BERICHTEN 2010 75 - Wadvaarders

we kunnen ze niet meer zien. Na het
passeren van een plaat is het opletten: we
moeten bij een gele boei linksaf, dat is ons
ontmoetingspunt. Er hoort een geul te lopen
die aan het verzanden is en daarom geen
betonning maar prikken heeft. We komen
langs een lichtboei, zien daarna recht voor
ons zand, moeten we nu links of rechts? We
gaan stuurboord uit naar een volgende
groene boei, tot Toon opeens roept dat we
bezig zijn het zeegat uit te varen. Even is er
onrust. Toon strijkt snel de zeilen, ik start de
motor en we maken rechtsomkeert. Via
dezelfde route terug vinden toch die gele ton,
die groot op de kaart staat maar op dit water
wel heel erg klein is. Achter ons blijkt ineens
de Drascombe te zeilen. We ankeren tien
minuten later in naar wat ik in volgende jaren
begrijp het oude Smeriggat is, met de
Drascombe langszij. Jikke heeft op Schier
een garnalennetje gekocht en springt al vrij
snel overboord om bezeten met dat net
slepend over de grond te rennen. Levert niets
op, hoe ver ze ook loopt. Martijn en Toon
volgen haar. Ikzelf ben moe van het zeilen en
geniet van het uitzicht, de twee platen waar
we tussen liggen, de ondiepe geul die steeds
meer zand laat zien, de lichtblauwe lucht en
de frisse septemberwind.
Als iedereen weer aan boord van De
Verwachting is worden ervaringen
uitgewisseld. De scheepslieden van de
Drascombe bekennen dat zo'n moederschip
in de buurt hun een veilig gevoel geeft, wij
vinden het net zo geruststellend dat we Jikke
en Martijn met hun ervaringen bij ons hebben.
We liggen nu toch te wachten op hoog water,
waarom geen mosselmaaltijd maken?
Ingrediënten worden uitgewisseld. Ik kook in
het vooronder, Jikke en Martijn knielen in de
kuip rondom een brandertje en daarna eten
we onze buiken rond – niets zo lekker als
zelfverzameld eten. We openen ook nog een
paar oesters voor de liefhebbers, maar die
blijken toch een hoog zeewatergehalte te
hebben. Na het opruimen blijkt dat we alweer
aardig gestegen zijn. We wisten het wel, maar
het blijft verbazingwekkend hoe snel dat
water opkomt. De schippers trekken zich
terug in het vooronder om de volgende
etappe af te spreken terwijl de maten de
boten klaar maken voor ankerop.
Als ik naar binnen ga om iets te pakken hoor
ik waar men wil ankeren en krijg ik een
onrustig gevoel: dat is midden in een zeegat!
Maar ik krijg van de experts te horen dat er
een grote plaat voor ligt en dat ik mij aanstel.
Zodra we een paar decimeter onder de
kielbalk hebben zijn we weg, weer op de
motor [echte zeilers, nietwaar?] Omdat we niet
weten hoeveel water er in de geul staat doen
we het langzaamaan. Het begin te schemeren
en de wind neemt af, een stilte die we de hele
dag nog niet gehoord hadden ligt nu op het
Wad. De lucht krijgt een oranje gloed. We
halen de navigatieverlichting uit de bun en
merken na installatie dat het heklicht het niet
doet. Nou ja, veel boten zijn hier niet. Ook de
Drascombe ontsteekt een enkel wit lichtje – zij
zijn een klein schip.
De oranje gloed verandert meer en meer in
een donker duister. Toon heeft betere ogen en
gaat op het voordek staan om uit te kijken
naar de steeds moeilijker te traceren prikken
en naar de Drascombe. Die maakt ergens een
bocht, wij willen eigenlijk ankeren voordat het
helemaal donker is. Plotseling maakt de motor
een vreemd geluid. Voordat ik besef wat er
gebeurt roept Toon dat ik achteruit moet slaan,
we zitten aan de grond. Spannend, maar geen
van beiden zijn we echt in paniek. Dankzij
onze voorstudie weten we dat dit één van de
risico's is van het varen op het Wad. Met wat
gas geven komen we weer los. Een klein
stukje verderop overleggen we met Jikke en
Martijn. Anker uit, ankerlicht hijsen en tijd voor
een Berenburg.
In het vooronder hangt iedereen even later
rozig op de banken.
berichten 75 - januari 2010
Pag. 31
Foto: E.J. de Kluizenaar