klik hier om het verslag te openen - Vereniging Beraad Grote Steden

Wereldomroep en www.Kerknieuws.nl 23 jan 2007
Migranten worstelen met 'eigen gelijk' protestanten
Surinaamse en Antilliaanse christenen voelen zich vaak niet begrepen door de protestantse
kerken. De gevestigde kerken ervaren religieus geïnspireerde uitingen en de culturele
bagage van die gelovigen soms zelfs als bedreigend. Vooroordelen en het ''eigen gelijk''
maken open communiceren moeilijk.
Het Beraad Grote Steden, een overlegorgaan van de protestantse kerken, heeft een
studiedag georganiseerd over hoe de kerk kan samenwerken met ''migrantenkerken''.
De bijeenkomst vond vrijdag 19 september plaats in Amsterdam Zuidoost. Uit de
samenwerking moet meer wederzijds respect volgen. Rudi Esajas is lid van de EBG, de
Evangelische Broeder Gemeente. Het is een protestantse kerk met veel Surinaams
Nederlandse leden. Esajas weet dat het vertrouwen in elkaar hard nodig is. Hij heeft veel
moeite met het gebruik van het woord ''migrantenkerk''.
Dertig jaar geleden kon hij zijn zoon niet laten dopen in een protestantse kerk in het blanke
Zeist. De gemeenschap daar wilde dit niet en stuurde hem door naar een andere kerk in
Utrecht. ''Men vroeg me letterlijk waarom ik niet naar een Surinaamse kerk ging. Dat was
pijnlijk. We geloven in dezelfde God en zijn toch allen christenen?''
Esajas is één van de christenen die door dialoog met anderen het ijs probeert te breken. ''Je
moet niet bang zijn voor de ontmoeting, ook al kan dat pijnlijk zijn. Als sommigen merken dat
ze de enige allochtoon zijn, haken ze af. Ik niet.''
De situatie is anno 2007 verbeterd, maar nog steeds is er sprake van onbegrip.
Migrantenkerken'' behoren nog steeds niet tot de gevestigde kerken. En ook het verschil in
religieuze uitingen zorgt voor gefronste wenkbrauwen. Zo geloven veel Antilliaanse en
Surinaamse christenen in de heilzame werking van gebedsgenezing, terwijl dit gevoelig ligt
bij autochtone christenen. Een autochtone aanwezige vond het moeilijk te geloven dat
''bidden voor genezing leidt tot genezing. Bidden en genezing staan voor mij los van elkaar.''
Dominee Harmen de Vries vat de les die men wederzijds kan leren samen: '' Autochtonen
geloven met het verstand. Hierdoor is de onvoorwaardelijke overgave aan God, en dat hij
door ingrijpen bovennatuurlijke zaken kan realiseren verloren gegaan. Maar Surinaamse en
Antilliaanse christenen van de Pinkstergemeente kunnen van hen leren dat je ook
bedachtzaam met je geloof kan omgaan.''
Pastor André Nahr van de evangelische gemeente New Song in Amsterdam Zuidoost
(foto) vindt zijn Antilliaanse gemeenschap ''bijbelvast''. ''Alleen de tradities zijn verschillend'',
zegt hij. Hij vindt dat men elkaar moet blijven ontmoeten om de intenties beter te begrijpen.
Tradities kunnen verschillen, maar de intentie verschilt niet. Bekend is dat de liturgie bij
diensten in de kerk een vast stramien hebben. Dominee Harmen de Vries concludeert:
''allochtone gelovigen richten hun diensten anders in, maar net als de autochtonen prijzen
ook zij de Heer.''
17