wat gerust laten in ons werk.
M. DEVEZE. — Zeer goed. Wij hebben
geen kontrole noodig om het va»
derland te redden.
CONSULT
— lederen morgen een kwartier
Zweedsche gymnastiek.
— Hm! dat is erg vermoeiend, dokter...
enfin, ik zal het wel door mijn
kamerdienaar laten doen...
(Marius).

10 KOEKOEK
Brieven van Pierken
DE NATTUURFERSCHGUNSELS
DE WIN r
De wint is eene van de scgoonste
ferooverinchen van de raenschgeleike
geest. Hü doe de mooles drajen, blaast
de loobalen op en de padden uit de
faalbelkes die zoo dikke wille zün of
nen os. De wint is geleik den Eilichen
Geest, hü blaast geleik da them invalt
uit toosten, uit tnoorden of uit alle
tweeje tegeleik zooda tonmocheleik ist
Van zünen alibibi op te maaken in
geval van misdaat. Ge peist somweilen
kelk Pieroo, gaa daar van agter den
hoek gaan koomen maar tons koomt
hü zuust van tenden de straat en adzuzee
uwe nieuwen hoet is tgaan
zechen.
Tis altU* ezoo mee de menschgeleike
uitfindlnchen, de trüns loopen neffest
de roete en de flieohmaksienen ulder
früns en werke niet. Anfü'n moesten
de münschgen ales kunen ei. nooit
den bal nemeer mislaan tot wa zouwde
de pasters en de goodeleike foorzienichelt
noch diene? Daarbei froecher in
den ouwde tüt als de münschgen nog
zelve uldere wint moeste maaken en
geen andere waapes bezaten om ulder
teege de füjant te ferdeedechen geleik
ln de boeken van Peelick Temmerman
ginget took al nie feel beeter. Twaaren
jij ook altüt dedie die de meeste wint
ferkochte die tferste spronge. G'eb gü
wel te doen als gegü wint teegen ebt
moede gü nie probeere, noch ln tpooletiek,
noch in tmuuziek, noch in tsportiek,
noch ln t'artestiek, tis al jan mün
kloefen en of dade gü u staale spierkragt
meet op de pieete, in tparlement
ln den akademie of ln t'inkterlekteweel
leeven als gegü tferstant nie en ebt
van uwen essansenbak mee wint te
vullen falde gü ooveral in panne en in
schgande. Om de münschgen van in
ulder prile kinderjaaren fertrcuwt te
maaken met teerste en tfoornaamste
der nattuurfersohgünsels beginen de
opvoerders mee ulder van in de wiech
een poose wintoolle op te gieten opdat
ze laater folkoomen in staat zouwde
zün van de zwaare lasten op ulder
schgouwders te beuren die ferbonde
zijn aan het beroep van wintblaas da
door ale eeuwen heen sterk gegeert
is geweest en selfs door de kriezls is
gespaart gebleeve geworden. Als de
wintblaas de jaare van tferstant berü'kt
eeft treet hü in den hegt mee een
wintblaas van tfrouveleik geslagt beigenaamt
wintjufer, waarop du. deeze
laatste dan gewoonleik mee een wintel
voor de pinne koomt die op zünen toer
als hü wel leert en braaf is, deselfde
groote maneuvers ferrigt en züne natte
fincher omooch steekt om te zien hoe
laat da tis en van waar da de wint
koomt. En alzoo bleif* de weerelt foortdraajen
tot grooter f.eucht en deucht
van de kwiestenbiebeis en tot spüt van
wie tbenüt. De wint is nie aleen oorzaak
van de fooruitganch van tmünschgeleik
geslagt, zooals ge ziet, maar
hij is ook nog een dankbaar foorwerp
voor dedie die in de gaazet en in de
raadiejom tweer moete foorspellen.
Mee een beetse oefeninch ebde daljeur
die kunst rap in u keikexs. Als ge beifeurbeelt
tsaavonts Vuiskcmt en tslot
zit op of u eeten is \an de stoof weer
naar de kelder geferhulst dan moochde
er zeeker van zün da de wint ferkeert
zit en dater een sle'tolnale stoorinch
op wech is, zoodat tfoorzigtich is van
u schgoenen uit te speelen en op de
lozeerkaamer te gaan slaapen.

12
DE ZIEK
Een boertje woonde aan de grens,
Die Duitschland scheidt van 't schoone Polen.
