22.08.2013 Views

Dagkrant 7 - deSingel

Dagkrant 7 - deSingel

Dagkrant 7 - deSingel

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

Een wit zeil op het podium is het territorium geworden van een<br />

verzameling rotzooi. Spullen waarmee je de garage die je<br />

verder toch niet gebruikt volstouwt. Plotseling is daar een<br />

figuur met wolvenkop. Liggend op een trolley begint zij de<br />

mogelijkheden van de aanwezige rommel te testen. In deze<br />

ontdekkingsreis wordt zij al snel bijgestaan door een<br />

mannelijke variant van dit eigenaardige wezen.<br />

Op kinderlijke wijze worden voorwerpen ontdaan van<br />

conventies. Combinatiemogelijkheden ontstaan totdat de<br />

aandacht op iets anders valt. Subtiliteit is hierbij geenszins<br />

een uitgangspunt, alles wordt geïnitieerd door een<br />

ongebreidelde creatieve oerdrift. Van gootsteenontstopper tot<br />

kaplaars, alles krijgt een nieuwe identiteit of functie<br />

aangemeten. Wanneer er onderdelen van een skelet<br />

aangetroffen worden, verandert een omgekeerde ribbenkast in<br />

een mandje voor de overige ledematen. Een schedel krijgt een<br />

cursus klappertanden door tegen een draaiend fietswiel<br />

gehouden te worden. In hun speelse onschuld en naïviteit zien<br />

de wolfwezens niet dat ook zij uit zo een skelet bestaan.<br />

Vanaf het begin klinken knallen van stukken bubbeltjesplastic<br />

die her en der over de vloer verspreid liggen. Dit wordt al snel<br />

genegeerd en voor normaal aangenomen. Plotselinge<br />

lichtwisselingen krijgen al even weinig aandacht en staan los<br />

van de handelingen van de figuren op het podium. De omgang<br />

met de objecten verandert ondertussen van associatief naar<br />

steeds meer verhalend. Objecten worden niet slechts<br />

samengevoegd, maar figureren ook in korte scènes. Het<br />

resultaat hiervan wordt versterkt met een vingercamera en<br />

Een georganiseerde chaos: dozen, bubbeltjesplastic, allerlei<br />

objecten en twee stille figuren met berenmaskers uitgestald op<br />

een wit plastic zeil. Het publiek komt binnen en is gedwongen<br />

over het knallende bubbeltjesplastic naar zijn plek te lopen.<br />

Het geluid hiervan is nog maar net uitgedoofd als er leven in<br />

een van de beren komt. Liggend op een trolley rolt de beer naar<br />

voren. Het voorzichtige geknal van het publiek maakt plaats<br />

voor het geratel van een mitrailleur: het spelen is begonnen.<br />

Ieder object verandert in de handen van de beer in speelgoed,<br />

iedere handeling in spel. De pop die centraal op het toneel<br />

staat, wordt een vriendje met wie ze contact zoekt. De<br />

schuimen buis is in haar handen een voelspriet waarmee ze de<br />

wereld aftast. Ook de tweede beer wordt wakker. Geen tijd om<br />

te eten, direct spelen! Hij gooit dozen leeg op zoek naar de<br />

meest interessante speeltjes. De spanningsboog van de beren<br />

is kort. Ieder object is al snel niet interessant meer, of is dat<br />

plots weer wel als nieuwe combinaties worden bedacht. Twee<br />

ontstoppers en een schuimen buis zijn los van elkaar niet erg<br />

boeiend, maar blijken samen een futuristische gedachtelezer,<br />

transformeren dan ineens in twee benen.<br />

Vol overgave en met veel plezier doorzoeken de beren hun<br />

eigen kleine paradijs. Daardoor begint de ruimte te veranderen<br />

in een visuele kakofonie waarin niets meer een plek heeft, maar<br />

waar toch een zekere constante is. Het licht benadrukt de<br />

