Dagkrant 7 - deSingel
Dagkrant 7 - deSingel
Dagkrant 7 - deSingel
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
EXTRA DIKKE EDITIE!!! Nu ook met summerschool!!!<br />
Later wil ik Wouter<br />
Hillaert worden!<br />
‘Jan Decorte moet terug in de politiek. Dan kunnen we nog eens lachen.’<br />
(antwoord festivalcatering op de dagvraag)
Zou ’k ?<br />
Zou ‘k verder leven ooit in mijn gedichten?<br />
Zou ‘k eeuwigheid verwerven met mijn rijm?<br />
Zou Vader Tijd voor mijne verzen zwichten,<br />
mij blijvend tooien met laurier en tijm,<br />
zoals de slager doet met varkenskoppen<br />
die hij tentoonstelt in zijn winkelruit?<br />
Of zal de tijdeloosheid schielijk stoppen<br />
op het moment dat ik mijn boeken sluit?<br />
Eindig ik met mijn muil vol peterselie<br />
of daal ik onvergeten in het graf,<br />
zacht begeleid door een omfloerste pauk,<br />
voor sterflijkheid behoed door ’t evangelie?<br />
Ga ‘k de Parnassus op ofwel hem af?<br />
Of zou ‘k er mijn kloten aan vegen? Zou ‘k?<br />
[WVG]<br />
Eergisteren presenteerde Het Theaterfestival de<br />
sonnettenbundel ‘God is een constructiefout’ van<br />
de overleden theatercriticus Wim Van Gansbeke in<br />
HETPALEIS. Op deze plek krijgt u telkens een<br />
sonnet.<br />
Het mooiste spel ter wereld<br />
Na zes dagen vol theater en schrijven over theater, en toegegeven, de<br />
bijhorende randfenomenen, sta je niet geheel weigerachtig tegenover een<br />
avondje iets anders doen. Daarom besloot ik naar ‘Bad van Marie’ te gaan.<br />
Net niet vervuld van machistische gevoelens huppel ik de ring in. Bleek het<br />
algauw opnieuw om theater te gaan. Theater! Gelukkig kwam daar al snel een<br />
wulpse dame, euh, aangehuppeld, want we bevinden ons naast de befaamde<br />
‘konijnenpijp’ (voor de niet-Antwerpenaren: de Waaslandtunnel). Zij kronkelt<br />
en zij doet maar wat, zij zingt met een hese stem. Er bestaan slechtere<br />
afbijtingen van de spits, zeker in de buurt van de konijnenpijp.<br />
De hyperkinetische showmaster heet ons welkom in de showroom en<br />
presenteert ons bij een glaasje sjampieter het programma. Gelukkig blijkt het<br />
niet om theater te gaan. Dat zou de zogezegde CEO van Renault, die vast al<br />
eens de CEO van Volkswagen maar ook van Volvo (overigens betere auto’s)<br />
heeft gespeeld, achteraf ook nog opmerken.<br />
Deze CEO doet zijn intrede met een bedankwoord, waarin hij de hoofdzakelijk<br />
commerciële beweegredenen van zijn firma om zich tot dit evenement te lenen<br />
opsomt. Hoofdzakelijk commerciële redenen, want ook hij is ‘een<br />
cultuurminnend mens’.<br />
Donder op. Vandaag even niet.<br />
Onder het mom van cultuurparticipatie, lees: het klootjesvolk naar het theater<br />
krijgen, verloot men een auto. Een nieuwe auto spreekt tot de verbeelding in<br />
onze materialistische maatschappij, wars van marxistische prietpraat, zelfs<br />
een lelijke. Zelfs als men er al twee heeft – ook lelijke.<br />
Maar naar een auto kijken we niet voor de schoonheid, daar bestaan vrouwen<br />
voor. Vanavond toch. En gelukkig vervolmaakt de CEO, veruit het grappigste<br />
personage want een regelrechte etter, snel de heilige drievuldigheid: ‘Volgens<br />
studies van de VUB zijn er wekelijks meer mensen die naar culturele<br />
activiteiten gaan, dan dat er mensen in voetbalstadions verzamelen’.<br />
Deze man weet waarover hij spreekt, en ik deel zijn enthousiasme, maar hij brengt me vooral op ideeën. Ik zet mijn laptop aan, surf naar<br />
een ‘webstek’ met live sportverslaggeving.<br />
21u34. Tussenstand Liverpool – Standard, voorronde van de Champions League: 0-0.<br />
Zo hè. Daar gebeurt voorlopig even weinig als hier.<br />
Door een ander totaalspektakel dan voetbal open te stellen voor het hele gezin, moet men zich haast wel overleveren aan de volledige<br />
willekeur. Dat is goed gezien, het past in de sfeer van bedrijfs-Sinterklaasfeesten, en ook wel een beetje in dat van cabaret. Mannen die<br />
zich zonder aanwijsbare reden verkleden in Edith Piaf en haar bekendste nummer vertolken horen misschien eerder in Blankenberge<br />
thuis, in een verzopen café, maar, en dat is het ergste van de zaak, zijn niet compleet ondenkbaar in een Renault-garage. De<br />
belangrijkste verdienste is dat deze voorstelling daarop wijst. Toch vergeet ik even al mijn goede intenties en blijf ik bij de les. Nog<br />
steeds 0-0, het is spannend, mijn gedachten zijn bij de Rouches en de Reds, in feite twee keer hetzelfde zult u zeggen, en ja, inderdaad,<br />
maar dan wel in een andere taal.<br />
21u50. Slecht nieuws: pauze. Nu moet ik wel opletten hier. Zou er nog champagne zijn?<br />
De auto wordt verloot. Aan dezelfde mevrouw als in mei 2007. Hoeveel geluk kan je hebben.<br />
22u15. Aftrap van de tweede helft. Zijn ze nog verbeten?<br />
Nee. Of ja. Het winnende koppel wordt moreel verplicht de auto te doneren aan het gezelschap, zodat die er een vliegticket mee naar<br />
Argentinië kunnen kopen, om er straattheater te gaan maken met weeskinderen. Niet om er voetbal met hen te spelen.<br />
22u32. Nog steeds 0-0 op Anfield Road. Hoe kan dat? Wat gebeurt er? Even verder lezen. Nu gaat het om de knikkers.<br />
De man en de vrouw worden bijgestaan door de CEO van Renault die het geen manieren vindt van de makers, van wie je geacht wordt te<br />
vergeten dat het ‘makers’ zijn, en die zich in naam van zijn roestige bolides verontschuldigt bij het koppel. Een Senegalees komt binnen<br />
op het verkeerde moment, zingt, brengt geen zoden aan de dijk. Liverpool scoort twee minuten voor tijd de beslissende goal. Een<br />
Hollander, nota bene.<br />
Het spel zit op de wagen, iedereen raakt slaags, het koppel gaat er met de Twingo vandoor. De CEO trapt het af, niet de marxistische<br />
prietpraters. You’ll never walk alone. Daar heeft hij een dikke lease-auto voor.<br />
Commentaar na de match: het beste team heeft niet gewonnen. [GDW]<br />
All we hear is Radio Angelo<br />
LUISTER vanaf 17h naar Radio Angelo via www.theaterfestival.be<br />
of www.studiovillanella.be<br />
of blijf in de buurt van de festivalsite!!<br />
Vandaag heeft Angelo Stefan Van Brabant en Bart Meuleman te gast.<br />
- 2 -
Meester machine<br />
Vanavond ben ik jou marionet<br />
dans met mij<br />
dan vlieg ik in de schaduw<br />
als een glitch van jou perfectie<br />
laat ik los wat jij bedacht<br />
we gaan niet in de zetel hangen<br />
maar aan de tv<br />
verdwijnend in het scherm<br />
komen wij terug met twee<br />
we geven ons niet over<br />
aan de zwaartekracht<br />
maar als aan pianosnaren<br />
in een pirouette nacht<br />
spelen wij drie de muziek<br />
van een kabbelend meer<br />
als ongetemde zwaantjes<br />
spoelen wij op en neer<br />
kronkelend tot in de tenen<br />
het circus van ons hangplezier<br />
betast mijn rug en onze benen<br />
het einde verwacht een tel tot vier<br />
[CH]<br />
Een vrouw wordt de scène opgetakeld. Ter hoogte van haar middel<br />
zijn twee kabels bevestigd. De kabels zitten vast aan een machine<br />
die boven het podium opgehangen is. Met behulp van het toestel<br />
wordt de vrouw opgeheven, neergelaten, naar voren en naar<br />
achteren getrokken. Op het ritme van de bewegingen van de<br />
machine danst ze een sobere choreografie. Uit de boxen klinkt<br />
pianomuziek waarin enkele noten opnieuw en opnieuw herhaald<br />
worden.<br />
In eerste instantie komt haar ballet zweverig over, gewichtloos.<br />
Pas na een tijdje wordt zichtbaar hoe gecontroleerd door de<br />
machine haar bewegingsvrijheid is. Armen en benen strekken, tot<br />
een bolletje opkrullen, pirouettes en tuimelingen in de lucht, plat<br />
op de grond. De bewegingen zijn ingehouden en beperkt. Het ritme<br />
van de verplaatsingen van de machine bepaalt bovendien het<br />
ritme van de dans. Ze beweegt ook temidden van vier gigantische,<br />
transparante schermen. Maar niet alleen controleert de machine<br />
de danseres, de danseres controleert ook de machine. Met haar<br />
gewicht zet ze druk en doet ze de machine andere richtingen op<br />
bewegen dan het toestel zelf uitgaat. Bij iedere stop of vertraging<br />
deint de machine na onder het gewicht.<br />
De choreografie stopt, en de danseres verdwijnt uit het zicht. Als<br />
de scène opnieuw centraal verlicht wordt, hangen twee<br />
danseressen in plaats van één aan de machine. Samen voeren ze<br />
dezelfde choreografie uit. I, en II, springt in mijn hoofd op. Klopt.<br />
Lichtwissel, drie danseressen. Na een laatste lichtwissel, vier.<br />
Perfect voorspelbaar, en toch blijft de spanning in de voorstelling<br />
constant. Er wordt een verwachting gecreëerd waarvan de<br />