Hij had een koe, zijn hartewensch,
En vaagde aan de rest zijn zolen.
Maar zeekren dag werd deze koe
Door ziektekiemen overvallen.
En 't arme boertje wist niet hoe
Hij helpen moest in zoo'n gevallen.
Er woonde op het Poolsch gebied
Een arts voor 't vee met groote kunde.
In Duitschland komen mocht hij niet,
Hoezeer hij ook zijn bijstand gunde.
En ook de zieke koe, helaas,
Kon 't grondgebied niet overschrijden.
De wetten zijn soms dom en dwaas
In deze idiote tijden.
Waar moest ons boertje nu naar toe \
Hij kon dat stukje vee niet derven
En zonder hulp zou vast de koe
Weldra aan hare ziekte sterven.
EH REN GE RICHT
lOHNAHGELECENHEHEN
Dat willen ze door het korporatisme!
.(«Arbeiterzeitung», Weenen).
KOEKOEK
Berijmde schelmerijen (106)
E KOE
Toen kreeg de boer een goed idee.
Hij heeft zijn koetje vastgenomen
En trok ze naar den grenspaal mee
En deed daar ook den veearts komen.
Hij zette toen zijn zieke beest
Met d'eene helft alreeds in Polen ;
Terwijl de andre helft, ja 't meest,
In Duitschland bleef lijk 't was bevolen.
En eens het onderzoek gedaan,
Om vast te stellen wat er deerde ;
Toen ging het dier weer anders staan,
Zoodat 't zijn gat naar Polen keerde.
Zoo kon de man der wetenschap
Dan ook de ziektekiemen vinden
En zei aan 't arme boertje rap :
« 't Is nutteloos u op te winden. >
Hij schreef een passend middel vooi
En zei : «Het is iets uitgelezen. »
De boer betaalde en ging door.
De koe was kort nadien genezen !
Als w'een schaap zien
door dezes konfrater
FERDI
Als w'een schaap zien gaan w'aan 't
En ik ook, 't is te verstaan [Wetten
'k Moet mij dan aan 't dichten zetten
Ai kost ieder vers m'een traan
'k Weet niet hoe dit dier beschrijven
't Is niet als de stier, de koe,
G'onderscheidt hier man' noch wijven
G'hebt slechts wol en wat ragout...
'k Weet niet wat het meest te loven
Zijn gedrag, zijn sohrandren kop?
'k Weet niet... 'k sta daar zelf zoo
Vergelijken gaat niet op.. [boven
Neen ik ben iets heel bijzonders
Geen matrashaar en geen lam
Ook al kan ik — alle donders! —
Dienst doen voor ressort of ram
'k Ben het arme zondeboksken
't Zwarte, dat geen geitje geert...
'k Moet gebaren steeds van dok6ken
Ook als me de Koekoek scheert...
't Schaap heeft echter achterbouten
*k Troost mij dus met mijn gigot
En spot men met dezes fouten
'k Antwoord slechts: mijn konte piro!
FERDI.

KOEKOEK *
Oproer te Gent onder de figuratie
van het monument der gebroeders
Hubertus en Johannes Van Eyck
Verhaal door SINT BAVO
VIII.
— Meneer Olaus, riep de boerin, die
met heur spade op het hoeksken van
Claus's vestingmuurken staat, wat zou
er gaande zrjn!?... Kijk ne keer wat 'n
volk langs alle wegen naar hier komt
gestroomd!
— Wel, Triene, 'k zit er zelf aan te
peinzen, antwoordde Claus, niettegenstaande
zrjn baronsohap, haar in
dezelfde eenvoudige boerentaal,
— 't Is misschien voor den velodroom,
meenden de twee knapen van
het gezin.
— Wat zou het, weersprak Tiste,
die op den anderen hoek staande, het
sap van zijn tabakspruim voor zich uitspeekte.
Ik geloof dat het werkstakers
zijn, want er zijn gendarms bij.
De koeien begonnen te loeien.
— De beesten zien 't ook wel dat er
Iets ongewoons op gang is! beweerde
hij.
— Seezes God! al dat volk komt op
ons erf af! stotterde Triene verbauwereerd.
't Schijnt dat ze het van ons
moeten hebben!
— Ja, meneer Claus, sprak Tiste op
zijn beurt, ze kijken allemaal naar u!
— Wel, Tiste het doet me plezier,
zei Claus, hoe meer zielen, hoe meer
vreugd, als ze mijn doening maar niet
overhoop zetten.
