Dagkrant 7 - deSingel
Dagkrant 7 - deSingel
Dagkrant 7 - deSingel
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Een wit zeil op het podium is het territorium geworden van een<br />
verzameling rotzooi. Spullen waarmee je de garage die je<br />
verder toch niet gebruikt volstouwt. Plotseling is daar een<br />
figuur met wolvenkop. Liggend op een trolley begint zij de<br />
mogelijkheden van de aanwezige rommel te testen. In deze<br />
ontdekkingsreis wordt zij al snel bijgestaan door een<br />
mannelijke variant van dit eigenaardige wezen.<br />
Op kinderlijke wijze worden voorwerpen ontdaan van<br />
conventies. Combinatiemogelijkheden ontstaan totdat de<br />
aandacht op iets anders valt. Subtiliteit is hierbij geenszins<br />
een uitgangspunt, alles wordt geïnitieerd door een<br />
ongebreidelde creatieve oerdrift. Van gootsteenontstopper tot<br />
kaplaars, alles krijgt een nieuwe identiteit of functie<br />
aangemeten. Wanneer er onderdelen van een skelet<br />
aangetroffen worden, verandert een omgekeerde ribbenkast in<br />
een mandje voor de overige ledematen. Een schedel krijgt een<br />
cursus klappertanden door tegen een draaiend fietswiel<br />
gehouden te worden. In hun speelse onschuld en naïviteit zien<br />
de wolfwezens niet dat ook zij uit zo een skelet bestaan.<br />
Vanaf het begin klinken knallen van stukken bubbeltjesplastic<br />
die her en der over de vloer verspreid liggen. Dit wordt al snel<br />
genegeerd en voor normaal aangenomen. Plotselinge<br />
lichtwisselingen krijgen al even weinig aandacht en staan los<br />
van de handelingen van de figuren op het podium. De omgang<br />
met de objecten verandert ondertussen van associatief naar<br />
steeds meer verhalend. Objecten worden niet slechts<br />
samengevoegd, maar figureren ook in korte scènes. Het<br />
resultaat hiervan wordt versterkt met een vingercamera en<br />
Een georganiseerde chaos: dozen, bubbeltjesplastic, allerlei<br />
objecten en twee stille figuren met berenmaskers uitgestald op<br />
een wit plastic zeil. Het publiek komt binnen en is gedwongen<br />
over het knallende bubbeltjesplastic naar zijn plek te lopen.<br />
Het geluid hiervan is nog maar net uitgedoofd als er leven in<br />
een van de beren komt. Liggend op een trolley rolt de beer naar<br />
voren. Het voorzichtige geknal van het publiek maakt plaats<br />
voor het geratel van een mitrailleur: het spelen is begonnen.<br />
Ieder object verandert in de handen van de beer in speelgoed,<br />
iedere handeling in spel. De pop die centraal op het toneel<br />
staat, wordt een vriendje met wie ze contact zoekt. De<br />
schuimen buis is in haar handen een voelspriet waarmee ze de<br />
wereld aftast. Ook de tweede beer wordt wakker. Geen tijd om<br />
te eten, direct spelen! Hij gooit dozen leeg op zoek naar de<br />
meest interessante speeltjes. De spanningsboog van de beren<br />
is kort. Ieder object is al snel niet interessant meer, of is dat<br />
plots weer wel als nieuwe combinaties worden bedacht. Twee<br />
ontstoppers en een schuimen buis zijn los van elkaar niet erg<br />
boeiend, maar blijken samen een futuristische gedachtelezer,<br />
transformeren dan ineens in twee benen.<br />
Vol overgave en met veel plezier doorzoeken de beren hun<br />
eigen kleine paradijs. Daardoor begint de ruimte te veranderen<br />
in een visuele kakofonie waarin niets meer een plek heeft, maar<br />
waar toch een zekere constante is. Het licht benadrukt de<br />