toeschouwer nooit zeker is of ze zal worden ingelost. Bovendien<br />
wordt wel telkens dezelfde choreografie uitgevoerd, maar heeft ze<br />
Voor de danseressen aan de haak gaan<br />
Kort interview met Kris Verdonck<br />
Kris Verdonck wil met I/II/III/IIII de wens van het klassieke ballet vervullen; dat de danser kan<br />
vliegen. Samen met dramaturge Marianna Van Kerkchoven kwam hij tot het concept van een<br />
dansmachine. De middag voor de moment suprème heb ik Kris aan de telefoon. Ik<br />
probeer de nodige bagage te krijgen voor een intensere blik op de voorstelling.<br />
Mijn nieuwsgierigheid gaat eerst uit naar de titel.<br />
I/II/III/IIII staat voor de structuur van het stuk. De 'pas de quatre' vertaalde ik naar vier fases<br />
aan de machine: solo, duo, trio, kwartet. De vier is bewust fout geschreven om de visuele<br />
voorstelling van vier hangende danseressen te weerspiegelen. Verder heeft de titel geen<br />
referentiekaders. We hebben wel gerepeteerd met twee wat het toonmoment I/II opleverde.<br />
Hoe is het creatieproces op gang gekomen?<br />
Door een opvoering van Het Zwanenmeer te zien werd ik geïnspireerd om een dramaturgie op te<br />
bouwen, die ik dan heb toegepast op een voorstelling waarin de relatie van lichamen met een<br />
object wordt aangegaan.<br />
Die relatie lijkt de kern van je werk. In Box is het centrum van de installatie, een<br />
buitengewoon felle lamp, zo sterk dat de mens er niet naar kan kijken en de schoonheid<br />
hem ontgaat. Heb je hier bewust gekozen voor meer evenwicht in de relatie mens-techniek?<br />
Of gaat het om de zelfde ondergeschiktheid?<br />
In feite gaat het hier om beide. Enerzijds vervult de techniek de ultieme wens van de ballerina<br />
om te kunnen vliegen. De machinerie zorgt ervoor dat de danseressen in de lucht vrij kunnen<br />
bewegen. Anderzijds zitten ze er aan vast. Dit is dus een voor en nadeel en zorgt voor een<br />
confrontatie, zoals die in ons leven ook zit. Er is een zekere vrijheid omdat de danseressen ook<br />
de machine in bepaalde mate kunnen besturen, maar ze moeten zich er wel aan overgeven.<br />
Na de voorstelling is er ook een nabespreking. Vind je het belangrijk dat je werk begrepen<br />
wordt?<br />
Voor mezelf is dat niet echt nodig. Het is fijn om reacties te horen, zowel positieve als<br />
negatieve. Maar wat gezegd wordt gaat keuzes binnen mijn werk niet beïnvloeden. Het is<br />
belangrijk er over te praten zonder dat het geduid moet worden. Het werk is wat het is en<br />
iedereen kan er uit halen wat hij wil. Ik wil geen boodschap opdringen, maar het werk<br />
communiceert wel, maar enkel wat het publiek er in wil lezen. Dus het is niet de bedoeling om<br />
de voorstelling uit te leggen. [CH]<br />
I/II/III/IIII: tellen en van tel zijn.<br />
keer op keer een andere impact. De eerste indruk van lichtheid<br />
bouwt geleidelijk af naarmate meer danseressen aan de machine<br />
komen te hangen. Het ballet gaat steeds zwaarder ogen, steeds<br />
meer inspanning moeten de danseressen doen om de bewegingen<br />
tot uitvoering te brengen. Vooreerst moeten ze in de ruimte<br />
rekening houden met de aanwezigheid van de ander, en worden<br />
hun bewegingen daardoor kleiner. Bovendien oefent het groeiende<br />
gewicht steeds meer druk uit op de machine. Deze maakt steeds<br />
diepere buigingen en heftigere schommelingen en beïnvloedt zo in<br />
stijgende mate de bewegingen van de danseressen. Tenslotte<br />
hebben de bewegingen van elk van de danseressen invloed op die<br />
van de andere. Als er één een fout maakt is dit voor alle anderen<br />
voelbaar, en moeten zij hun bewegingen aanpassen. Synchroon<br />
bewegen wordt steeds moeilijker.<br />
Moedig vraagt Verdonck geduld, hij vraagt begrip, en vraagt tijd.<br />
Voor zichzelf vraagt hij de tijd om zijn opzet consequent door te<br />
voeren. Enkel door per choreografie slechts één danseres meer<br />
aan de machine te hangen, en ze identieke choreografieën te laten<br />
uitvoeren, kan hij de subtiele veranderingen laten zien die de<br />
aanwezigheid van één persoon méér teweegbrengt. Elk individu<br />
heeft impact op het gebeuren. Van het publiek vraagt hij de tijd<br />
om telkens opnieuw te kijken naar dezelfde choreografie, dit<br />
telkens opnieuw met andere ogen. De blik verandert overigens uit<br />
zichzelf, want de bewegingen zíjn elke keer anders. Vreemd<br />
genoeg kijk ik ook elke keer naar andere dingen op de scène. Het is<br />
omdat wij niet op onszelf bestaan, dat wij blijven kijken om te<br />
zien hoe elke andere mens ons dwingt onze ervaring, onze<br />
perceptie, onze blik bij te stellen.<br />
[TA]<br />
- 3 -
Guilty pleasure in de festivalunderground<br />
Een gesprek met Stef Lernous van Abattoir Fermé<br />
Stef Lernous is een bezige bij. Het voorbije seizoen leverde hij<br />
met zijn Abattoir Fermé drie producties af en er zijn er op dit<br />
moment alweer drie in de maak. Daarnaast werkt hij nu<br />
opnieuw met Figurentheater De Maan , bereidt hij zijn volgende<br />
academiejaar als docent aan het Rits voor en spendeert hij de<br />
rest van zijn tijd aan debatten, interviews en<br />
onderzoeksprojecten. Hij neemt dan ook niet voor om het even<br />
wie zijn telefoon op. Gelukkig zijn wij van de dagkrant niet om<br />
het even wie.<br />
Hardboiled, Tourniquet of Mythobarbital. Zijn jullie tevreden<br />
met de keuze voor Tourniquet?<br />
Natuurlijk, als Mythobarbital volgend jaar maar<br />
geselecteerd wordt. Hoewel ik altijd gelukkig ben<br />
met eigen werk dat ik in première laat gaan, vind ik<br />
Tourniquet een uitzonderlijk mooie voorstelling. Ze<br />
is veel ‘alchemischer’ dan Mythobarbital en meer<br />
gericht op de mystieke zeggingskracht van de<br />
beelden.<br />
In welke zin is de voorstelling een knelverband?<br />
Kan of wil Tourniquet ons bloeden stelpen?<br />
We willen met deze voorstelling in zekere zin wel<br />
het ritueel in ere herstellen. Dat doen we door een<br />
gruwelijke, maar tegelijk erg vruchtbare, energie<br />
naar boven te brengen. Het gaat dan om een diepe angst, een<br />
existentiële horror, die doorheen de tijd verbannen is naar de<br />
krochten van ons wereldbeeld. Freak shows en<br />
carnavalsfeesten zijn bijvoorbeeld essentiële vieringen, maar<br />
die zijn tegenwoordig gedegradeerd en gecommercialiseerd. De<br />
daardoor verloren gegane verbondenheid en verwondering<br />
willen wij met Tourniquet terugbrengen. Met een<br />
jongensachtige ‘guilty pleasure’ vinden wij het dan ook<br />
fantastisch dat wij op het Theaterfestival de positie van die<br />
countercultuur enigszins kunnen opwaarderen.<br />
Hoe is de beeldtaal tot stand gekomen? Hoe belangrijk was<br />
het narratieve tijdens het werkproces?<br />
Als theatermaker heb je altijd wel een concreet gegeven als<br />
vertrekpunt nodig. In het geval van Tourniquet waren dat voor<br />
ons de exorcismen die plaatsvonden in Molenbeek en<br />
Schaarbeek. Om tot de uitdrijving te komen, werden de<br />
lichamen van de bezeten afgeranseld. Maar hoewel we van dat<br />
beeld van foltering vertrokken zijn, is het woord tourniquet<br />
geleidelijk aan een eigen leven gaan leiden. Met woorden vertel<br />
je wat je te vertellen hebt, met beelden kan je niet weten welke<br />
betekenis ze dragen en begeef je je op vaag terrein. Als wij ons<br />
achteraf de vraag stellen “Hoe hebben wij de vorige<br />
“Vele voorstellen,<br />
zoals elkaars zeik<br />
drinken of een<br />
pingpongballetje in<br />
hun reet stoppen,<br />
brengen de spelers<br />
zelf aan.”<br />
voorstelling ook weer gemaakt?”, dan moet ik toegeven dat we<br />
het vaak niet meer weten. Van het werkproces van Tourniquet<br />
herinner ik mij vooral dat we erg veel hebben rondgedraaid.<br />
De hoeveelheid wijn – of is het stiekem toch druivensap? -<br />
die tijdens Tourniquet wordt gedronken, is duizelingwekkend.<br />
Bij Abattoir Fermé gaan de spelers tot het uiterste. Zijn er<br />
ook grenzen aan hun gewilligheid? Wanneer haken zij af?<br />
We folteren elkaar niet en er wordt zelden iemand<br />
gemanipuleerd om iets onvrijwilligs te doen. Vele voorstellen,<br />
zoals elkaars zeik drinken of een pingpongballetje in hun reet<br />
stoppen, brengen de spelers zelf aan. Soms doen<br />
ze zelfs onmogelijke voorstellen. Bovendien<br />
weten mijn spelers dat ze mij volledig kunnen<br />
vertrouwen. Zij kunnen op elk moment aan de rem<br />
trekken. Daarnaast nemen we ook de nodige<br />
voorzorgsmaatregelen. Wat moet uit<br />
veiligheidsoverwegingen, dat doen we. Neem nu<br />
die passage met de slijpschijven in Tourniquet. De<br />