— Ze komen misschien een serenade
brengen dacht Triene.
— Hebben ze u soms in nen hoogeren
adeldom verheven meneer Claus?
vroeg Tiste.
— Neen, Tiste, glimlachte Claus, ze
moeten mij niet hooger verheffen, 'k
zit nu al hoog genoeg!
— 't Is toch voor ons, riep Triene
met meer scherpte in haar geluid, 'k
heb het wel gepeinsd!
— Ja, moeder, riepen de beide
knapen, we zijn al heelemaal ingesloten!
— Dat is wel de prachtigste viziete
die mij ooit is te beurt gevallerr.!
meende Claus. Ik zou haast denken
dat de koristen van het Pransch theater
er bij zijn, of mogelijk ook de leden
van den Marxkrirjg in samenwerking
met de zangmaatschappij De Vereenigde
werklieden waartoe het plan
De Man aanleiding geeft... Ze zingen
alsof het voor een concours ware...
Opeens steeg er iets als een vliegmachine
de lucht in, echter zonder
motorgeronk.
— Kijk eens, moeder, wat een reuzenvogel!
riepen de jongens.
— Dat is geenen vogel, beweerde
Tiste, dat is ... 't is van alles maar
geenen vogel!...
— 't Is ne mensch met vleugels!
riep Triene.
En iedereen stond in bewondering te
kijken naar de schoone, sierlijke vlucht
van het praohtwezen dat daar was opgestegen.
— O! sprak Claus verbaasd, ik heb
al veel schoons in mijn leven gezien,
maar zoo iets prachtigs leb ik nog
nooit te aanschouwen gekregen!
— Hij daalt op ons neer! riepen de
kinders verschrikt zich half bukkend.
— Past op! gilde Triene. Maar de
engel Gabriel kwam statig op den
bovenrand van het achter Claus half
cirkelvormig opgetrokken muurtje terecht.
Claus die het schouwspel bewonderend
had gade geslagen, zei nu:
— Ha! nu zie ik wie dat is: de engel
Gabriel!
— Zooals u zegt, meester Olaus,
sprak de engel. Ik heb de eer u te
melden dat uwe kunstbroeders Hubertus
en Johannes Van Eyck er aan gehouden
hebben u een bezoek te komen
brengen, en een beroep wenschen
te doen op uw alom gekende
gastvrijheid. Kijk, daar zijn zij reeds
aan den voet van uw domein. Te
uwer eere klinke dit bazuingeschal!
En meteen blies de engel een fanfare.
Een groote, indrukwekkende stilte
kwam over de menigte. Claus die was
opgestaan zag nu voor hein de gebroeders
Van Eyck. Hij legde penseel
en palet op den grond, nam zijn hoed
af en sprak zichtbaar ontroerd:
— Groote voorzaten, geëerde kunstbroeders,
ik ben hoogst verrast u aan
mijn nederig plaatsje te mogen zien
en ik grroet beiden met allen eerbied.
Waaraan heb ik de eer en het groot
genoegen van uw bezoek te danken?...
Mijn jongere kunstbroeder vriend
Claus, zei Johannes Van Eyok, veroorlooft
ons allereerst u met de volle
oprechtheid van ons gemoed u warm
de hand te drukken.
— Weest hartelijk welkom op dit
podium, mün broeders! zei Olaus
plechtig...
De gebroeders Van Eyck bestegen
het verhoog en daar drukten de prinsen
der schilderkunst elkaar innig de
hand.
Deze plechtigheid werd door hoerageroep
der menigte en engel Gabriël's
bazuingeschal begeleid. Johannes Van
Eyck nam daarna het woord:
— Waarde Gilde broeder Claus, het
zal ook u wel niet onbekend gebleven
zün, dat wü door een massa bestweters
en kwakzalvers op ons terrein gehinderd
en getergd worden: Het spreekwoord
zegt dat: wanneer de meid van
den paster zich het recht aanmatigt
de mis te doen, de wereld dan op
haar einde loopt». En inderdaad, veel
gaat er ten onder omdat er ten huldigen
dage talxü'ke individuei. zün die
de hand slaan aan instellingen en
zaken waarvan zij niet het geringste
begrip hebben. Zü ondermünen het
heele kunstgebouw dat de groote
geniale meesters hebben opgericht, om
het, zü het dan niet inééns dan toch
na bepaalden tüd met zekerheid neer
te halen. Van deze vandalen, deze
moreele moordenaars, wordt nergens
voldoende gewag gemaakt, uü zün als
het ware onaanstastbaar, omdat, volgens
wat wü de Wet noemen, Kunst
een publiek eigendom is waarvan
iedereen bezit mag nemen, of ze verwurgen.
