31e jaargang nr. 2 2012/02 - KNNV Vereniging voor Veldbiologie

meeR dan mooi
Ik sta met mijn camper op een oude vuilstortplek bij Zwolle. Ze hebben hier zo’n 25 jaar geleden
de afvalberg afgedekt en omkleed met een ondoordringbaar plastic en zo de natuur er zijn gang op
laten gaan. Het voelt dubbel om zo op een vuilnisbelt te staan maar het ziet er allemaal prachtig uit.
De Grote Klis bloeit uitbundig, de vogeltjes
zingen en een bij zoemt langs. Met haar drie
kleine oogjes kijkt zij mij aan alsof ze wil
zeggen dat zij het voor het zeggen heeft in
dit jaar van de bij.
Nou van mij mag ze. Ze heeft het zwaar.
Veel bijenvolken sterven momenteel uit door
ons gebruik van chemische middelen. Dit
tast hun oriëntatie aan en daardoor kunnen
ze de weg naar huis terug niet meer vinden.
En dan te bedenken dat bijenhoning
zo goed voor ons is. Het is niet alleen lekker
maar ook nog eens geneeskrachtig.
Voor Hypocrates was honing hét middel voor
de huid. Bij alle vormen van verwondingen,
zweren of etterende ontstekingen schreef
hij het voor. En ook Dioscorides heeft het
over ‘de donkerte der ogen’ die door honing
genezen zou kunnen worden. Waarschijnlijk
had hij het over een vorm van staar.
Zelfs Hildegard von Bingen schreef over de
honing in haar hartwijn “ Wie pijn heeft in de
hartstreek, milt of zijde, koke peterselie in
wijn, voege matig azijn en voldoende honing
toe, zeve dit mengsel en drinke het dikwijls
en hij zal beter worden”. In onze tijd werken
sommige brandwondencentra weer met
honing, de kwaliteit van de genezing wordt
erdoor bevorderd en littekenvorming wordt
tegen gegaan.
Op deze vuilnisbelt staat ook een Meidoorn.
De bloesem daarvan is heel erg goed voor
hartzwakte.
Honing van meidoornbloesem is nu moeilijk
te vinden, maar je zou wel wat meidoornbloesems
in vloeibare honing kunnen laten
trekken. Op die manier krijg je een goed en
veilig harttonicum.
Gelukkig heb ik die niet nodig maar die enge
bij die mij prikt als het even tegen zit heb ik
wel nodig. Haar steek geeft me een akelige
bult en dan moet ik op zoek naar een
blaadje van de hyssop of de weegbree in
de hoop dat als ik dat er op doe het een
beetje meevalt.
Maar als de bij ophoudt te bestaan is het
volgens Einstein binnen vier jaar afgelopen
met de mens.
Want wie doet dan nog de bestuiving... zonder
bestuiving geen voortplanting.. en zonder
voortplanting geen plantjes, geen vruchten,
geen zaden, geen vogels, enz. enz.
Ik zie mezelf nog niet met een pincetje langs
de bloesem gaan.
Misschien moeten we met z’n allen toch
dat harttonicum gaan gebruiken. Wie weet
worden onze harten dan gesterkt voor het
behoud van de bij.
Want ja...’t is toch allemaal meer dan mooi!
Marjo Vogel
foto: Sandra Kamphuis
5