spelers dragen daar een veiligheidsbril om te<br />
voorkomen dat er ook maar één vonkje in hun<br />
ogen terecht komt.<br />
Hoe subversief is Tourniquet? Wat mogen de<br />
toeschouwers die de voorstelling nog niet<br />
hebben gezien, verwachten?<br />
Subversiviteit is een erg subjectief begrip. Als iemand iets ziet<br />
of meemaakt waardoor zijn kijken naar de realiteit door elkaar<br />
wordt geschud, dan is dat iets subversiefs. Tourniquet is voor<br />
mij geen subversieve voorstelling, maar ik kan verstaan dat ze<br />
dat voor sommige mensen wel is.<br />
Gisteren stelden we in de dagkrant de vraag: “Met welke<br />
acteur/ actrice ziet u een tête-à-tête wel zitten en hoe loopt<br />
de avond af?”, Wat zou u antwoord geweest zijn?<br />
Ik zou onder meer graag eens voldoende tijd vrijmaken voor<br />
een diepgaand gesprek met Jan Fabre of Jan Lauwers. De avond<br />
eindigt in de wetenschap dat we goed bezig zijn.<br />
Ik laat u in die<br />
wetenschap.<br />
Wat er door ruis en<br />
omgevingslawaai door<br />
de telefoon niet is<br />
doorgekomen, komt<br />
Stef Lernous u nog<br />
zelf vertellen na de<br />
voorstelling vanavond<br />
in de Zwarte Zaal.<br />
!! TIPS VAN HET HUIS !!<br />
* LAATSTE TICKETS voor Droom van een Zomernacht!!<br />
* EXTRA VOORSTELLING voor VILLANELLA: Design God (Space) op vrij 29/8 om 19u en 21u – vertrek onthaal<br />
festivalcentrum<br />
* Op 29 en 30 augustus treedt er een groep op in het festivalcentrum, daarna neemt de dj de<br />
sfeermuziek voor zijn rekening. (dit valt onder de programmatie van Studio Villanella)<br />
* Ga eens langs in de BOEKHANDEL (de opvallend gekleurde serre in het festivalcentrum): BOEKEN AAN<br />
DUMPINGPRIJZEN<br />
* De salons komen eraan!! GRATIS TOEGANG – 17u30 – salon festivalcentrum. VANAVOND: 28/08:<br />
Kunstkritiek – 29/08: Scenografie – 30/08: Het spel van de waanzin.<br />
* Post al uw reacties op artikels en recensies in deze dagkrant op www.urbanmag.be!<br />
- 4 -
summerschool kunstkritiek<br />
De summerschool kunstkritiek (i.s.m. VTi) is één van de drie – naast toneeltekstschrijven (i.s.m. Schrijverspodium) en dramaturgie (i.s.m.<br />
Villanella - door Het Theaterfestival ingerichte workshops voor enthousiaste schrijvers. Onder begeleiding van professionals bezoeken<br />
en bespreken ze verscheidene stukken op dit festival en ontwikkelen zij hun vaardigheden. Hieronder vindt u een greep uit hun<br />
schrijfsels, over diverse voorstellingen.<br />
Een figuur met berenhoofd komt op en rijdt met een karretje<br />
over de scène die bezaaid is met noppenplastiek. Daardoor<br />
weerklinken vele kleine knalletjes, alsof er geweerschoten<br />
worden gelost. Op het podium slingeren allerlei spullen rond:<br />
kartonnen dozen, plastieken buizen, een ladder, een kast.<br />
Wanneer op de scène een tweede beer verschijnt, graaien ze<br />
allebei naar objecten en doen ermee wat in hen opkomt. Een<br />
buis met een ontstopper erin wordt een stethoscoop, wordt een<br />
koptelefoon, wordt voetjes die stappen. De beren lijken twee<br />
kinderen die vrolijk spelen en vanalles uitproberen met de<br />
attributen op de scène, niet geremd door normen of waarden.<br />
Ze gooien nonchalant objecten op de grond en maken ze kapot<br />
of vuil, tegelijk speels en hard.<br />
Wanneer de beren drie schedels gebruiken als handpoppen<br />
laten ze er twee plots passioneel tongzoenen. De derde kijkt<br />
toe en wil meedoen aan dat erotische spel, waardoor de<br />
onschuldige poppenkast al snel ontaardt in een orgie van<br />
doodshoofden. Ook de beelden die af en toe op een groot<br />
scherm geprojecteerd worden, zijn seksueel getint, soms zelfs<br />
ronduit pornografisch. Terwijl de ene beer schijnbaar<br />
onachtzaam alles wat hij op de scène vindt exploreert, zet de<br />
andere minutieus voorwerpen klaar voor een filmpje. Met<br />
vingercamera’s filmen ze die miniatuurtaferelen.<br />
In een van de projecties wordt getoond hoe een aantal<br />
porseleinen edellieden toekijkt hoe een romp met erectie<br />
Een vrouw met berenkop zit achterovergezakt in een<br />
materiaalkar midden in een ongeordend samenraapsel van<br />
tafels, kartonnen dozen en een volgestouwde ouderwetse<br />
keukenkast met venstertjes, lappen stof, nepskeletten... Een<br />
enorm modelvliegtuig boven het midden van de scène lijkt een<br />
stille voorbode van een plotse ontsnapping uit dit<br />
puinhoopuniversum.<br />
Losjes manipuleert de beervrouw een lange grijze<br />
ribbeltjesbuis, eerst kinderlijk onschuldig, later alsof het<br />
voorwerp een aangeplakt lid is. Ze brengt het uiteinde binnen<br />
in de muil van een namaaktijger en ook de piepschuimdwerg<br />
voor haar voeten krijgt een beurt. Tussen de handelingen door<br />
glijdt de beervrouw zichzelf met de kar heen en weer. De<br />
blaasjes van de uitgespreide stukken beschermingsplastiek<br />
knapperen als spervuur onder de wielen. De gezapige kalmte<br />
van het begin is aan flarden gesalvood, dit lijkt geen<br />
onschuldige trip te worden. De mannelijke kompaan van de<br />
beervrouw duikt op en gaat hurken onder de tafel aan de rand<br />
van de rommelzee. Hij lijkt iets als een bruine boodschap<br />
achter te laten. Een vleugje seks was er al, nu begint het ook<br />
naar beerput te ruiken.<br />
Hotel Modern speelt zijn recentste productie Rococo in de<br />
bonbonnière Bourla. De zaal ademt romantische kitsch en<br />
bourgeois preutsheid. Op dat laatste beukt, zelfs neukt, het<br />
Nederlandse gezelschap heftig in. Bovendien moet het<br />
verwaande beeld van de mens als verheven diersoort het<br />
ontgelden. Gedeconstrueerd tot een hoopje botten, een<br />
Gevallen engelen – Rococo (Hotel Modern)<br />
Bloot en spelen – Rococo (Hotel Modern)<br />
bevredigd wordt. Iedereen tuurt wellustig naar het tafereel en<br />
het publiek slaat de hele situatie gade. De toeschouwers<br />
bespieden de gluurders, voyeurisme ten top. Op een ander<br />
filmpje smullen kabouters van een vieze smurrie op de grond,<br />
waarna een delicaat porseleinen meisjespopje het goedje op<br />
alle gezichten smeert die ze tegenkomt. In deze projecties is<br />
het verbazingwekkend om te zien hoe de makers met levenloze<br />
voorwerpen afschuw kunnen opwekken. Door de context en de<br />
camerastand lijken de beeldjes tot leven te komen en emoties<br />
te uiten.<br />
Uit de scènes waarin de beren zelf de hoofdrol spelen, blijkt de<br />
grenzeloze verbeeldingskracht van de wezens. Daarmee zetten<br />
ze de ook toeschouwers aan tot fantaseren. Eén van de beren<br />
maakt een marionet van aardappelen en satéstokjes en hijst<br />
die de lucht in. Plots wordt de constructie een UFO, of een<br />
satelliet. Je kan er alles in zien. Met allerlei voorwerpen roepen<br />
de makers een universum op dat ludiek en onschuldig is, maar<br />
tegelijk ontaard en verdorven. Wanneer één beer zich plots<br />
verkleedt in een engel met harp weet je dan ook dat hij niet<br />
écht vroom en verheven is. Het wezen is door en door<br />
geperverteerd zonder het zelf te beseffen. Door in te gaan op<br />
elke behoefte, is de beer een gevallen engel geworden.<br />
Jozefien Van Beek<br />
ribbenkast, schedel en eenzame voeten, wordt hij door twee<br />
vingervlugge beerfiguren gemanipuleerd, geassembleerd,<br />
geperverteerd en gepenetreerd. Hiervoor worden uit was<br />
geboetseerde lichaamsdelen in miniformaat en een hofhouding<br />
van porseleinen kitschbeeldjes ingezet. Ze zijn het onderwerp<br />
van de scabreuze en seksuele spelletjes die de beren met<br />
precisie in scène zetten. De taferelen worden via een<br />
vingercamera op groot scherm geprojecteerd, waardoor de<br />
voorstelling een tweede laag krijgt. Videobeelden hebben altijd<br />
een grote aanzuigingskracht, hiervan maakt Hotel Modern<br />
kundig gebruik. De tegenstelling tussen de poezeligheid van de<br />
figuurtjes en de decadente geladenheid van de handelingen<br />
doet geamuseerde nieuwsgierigheid naar wrang afgrijzen<br />
kantelen. In de handen van de beerfiguren verworden<br />
marionetjes van was en porselein tot pornosterren. Het<br />
onbevangen toekijken wordt gluren.<br />
Luid tromgeroffel en een volgspot leiden de blik naar het<br />
voorplan van de scène. In een gebricoleerd miniatuurcircus<br />
proberen twee gemodelleerde rompen met erectie elkaar op<br />
een slappe koord te penetreren. ‘Oooh! Aaah!’ Applaus. De<br />
coïtus als uitbundig feest. Of hoe het spel van kinderen en dat<br />
van volwassenen kan verschillen. Zijn die grote mensen echt<br />
wel zo verheven als ze denken? Laat ze binnen in een<br />