Maar nu wü men nog verder
gaan en onze scheppingen ja, zelfs ons
bestaan in twijfel trekken, ons ontnemen
wat we schiepen, ons verdrijven
van den grond dien wij beploegden en
in waarde deden stijgen. Wat men
mijn broeder wil aandoen...
— Is dit dan waarlük ernst? viel
Claus Johannes in de rede.
— Ja, en wel zóó dat onze getrouwen,
zelfs het volk met ons in opstand
kwamen. Wü hebben uit protest onze
eere-plaats verlaten! Zonder mijn
broeder kom ik daar nooit meer terug,
dat zweer ik!
— En wü zijn getrouwen, voegde
Tseef er aan toe, blüven aan de züde
der gebroeders Van Eyck! Daarom verzoek
ik u beleefd, meester Claus, mij
voor een oogenblik slechts, het woord
te willen verleenen.
— Spreek vrü uit, goede man, zei
Claus.
— Zoudt gü bereid zijn de gebroeders
Van Eyck en ons voor enkelen tüd
de noodige gastvrijheid te verleenen?
Hoe klein de plaatsruimte ook wezen
mag, wü zullen ons wel schikken tot
het oogenblik waarop wü een uitweg
zullen gevonden hebben.
— Waarde kunstbroeders en vrienden,
ik ben geen redenaar, slecht*
een schilder. Mün antwoord zult ga
zeker wel kunnen raden... Ik zal het
aldus samenvatten.
(Wordt voortgezet)

14
KOEKOEK
Uit het leven van den Platte
Dat was zoo een gewoonte van den
Platte.
Hij was een verwoed kaartspeler.
Al wat hij zei, kwam vaak op het
kaartspel neer. Ik bedoel daarmede
dat hij zijn dagelijksche praatjes
doorspekte met uitdrukkingen ontleend
aan het nobele kaartspel...
Als hij zoo bijvoorbeeld te veel tad
gegeten, dan zei hij :
— Ik pas.
Als hij op een nieuwe meid verliefd
was, heette het:
— Herten haas is troef.
Als hij een oud makker ontmoette
en die lei het er op aan om van den
Platte een pint los te maken, dan zei
de Platte zoo langs zijn neus weg :
— Ik ben al kontent dat ik solo -
'an
gaan.
Was er een weduwe die hem terloops
haar nood klceg, dan troostte
hij illico :
— Ik ga mee!
Maar nu had hij op zekeren da?
een fijne geurige mammezel aan c'.on
haak geslagen.
Het was eigenlijk een oud leelijk
spook, maar opgepopt, en met veel
lood.
De Platte vaarde er wel bij. Hij
mocht ze gezelschap houden in theater
en bioskoop, hij ging er mee eten
ln restaurants, enz.
Maar begrijpelijk : hij moest Lijn
drinkgeld verdienen. Dat wil zeggen :
hij moest de mammezel ook involgen
in heur andere fantasietjes.
Nu moet ik zeggen, de juffer in
kwestie had wel al wat flesch, ze was
niet van de netsten, maar duivels ze
had een temperament zooals weinigen.
Potvernondie, de Platte wis er
van mee te spreken. Er waren morgenden
dat hij opstond en de wereld
onder zijn blik wegschemerde, zoo
flauwtjes stond hij op zijn pikkels,
zoo serieus was hij vermoeid.
Dat begon zün keel uit te hangen
ondanks al de voordeelen aan deze
kombinatie verbonden.
Door haar omgang met den Platte
had de mammezel in zekeren zin ook
enkele van zijn slagwoorden overgenomen
en al kon ze niet kaarten, ze
begon te klappen gelijk een ware
kaartspeelster.
Op zekeren avond waren de beide
kompanen wat vroeger naar bed gegaan
dan naar gewoonte.
Eerst had de juffer zoo al een en
ander verteld over haar jeugd die,
«ooals ge licht vermoeden kunt, ver
achter haren rug lag. De Platte luisterde
maar met een half oor, hij had
toah zoo'n helschen vaak, hij was
van plan om eens duchtig door te
maffen zonder een vin te verroeren.
