• Paula D'Hondt: een leven van dienstbaarheid - Eyes-e-tools

4
REPORTAGE
Paula Paula D'Hondt D'Hondt
Een leven leven van
dienstbaarheid
dienstbaarheid
Interview: Willy Van Laethem
Foto’s: Isabelle Persyn
"Alles wat de geschiedenis mij als fundering van
mijn overtuiging bood, heb ik als bron aangeboord:
de roep van Cardijn dat iedere arbeider zoveel
waard is als al het goud van de wereld, de bijbel
die zegt dat de mens geschapen is naar het beeld
van God, het socialisme dat de waardigheid van de
mens verdedigt, en de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring
die ieder mens als uniek en
waardevol beschouwt.”
Dit credo overspant het leven en werk van Paula
D’Hondt, oud-kajotster en minister van Staat. We
gingen met haar praten.
Ik ben geboren in Kerksken, een dorp in de
streek van Aalst, vlakbij de kerk. Ik heb het rijke
Roomse leven dus niet alleen met hart en ziel
meegekregen, maar ook fysiek ondergaan: als je
onder de kerktoren opgroeit, maakt het klokkengelui
deel uit van je natuurlijke omgeving. Soms
hoor je wel eens dat mensen de roep van de islamitische
moëddzin vanop hun minaretten als storend
ervaren. Is er een verschil met het gelui van
de klokken, denk ik dan. Het is vooral een
kwestie van perceptie.
Eind 19de, begin 20ste eeuw was het land van
Aalst een sociaal vervloekte streek. Mijn
grootvader trok elke dag te voet naar Aalst, twaalf
kilometer heen en twaalf terug. Het gebeurde dat
hij zijn oudste zoon, die mee uit werken ging,
moest dragen. Die mensen waren al moe voor ze
in de fabriek aan het werk togen. Grootvader was
een propagandist van priester Daens.
De uitgebuite textielarbeiders beschouwden
priester Daens als een bevrijder, iemand die de
wantoestanden in de fabrieken aanklaagde, en
zich durfde te verzetten tegen de banvloeken van
de kerkelijke hiërarchie. Ze hebben de opgang
van Daens op een bijzonder enthousiaste wijze
mee beleefd, maar ook zijn afgang op een bittere
wijze meegemaakt. Kapitaal en Kerk hebben
gezamenlijk, onder het mom van valse aantijgingen,
ertoe bijgedragen dat priester Daens er moe
en ziek gestreden het bijltje bij neerlegde.
Ik kom uit een familie die politiek en sociaal
geëngageerd was. Het waren mensen die zich
niet murw geslagen voelden door de moeilijke
sociale situatie; ze stelden zich teweer.
Nonkel Fons, mijn grootoom en plaatsvervangend
grootvader, heeft me op zijn eigen abrupte
manier doen inzien wat discriminatie was. Ik was
negen jaar toen, maar ik zie het tafereel nog zo
voor mij, een joelende bende kinderen die een
oud sukkelachtig vrouwtje nariep: “Wanne,
Wanne, vuile manne; Wanne, Wanne toverheks”.
Ik vroeg nonkel Fons of dat waar was, waarop hij
bromde en zei: “Dat is zeker geen toverheks! Alle
mensen zijn gelijk. Onthou dat goed!”.
Alle mensen zijn gelijk: het zijn woorden die mij
voorgoed als een zegel in de hersenen gedrukt
werden.