speelgoedzolder en ze willen er niet meer weg. En dan krijg je<br />
dit soort wantoestanden. Bloot en spelen.<br />
Annick Lesage<br />
- 5 -
summerschool kunstkritiek<br />
Eros en Thanatos in de speeltuin – Rococo (Hotel Modern)<br />
Nog voor de voorstelling begint wekt de volgestouwde bühne<br />
nieuwsgierigheid. Een keukenkast met tientallen porseleinen<br />
beeldjes. Daarnaast een tafel overladen met eigenaardige<br />
objecten. Het lijkt wel een stand op de sjacherbeurs. Nog een<br />
kraampje met het opschrift 'Rococo' en daarboven een verfomfaaid<br />
projectiescherm. Overal manshoge, op elkaar gestapelde<br />
kartonnen dozen. Daartussen - achteloos – twee levensgrote<br />
witte sculpturen. Assemblages van voorlopig ondefinieerbare<br />
vormen. Het houten geraamte van een jachtvliegtuig zweeft boven<br />
het geheel. Is dit het atelier van een kunstenaar? Dit zijn niet<br />
zomaar een hoop banale objecten. Hier is meer aan de hand.<br />
Het stuk begint letterlijk al knetterend. Een acteur met een<br />
enorme berenkop rijdt, in een ijzeren materiaalkar, lustig rond<br />
over grote stukken noppenplastiek. Het is alsof tientallen<br />
voetzoekers ontploffen en de hele rimram tot leven wordt gewekt.<br />
Even later tuimelt de andere acteur, ook met berenkop, uit een<br />
kartonnen doos. Net als kleine kinderen in concentrische kringen<br />
de onmiddellijke wereld rondom zich ontdekken, onderzoeken de<br />
twee beren met een opgewekte nieuwsgierigheid de voorwerpen<br />
die quasi toevallig voor hun voeten terechtkomen. Een kartonnen<br />
doos valt om. Rommel rolt het podium op. Een lange tube wordt<br />
een voelspriet, een paar elastische benen zonder romp. Dit is<br />
animatie 'pur sang'. Huisraad wordt readymade.<br />
Geen woord wordt er gezegd. Je wordt opgeslorpt in de wereld van<br />
twee nieuwsgierige beren – een mannetje en een vrouwtje - op<br />
ontdekkingstocht. Niet alleen doorheen de speeltuin van<br />
voorwerpen, maar ook naar hun eigen seksualiteit. Ze besnuffelen<br />
zichzelf en elkaar. Pipi doen en prutsen aan het eigen piemeltje.<br />
Dit is geen vrouw die aan haar 'foef' ruikt, maar een speelse beer.<br />
Door de hoofden van de acteurs te verbergen achter twee<br />
berenkoppen, krijgen de spelers iets ondefinieerbaars en worden<br />
de relatie tussen handeling en betekenis, verwachting en<br />
zekerheid op de helling gezet. Associatie en verbeelding krijgen<br />
vrij spel.<br />
Helikoptergeraas. De voorstelling wordt gaandeweg minder<br />
onschuldig. Het speelse krijgt een onrustwekkende, macabere<br />
ondertoon. Er verschijnen plastieken knoken, schedels en voeten<br />
tussen het speelmateriaal. Rond de tafel worden met een<br />
vingercamera minitaferelen geregistreerd en uitvergroot. In het<br />
begin nog onschuldig met een streep compote van rodekool.<br />
Poppetjes kijken nieuwsgierig de zaal in. De beren worden<br />
animators. En naarmate de voorstelling vordert: hulpstukken van<br />
wassen penissen die alles penetreren wat er te penetreren valt.<br />
Eros en Thanatos wippen vrolijk op en neer temidden van<br />
porseleinen rococo salons. Ongeremde fantasie ontaardt in een<br />
hilarische ontlading.<br />
Rococo is een dadaïstische ode aan de verbeelding. Associatie en<br />
collage halen elk begrijpen onderuit. Een voorstelling vol<br />
tegenstellingen zonder tot een synthese te willen komen: Eros en<br />
Thanatos in een speeltuin vol onrustwekkende weerhaakjes,<br />
gehuld in een poëtische bric-à-brac. Uiteindelijk blijven alleen de<br />
grote witte sculpturen onaangeroerd. Pas in de verstilling van het<br />
einde, waar opnieuw plaats is voor een overzichtelijke blik, wordt<br />
duidelijk dat het assemblages zijn van armen en benen. Twee<br />
bergen knoken als stille, gniffelende getuigen...<br />
Eva Steynen<br />
De mythe van de parlementaire democratie<br />
Romeinse tragedies van Ivo Van Hove/Toneelgroep Amsterdam<br />
Romeinse tragedies vult een halve dag in je agenda. Dit stuk kom<br />
je beleven. Ondertussen speelt Shakespeare maal drie.<br />
Toneelgroep Amsterdam brengt drie psychopolitieke histories<br />
over de onkunde van macht in het oude Rome. Aanschouw dit<br />
staatsdom in verval.<br />
Op de scène een kantoorgrijs decor: zitmeubels in rechtlijnige<br />
vormen, kamerbreed tapis plein over de vloer, hier en daar de<br />
obligate trieste plant. Een karakterloos kabinet in een doorsnee<br />
ministerie. Verder is de bühne bezaaid met televisieschermen. Wij<br />
leven in een beeldcultuur.<br />
Camera’s registreren het gebeuren, volgen de acteurs, zoomen in<br />
op handelingen. Als publiek kies je zelf het perspectief: volg je het<br />
spel of de weergave ervan op het scherm. Links en rechts kijk je de<br />
coulissen in; een acteur bij de schmink, een technieker stand-by.<br />
De schijnbare transparantie van een representatieve democratie.<br />
U mag alles zien, in ruil voor uw vertrouwen. Maar de echte<br />
besluitvorming vond veel eerder achter gesloten deuren plaats.<br />
Het topje van de beleidsberg.<br />
Er is een bierbar, broodjes en pastasalade; wees gerust, wij<br />
dienen uw belangen, u komt deze voorstelling zo aangenaam<br />
mogelijk door.<br />
Het publiek is vrij zich te bewegen, maar daarom net verlamd.<br />
Romeinse tragedies is een schijndemocratie. Eens je plaats<br />
gekozen los je op in het decor. Achter of naast je spelen de<br />
acteurs hun rol, van interactie is geen sprake, praten is hun<br />
privilege. Het volk wordt verdragen als echo van hun stem. Stop<br />
hen wat te eten toe, een beeldscherm ter ontspanning; de<br />
behaaglijke onderdrukking.<br />
Voor het podium vult een tweekoppig orkest de orkestbak met<br />
groots slagwerk. Met dreigende toon bespelen de muzikanten van<br />
BL!NDMAN hun instrumenten als oorlogsmachinerie. Steeds<br />
weerklinkt nerveus de tromslag, als een permanente<br />
oorlogsdreiging.<br />
Conflict nummer één, bom bom. In Coriolanus verliest de<br />
genoemde de gratie van het plebs. Het graan is op, de<br />
voedselcrisis dreigt, het volk komt in beweging. Generaal<br />
Coriolanus voelt de hete adem van een naderende opstand. En wie<br />
niet slim is, moet sterk zijn. Hij trekt ten oorlog tegen de Volscen,<br />
brengt de overwinning, en krijgt – voor wat hoort wat, nietwaar –<br />
een politieke post in ruil. Regeren doet hij echter vanuit een<br />
militaire logica, survival of the fittest, wie niet zelf in zijn voedsel<br />
kan voorzien heeft niet het recht te spreken. De neerwaartse<br />
spiraal van onze voedingsindustrie; monddood is onze<br />
volpropmaatschappij.<br />
Zijn onverwerkte Oedipuscomplex doet Coriolanus echter de das<br />
om; moeder de vrouw bepleit de vreedzame coëxistentie,<br />
Coriolanus verslapt en sterft een Darwiniaanse dood. Niet langer<br />
een stem in de stroming. Aan eigen identiteit ingeboet verliest hij<br />
zijn functie in deze maatschappij-in-haperende-beweging. Zo nu<br />
en dan worden Shakespeare’s politieke zwaargewichten<br />
onderbroken voor een reclameblok. Het scènebeeld verandert, de<br />
pastasalade wordt aangeprezen, u kan de benen even strekken.<br />
Tijdens de ombouw flitst op de<br />
- 6 -
lichtbalk het laatste nieuws voorbij. “Duits hockeyteam<br />
onverslaanbaar in de Olympische Spelen”. U zit in het hier en nu.<br />
Krachtmeting twee, tromgeroffel. Julius Caesar, een brok charisma,<br />
vriend aan huis, populistische leider van het volk. Zijn taal is klaar<br />
en duidelijk; er is maar één weg en die loopt loodrecht vooruit.<br />
Julius Caesar baant zich Vlaams Belanggewijs een weg naar de top:<br />
het volk voelt zich door hem begrepen en behandeld als gelijke.<br />
Sterk en duidelijk leiderschap bevrijdt hen van eerder aangeprate<br />
angst, de politieke tegenstrevers onkundig om te reageren. Caesar<br />
zorgt voor entertainment, als opium voor het volk, ofte “Brood en<br />
spelen, geen kebab en kunst”, zoals Filip Dewinter het eens zei.<br />
Julius Caesar gaat over (extreem-) rechtse demagogie. Beste<br />
gepeupel, wij weten wat goed voor u is en wij kennen uw vijand.<br />
Maar Caesar slorpt alle macht op, geen plaats meer voor<br />
particratie. Zijn tegenstanders beramen een politieke moord om<br />
de republiek te redden. Midden in het volk wordt Caesar gegrepen.<br />
Sterft de Pim Fortuyn-dood, populisme onbegrepen. Het beoogde<br />
effect van de slinkse doodslag blijft echter uit; de alleenheerser is<br />
dood, leve de alleenheerser.<br />
Even tussendoor zapt op televisie de orkaanradar voorbij. En<br />
passant zwemmen op de Spelen en de oorlog in Irak. Wat wij u hier<br />