Ik zeg vin : en ge zult het me niet
euvel nemen, daar de Platte in deze
omstandigheid de rol van een visch
speelde wiens naam in het Pransch
ook wel eens gegeven wordt aan sommige
manspersonen...
Ten slotte zei de mammezel :
— Nu, wat is er ventje, ge blijft
zoo koud?
— 't Is precies geen weer om
te zweeten, weerde de Platte af,
nurksch.
— Ja, maar, lieveling...
Ze bezigde nog een heelen hoop lieve
wcorden, maar het baatte niet.
De Platte deed of hij er niet bij
was. In het einde uit zijn humeur,
beet hü haar toe :
— Al wat ge wilt, hoor, morgen.
Maar voor vandaag pas ik.
Toen barstte de juffrouw in tranen
los en tusschen haar snikken door
stamelde ze :
— HU past. En ik heb zün kaart gezien
: hy heeft een abondance...
In de stad, dat merkte de ouwe
mammezel spoedig, was de omgeving
voor den Platte gevaarlük. De verleiding
was te groot. Ze had er den
Platte weten toe over te halen buiten
te gaan wonen. Ze had er een villa
gehuurd die eigenlük een tweewoonst
uitmaakte met een ander buitentje.
Het was te laat voor het mensch
zich had rekenschap gegeven naast
wie of ze woonde.
Want in het huis naast haar villa,
daar hield zich een oud heertje op
met een jonge vrouw. En deze laatste
was een bloem van een kind.
De buurvrouw had ook dra een
oogje geslagen op haar buurman, den
Platte, die er schitterender voorstond
dan ooit. Hü stak in de kleeren als
een diamantslijper in den goeden tüd
en doordat hü zUn bezigheid nogal
vond, was hü wat afgemagerd, zoodat
hij een uiterst slank voorkomen had.
Enfin, die twee zaten meer in den
hof dan strikt noodzakelük was.
Het oude heertje was een spraakzaam
ventje, en die maakte dan wel
eens een praatje met de oude juffer
welke de Platte gezelschap hield. Er
ontstonden drukke betrekkingen tusschen
de beide gezinnen. Wat gebeuren
moest gebeurde, zooals in den
BUbel of in een ander serieus boek
geschreven staat.
Het oude heertje van naast de deur
had een pracht van een hond. Een
Mechelsohe schaper. Het was een verstandig,
afgericht dier. Die hond was
de trots van het oude heertje.
Op zekeren keer stonden de beide
buren weer een praatje met elkaar te
maken. Het oude heertje had zUn
hond naast zich. Dadely'k begon hü
den lof te zingen van het brave dier.
— Ja, Meneer zei hij, mün hond is
buitengewoon slim. Stel u voor, hij
moet maar eens aan iets geroken hebben,
ik stop het weg, zonder dat hü
kan zien waar ik het verberg en op
een twee drie heeft hU het verborgen
voorwerp opnieuw te pakken.
— Kurieus, zei de Platte.
— Wil u eens even zien? vroeg het
oude heertje.
— Ja, zei de Platte om het ventje
plezier te doen.
— Geef me uw jas.
De Platte deed zUn jas uit.
Het oude heertje liet den hond aan
de jas rieken.
Daarop zei het ventje :
— Ga nu de jas maar ergens ln
huis verbergen.
De Platte verdween met zUn jas.
Een paar minuten later was hU terug.
De oude heer zond den hond naar
binnen.
Intusschen vroeg hU aan den Platte:
— Ge hebt uw jas toch niet te hoog
weggehangen?
— Neen. Ik heb hem op een stoel
gelegd in uw slaapkamer.
Pardaf, daar was de hond al terug.
Maar hemel wat had die in zUn muil?
Het oude heertje floot op het d.er
dat buiten adem toegesneld kwam.
Hij had de broek van zUn meesteres
meegebracht.
— Kurieus, zei de Platte, een beetje
uit zUn lood geslagen.
Waarop het ventje bitsig :
— Ja, kurieus, en hü had toch goed
geroken, daar ben ik zeker van.
's Anderendaags hing er voor het
raam van het oude meneerken een
plaatje. Wat er opstond? Huis te
huur.
Twee dagen later zei de mammezel:
— Lieveling, er komt een oom van
me uit Wiggelghem. Een oude rüke
boer. We zullen er een toertje mee
maken in de stad.