steeds veranderende onveranderlijkheid. Na iedere black-out<br />
blijkt op het toneel alles hetzelfde.<br />
summerschool kunstkritiek<br />
Wolf in schaapskleren – Rococo (Hotel Modern)<br />
Ursus Ludens – Rococo (Hotel Modern)<br />
projectie op een scherm. Hierdoor worden de figuranten van<br />
klein keramiek naar ‘grote-mensenformaat’ gebracht.<br />
Naarmate de voorstelling vordert, groeit de belangstelling<br />
voor het eigen lichaam. De geuren van de verschillende<br />
geslachten worden vergeleken, we zien geëxperimenteer met<br />
een drol en het mannetje doet verwoede pogingen met een<br />
waterpomptang vat te krijgen op zijn lid. Dit alles met een<br />
argeloosheid die aan kinderlijke onschuld grenst. Hierdoor<br />
blijft een te verwachten banaliteit lang uit. Als binnen de<br />
eerder genoemde korte scènes steeds vaker een rol weggelegd<br />
blijkt voor erecte penissen die menig gat penetreren, wordt er<br />
langzaamaan aan onschuld ingeboet.<br />
Ook vanuit een andere hoek haalt de realiteit de onbezonnen<br />
ontdekkingsreis in. Wanneer het geronk van vliegtuigmotoren<br />
de wolfwezens beweegt tot gewapper met witte vlaggen<br />
ontstaat een associatie met het aanspoelen op een onbewoond<br />
eiland. Ineens krijgt de theatrale speelplaats een bestemming<br />
en kunnen de plotselinge lichtwisselingen toegewezen worden<br />
aan de natuur of, zo je wilt, een godsfiguur. De onschuld<br />
verdwijnt hierop onherroepelijk doordat vanuit de nieuwbakken<br />
hemel de grond letterlijk onder alles en iedereen weggetrokken<br />
wordt. In het desolate landschap dat achterblijft zien we de<br />
wolfwezens die menselijke voeten boven de barbecue<br />
klaarmaken. Het onschuldige spel is verworden tot een<br />
noodzakelijk kwaad. De tijd van het huppelende lam is voorbij,<br />
de wolf moet worden gevoed.<br />
Rogier Brom<br />
Dan wordt er van bovenaf ingegrepen. Gewaarschuwd door<br />
geruis en gedonder kijken de beren verschrikt en schuldig in<br />
het rond. Eén helft van het vloerzeil wordt naar boven<br />
opgetrokken. Het rijzende zeil gooit al het rondslingerende<br />
speelgoed als troep op een hoop. Een volwassen ingreep in een<br />
kinderwereld? Een onschuldige wereld waarin geen<br />
betekenissen bestaan en waarin alles kan en mag.<br />
Het is een reactie op het veranderende gedrag van de beren.<br />
Ook de ursus ludens wordt volwassen en volwassenen spelen<br />
slechts stiekem. In kleine kamertjes waar niemand kijkt, of<br />
waar men toch in ieder geval zelf het perspectief bepaalt door<br />
(zich)zelf te filmen. Het enige spel dat de beren rest, is seks. Ze<br />
tonen seks tussen poppentorso’s via vingercamera’s op een<br />
groot scherm. Eerst gefilmd in groezelige poppenkamers met<br />
een selectie van opgewonden rococobeeldjes als toeschouwers,<br />
maar angstvallig geheimgehouden voor de boze buitenwereld.<br />
Dan is de schaamte overwonnen en presenteren de beren de<br />
seks op spectaculaire wijze. Miniatuurkoorddansers en<br />
trapezeartiesten penetreren elkaar onder het gejuich van het<br />
publiek. Het spelen in de eigen paradijselijke gedachtewereld<br />
is verworden tot een circusnummer. Tot die grove ingreep van<br />
bovenaf, het vloerzeil dat wordt opgetakeld, de vrijheid van de<br />
beren aan banden legt. Ze hebben alleen nog een vuurtje en wat<br />
te eten.<br />
Jochem Naafs<br />
- 8 -