komen te vertellen is van alle tijden. Er valt niet aan het<br />
beeldscherm te ontsnappen – zelfs op weg naar de toiletten volg<br />
je alles live. De onontkoombare aantrekkingskracht van bewegend<br />
beeld valt op; achter de ruggen spelen de acteurs op scène maar<br />
menig aanwezige verkiest te volgen op tv. Zappend tussen meer<br />
van hetzelfde. Geconditioneerd kijkgedrag. Lees rustig ook even<br />
de krant van de dag – daarin kondigt een volgende oorlog zich al<br />
aan.<br />
Boemtsjak, derde strijd. Antonius in spreidstand tussen vaderland<br />
en liefde. Met het ene been in Egypte bij de passionele Cleopatra,<br />
het andere been in eigen Romeins zand. De kloof ertussen gaapt.<br />
Antonius en Cleopatra toont de destructieve liefde. De waakvlam<br />
Thierry staat op de keukentafel en telt af. Een begin als een ander,<br />
en – wat later zal blijken – ook een einde als een ander. Tussen<br />
deze twee momenten, die het publiek moeten opwarmen voor de<br />
zelfmoord van deze jongen, zitten de motieven verweefd. Zijn het<br />
geen toneelstukken, dan wel boeken die al volgeschreven staan<br />
over deze thematiek, en is het dus oppassen om niet in herhaling<br />
te vallen. Eerder dan om het originele uitgangspunt, wilde de<br />
maker deze voorstelling dan ook maken omdat hij zelf iets<br />
soortgelijks heeft moeten ondergaan bij zijn geliefde. En dan<br />
loopt het wel eens mis.<br />
Wat de toeschouwer duidelijk moet maken waarom die jongen de<br />
strop, die de hele voorstelling naast hem hangt, ook fataal zal<br />
besteden als het zaallicht is gedoofd en het applaus wordt ingezet,<br />
is een treurige opsomming van beelden en situaties die al vele<br />
malen eerder, en veel intelligenter, zijn aangewend. Thierry werd<br />
gepest. Thierry’s vader is dood en hij bleef achter met zijn door de<br />
menopauze geteisterde moeder. Thierry moest verhuizen naar een<br />
nieuwe stad waarin hij zijn plekje maar niet kon vinden. Het wordt<br />
allemaal zo banaal uitgebeeld en ook tot in den treuren<br />
uitgesproken, waarbij enige diepgang vakkundig wordt vermeden,<br />
zodat het allemaal meteen weer van je afloopt. Hoogtepunt in<br />
deze is de moeder die als een pathetisch wijf wordt neergezet,<br />
waar de chocolade even snel ingaat als weer uit. Een torenhoog<br />
cliché dat niet enkel verveelt maar ook irriteert. De tekst, die vaag<br />
geplukt zou kunnen zijn uit een soap, geeft de acteurs dan ook<br />
summerschool kunstkritiek<br />
Thierry - JAN<br />
Doodvervelend<br />
van een koude oorlog. Een clash of civilisations blijft niet uit.<br />
Egypte en Rome vechten ter land en ter zee een bittere<br />
expansiestrijd. Hartenleed wordt gedragen, een overwinnaar is er<br />
niet: de minnaars zijn pas na een wanhoopsdaad in het graf<br />
herenigd. Egypte mist haar vurige koningin, het Romeinse Rijk<br />
blijft achter als een uitgestrekte maar lege vlakte, met muren<br />
hoog als een Fort Europa, terend op de eigen grote droom, blind<br />
voor de culturele ander.<br />
Driemaal heeft de politieke macht te lijden onder menselijke<br />
relaties. En andersom. Holt het gezag onverbiddelijk de<br />
verwantschap uit. Familie, vriend, geliefde. Het is eenzaam aan de<br />
top. Eerst Coriolanus, veilig onder moeders vleugels, weerloos<br />
eens het nest verlaten. Achter elke succesvolle man staat een<br />
sterke vrouw. In het politieke spel ken je geen vrienden. De ene<br />
dag nog lopend achter dezelfde vlag aan, de volgende met<br />
getrokken messen tegenover elkaar. Opportunisme troef. Zelfs<br />
hartstochtelijke liefde blijkt overwinnelijk. Politicus, maak je hart<br />
van steen.<br />
Driemaal politieke druk; de actualiteit lobbyt zich een weg<br />
doorheen het stuk. Het liberale kapitalisme anno nu als een<br />
heruitvinding van het vroegdemocratische mercantilisme ten<br />
Romeinse tijden. In hetzelfde evolutionaire bedje ziek. De<br />
graanprijzen stijgen, de economie is in recessie en het enige<br />
antwoord komt van protectionistisch leiderschap. Ten oorlog<br />
tegen eender wat, zolang we de hand niet in eigen boezem moeten<br />
steken. Romeinse Tragedies lijdt aan parallellisme. Maar nooit<br />
opdringerig. Eigentijdse tijdloosheid.<br />
Toneelgroep Amsterdam overdondert met deze Romeinse<br />
Tragedies. De dialogen krachtig, de retoriek op scherp wint het<br />
stuk uur na uur het publiek, als toehoorders in steeds wisselende<br />
fracties, voor zich. De muziek zet de juiste toon en technisch –<br />
met de truken open en bloot – is de voorstelling vernuftig. Dit is<br />
groots zonder grootheidswaanzin.<br />
Ine Van Baelen<br />
niet de aanzet om helemaal mee te gaan in wat ze uitbeelden,<br />
waardoor ook dit blijft steken in een mat en oninteressant spel.<br />
Thierry is een voorstelling voor jongeren. Dat maakte dat wat<br />
voor een doordeweekse theaterganger een bijzonder matige<br />
voorstelling was, toch ontzettend goed werd onthaald door de<br />
recensenten en de voorstelling zelfs genomineerd werd voor het<br />
theaterfestival in die categorie. Sowieso is kunst voor een<br />
bepaalde groep mensen al een heikele bezigheid, maar als wie niet<br />
tot die groep behoort ook nog eens pretendeert te weten wat goed<br />
voor hen is, ga je maar al beter liggen. Het beeld dat hier van<br />
jongeren wordt geschetst maakt triest, alsof zij niet meer dan dit<br />
aankunnen, en is bovendien pertinent onwaar. Zo krijg je dat jonge<br />
mensen die al wel wat ervaring hebben met podiumkunsten, erg op<br />
hun honger blijven zitten. Wie nog nooit een toneelzaal van<br />
binnen zag, heeft misschien genoeg aan dit hapklaar maar<br />
nietszeggend stukje van vijftig minuten, maar een wenselijke<br />
referentie voor als je het over theater en jongeren wil hebben is<br />
dat bepaald niet. Met deze draak weet JAN dan ook aardig de eigen<br />
reputatie die het had opgebouwd met het vorige stuk, As You Like<br />
It, wat wel fris en nieuw oogde, naar de filistijnen te helpen. Hoop<br />
blijft er steeds, het gaat hier ten slotte om de toekomst.<br />
Bezinning over het publiek is dan wel nodig, want zonder inhoud<br />
en diepgang kom je er nou eenmaal ook bij jongeren niet.<br />
Peter Casteels<br />
- 7 -
Een wit zeil op het podium is het territorium geworden van een<br />
verzameling rotzooi. Spullen waarmee je de garage die je<br />
verder toch niet gebruikt volstouwt. Plotseling is daar een<br />
figuur met wolvenkop. Liggend op een trolley begint zij de<br />
mogelijkheden van de aanwezige rommel te testen. In deze<br />
ontdekkingsreis wordt zij al snel bijgestaan door een<br />
mannelijke variant van dit eigenaardige wezen.<br />
Op kinderlijke wijze worden voorwerpen ontdaan van<br />
conventies. Combinatiemogelijkheden ontstaan totdat de<br />
aandacht op iets anders valt. Subtiliteit is hierbij geenszins<br />
een uitgangspunt, alles wordt geïnitieerd door een<br />
ongebreidelde creatieve oerdrift. Van gootsteenontstopper tot<br />
kaplaars, alles krijgt een nieuwe identiteit of functie<br />
aangemeten. Wanneer er onderdelen van een skelet<br />
aangetroffen worden, verandert een omgekeerde ribbenkast in<br />
een mandje voor de overige ledematen. Een schedel krijgt een<br />
cursus klappertanden door tegen een draaiend fietswiel<br />
gehouden te worden. In hun speelse onschuld en naïviteit zien<br />
de wolfwezens niet dat ook zij uit zo een skelet bestaan.<br />
Vanaf het begin klinken knallen van stukken bubbeltjesplastic<br />
die her en der over de vloer verspreid liggen. Dit wordt al snel<br />
genegeerd en voor normaal aangenomen. Plotselinge<br />
lichtwisselingen krijgen al even weinig aandacht en staan los<br />
van de handelingen van de figuren op het podium. De omgang<br />
met de objecten verandert ondertussen van associatief naar<br />
steeds meer verhalend. Objecten worden niet slechts<br />
samengevoegd, maar figureren ook in korte scènes. Het<br />
resultaat hiervan wordt versterkt met een vingercamera en<br />
Een georganiseerde chaos: dozen, bubbeltjesplastic, allerlei<br />
objecten en twee stille figuren met berenmaskers uitgestald op<br />
een wit plastic zeil. Het publiek komt binnen en is gedwongen<br />
over het knallende bubbeltjesplastic naar zijn plek te lopen.<br />
Het geluid hiervan is nog maar net uitgedoofd als er leven in<br />
een van de beren komt. Liggend op een trolley rolt de beer naar<br />
voren. Het voorzichtige geknal van het publiek maakt plaats<br />
voor het geratel van een mitrailleur: het spelen is begonnen.<br />
Ieder object verandert in de handen van de beer in speelgoed,<br />