De oude oom kwam. Een gierigaard
eerste klas. Hü had nog nooit in een
auto gezeten, vertelde hü.
Nu meest hü een taxi in.
Het drietal reed naar de stad.
De oude oom was niks op zün gemak.
— Als die kerel ons maar niet verongelukt,
jammerde hü voortdurend.
— Geen kwestie van, suste de
Platte.
Maar in de stad gekomen, na een
poosje was het ventje niet meer *«
houden.
— Ik wil er uit, jammerde hü.
— Maar waarom toch, com?
— Die chauffeur is zat.
— Waar haalt ge dat?
— KUk zelf. De zon schünt en telkens
als we aan den hoek van een
straat komen steekt die chauffeur zün
arm uit den wagen om te zien of het
nog niet aan het regenen ls.

8)
KOEKOEK
JOZEF RECHT
r Jozef Recht trok de dekens over zijn
hoofd, maar de obsessie verdween niet.
Hij dook onder Lijn hoofdkussen, maar
zün geweten achtervolgde hem nog.
HU stak zijn wijsvinger in zijn ooren.
maar het hielp niet. Ten einde raad
richtte hij zich ixalf op en gaf er zich
nu voor het eerst duidelijk rekenschap
van, dat aan de deur vin zijn slaapkamer
werd geklept.
— Binnen riep hij.
Daar zijn deur nooit op slot was,
trad Martha Vonoke zonder aarzelen
binnen. Zij was de dochter van de
hospita en verder ook nog slank,
blond, negentien jaar en meer dergelijke
dingen.
Het was haar nog gebeurd, dat zij
op het onverwachts in de kamer van
Jozef Recht binnen kwam, maar toch
begon hi) te blozen. De menschen die
het kwaad kennen blozen inderdaad.
Martha Vonoke bloosde niet. Er lag
integendeel een lieflijke straling over
haar wezen.
— Mijnheer Recht, sprak ze, ik moet
u geluk wenschen.
Hij keek haar verbaasd aan. Hij
wist dat het zün verjaardag niet was.
— Gij weet het wel... zei ze.
— Tk weet waarachtig van niets.
— Wel ja, gij zijt ridder ln de Leopoldsorde.
Het bloed sloeg hem naar de slapen.
Men had het hem dus gelapt. Waarschijnlijk
zat Alida daar tusschen, en
hij dacht reeds hoe hij zich cp haar
wreken kon.
Martha die zijn verlegenheid merkte,
schreef dat toe aan een overdreven
nederigheid. En daar zij nog altijd
straalde meende Reoht dat hij toch
iets moest zeggen.
— Ach, wat beteekent dat! stamelde
hij.
— Tk weet n!et wat het beteekent,
zegde zij, maar het zal wol iets bekekenen.
— Niks, zei hij kortaf.
— O, lachte zij ongeloovlg, als het
niets beteekende zou het niet in de
gazet staan. Ik heb het aan mrjna gezegd.
— Wat hebt ge gezegd.
— Wel, zij beweert altijd, dat er
niets goeds van u te verwachten is,
tenzij dat gij geregeld de huur betaalt,
maar nu heb ik haar de gazet onder
den neus geduwd.
Jozef Recht was getroffen door zooveel
onschuld, en cm haar niet te
ontgoochelen, zei hij:
— Dan zoudt ge mij ook wel een kus
mogen geven.
Zonder aarzelen stapte zij naar zijn
bed toe, en kuste hem op de wangen,
EEN NORMAAL MENSCH
Hij had zijn arm om haar middel gelegd
en een oogenblik vroeg hij zich
af of hij niet bezwijken zou. Maar dan
liet hij haar los, verschrikt over zijn
schandelijke bedoelingen. Er was zulk
een kinderlijke vreugde in geheel haar
houding, dat het zonde zou geweest
zijn te zondigen.
— Dank u, zei hij eenvoudig, het is
meer dan ik verdien.
En terwijl ze vertrok ze hij hoe
haar stap aarzelde.
— Hebt gij misschien nog iets te
vragen, riep Recht haar achterna.
Nu was zU toch rood van verlegenheid.
— Ja, zei ze, ls het waar, dat gij...
zult trouwen.
Jozef Recht was uit zijn bed gesprongen.
— Excuseer mijn pijam.., riep hrj
uit, maar wie heeft u dat wijs gemaakt.
