Inhoudstafel Knetterende Letteren november 2012: - Luisterpunt

We ontmoeten Cromwell als kind, wanneer zijn vader hem zo hard toetakelt dat hij
bloedend op de grond ligt. De kleine staat op en dan schrijft Mantel: 'Centimeter voor
centimeter vooruit. Laat hem je maar een paling of een worm of een slang noemen.
Hou je hoofd laag'. Het zijn woorden die je net zo goed kan gebruiken voor
Cromwells politieke manoeuvres. Hij glipt kamers binnen, waar je iemand met zijn
bescheiden achtergrond niet verwacht.
“Cromwell was gesteld op zijn privacy en hij was altijd op zijn hoede. We weten
weinig over zijn emotionele leven, zijn overtuigingen. Ik leerde te lezen tussen de
regels, toen ik onderzoek deed, en ik vond een man die sardonisch was, sluw,
genadeloos, maar ook vol mededogen, moedig, radicaal en idealistisch. Ik stel me
hem voor als een liefdevolle vader. Die verschillende versies van Cromwell vind ik
boeiend. Ik zie hem als een work in progress, vooral omdat ik nu een vervolg schrijf
op “Wolf Hall”. Wie was de man die 's ochtends vergaderde met de monsterlijke,
grillige Hendrik VIII? Was dat dezelfde man die 's avonds zijn kinderen toesprak?”
Hilary Mantel noemt de koning een monster en toch is zelfs Hendriks personage
gelaagd en complex. De schrijfster ziet hem als een mythisch wezen, iemand van
alle tijden.
“Hij is een figuur uit een sprookje, de minotaurus, de wolf in schaapsvacht. Hij is de
minnaar met streelzachte vingers, tot de deur achter hem dichtgaat. Zijn verhaal gaat
voorbij het politieke en zijn vrouwen zijn fascinerend, omdat ze stuk voor stuk
verschillend zijn.
Toen ik een twintiger was, schreef ik “A place of greater safety”, een boek over
rebellie en hoop, vanuit de overtuiging dat de wereld kan worden verbeterd. “Wolf
Hall” gaat over een man die heel goed weet hoe hij een situatie van status-quo kan
manipuleren. Eenmaal je vijftig bent, voel je je minder uniek en strijdvaardig dan als
twintiger. Je leert dat de wereld niet eindeloos kneedbaar is. De meeste van mijn
romans hebben een politieke ondertoon, zelfs als ze gaan over familiekwesties.
Huizen en gezinnen zijn niet zo anders dan een staat of koninkrijk.
Machtsverhoudingen hebben me altijd gefascineerd, net als vragen rond status en
vooroordeel. Waarom zijn sommigen leiders en anderen volgers? Dat zijn de vragen
die ik stel in mijn werk.”
Hoe cru het ook mag klinken: zonder haar slechte gezondheid was Hilary Mantel
naar alle waarschijnlijkheid geen schrijfster geworden. De Engelse kampt al jaren
met ziekte en lange tijd wisten medici zich geen raad met haar grillige symptomen.
Uiteindelijk ging ze zelf op zoek naar antwoorden. Ze ploos medische
encyclopedieën uit en kwam tot de conclusie dat ze leed aan endometriose, een
ziekte van het baarmoederslijmvlies, die haar levenslang parten zal spelen. Als kind
lag ze uren in bed, waar ze las en leerde om op zichzelf te zijn. Ze was verlegen en
wist niet goed hoe ze om moest gaan met andere kinderen. Dat veranderde toen ze
een tiener was.
“Ik ontwikkelde in die jaren een sardonisch gevoel voor humor en spotte voortdurend
met mijn eigen tekortkomingen. Die donkere toon vind je in veel van mijn boeken
terug. Na mijn universiteitsopleiding kon ik niet eender welke job kiezen. Mijn ziekte
beperkte me en ik ging dus schrijven. Het voorbije jaar was erg moeilijk, ik was