iedere handeling in spel. De pop die centraal op het toneel<br />
staat, wordt een vriendje met wie ze contact zoekt. De<br />
schuimen buis is in haar handen een voelspriet waarmee ze de<br />
wereld aftast. Ook de tweede beer wordt wakker. Geen tijd om<br />
te eten, direct spelen! Hij gooit dozen leeg op zoek naar de<br />
meest interessante speeltjes. De spanningsboog van de beren<br />
is kort. Ieder object is al snel niet interessant meer, of is dat<br />
plots weer wel als nieuwe combinaties worden bedacht. Twee<br />
ontstoppers en een schuimen buis zijn los van elkaar niet erg<br />
boeiend, maar blijken samen een futuristische gedachtelezer,<br />
transformeren dan ineens in twee benen.<br />
Vol overgave en met veel plezier doorzoeken de beren hun<br />
eigen kleine paradijs. Daardoor begint de ruimte te veranderen<br />
in een visuele kakofonie waarin niets meer een plek heeft, maar<br />
waar toch een zekere constante is. Het licht benadrukt de<br />
steeds veranderende onveranderlijkheid. Na iedere black-out<br />
blijkt op het toneel alles hetzelfde.<br />
summerschool kunstkritiek<br />
Wolf in schaapskleren – Rococo (Hotel Modern)<br />
Ursus Ludens – Rococo (Hotel Modern)<br />
projectie op een scherm. Hierdoor worden de figuranten van<br />
klein keramiek naar ‘grote-mensenformaat’ gebracht.<br />
Naarmate de voorstelling vordert, groeit de belangstelling<br />
voor het eigen lichaam. De geuren van de verschillende<br />
geslachten worden vergeleken, we zien geëxperimenteer met<br />
een drol en het mannetje doet verwoede pogingen met een<br />
waterpomptang vat te krijgen op zijn lid. Dit alles met een<br />
argeloosheid die aan kinderlijke onschuld grenst. Hierdoor<br />
blijft een te verwachten banaliteit lang uit. Als binnen de<br />
eerder genoemde korte scènes steeds vaker een rol weggelegd<br />
blijkt voor erecte penissen die menig gat penetreren, wordt er<br />
langzaamaan aan onschuld ingeboet.<br />
Ook vanuit een andere hoek haalt de realiteit de onbezonnen<br />
ontdekkingsreis in. Wanneer het geronk van vliegtuigmotoren<br />
de wolfwezens beweegt tot gewapper met witte vlaggen<br />
ontstaat een associatie met het aanspoelen op een onbewoond<br />
eiland. Ineens krijgt de theatrale speelplaats een bestemming<br />
en kunnen de plotselinge lichtwisselingen toegewezen worden<br />
aan de natuur of, zo je wilt, een godsfiguur. De onschuld<br />
verdwijnt hierop onherroepelijk doordat vanuit de nieuwbakken<br />
hemel de grond letterlijk onder alles en iedereen weggetrokken<br />
wordt. In het desolate landschap dat achterblijft zien we de<br />
wolfwezens die menselijke voeten boven de barbecue<br />
klaarmaken. Het onschuldige spel is verworden tot een<br />
noodzakelijk kwaad. De tijd van het huppelende lam is voorbij,<br />
de wolf moet worden gevoed.<br />
Rogier Brom<br />
Dan wordt er van bovenaf ingegrepen. Gewaarschuwd door<br />
geruis en gedonder kijken de beren verschrikt en schuldig in<br />
het rond. Eén helft van het vloerzeil wordt naar boven<br />
opgetrokken. Het rijzende zeil gooit al het rondslingerende<br />
speelgoed als troep op een hoop. Een volwassen ingreep in een<br />
kinderwereld? Een onschuldige wereld waarin geen<br />
betekenissen bestaan en waarin alles kan en mag.<br />
Het is een reactie op het veranderende gedrag van de beren.<br />
Ook de ursus ludens wordt volwassen en volwassenen spelen<br />
slechts stiekem. In kleine kamertjes waar niemand kijkt, of<br />
waar men toch in ieder geval zelf het perspectief bepaalt door<br />
(zich)zelf te filmen. Het enige spel dat de beren rest, is seks. Ze<br />
tonen seks tussen poppentorso’s via vingercamera’s op een<br />
groot scherm. Eerst gefilmd in groezelige poppenkamers met<br />
een selectie van opgewonden rococobeeldjes als toeschouwers,<br />
maar angstvallig geheimgehouden voor de boze buitenwereld.<br />
Dan is de schaamte overwonnen en presenteren de beren de<br />
seks op spectaculaire wijze. Miniatuurkoorddansers en<br />
trapezeartiesten penetreren elkaar onder het gejuich van het<br />
publiek. Het spelen in de eigen paradijselijke gedachtewereld<br />
is verworden tot een circusnummer. Tot die grove ingreep van<br />
bovenaf, het vloerzeil dat wordt opgetakeld, de vrijheid van de<br />
beren aan banden legt. Ze hebben alleen nog een vuurtje en wat<br />
te eten.<br />
Jochem Naafs<br />
- 8 -
Sympathy for the Seventies? Toneelstof tot<br />
nadenken?<br />
Toneelstof staat voor een meerjarig onderzoek van Thersites,<br />
Vereniging van Vlaamse Podiumcritici, waarbij de beeldarchieven<br />
van het Vlaamse theater uit de jaren zestig, zeventig en tachtig<br />
onder handen worden genomen. Met Toneelstof II – Sympathy for<br />
the Seventies? is het project aan de jaren zeventig toe. In<br />
HETPALEIS werden dinsdagavond door Sven Speybrouck en Warre<br />
Borgmans zeven gasten ontvangen die in de periode werkzaam<br />
waren in het theater: Eva Bal, Charles Cornette, Hilde Uitterlinden,<br />
Rik Hancké, Marianne Van Kerkhoven, Herman Gilis en Pat Van<br />
Hemelrijck.<br />
Bijgestaan door beeldfragmenten schetsten zij een beeld van het<br />
theater van de periode en het tijdsgewricht waarin het ontstond<br />
en bloeide. Rode draad was de mentaliteit van strijdvaardigheid<br />
en moedig optimisme. Vitaal voor deze beweging waren waarden<br />
zoals gelijkheid en solidariteit, met groepen in de samenleving die<br />
in opstand kwamen tegen hun onderdrukking door hogere machten.<br />
Makers koesterden sterke antiautoritaire sentimenten en hadden<br />
het daarbij voornamelijk op de staat, het kapitaal en de kerk<br />
gemunt. Het werd mogelijk geacht te revolteren én met zijn<br />
protest veranderingen teweeg te brengen. Temidden van een<br />
wereld die volop in beweging was, getuigde het optreden van deze<br />
theatermakers van een verlangen deel te nemen aan die<br />
omwentelingen. En het publiek deelde in dat verlangen: het hoog<br />
oplopende nagesprek was een wezenlijk deel van de voorstelling,<br />
participatie een must.<br />
Achteraf bekeken waren we hoofdzakelijk getuige van een avondje<br />
herinneringen ophalen. De gasten hoefden nauwelijks vervelende<br />
interventies te vrezen. Bij hun, toegegeven, vaak geanimeerd<br />
vertelde verhalen werden zelden kritische vraagtekens geplaatst.<br />
De sprekers traden niet met elkaar in dialoog. Er was duidelijk de<br />
keuze gemaakt een beeld te schetsen van ‘hoe het vroeger was’.<br />
Dat stelde teleur. Waar was de ruimte voor reflectie? In hoeverre<br />
is het beeld van de periode geromantiseerd? Wat is er van in huis<br />
gekomen, idealen als gelijkheid en emancipatie? Hoe onbeperkt<br />
zijn de mogelijkheden om de wereld te veranderen? Geloven zij<br />
vandaag nog wat zij toen geloofden?<br />
Goed, tussen de regels door was de afstand die een kritische<br />
nuance mogelijk maakt toch te lezen. “Het is geweest wat het<br />
geweest is,” zei ook Van Kerkhoven. In de eerste plaats is het<br />
duidelijk dat de optimistische geest, die door de periode en door<br />
het theater waarde, de tand des tijds niet doorstaan heeft. De<br />
jaren zeventig waren economisch een bijzonder gunstige periode,<br />
waarin massaal en euforisch aan het consumeren geslagen werd,<br />
zonder dat daar al vragen bij hoefden te worden gesteld. Het<br />
spreekt voor zich dat deze periode op vlak van geloof in een<br />
maakbare wereld en de zelfredzaamheid van het individu<br />
geenszins de vergelijking doorstaat met onze tijd. Berichten over<br />
de slabakkende economie zijn schering en inslag, en de<br />
consumptiemaatschappij blijkt catastrofale gevolgen te hebben<br />
gehad voor het milieu. Met het wegebben van de euforie was ook<br />
dit strijdbare theater ten dode opgeschreven. Het<br />
relativeringsvermogen van de gasten zelf bewees overigens<br />
voldoende hoe hard de tijden veranderd zijn. Ach ja, wij gingen de<br />
wereld veranderen, ja. Wat zullen we zeggen, dat is moeilijker<br />
gebleken dan het leek? Spreekt dat niet voor zich?<br />
In de tweede plaats bleek dat ook de ideeën van de periode - over<br />
hoe het theater behoorde te functioneren - aan slagkracht<br />
ingeboet hebben. Het was overigens die onvrede die nog vóór het<br />
politieke engagement de beweging voortstuwde. Tekenend<br />
daarvoor was dat ‘hoe het theater functioneerde’ sterk bleek<br />
overeen te komen met hoe het theater dinsdagavond in HET PALEIS<br />
functioneerde. “Alles waar wij ons tegen verzet hebben!”, riep<br />
Charles Cornette uit, toen hij de aardedonker verduisterde zaal<br />
zag, het podium dat boven de hoofden van de eerste rij<br />