— Mama, zei Martha, zij zegt dat
gij een crapuul zijt indien ge met spoedig
trouwt met die vrouw die hier
reeds eeniae keeren ls geweest. En
aangezien ik geloof dat gij geen crapuul
zijt, geloof ik dat ge zult trouwen.
— Indien ik moest trouwen omdat
een vrouw op mijn kamer komt, lachte
Recht na, dan zou ik ook met u
moeten trouwen.
— O...
— En waarom niet? vroeg Recht,
die genoegen begon te vinden ln het
spelletje.
— Omdat mama zegt, dat gij onbetrouwbaar
zijt.
— Uw moeder heeft waarachtig
geen hoog denkbeeld van mij.
— Maar ze houdt toch van u, zei
Martha nog terwijl ze nu ineens haastig
de kamer verliet.
Jozef Recht kleedde zich aan. Er
gistten wraakplannen in zijn hoofd.
• • •
Toen hij dienselfden avond Alida
Sohoeppe ontmoette vroeg hij haar dadelijk
mee naar huis. De vrouw zou
zeker gemerkt hebben, dat hij opgewonden
en koleirig was, als ze zelf met
zoo somber was gestemd geweest.
Op zijn kamer gekomen, liet hij Alida
een oogenblik alleen en daalde
weer de trappen af. Een ijseiijk voornemen
dreef hem. Hij wilde Alida op
heeterdaad van overspel doen betrappen
en haar met schande wegjagen.
Dat zou naar leeren samenspannen
met haar bloedigen echtgenoot tegen
haar rechtzinnigen minnaar.
Jozef Recht klopte aan bij zijn hospita.
Het was Martha die opende: zij
verborg haar vreugde met:
15
— Kom binnen, zei ze, moeder is niet
thuis en ik zat juist zoo moederziel alleen.
— Ik heb geen tijd, s,prak hij. Bc
moet u om een dienst \erzoeken.
Straks, over een kwartier of een half
uurtje zal ik op den vloer kloppen. Als
gij dat hoort wilt ge dan naa boven
loopen en onmiddellijk mijn kamer
binnen komen? Ik zal u iets belangrijks
te toonen hebben.
— Wel zeker, zei ze, maar waarom
moet lk wachten Waarom kan ik nu
niet onmiddellijk mee gaan.
— Tk moet de zaken eerst nog regelen.
Geduld. Gij zult beloond zijn.
En met een boosaardige vreugde
trok Recht weer naar zijn kamer.
— Zoo, alles is ln orde, sprak hl).
Alida zweeg.
— A propos, hernam Recht, ik ben
ridder in de Leopolsorde.
Ze scheen het met te hooren.
— Tk ben gedecoreerd, herhaalde
hij vinmig, en lk heb u hartelijk te
danken!!
— O, ge moet mij niet danken. Het
ls Sohoeppe die alles geregeld heeft.
— Ja, ja spotte Recht, hij regelt alles.
Zelfs het doen en laten van zijn
vrouw.
Zij keek hem aan tlsof hij uren van
haar verwijderd was. Zichtbaar waren
haar gedachten elders.
— Waarop wacht ge? vroeg Recht.
— Tk weet niet waarop ik wacht...
— Ik vraag u waarop ge wacht om
u uit te kleeden?
Zij keek de kamer rond.
— Ik ben blij dat ik hier ben, zei ze
droomend. Hier voel ik mij thuis. Tk
ben hier veilig en rustig.
Toen zij te bed lag sprak zij voort,
meer tot zichzelf dan tot Recht.
— 'k Wilde wel, dat ik bij Schoeppe
niet meer moest terug keeren. Ik kan
den man niet meer uitstaan. Hij ls
altijd bezig met rekeningen, olie, dekoraties
en geld. Wat hebt ge nog aan
zulk een man!
— Wel, een paar duizend frank per
dekoratie hebt gij er aan.
Maar Alida scheen nog altijd den
schamperen toon van Recht niet te
vatten. Hij begon er aan te twijfelen
of Alida werkelijk wel samenspande
met Schoeppe voor zrjn oplichterswerk.
En ineens barstte Alida in snikken
uit:
— Neen, ik houd het met uit. Hj|
i6 een ploert van een ventl
En zij wierp rich met zulk geweld
om den hals van Recht, dat deze ach»
terult viel en bijna het nachttafeiltjf
deed kantelen.
(VERVOLGT).

16 KOEKOEK
Humor van anderen