steeds veranderende onveranderlijkheid. Na iedere black-out<br />

blijkt op het toneel alles hetzelfde.<br />

summerschool kunstkritiek<br />

Wolf in schaapskleren – Rococo (Hotel Modern)<br />

Ursus Ludens – Rococo (Hotel Modern)<br />

projectie op een scherm. Hierdoor worden de figuranten van<br />

klein keramiek naar ‘grote-mensenformaat’ gebracht.<br />

Naarmate de voorstelling vordert, groeit de belangstelling<br />

voor het eigen lichaam. De geuren van de verschillende<br />

geslachten worden vergeleken, we zien geëxperimenteer met<br />

een drol en het mannetje doet verwoede pogingen met een<br />

waterpomptang vat te krijgen op zijn lid. Dit alles met een<br />

argeloosheid die aan kinderlijke onschuld grenst. Hierdoor<br />

blijft een te verwachten banaliteit lang uit. Als binnen de<br />

eerder genoemde korte scènes steeds vaker een rol weggelegd<br />

blijkt voor erecte penissen die menig gat penetreren, wordt er<br />

langzaamaan aan onschuld ingeboet.<br />

Ook vanuit een andere hoek haalt de realiteit de onbezonnen<br />

ontdekkingsreis in. Wanneer het geronk van vliegtuigmotoren<br />

de wolfwezens beweegt tot gewapper met witte vlaggen<br />

ontstaat een associatie met het aanspoelen op een onbewoond<br />

eiland. Ineens krijgt de theatrale speelplaats een bestemming<br />

en kunnen de plotselinge lichtwisselingen toegewezen worden<br />

aan de natuur of, zo je wilt, een godsfiguur. De onschuld<br />

verdwijnt hierop onherroepelijk doordat vanuit de nieuwbakken<br />

hemel de grond letterlijk onder alles en iedereen weggetrokken<br />

wordt. In het desolate landschap dat achterblijft zien we de<br />

wolfwezens die menselijke voeten boven de barbecue<br />

klaarmaken. Het onschuldige spel is verworden tot een<br />

noodzakelijk kwaad. De tijd van het huppelende lam is voorbij,<br />

de wolf moet worden gevoed.<br />

Rogier Brom<br />

Dan wordt er van bovenaf ingegrepen. Gewaarschuwd door<br />

geruis en gedonder kijken de beren verschrikt en schuldig in<br />

het rond. Eén helft van het vloerzeil wordt naar boven<br />

opgetrokken. Het rijzende zeil gooit al het rondslingerende<br />

speelgoed als troep op een hoop. Een volwassen ingreep in een<br />

kinderwereld? Een onschuldige wereld waarin geen<br />

betekenissen bestaan en waarin alles kan en mag.<br />

Het is een reactie op het veranderende gedrag van de beren.<br />

Ook de ursus ludens wordt volwassen en volwassenen spelen<br />

slechts stiekem. In kleine kamertjes waar niemand kijkt, of<br />

waar men toch in ieder geval zelf het perspectief bepaalt door<br />

(zich)zelf te filmen. Het enige spel dat de beren rest, is seks. Ze<br />

tonen seks tussen poppentorso’s via vingercamera’s op een<br />

groot scherm. Eerst gefilmd in groezelige poppenkamers met<br />

een selectie van opgewonden rococobeeldjes als toeschouwers,<br />

maar angstvallig geheimgehouden voor de boze buitenwereld.<br />

Dan is de schaamte overwonnen en presenteren de beren de<br />

seks op spectaculaire wijze. Miniatuurkoorddansers en<br />

trapezeartiesten penetreren elkaar onder het gejuich van het<br />

publiek. Het spelen in de eigen paradijselijke gedachtewereld<br />

is verworden tot een circusnummer. Tot die grove ingreep van<br />

bovenaf, het vloerzeil dat wordt opgetakeld, de vrijheid van de<br />

beren aan banden legt. Ze hebben alleen nog een vuurtje en wat<br />

te eten.<br />

Jochem Naafs<br />

- 8 -

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!