uittorende. Herhaaldelijk werd gevraagd om het zaallicht aan te<br />
steken, wat overigens niet eens de verhoopte interactie of<br />
participatie tot resultaat had. Een dialoog tussen de gasten<br />
onderling werd, geheel in de sfeer van de goede oude tijd, lachend<br />
verschoven naar het nagesprek, waarvoor slechts een minimale<br />
minderheid uit het publiek zich achteraf op het podium begaf. Ook<br />
de reactie op de uitnodiging om mee aan te schuiven aan de<br />
feestdis was bijzonder mager. Toen enkele mensen tegen het<br />
einde de trappen afdaalden, rees kort de hoop op een impuls<br />
vanuit het publiek – die mensen hebben honger!, riep Speybrouck<br />
uit. Triomfantelijk bijna. Tot zij zich richting zijdeur bleken te<br />
begeven – nee, die mensen willen naar huis. Pijnlijk. Ook de<br />
opmerking van de gastheer dat, als hij vandaag naar het theater<br />
gaat, hij hoopt dat het “toch maar niet met participatie zal zijn”,<br />
werd op luid gelach onthaald, omdat wij onszelf zo in die angst<br />
herkennen.<br />
Wat ons schijnbaar restte, was met andere woorden niets dan een<br />
gapende kloof. Maar welke sporen heeft dit theater nagelaten,<br />
welke impact heeft het gehad? De organisatoren hadden vooraf te<br />
kennen gegeven dat het dit soort vragen was dat zij wel degelijk<br />
wilden aanraken. Onderaan het programma stond overigens een<br />
‘slotdiscussie’ gepland, met als centrale vraag ‘Wat betekenden de<br />
jaren zeventig voor het theater van vandaag?’. Bij mijn weten is<br />
die vraag niet eenmaal gesteld.<br />
De uitzondering op de regel vormde Van Kerkhoven. Zij doorprikte<br />
kort het luchtige sfeertje door erop te wijzen dat “we hier toch<br />
met een stukje theatergeschiedschrijving bezig zijn”, waarop zij<br />
inging op de hardnekkige reputatie van ‘slecht theater’ die dit<br />
toneelwerk met zich meezeult. Het struikelblok was de overvloed<br />
aan inhoud, stelde zij, waarvoor nog geen theatraal en esthetisch<br />
interessante vorm gevonden was. Tegelijkertijd benoemde zij een<br />
aantal cruciale ontwikkelingen in het theater van de periode die<br />
ook vandaag nog hun sporen nalaten. De toneelschrijfkunst kwam<br />
tot ontwikkeling, doordat makers zich genoodzaakt zagen enkel<br />
literair interessante teksten in een theatrale vorm te gieten.<br />
Bovendien werd het kindertheater opengebroken, onder meer<br />
onder impuls van Eva Bal, en voltrok zich de emancipatie van de<br />
acteur. Deze was nooit eerder zo mondig geweest, en nam tevens<br />
verantwoordelijkheid op voor de rol die hij vertolkte, en de inhoud<br />
van het stuk waarin hij speelde. Haar heldere toelichting was één<br />
van de weinige momenten waarop onze indruk bijgesteld werd dat<br />
de relevantie van dit theater vandaag nihil is. Toegegeven, de<br />
aanstekelijkheid van het engagement van deze makers inspireert.<br />
De gepassioneerde zoektocht naar een manier en een vorm om te<br />
vertellen wat zij te vertellen hadden, kan ook vandaag nog jonge<br />
makers aanspreken. Maar het kan niet de bedoeling geweest zijn<br />
het beeld te scheppen dat het om een hopeloos naïeve beweging<br />
ging die geen van haar idealen tot uitvoering heeft kunnen<br />
brengen. Toch is dat de indruk die voornamelijk is blijven hangen.<br />
(TA) Foto: © Bart Grietens<br />
- 9 -
“We spelen een spel vanavond!”<br />
Bad van Marie viert zijn vijfde verjaardag met www.win-een-auto.com<br />
Soms vraag ik me af of een groep als Bad van Marie op de uitnodiging om op Het Theaterfestival te spelen niet gewoon “neen” moet<br />
antwoorden. Daarmee wil ik absoluut geen kwalitatief oordeel vellen, maar eerder een opmerking van praktische aard maken.<br />
Locatieprojecten moeten op locatie gespeeld worden. Dat staat buiten kijf, en werd ook waargemaakt in de Renaultgarage aan de<br />
Antwerpse Italiëlei. Maar verrassingsprojecten moeten verrassingen blijven, en dat wordt moeilijker als er aan je project zoveel<br />
ruchtbaarheid gegeven wordt door bijvoorbeeld een selectie op Het Theaterfestival. Een mens laat zich niet zomaar foppen als hij weet<br />
dat hij gefopt zal worden. En eerlijk gezegd voelde ik me een beetje onderschat als toeschouwer. Zo rap hebben ze mij nu toch niet<br />
liggen. Nu ja, ook als je niet gefopt wordt, blijft www.win-een-auto.com een amusante voorstelling.<br />
Als toeschouwer op zijn hoede zit je in het begin al een beetje rond te kijken van wat nu allemaal echt is en wat niet. En dan begint het<br />
en wordt de presentator van de avond aangekondigd: Bas Teeken. Hij doet zo erg zijn best om sympathiek over te komen dat ik hem<br />
direct een kwal vind, en hij houdt dit tot mijn ergernis tot het einde vol, wat ik uiteindelijk wel knap en bij momenten hilarisch moet<br />
vinden. Alleen is de keuze tussen het spelen van een realiteit –om de mensen te foppen- en het spelen van een parodie – wat<br />
inhoudelijk interessanter is en voor de humor in deze voorstelling zorgt -, niet altijd even scherp afgelijnd. Vandaar dat ik me als<br />
toeschouwer die meer op zoek is naar het tweede onderschat voel als men verwacht dat ik meega in het eerste. Soms heb ik ook gewoon<br />
het gevoel dat er teveel uitgelegd wordt.<br />
Het is gebakken lucht wat in het eerste deel verkocht wordt, maar met een bedoeling. Het stelt onze kijkcultuur in vraag met het format<br />
van de show en een curiosum als travestie, onze koopcultuur met leurders en autoreclames, en als combinatie van de twee de<br />
commerciële aspecten van het theater. In welke mate mag of kan het theater afhankelijk zijn van sponsoring en subsidies? Daarbovenop<br />
komt nog de vraag hoever men kan gaan in een spel. Want als er een constante zit in de voorstellingen van Het Theaterfestival, is het<br />
misschien wel die van het spel. In een groot aantal voorstellingen zien we acteurs die in een al dan niet tot speeltuin herschapen decor<br />
aan het spelen zijn. Echt spelen, zoals Sidi Larbi Cherkaoui in zijn State of the Union reeds droomde. In www.win-een-auto.com wordt<br />
ook een spel gespeeld. Met het publiek dan.<br />
Het spel mondt uit in chaos. Er is blijkbaar toch een grens overschreden. De toeschouwer wordt aan zijn lot overgelaten met de<br />
meningen van de personages in zijn achterhoofd en de beelden van waar zij mee bezig zijn voor zich geprojecteerd. Artistiek leider<br />
Peter Boelens, die zelf in de show wordt opgevoerd, geeft in het eerste deel te kennen dat bij zijn voorstellingen op het einde niet de<br />
mogelijkheid gegeven wordt te applaudisseren om zo ervoor te zorgen dat de mensen hun bedenkingen bij de voorstellingen niet<br />
wegventileren. Hoewel het publiek na en ook tijdens deze voorstelling wel applaudisseert, neem ik toch mijn gedachten mee naar huis.<br />
Hier moet ik nog even over nadenken. [TB]<br />
Deze recensie is een tweede reactie op de voorstelling www.win-een-auto.com, - zie dagkrant van gisteren -: de bui is gevallen.<br />
Theatertater<br />
Onze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden van de festivalsite, naast en onder elk<br />
podium. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van artiesten,<br />
barpersoneel, technici, productieleiding, en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op een<br />
van deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: “Welke acteur/actrice ziet u ons land uit de politieke impasse<br />
halen en op welke manier?”<br />
Intussen duiken sommige mensen al spontaan weg als ze onze reporters zien aankomen, bang om door de vraag van vandaag met de mond<br />
vol tanden gezet te worden. Een greep uit de antwoorden: “Geen flauw idee, daar hou ik me niet mee bezig”, “Welke vraag krijg ik hier in mijn<br />
maag vol lasagne gesplitst?” of “Ik ben Nederlander, dus heb ik daar niets over te zeggen.”<br />
Kris Verdonck is kort en realistisch: “Niemand”.<br />
Hans Dowit volgt zijn mening: “Geen enkele. Acteurs moeten dat niet doen. De politici moeten dat zelf oplossen.”<br />
De cateringploeg is nieuwsgierig naar de antwoorden van de vorige dag en wordt hiervoor beloond met de nieuwe vraag. Na even naar<br />
elkaar gekeken te hebben, houden ze het op Jan Decorte. “Die moet terug in de politiek. Dan kunnen we nog eens lachen.”<br />
Sinds Angelo’s antwoorden (voor de mercuriusmannen onder ons: die van de radio) bijna een vast item geworden zijn binnen deze rubriek,<br />
mag het zijne hier niet ontbreken. Alweer bedenkt hij de uitspraken over Leah Thys sneller dan zijn eigen schaduw: “Wel, als we nu zouden<br />
beginnen met BHV te splitsen. Dat is heel eenvoudig: je stuurt Leah Thys naar die regio zodat daar niemand meer zal wonen behalve haar<br />
