downloaden - Bureau Beke

Om welke informatie gaat het? Te denken valt aan basale kennis over een kentekenplaat
en hoe eenvoudig te zien is of er sprake is van een vals kenteken. Ook kennis over de wijze
waarop koeriers gestolen auto’s het land uitrijden en de route die zij gebruiken, is relevant
om te delen met de verkeerspolitie of douane. Een respondent: “Op basis van een checklist kan
er in de grensstreek gecontroleerd worden. Het gaat bijvoorbeeld om uitrijdende auto’s, het merk en
type auto, tijdstippen, het aantal en de leeftijd van de passagiers”.
Het LIV zou dergelijke informatie bij rechercheteams kunnen ophalen (aftappen van restinformatie).
Ook zou het LIV na kunnen denken over manieren waarop dergelijke kennis
niet alleen bij andere rechercheurs, maar ook bij toezicht en handhaving van de politie en
bij andere relevante organisaties terecht kan komen. De hiervoor beschreven werkwijze kan
een systematische aanpak van voertuigcriminaliteit ondersteunen, waardoor de pakkans –
die nu in de optiek van velen veel te laag is – kan toenemen.
Intermezzo – bundelen van preweegdocumenten
Het blijkt dat er in ons land door rechercheteams regelmatig projectvoorstellen worden geschreven
om een opsporingsonderzoek naar voertuigcriminaliteit op te starten. Deze ‘preweegdocumenten’
sneuvelen in de verdeling van de schaarse recherchecapaciteit en prioriteit. Het LIV zou periodiek alle
preweegdocumenten bij elkaar moeten brengen om na te gaan of er sprake is van patronen. Patronen
die, aan elkaar gekoppeld, wel ‘zwaar’ genoeg zijn voor een gedegen opsporingsonderzoek op het
terrein van voertuigcriminaliteit. Hoe dan ook levert een analyse van preweegdocumenten relevante
kennis over het fenomeen op. Het kan ook zijn dat een dergelijke analyse indicaties voor vervolgacties
van andere partners (zoals de belastingdienst) oplevert.
Opsporing intensiveren, borgen en slimmer maken
Bijna iedereen die tijdens het onderzoek is geraadpleegd, is het erover eens dat de prioriteit
voor opsporing van georganiseerde voertuigcriminaliteit – al jaren – veel te laag is. Dit
vertaalt zich in het gefragmenteerd uitvoeren van opsporingsonderzoeken die in aantal op
jaarbasis in de optiek van velen “niet meer zijn dan een druppel op een gloeiende plaat”.
Naast het geringe aantal opsporingsonderzoeken is het volgens velen ook jammer dat er
te weinig met specialistische rechercheteams en rechercheurs met kennis van zaken wordt
gewerkt. Rechercheteams moeten steeds het wiel opnieuw uitvinden, terwijl er wel degelijk
– alhoewel versnipperd – kennis aanwezig is binnen de politie. Daarnaast – en dit is niet
onbelangrijk – bouwt de recherche telkens een netwerk op dat vervolgens niet onderhouden
kan worden. We constateren dat er tijdens de opsporingsonderzoeken belangrijke samenwerkingsverbanden
worden gelegd met experts van binnen de politie en met private partijen.
Deze laatsten willen overigens ook graag meewerken en leveren cruciale informatie
voor het opsporingsonderzoek. Na afloop van het opsporingsonderzoek blijkt de recherche
niet in staat om deze contacten te onderhouden. Bruikbare – voor de opsporing relevante –
informatie van dergelijke partijen moet gewoonweg terzijde worden gelegd.
De aanpak van voertuigcriminaliteit 49