achttienjarige motorisch gehandicapte fan. Dan wordt dat daar agrarisch gebied en dan is alles opgelost. Voilà.”<br />
Filip die een summerschool toneelschrijven volgt, kiest voor Woody Allen. En hoe? “Die zou iedereen plat praten en de deur uit werken.” Ik<br />
zie het al. We hebben hier te maken met een fan.<br />
Don Verboven en Koen van de productie bij <strong>deSingel</strong> beginnen spontaan te brainstormen. Ik tref hen in een gesprek over Hans Kesting dus<br />
daar beginnen ze mee. “Hans Kesting?” “Ja, maar dat is een Hollander”. Dat ligt een beetje moeilijk. “En dan gaat hij zich misschien niet meer<br />
bezig kunnen houden met acteren en dat mag niet.” “Dus iemand die gerust mag stoppen met acteren? Hm, Geert Hoste misschien? Laat hem<br />
het nu zelf maar eens oplossen.” “Ja, maar dan verhuis ik toch wel, hoor.” Uiteindelijk komen ze uit bij Jan Bucquoy. “Dan wordt het een totale<br />
omwenteling. Vlamingen en Nederlanders verhuizen van gebied, waarna de Walen kaas en hagelslag beginnen te vreten, en vloeiend<br />
Nederlands spreken. Dan is het probleem meteen opgelost.” “En Hans Kesting mag zijn raadgever zijn.”<br />
Ik vraag het nog even aan de broden mannen in de tuin. Daar komt ook niet veel uit. Misschien moeten we maar hopen dat ze het alsnog zelf<br />
oplossen in de Wetstraat.<br />
Toen we in het publiek van www.win-een-auto.com ook politiek hoofdredacteur Yves Desmet van De Morgen zagen zitten, konden we de<br />
kans niet laten liggen ook hem deze vraag voor te schotelen. Zijn antwoord: "Johan Heldenbergh. Omdat de kracht van Massis nodig is om dat<br />
te verwezenlijken." [TB]<br />
- 10 -
VOORSTELLINGEN donderdag 28 augustus<br />
KEUZE ‘08<br />
Abattoir Fermé (B): Tourniquet<br />
28, 29/08 | 20:00 - <strong>deSingel</strong> - zwarte zaal - € 15/12 | Geen tekst<br />
De winnaar van de Vlaamse Cultuurprijzen 2007 bouwt gestaag verder aan een eigenzinnig oeuvre waarin de grenzen van<br />
het theater gretig worden afgetast. Een bijzondere beeldentaal en ongebreidelde fascinatie voor de donkere kant van de<br />
menselijke natuur, kenmerken de beklemmend scherpe voorstellingen van Abattoir Fermé. Met het indringende<br />
Tourniquet zet regisseur Stef Lernous - na Moe maar op en dolend en Tinseltown - zijn zoektocht naar tekstloos en<br />
filmisch theater met verve verder. Tourniquet suggereert de geschiedenis en contouren van een huis en zijn drie geesten.<br />
Dode grond, gebarsten vloer, muren als door een ziekte aangetast.<br />
Van/met: Stef Lernous (regie), Ragna Aurich, Joost Vandecasteele, Chiel Van Berkel (spel), Kreng (soundtrack), Leo Denijs (decor), Marga Sanders<br />
(kostuums) e.a.<br />
JAN (B): Thierry<br />
27, 28/08 | 20:30 | Monty | € 12/9<br />
Regisseur Peter Seynaeve maakt met JAN voorstellingen voor volwassenen met jongeren op scène. Na de bejubelde<br />
producties As you like it en Je ne comprends pas, ging hij aan de slag met vier jongeren en één professionele actrice.<br />
Thierry is een intense en aangrijpende voorstelling over de laatste dagen uit het leven van de 17-jarige Thierry. Na het<br />
overlijden van zijn vader slaagt hij er niet in de draad van zijn leven weer op te nemen. Terwijl de verhuis naar een andere<br />
stad voor zijn moeder net de oplossing lijkt, maakt het voor Thierry alles alleen maar ingewikkelder…<br />
ik zou tot honderd willen tellen<br />
tot honderd en er dan niet meer zijn<br />
Van/met: Peter Seynaeve (regie), Daan Appels, Thomas Janssens, Hans Mortelmans, Leonard Muylle, Isabelle Van Hecke (spel), Ans Vroom<br />
(dramaturgie)<br />
PARALLEL<br />
Toneelatelier Aalst: Fred<br />
28, 29/08 | 20:00 - <strong>deSingel</strong> – kleine zaal - € 12 / 9<br />
Fred schetst hoe mensen elkaar binnen vier muren begluren, belagen, bedreigen, bekampen om territorium. Vanuit een<br />
schreeuw om begrip en een schrijnende nood aan warmte. Fred is een reflectie op en over onze dagelijkse<br />
nonsensdialogen, die ondanks hun ondraaglijke holheid de menselijke<br />
existentie vertolken. Uit het juryverslag van het Landjuweel: “De leden van de jury zijn unaniem… Een regie die getuigt<br />
van vakmanschap (de hele gedurfde aanpak, concept en enscenering), inzicht (karaktertekening), doorzicht (grote<br />
consequentie in de opbouw), creativiteit en inventiviteit. Zeer integer, consequent en authentiek spel, zeer functionele<br />
techniek, zeer efficiënte scenografie…”<br />
Van/met: Colette Notenboom (regie), Toneelgroep Carver (tekst), Steven De Leeneer, Lies Geldhof, Marie-Rose Van Der Sypt (spel).<br />
Salon 3: Kunstkritiek (i.s.m VTi)<br />
28/08 | 17:30 | gratis - <strong>deSingel</strong> – salon festivalcentrum<br />
De kunstkritiek is duidelijk in beweging, en critici schuiven (al dan niet gedwee) mee. Wat is de positie van kunstcritici<br />
en hun teksten? Wat zijn de voor- en nadelen van de verschillende evoluties die aan de gang zijn in kranten, tijdschriften<br />
(Etcetera, Rekto:verso) en nieuwe paddestoelen als Corpus Kunstkritiek of de internettijdschriften? Een debat over de<br />
noodzaak en de toekomst van kunstkritiek.<br />
Met: Klaas Tindemans (dramaturg), Wouter Hillaert (recensent),<br />
Johan Reyniers (Etcetera), Daphne Richter (recensent), Karlien<br />
Vanhoonacker (recensent - jury ‘08)<br />
Droom van een zomernacht: Arne Sierens (Compagnie Cecilia)<br />
28/08 | 19:00 - € 20 / 17 (drank en maaltijd inbegrepen!)<br />
<strong>deSingel</strong> – vertrek onthaal festivalcentrum - vooraf reserveren is verplicht<br />
Schuif mee aan tafel bij een van onze gasten en beleef samen met hen een Droom van een zomernacht. Twee avonden,<br />
twee gasten, telkens met hun ideale interviewer, hun beste fragementen, de lekkerste spijs en drank… Tijdens Droom van<br />
een zomernacht worden beeld, geluids –en tekstfragmenten als stapstenen gebruikt om de wereld van een centrale gast te<br />
verkennen. En de duur speelt nu eens geen rol! De plaatsen zijn beperkt, dus tijdig reserveren is aangewezen.<br />
Theatermaker Arne Sierens (zie ook pagina 4 – Altijd Prijs van de Keuze ‘08) vertelt graag en veel. Zeker in het bijzijn<br />
van ‘Minister van Staat’ Jos Geysels. Zij schuiven maar al te graag hun benen onder de tafel voor een Droom van een<br />
zomernacht. Met filmfragmenten en andere vondsten houden zij het publiek een hele avond (en nacht?) in de ban.<br />
<strong>Dagkrant</strong>medewerkers: Hoofdredactie: Karl Van Welden, Gunther De Wit, Marieke Rummens Redactie: Carmen Van Cauwenbergh,<br />
Tom Bruynooghe, Janneke Robers, Christoffel Hendrickx, Tina Ameel, Olivia U. Rutazibwa, Roosje Lowette, Nanda Suwargana,<br />
Karel-Willem Delrue, Evelyne Coussens Coördinatie: Lana Willems<br />
- 11 -
DONDERDAG 28 augustus<br />
17h 17h30 19h 20h 20h15 20:30 20h45 21h 21h15 21h30 21h45 22h 2215 22h30 22h45<br />
Salon:<br />
Kunstkritiek<br />
<strong>deSingel</strong> –<br />
salon<br />
festivalcentrum<br />
Tourniquet – <strong>deSingel</strong><br />
– zwarte zaal<br />
Fred – <strong>deSingel</strong><br />
Kleine zaal<br />
Thierry - Monty<br />
VRIJDAG 29 augustus<br />
Nabespreking<br />
Tourniquet<br />
<strong>deSingel</strong> –<br />
zwarte zaal<br />
Nabespreking<br />
Thierry<br />
Monty_ABN<br />
Droom van een zomernacht : Arne Sierens – <strong>deSingel</strong> – vertrek onthaal festivalcentrum<br />
Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00 Radio Angelo vanaf 17:00 <strong>deSingel</strong> – festivalcentrum<br />
14h 15h 16h 17h 18h 19h 20h 20h30 20h45 21h 21h15 21h45 22h 22h30 22h45<br />
Design God<br />
<strong>deSingel</strong>- vertrek<br />
onthaal<br />
festivalcentrum<br />
Salon:<br />
Scenografie<br />
<strong>deSingel</strong> –<br />
salon<br />
Tourniquet – <strong>deSingel</strong><br />
zwarte zaal<br />
Tien Geboden – deel 1 – <strong>deSingel</strong><br />
rode zaal<br />
Fred – <strong>deSingel</strong><br />
kleine zaal<br />
festivalcentrum Stockholm<br />
<strong>deSingel</strong> – vertrek<br />
onthaal festivalcentrum<br />
Laatste Nachtmerrie<br />
Monty<br />
Live: Worm / La Cité du bonheur / State of the wolff -<br />
<strong>deSingel</strong> – vertrek onthaal festivalcentrum<br />
Live: Bolderplaats / Splits / Albatros - <strong>deSingel</strong> vertrek<br />
onthaal festivalcentrum<br />
Nabespreking<br />
Laatste<br />
Nachtmerrie<br />
Monty_ABN<br />
Dinsdag op vrijdag<br />
<strong>deSingel</strong> – vertrek<br />
onthaal festivalcentrum<br />
Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00 Radio Angelo vanaf 17:00 <strong>deSingel</strong> – festivalcentrum<br />
- 12 -